ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΠΕΝΤΕΛΗΣ | ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ Ο ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

0

ΤΟΛΜΑΕΙ Ο ΑΔΩΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΜΑΣ. ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΜΑΖΕΨΕΙ ΨΗΦΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΒΓΑΛΕ ΣΕ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ, ΑΠΟ ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΜΙΣΑ!

ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ!

Έρχεται λοιπόν και θέλει να κάνει προεκλογικό αγώνα στα Νοσοκομεία μας!

Ο πιστός υπηρέτης της Τρόϊκα, ο άνθρωπος που έβαλε λουκέτο σε 12 Νοσοκομεία!

Αυτός που, χάρη στους αγώνες μας, δεν κατάφερε να κλείσει το Α.Φλέμιγκ, επιστρέφει στα Νοσοκομεία μας. Αυτός που όταν αγωνιζόμαστε για να κρατήσουμε το Νοσοκομείο ανοιχτό μας έβριζε από τηλεοράσεως ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ! Ας έρθει λοιπόν!

Να του δείξουμε πως έχει καταντήσει η Πτ. Μπόμπολα, πως ρημάζουν τα Χειρουργεία της, που ήταν οι θάλαμοι της Πνευμονολογικής, της Ουρολογικής ,της Οφθαλμολογικής, των Νεφρολόγων.

Να του δείξουμε πως καταρρέουν τα εργαστήρια, πως το Φαρμακείο του Νοσοκομείου είναι σήμερα αποθήκη για φακέλλους. Πως ταλαιπωρούνται εργαζόμενοι των Νοσοκομείων και οι ασθενείς πέρα-δώθε στο Σισμανόγλειο και στα άλλα Νοσοκομεία, εξ' αιτίας των υπηρεσιών που κατάργησε.

Δεν πέρασε τότε η απόφασή της αντιλαϊκής του πολιτικής να κλείσει το Α. Φλέμιγκ. Βρήκε απέναντί του ενωμένους όλους τους εργαζόμενους των Νοσοκομείων μας. Βρήκε απέναντί του το λαό της περιοχής. Κατάφερε να σκορπίσει 300 εργαζόμενους και να αφήσει το Νοσοκομείο να παραπαίει.

Γι' αυτό αγωνιζόμαστε σήμερα, να ξαναστήσουμε το Φλέμιγκ, να αποκατασταθούν οι λειτουργίες του, να ενισχυθεί με μόνιμο προσωπικό.

Παρ' όλο το θράσος του να εμφανίζεται εδώ, δεν είμαστε αφελείς!

Ξέρουμε πως αγωνιζόμαστε πρώτα και κύρια ενάντια στην πολιτική που εφάρμοσε, στην ίδια πολιτική που ως σήμερα, δίνει μόνο υποσχέσεις ενώ το Νοσοκομείο καταρέει.

Οι εργαζόμενοι και στα τρία Νοσοκομεία του "συγκροτήματος" ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ για να σταθούν τα Νοσοκομεία στα πόδια τους. Με προσλήψεις, με ανάπτυξη και άνοιγμα των δομών που έκλεισαν, για άμεση λειτουργεία της Πτ. Μπόμπολα.

Για να μπορούν οι εργαζόμενοι να ζήσουν με αξιοπρέπεια και ο κόσμος να βρίσκει περίθαλψη όταν έχει ανάγκη!

ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΜΝΗΜΗ ΧΡΥΣΟΨΑΡΟΥ!

ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ, ΣΥΣΠΕΙΡΩΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΥΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΑΞΙΞΕΙ!

http://flemig-hospital.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ | Συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τον ΟΑΣΘ στις 15 Δεκέμβρη

0

Η συγκέντρωση, με σύνθημα «η κατάσταση με τον ΟΑΣΘ δεν πάει άλλο», είναι προγραμματισμένη για τις 12 το μεσημέρι στο Άγαλμα Βενιζέλου.

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την κατάσταση που επικρατεί με τις αστικές συγκοινωνίες στη Θεσσαλονίκη, διοργανώνει, μέσω Facebook, η Πρωτοβουλία εργαζομένων και φοιτητών για τις αστικές συγκοινωνίες Θεσσαλονίκης, το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου στο Άγαλμα Βενιζέλου.

