Αντιιμπεριαλισμός και αναρχία: δρόμοι παράλληλοι, αγεφύρωτοι και αντιθετικοί

Με πρωτοβουλία επτά συλλογικοτήτων, ορισμένες από τις οποίες αυτοπροσδιορίζονται στον Α/Α/Α χώρο και άλλες ως «αναρχοκομμουνιστικές», διοργανώθηκε το Σάββατο 23/5 «αντιιμπεριαλιστική πορεία» που κατέληξε στη γερμανική πρεσβεία. Η πρωτοβουλία αυτή δημιούργησε τριγμούς στο χώρο της αναρχίας, έτυχε της σφοδρής και δρυμείας κριτικής, χλευάστηκε, απαξιώθηκε, έπεσε γραμμή «δεν πάμε». Ενδεικτικός και αποκαλυπτικός μάλιστα είναι και ο διάλογος που άνοιξε στην ιστοσελίδα indymedia σχετικά με το θέμα.
Πρωτόγνωρο γεγονός, αν λάβει κανείς υπόψη του ότι σε αυτό τον χώρο ο όρος «αντιιμπεριαλισμός» είναι απαγορευμένη λέξη, αφού συνδέεται με το κομμουνιστικό κίνημα και τα «εγκλήματα του κομμουνισμού». Αν συνυπολογίσει κανείς ότι το αντικομμουνιστικό μένος και παραλήρημα της αναρχίας συναγωνίζεται την αντικομμουνιστική υστερία του συστήματος και των αντιδραστικών δυνάμεων του. Ταυτίζεται ιδεολογικά με τα αντικομμουνιστικά μνημόνια της Ε.Ε. για την «καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων». Υιοθετεί την αστική προπαγάνδα και τα ιδεολογήματα των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών που εξαπολύουν σε όλο το πλανήτη αντικομμουνιστική εκστρατεία μέσα από την ταύτιση του φασισμού-ναζισμού με την κομμουνιστική ιδεολογία. Οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές, βέβαια, την ίδια στιγμή που διώκουν αγωνιστές, απαγορεύουν το σφυροδρέπανο, τη δράση κομμουνιστικών οργανώσεων και κομμάτων, κάνουν τις πλάτες και χρησιμοποιούν τα ναζιστικά-φασίστικα μορφώματα.
Με τέτοιους όρους ξεδιπλώνεται και ο σχετικός διάλογος αναπαράγοντας διάφορα «καλούδια» της συστημικής προπαγάνδας για το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΟΠΛΑ, το ΔΣΕ, αλλά και τον Άρη που «σφάζει στο γόνατο αναρχικούς», τους σύγχρονους «φασιστοπατριώτες» κ.α.. Επιστρατεύεται μέχρι και ο χρεοκοπημένος τροτσκιστής Α. Στίνας που ήταν ενάντια στην ηρωική Αντίσταση, που θεωρούσε την αντιστασιακή δράση στη κατεχόμενη Ελλάδα «εθνικιστική», μάταιη αλλά και επιζήμια αφού προκαλούσε τις μαζικές σφαγές και τις εκτελέσεις ως αντίποινα των δυνάμεων κατοχής, που καλούσε το λαό να συμφιλιωθεί με τον στρατό κατοχής για να στρέψουν τα όπλα ενάντια στις δικές τους αστικές τάξεις. Ενώ τη τιμητική του έχει και ο Κ. Σπέρας, που, ανεξάρτητα πώς ξεκίνησε, κατέληξε συνεργάτης και πράκτορας της αστυνομίας και του στρατού για το χτύπημα και τη διάλυση του εργατικού κινήματος, αρθρογράφος στην εφημερίδα «Εθνική Σημαία», όργανο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, ενώ αργότερα συνδέεται και με τον ΕΔΕΣ.
Παρόλα αυτά, οι υποστηρικτές της «αντιιμπεριαλιστικής πορείας» θεωρούν ότι για πρώτη φορά ο «χώρος» κάνει μια σοβαρή προσπάθεια να συνδεθεί με τα κοινωνικά προβλήματα και την καθημερινότητα του λαού και ότι η διαδήλωση αποτέλεσε την πιο πολιτικοποιημένη έκφραση του «χώρου» ως τώρα.