Η συγκέντρωση, με σύνθημα «η κατάσταση με τον ΟΑΣΘ δεν πάει άλλο», είναι προγραμματισμένη για τις 12 το μεσημέρι.

«Οι εργαζόμενοι, οι νεολαίοι, οι επιβάτες αυτής της πόλης, είμαστε αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας στην ανθρώπινη μετακίνηση», αναφέρει σχετική ανακοίνωση.

Με το σύνθημα «η κατάσταση με τον ΟΑΣΘ δεν πάει άλλο» εργαζόμενοι και φοιτητές της πόλης διοργανώνουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας, μετά από κάλεσμα μέσω facebook, για την κατάσταση που επικρατεί στον ΟΑΣΘ, που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου στο Άγαλμα Βενιζέλου.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

Όλοι στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας το Σάββατο 15 Δεκέμβρη (12:00μ) στο Άγαλμα Βενιζέλου.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΟΑΣΘ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!
Η ΑΣΦΑΛΗΣ, ΓΡΗΓΟΡΗ, ΦΘΗΝΗ ΑΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ
ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ και ΔΕΝ ΤΗΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΜΑΣΤΕ!

• Η κατάσταση με τις αστικές συγκοινωνίες στην πόλη έχει φτάσει στο απροχώρητο. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία, οι μαθητές, οι φοιτητές βιώνουμε μια πολύ άσχημη πραγματικότητα.
Δρομολόγια που καθυστερούν κι όταν φτάνουν οι επιβάτες στριμώχνονται σαν σαρδέλες ή παίρνουν το επόμενο λεωφορείο! Σε πολλές περιπτώσεις μετακινούμαστε με οχήματα που καταρρέουν ή παίρνουν φωτιά. Ενώ στις περισσότερες γραμμές σημειώνονται μεγάλες καθυστερήσεις, ιδιαίτερα τις ώρες αιχμής, σχεδόν κάθε μέρα.
Η υπόθεση της γρήγορης, ασφαλούς, άνετης και φτηνής μετακίνησης γίνεται άπιαστο όνειρο για την πλειοψηφία του επιβατικού κοινού της πόλης.
Η απουσία εναλλακτικής επιλογής συγκοινωνιακού μέσου μετακίνησης δεκαετίες τώρα κάνει τα πράγματα απλά αφόρητα.
• Ούτε με τον ιδιωτικό ΟΑΣΘ, αλλά ούτε με τον κρατικό η κατάσταση έγινε ανθρώπινη. Μόνιμη πρακτική των κυβερνήσεων διαχρονικά είναι ή μη χρηματοδότηση αγοράς λεωφορείων και η αύξηση των εισιτηρίων.
• Είτε με κρατικά επιδοτούμενο ιδιωτικό οργανισμό, είτε με κρατικοποιημένο που μετακυλίει το κόστος λειτουργίας στο λαό, ο στόχος της κυβέρνησης (χθες και σήμερα) είναι να μετατρέψει την μετακίνηση από ΔΙΚΑΙΩΜΑ σε ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ, σε βάρος της πλειοψηφίας του λαού.

Οι εργαζόμενοι, οι νεολαίοι, οι επιβάτες αυτής της πόλης, είμαστε αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας στην ανθρώπινη μετακίνηση.

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας το Σάββατο 15/12/2018 στις 12:00μ στο Αγ. Βενιζέλου.

• Άμεση αύξηση των δρομολογίων σε ΟΛΕΣ τις γραμμές!
• Ασφαλής μετακίνηση! - Όχι άλλες βλάβες και πυρκαγιές λεωφορείων εν κινήσει!
• Φθηνές συγκοινωνίες - Καμιά αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων!
• Διεκδικούμε ασφαλείς, ανθρώπινες, και φθηνές αστικές μετακινήσεις για όλους.

Πρωτοβουλία εργαζομένων και φοιτητών για τις αστικές συγκοινωνίες Θεσσαλονίκης

https://www.voria.gr/

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΚΕΡΑΤΕΑ ΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ: ΜΝΗΜΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ

0

Την Τρίτη 11 Δεκεμβρίου συμπληρώνονται 8 χρόνια από την εισβολή κυβέρνησης, περιφέρειας, αστυνομίας και εργολάβων στον τόπο μας. Ήταν η αρχή των 128 ημερών που ακολούθησαν μέχρι την αποχώρηση των αστυνομικών δυνάμεων. Μία σημαντική ημέρα για τον τόπο μας και την ιστορία του, που ποτέ δεν θα σβήσει από τη μνήμη μας. Το "Άπαρτο Κάστρο" θα ανοίξει την Τρίτη το βράδυ τις φιλόξενες πόρτες του και θα μας υποδεχθεί για να ζωντανέψουμε ξανά μία βραδιά στο μπλόκο. Θα φέρουμε ξανά στη μνήμη μας τα γεγονότα, θα ενημερωθούμε για τις δίκες που πλησιάζουν στο τέλος τους και την εξέλιξη του Αγώνα μέχρι σήμερα και θα περάσουμε μία βραδιά με όλα τα καλά μίας καλής παρέας. Η καθεμία και ο καθένας φέρνει ότι μπορεί, όπως και τότε. Ραντεβού την Τρίτη το βράδυ στο "Άπαρτο Κάστρο".

Έργο του Δημήτρη Πετράκου

Με ελάχιστες παρεμβάσεις ακολουθεί το κείμενο από το 2012.

Μνήμη σημαίνει Αλήθεια.

Γιατί Αλήθεια σημαίνει ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΗΘΗ

Η 11η Δεκεμβρίου είναι για εμάς μία ημέρα μνήμης, μία ημέρα αλήθειας.

Και οι μνήμες που κουβαλάμε είναι πολλές, άλλες τόσες και οι αλήθειες.

Μνήμη είναι οι σειρήνες να ηχούν στις 4 το πρωί.

Μνήμη είναι η εισβολή μέσα σε κρύο και σε χιόνι στις 4 το πρωί.

Μνήμη είναι τα χημικά σε μπαλκόνια, αυλές και παιδικές χαρές.

Μνήμη είναι οι ευθείες βολές, οι πλαστικές σφαίρες και η άγρια καταστολή.

Μνήμη είναι η αδιάκριτη βία, αποτέλεσμα της διαταγής: «Ότι στέκεται σε δύο πόδια, γαμήστε το».

Μνήμη είναι η «δολοφονική» επιχείρηση στο μπλόκο του Λαυρίου, όπου έκαψαν και έδειραν χωρίς οίκτο.

Μνήμη είναι η έγκυος γυναίκα που απέβαλλε.

Μνήμη είναι εκείνη η γριούλα στη Φειδίου που πνιγόταν από τα χημικά (όπως και οι υπόλοιποι ηλικιωμένοι και παιδιά) κι ευχόμαστε ο γιος της να μην ξέχασε.

Μνήμη είναι οι 40 κατηγορούμενοι ως μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης.

Μνήμη είναι πως οι πρώτοι τρεις απαλλαχθήκαν απ' τις κατηγορίες πριν φτάσουν σε δίκη.

Μνήμη είναι η αθώωση των 39 από αυτών μέχρι σήμερα.

Μνήμη θα είναι σε λίγο καιρό και η αθώωση του 40ού.

Μνήμη είναι οι εκατοντάδες τραυματίες.

Μνήμη είναι πως με τρεις δικαστικές αποφάσεις κηρύχθηκε παράνομη αυτή η εισβολή.

Μνήμη είναι ότι το κράτος αγνόησε αυτές τις αποφάσεις.

Μνήμη είναι η καταστροφή από τα ματ της περιουσίας των κατοίκων.

Μνήμη είναι τα 7 εκατομμύρια ευρώ που κατασπατάλησε το κράτος τις 128 ημέρες, για τη φύλαξη 3 μηχανήματα ιδιωτών.

Μνήμη είναι πως ούτε αυτό κατάφεραν.

Μνήμη είναι τα ψέματα των ραγκούση, παπακωνσταντίνου, λιακόπουλου, παπουτσή, τζάκρη.

Μνήμη είναι πως όλοι εκείνοι πέρασαν στη λήθη.

Μνήμη είναι τα ψέματα του σγουρού.

Μνήμη είναι η συμπόρευση των μμε με την κυβερνητική γραμμή και η εναντίον μας προπαγάνδα τους.

Μνήμη είναι η αυθόρμητη αντίδραση, η πίστη και η ανιδιοτελής προσφορά των κατοίκων.

Μνήμη είναι όλα αυτά τα όμορφα που αναδείχθηκαν αυτές τις 128 ημέρες.