Το σίγουρο είναι ότι για πρώτη φορά τέθηκε σε κεντρική πολιτική παρέμβαση το ζήτημα του ιμπεριαλισμού με ένα γενικό τρόπο και ανεξάρτητα από πλευρές που επέλεξε να ιεραρχήσει και να αναδείξει. Δεν έθεσε όμως την κατεύθυνση του ΑΝΤΙιμπεριαλισμού. Δεν θα μπορούσε να ήταν άλλωστε διαφορετικά, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, αφού επιλέχτηκε ένας πολιτικός συμβιβασμός που προσπαθούσε να ισορροπήσει σε δυο βάρκες όταν επικρατεί τρικυμία. Ενδεικτικά, τόσο η κοινή αφίσα όσο και το κάλεσμα δεν έθεταν αντιιμπεριαλιστικούς στόχους πάλης, δεν έθεταν το ζήτημα της εξάρτησης της χώρας (αστικής τάξης) και ποια καθήκοντα συνεπάγεται για το κίνημα (ή μήπως η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα;). Έβγαζε μονομερώς στίγμα ενάντια στον γερμανικό ιμπεριαλισμό υποβαθμίζοντας το ρόλο του αμερικάνικου, δεν αναδείκνυε τον παροξυσμό των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και τους κινδύνους που συνεπάγονται για τους λαούς, δεν στοχοποιούσε τη κυβέρνηση που «διαπραγματεύεται» προς όφελος της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού. Αντίστοιχη ήταν και η διαδήλωση, που αν εξαιρέσει κανείς την κατάληξη της στη γερμανική πρεσβεία, η συνθηματολογία και το στίγμα της μόνο αντιιμπεριαλιστικό δεν ήταν. Ενώ ορισμένοι, απογοητευμένοι πιθανώς για το γεγονός ότι η πορεία τους θύμισε σαββατιάτικο περίπατο, σαν τις πορείες που καταγγέλλουν, και μπουχτισμένοι από την πολιτικοποίηση εξωτερίκευσαν την επαναστατικότητά τους, μετά το τέλος της, σε ένα… τρόλεϊ.
Χαρακτηριστικό, επίσης, στοιχείο των πολιτικών αντιφάσεων της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας είναι το γεγονός ότι ορισμένες από τις συλλογικότητες, προκειμένου να χρωματίσουν την παρέμβασή τους με την ιδιαίτερη άποψη τους (και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις), τύπωσαν ξεχωριστή αφίσα.
Όσα ενδεικτικά αναφέρονται παραπάνω, δεν τίθενται από τη σκοπιά μιας αφ’ υψηλού κριτικής κάποιων που έχουν κατοχυρώσει το copyright και το ISO του αντιιμπεριαλισμού. Εν τέλει, όλοι κρινόμαστε και θα κριθούμε στο καμίνι της ταξικής πάλης και των λαϊκών αγώνων. Από το πόσο θα συμβάλουμε στην πολιτική-ιδεολογική-οργανωτική συγκρότηση των εργατολαϊκών δυνάμεων, στη προετοιμασία της αναμέτρησης με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, στην ανασυγκρότηση του επαναστατικού-κομμουνιστικού κινήματος. Σε αυτή τη πορεία θα κριθούν και οι διάφοροι «αντιιμπεριαλισμοί» και «αντικαπιταλισμοί», που όσο ντούροι και μαχητικοί κι αν εμφανίζονται σήμερα, ως παράγωγα της ήττας του κινήματος, αναζητούν (όσοι δεν τις έχουν ήδη βρει) διεξόδους ενσωμάτωσης και διαχείρισης του συστήματος.
Στο ίδιο πλαίσιο μένει να κριθεί και το αν η πρωτοβουλία αυτή ήταν προϊόν μια πραγματικής ανάγκης και αναζήτησης που, σε αυτές τις δύσκολες και απαιτητικές συνθήκες, προσπαθεί να συμβάλει στην παραπάνω υπόθεση. Ιδιαίτερα μάλιστα σε μια περίοδο που, κάτω από το βάρος της αχαλίνωτης επίθεσης του συστήματος, αναδιαμορφώνεται και ο «χάρτης» των δυνάμεων που αναφέρονται ευρύτερα στην αριστερά  και τους αγώνες. Ή αν αποτελεί μια καιροσκοπική κίνηση που αποσκοπεί  στη δημιουργία ενός συσχετισμού στον «χώρο» ή προσπάθεια ανοίγματος καναλιών επικοινωνίας με δυνάμεις διαχείρισης (εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ), με όχημα το μεταβατικό πρόγραμμα και προμετωπίδα τη διαγραφή του χρέους.  Στην πρώτη τουλάχιστον περίπτωση, απαιτείται ξεκάθαρη άποψη, νέοι δρόμοι χωρίς ανισόρροπες ισορροπίες και χωρίς αυταπάτες για το πότε και αν θα «ωριμάσει» η αναρχία. Γιατί δεν υπάρχει νήμα που να συνδέει την αναρχία με την αντιιμπεριαλιστική πάλη. Είναι δρόμοι παράλληλοι, αγεφύρωτοι και αντίθετης κατεύθυνσης.

Άρθρο από την αυριανή Προλεταριακή Σημαία - http://www.kkeml.gr/