Μνήμη είναι ότι κόμματα, παρατάξεις, συντεχνίες, προσωπικά και όλα εκείνα που χωρίζουν τους ανθρώπους έμειναν στην άκρη.

Μνήμη είναι η μάνα που ενώ κρατούσε το μπλόκο ζωντανό όλη την ημέρα, μαγείρευε και έφερνε φαγητό στα παιδιά της στις 2 τη νύχτα.

Μνήμη είναι οι πάντα χαμογελαστοί και αποφασισμένοι, ακόμα και για θάνατο, γέροντες.

Μνήμη είναι η δημιουργική στάση και το τσαγανό των μικρών παιδιών, μαθητών και μαθητριών.

Μνήμη είναι το ότι κανείς δεν φοβήθηκε τη σύγκρουση.

Μνήμη είναι ότι κάποιοι στάθηκαν στις πρώτες γραμμές του αγώνα ρισκάροντας τη σωματική τους ακεραιότητα, ακόμα και την ίδια τους τη ζωή. Και θα το ξανακάνουν.

Μνήμη είναι ότι αυτή η μάχη κερδήθηκε γιατί ο καθένας έκανε αυτό που έπρεπε και μπορούσε καταθέτοντας όλη την ψυχή του.

Μνήμη είναι η αλληλεγγύη που εισπράχθηκε από παντού.

Μνήμη είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη και να μην τα επαναλαμβάνουμε. Κάποιοι στα «ψηλά» δεν το έχουν καταλάβει και πράττουν ακριβώς το αντίθετο.

Μνήμη είναι τους ελάχιστους ιδιοτελείς να τους παραμερίζουμε. Είναι εκείνοι που ανοίγουν τις κερκόπορτες.

Μνήμη είναι τα εργοστάσια "χειρουργεία" και οι θέσεις εργασίας που υπόσχονταν σε αυτά.

Μνήμη είναι να ετοιμαζόμαστε για τη συνέχεια. Τίποτα δεν τελείωσε κι όποιος επαναπαύεται και ξεχνά η ιστορία δείχνει πως στο τέλος τιμωρείται.

Μνήμη είναι να σεβόμαστε και να νιώθουμε δέος που αποτελούμε κομμάτι ενός κινήματος που μας ξεπέρασε όλους.

Μνήμη είναι το ότι ήρθαμε κοντά και δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας χωρίσει.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ

Ο Δήμος, πάντα μπροστάρης στον Αγώνα και τη διατήρηση της μνήμης, διοργανώνει παράλληλες εκδηλώσεις. Δείτε τις προσκλήσεις κάνοντας κλικ εδώ και εδώ.

Επίσης, η Δημοτική Τοπική Οργάνωση Νέας Δημοκρατίας Λαυρεωτικής διοργανώνει τη δική της εκδήλωση για την επέτειο. Δείτε το πρόγραμμα κάνοντας κλικ εδώ.

https://antixyta.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΓΑΛΛΙΑ | «Κίτρινα Γιλέκα»: Η αγανάκτηση οφείλει να ντυθεί στα κόκκινα

1

Εδώ και πάνω από τρεις εβδομάδες στη Γαλλία το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» καταφέρνει να κατεβάζει στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκών μαζών. Ξεκινώντας από την επαρχία και την περιφέρεια των αστικών περιοχών, με μπλόκα σε μείζονες οδικές αρτηρίες, αποθήκες και διυλιστήρια καυσίμων, οι κινητοποιήσεις εξαπλώθηκαν ταχύτατα σε ολόκληρη τη χώρα και από πολύ νωρίς το κέντρο βάρους τους μετατοπίστηκε στο Παρίσι και στις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις.

Συγκροτούμενο αρχικά πάνω στον στόχο της απόσυρσης των αυξήσεων των φόρων σε ντίζελ και βενζίνη, το κίνημα αυτό έχει παράξει μέχρι στιγμής ογκωδέστατες διαδηλώσεις και συγκλονιστικά γεγονότα, πετυχαίνοντας να ταράξει τα νερά του αστικού πολιτικού σκηνικού στη Γαλλία και φέρνοντας τον μέχρι πρότινος παρουσιαζόμενο ως «ατσαλάκωτο» Μακρόν και την κυβέρνησή του σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Ο «πρόεδρος των πλουσίων», όπως έχει χαρακτηριστεί, δικαίως πρέπει να βιώνει σοβαρούς πονοκεφάλους, μιας και τα ποσοστά δημοτικότητας του είναι σε ελεύθερη πτώση και το προφίλ του «ανένδοτου» που ήθελε να εμφανίζει έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, ενώ την ίδια στιγμή το τεράστιο κύμα υποστήριξης των κινητοποιήσεων που υπάρχει εντός του γαλλικού λαού συνεχώς διευρύνεται.

Ακριβώς αυτή η πλατιά συμπαράσταση, καθώς και η αποφασιστικότητα των διαδηλωτών, σε πείσμα της πρωτοφανούς αστυνομικής βαρβαρότητας που έχει εξαπολυθεί εναντίον τους, είναι που υποχρέωσαν τελικά την κυβέρνηση να προβεί σε απανωτές αναδιπλώσεις, από την εξάμηνη αναστολή μέχρι και την οριστική αφαίρεση του νέου φόρου στα καύσιμα από τον προϋπολογισμό του 2019. Αυτή η εξέλιξη αποτελεί αναμφίβολα μια πρώτη επιτυχία της πάλης του λαού και της νεολαίας στη Γαλλία, παρά τη φανερή προσπάθεια του πρωθυπουργού Φιλίπ να τη χρησιμοποιήσει ως ελιγμό, με σκοπό να ενσωματώσει την κοινωνική αναταραχή σε θεσμικά μονοπάτια «εθνικού διαλόγου», στον οποίο έχει καλέσει επανειλημμένως, δίχως τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Γι’ αυτό και το γαλλικό αστικό κράτος δεν παραλείπει να προχωρήσει σε μια άνευ προηγούμενου κατασταλτική επίδειξη δύναμης, επιστρατεύοντας δεκάδες χιλιάδες αστυνομικούς, πλαστικές σφαίρες, drones, ελεύθερους σκοπευτές, αύρες και θωρακισμένα οχήματα κάθε είδους, που το περασμένο Σάββατο ξέσπασαν με απύθμενη εκδικητική μανία στα σώματα των διαδηλωτών και μετέτρεψαν με πρωταρχικά δική τους ευθύνη το Παρίσι και άλλες πόλεις σε πραγματικά πεδία μάχης.

Παρά τα σημάδια κάμψης του κινήματος και όσο και αν ο υπουργός Εσωτερικών Καστανέρ δεν μπορεί να κρύψει την ευχαρίστησή του για τη «δυναμική των καταστροφέων που διερράγη» και την άκρως επιθετική στάση των μηχανισμών καταστολής στην τελευταία κινητοποίηση, σε αντίθεση με την εικόνα εξάντλησης που ομολογούσαν ότι εμφάνιζαν το αμέσως προηγούμενο διάστημα, το σίγουρο είναι ότι το ερχόμενο Σάββατο έχει ήδη οριστεί ως το νέο ραντεβού των διαδηλωτών, για 5η συνεχόμενη φορά. Οι κινήσεις συμπαράστασης στα «κίτρινα γιλέκα» ολοφάνερα έχουν επεκταθεί και εκτός συνόρων, όπως δείχνουν οι πορείες σε Χάγη, Άμστερνταμ και Βρυξέλλες, με άγρια καταστολή και αθρόες συλλήψεις στην τελευταία. Ταυτόχρονα, η μαθητική νεολαία, αλλά και οι φοιτητές σε αρκετά ιδρύματα της χώρας, βρίσκονται σε αναβρασμό, ενώ μια σειρά από συνομοσπονδίες και συνδικάτα προγραμματίζουν απεργιακές κινητοποιήσεις για την Παρασκευή 14/12.

Στο σημείο αυτό, θεωρούμε αναγκαίο να αναφέρουμε ορισμένα πολιτικά συμπεράσματα, χρήσιμα για την κατανόηση της κατάστασης και των προοπτικών της, με την προφανή επιφύλαξη της μεγάλης απόστασης που μας χωρίζει από τα γεγονότα:

1) Η αύξηση του φόρου στα καύσιμα αποτέλεσε τη θρυαλλίδα μιας από καιρό κυοφορούμενης κοινωνικής έκρηξης ενάντια στην πολιτική του γαλλικού κεφαλαίου, που υλοποιείται κυνικά και με ταχύτατους ρυθμούς από την προεδρία Μακρόν. Η επιμονή που δείχνουν τα αγωνιζόμενα τμήματα του λαού για παραμονή στον δρόμο και η τάση διεύρυνσης των στόχων των κινητοποιήσεων με τη συμπερίληψη των μισθών και της κοινωνικής ασφάλισης, παρά την προσωρινή υποχώρηση της κυβέρνησης αναφορικά με την αιχμή πάλης που συσπείρωσε τον κόσμο στις διαδηλώσεις, πιστοποιεί αυτό ακριβώς το γεγονός.

Δεν πρέπει να παραγνωριστεί φυσικά και αυτός καθ’ εαυτόν ο αντίκτυπος του συγκεκριμένου μέτρου, που ήταν αρκετός ώστε να γίνει η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας ότι θίγει βάναυσα εκείνα τα κοινωνικά στρώματα, που ανήμπορα να αντεπεξέλθουν στα δυσθεώρητα ενοίκια του εσωτερικού των αστικών κέντρων, όπως το Παρίσι, κατέφυγαν στα προάστια και την επαρχία, με αποτέλεσμα η μετακίνησή τους με ΙΧ να αποτελεί ζωτική για την πρόσβαση στην εργασία τους.

Τα απανωτά χτυπήματα στο βιοτικό επίπεδο των μαζών, το αυξημένο κόστος ζωής, οι αντεργατικοί νόμοι και οι κάθε λογής περικοπές που προωθήθηκαν τα τελευταία χρόνια στη Γαλλία, φαίνεται πως έχουν διαμορφώσει συνολικά μια ασφυκτική κατάσταση και σε τμήματα ευρύτερα αυτών που ανήκουν στα χαμηλότερα κοινωνικά σκαλοπάτια. Η γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαών, με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης του 2008, άρχισε να επεκτείνεται ταχύτατα και στα μεσοστρώματα, συμπιέζοντας τα βίαια προς τα κάτω και χωρίς καμιά προοπτική επιστροφής τους στην προτεραία κατάσταση. Αναδεικνύεται για άλλη μια φορά από τα τρέχοντα γεγονότα, λοιπόν, ότι αυτό αποτελεί μια πραγματικότητα που δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο εξαρτημένες χώρες σαν τη δική μας ή τον λεγόμενο ευρωπαϊκό Νότο, αλλά -με δεδομένες τις διαφοροποιήσεις- εγκαθιδρύεται απότομα και στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων.

2) Αυτά τα κοινωνικά στρώματα είναι που δίνουν και τον τόνο στις εν εξελίξει κινητοποιήσεις στη Γαλλία. Εδώ μπορεί να εντοπίσει κανείς και αντιστοιχίες με ανάλογης κοινωνικής σύνθεσης κινήματα που είδαμε να ξεσπούν σε διάφορες γωνιές του πλανήτη όλα τα προηγούμενα χρόνια- από το Σύνταγμα μέχρι το «Occupy Wall Street». Και η αλήθεια είναι ότι η ταξική οπτική αυτών των στρωμάτων κάνει την εμφάνισή της σε μια σειρά από πτυχές του κινήματος των «κίτρινων γιλέκων»: στον «ακομμάτιστο» χαρακτήρα που διακηρύσσει ότι έχει, στα σύμβολά του, στο «οριζόντιο» και «μέσω κοινωνικών δικτύων» στυλ οργάνωσης που παρουσιάζεται ότι επικρατεί, στην ημέρα που πραγματοποιούνται οι κινητοποιήσεις, καθώς και στο αντιφατικό και θολό πλαίσιο αιτημάτων που προβάλλουν οι φερόμενοι ως διοργανωτές του. Οι οποίοι, μάλιστα, έχουν επιδείξει μέχρι στιγμής εντονότατες ταλαντεύσεις ως προς την προοπτική μιας επαναφοράς στην ομαλότητα και από τις αρνήσεις που πρόβαλλαν στην αρχή έχουν οδηγηθεί στο σημείο μια μερίδα τους να συναντιέται με τον πρωθυπουργό και να του απευθύνει έκκληση για παρέμβαση Μακρόν υπέρ της «ηρεμίας» και της «κοινωνικής ειρήνης».

Με όλα τα παραπάνω δεν εννοούμε φυσικά ότι κομμάτια της εργατικής τάξης, μεταναστών και φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι παντελώς απόντα από την κίνηση των μαζών. Υφίσταται ακόμα ισχυρή, άλλωστε, η παρακαταθήκη των μεγαλειωδών κινητοποιήσεων που είχαν σημειωθεί πριν από μερικά χρόνια στη Γαλλία ενάντια στις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις της Ελ-Κομρί. Το ζήτημα βρίσκεται, όμως, στο ότι συμμετέχουν περισσότερο σε ατομικό επίπεδο, ανοργάνωτα και ανίκανα προς ώρας να καθορίσουν το στίγμα του κινήματος.

3) Η βασική διάσταση του κινήματος, που αποτέλεσε και το μοτίβο αντίστοιχων κινημάτων των προηγούμενων ετών, συνίσταται στα τεράστια αποθέματα αγανάκτησης και οργής που έχουν συσσωρεύσει οι λαϊκές μάζες, τα οποία αυτή τη στιγμή ξεσπούν ορμητικά με την είσοδό τους στο προσκήνιο της πάλης. Ο βίαιος χαρακτήρας των κινητοποιήσεων-πέρα από τις φανερές προκλήσεις των δυνάμεων καταστολής- μπορούμε να πούμε πως εδράζεται και σε αυτό το δεδομένο, χωρίς να παρακάμπτουμε το ρόλο που έχουν διαδραματίσει σε αυτήν την κατεύθυνση πολιτικές δυνάμεις, όπως το μαύρο μπλοκ, αλλά ακόμα και ακροδεξιές.

Η ελπιδοφόρα αυτή, όμως, αυθόρμητη κίνηση μαζών προσκρούει για άλλη μια φορά στα συγκεκριμένα ταξικά-πολιτικά όρια που μας έχει κληροδοτήσει η ήττα και η οπισθοχώρηση του εργατικού-επαναστατικού-κομμουνιστικού κινήματος: στην αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και την ανυπαρξία πολιτικής πρωτοπορίας της λαϊκής πάλης.

Αυτός ο παράγοντας καθορίζει και το στίγμα που φαίνεται και τώρα να κυριαρχεί, δηλαδή την αδυναμία συνολικοποίησης της αμφισβήτησης και την επικέντρωση αποκλειστικά στην απόρριψη ορισμένων τμημάτων του κατεστημένου αστικού πολιτικού προσωπικού, όπως αποτυπώνεται στο γεγονός ότι η οργή συγκεντρώνεται κατά βάση στο πρόσωπο του Μακρόν.

4) Καθόλου παράξενο δεν είναι το γεγονός ότι στο έδαφος αυτό διαφαίνεται ο κίνδυνος κεφαλαιοποίησης της κίνησης που αναπτύσσεται από συστημικές και αντιδραστικές λύσεις, οι οποίες παρεμβαίνουν στο εσωτερικό του κινήματος και επιχειρούν να διοχετεύσουν την οργή σε ανώδυνες για το σύστημα κατευθύνσεις. Είναι σίγουρο ότι το κόμμα της Λεπέν, καθώς και κάποιες ακόμα ακροδεξιές-φασιστικές οργανώσεις, προσπάθησαν από την πρώτη στιγμή να αποκτήσουν προσβάσεις στα μπλόκα και τις διαδηλώσεις των «κίτρινων γιλέκων» και να καρπωθούν πολιτικά τα όσα συντελούνται. Εκφράσεις αυτής της κατάστασης αποτέλεσαν και τα ρατσιστικά κρούσματα που εκδηλώθηκαν το πρώτο διάστημα από συμμετέχοντες στις κινητοποιήσεις, όπως και μια σειρά από αντιδραστικά αιτήματα που προβλήθηκαν (π.χ. «απέλαση των μεταναστών που δεν μπορούν να ενσωματωθούν», «επτάχρονη θητεία προέδρου» κ.α.). Άκρως αποκαλυπτικό, βέβαια, της πραγματικής φύσης του φασισμού και της ακροδεξιάς ήταν όταν η Λεπέν γρήγορα έσπευσε να πάρει αποστάσεις από τα «βίαια επεισόδια» και να συνταχθεί και αυτή με την «ακεραιότητα των θεσμών».

Δεν γνωρίζουμε, λόγω απόστασης, σε ποιον βαθμό αυτές οι τάσεις έχουν περιθωριοποιηθεί ή έχουν ακόμα τη δυνατότητα να καθορίζουν καταστάσεις στο πλαίσιο της κίνησης των μαζών. Το μόνο για το οποίο είμαστε βέβαιοι είναι το εξής: η απάντηση σε αυτόν τον κίνδυνο δεν συνίσταται στην αποχή και την καταγγελία των αυθόρμητων κινημάτων του κόσμου. Ακριβώς γιατί το κενό που εκμεταλλεύονται οι μαύρες εφεδρείες του συστήματος δεν είναι άλλο από αυτό που αφήνει η απουσία μιας ισχυρής επαναστατικής Αριστεράς, που μπορεί να βάλει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις. Και εκεί βρίσκεται και η απάντηση: στη μάχη που πρέπει να δοθεί από αυτούς που επιμένουν σε αυτήν την κατεύθυνση στο πεδίο της πάλης, εντός των αγώνων των μαζών που αντιστέκονται και διεκδικούν.

5) Τραγικά λίγες και απόλυτα υποταγμένες αποδείχθηκαν ξανά οι ηγεσίες των συνδικάτων και της κυρίαρχης γαλλικής αριστεράς. Ενδεικτικό το ότι ακόμα και η γραφειοκρατική-ρεφορμιστική CGT, με πρόσχημα τον φασιστικό δάκτυλο, απείχε επιδεικτικά από τον αγώνα, ενώ κάτω από την πίεση του ευρύτερου αναβρασμού και μιας αγωνιστικής βάσης σε σωματεία που συσπειρώνει, αναγκάστηκε άρον-άρον να καλέσει σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Σαφώς και παραμένει το ζητούμενο και σε αυτό το κίνημα της συγχώνευσης μιας κίνησης, που μέχρι τώρα προβάλλει «ακομμάτιστα» και «απολίτικα» χαρακτηριστικά, με την εργατική-συνδικαλιστική πάλη, αλλά η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών φαίνεται πως αποτελεί περισσότερο μέρος του προβλήματος, παρά της λύσης του.

Πολλώ δε μάλλον, όταν οι βασικές συνομοσπονδίες της Γαλλίας προχώρησαν στη συνυπογραφή κοινής ανακοίνωσης, η οποία αποτελεί μνημείο ταξικής υποταγής και συνθηκολόγησης και μεταξύ άλλων αναφέρει: «… ο κοινωνικός διάλογος πρέπει επιτέλους να βρει την θέση του, σ’αυτήν την χώρα…», «…κάνουμε κάλεσμα η κυβέρνηση να διασφαλίσει ασφαλείς διαπραγματεύσεις και να ακουστούν οι διάφορες απόψεις μέσα στον κοινωνικό διάλογο, σε πανεθνικό επίπεδο…». Τόσο καλά! Φανταζόμαστε ότι, όπως έχουμε δει και εδώ, το επόμενο βήμα τους θα είναι να κατακεραυνώσουν τον «ηλίθιο» λαό που δεν συμφωνεί μαζί τους!

Όσον αφορά δε τη ρεφορμιστική αριστερά, η κατάσταση είναι περίπου ίδια και χειρότερη. Τόσο η LFI (Ανυπότακτη Γαλλία) του Μελανσόν, όσο και το PCF (Γαλλικό ΚΚ, που στήριξε τον Μακρόν στο δεύτερο γύρο «για να μη βγει η Λεπέν»), συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις υποβαθμισμένα και με τη μορφή προσωπικοτήτων (σας θυμίζει κάτι;), δίνοντας τον νυν υπέρ πάντων αγώνα για τον «κορυφαίο» στόχο του κινήματος: την πρόταση μομφής που ετοιμάζονται να καταθέσουν στο κοινοβούλιο ενάντια στον Μακρόν και την προκήρυξη εκλογών.

6) Οι συγκρούσεις, οι καταλήψεις και οι δυναμικές κινητοποιήσεις των μαθητών της Γαλλίας ενάντια στην εξεταστική μεταρρύθμιση του μπακαλορεά, αν κάτι αναδεικνύουν κυρίαρχα είναι ότι το πολιτικό και κοινωνικό ρήγμα ανάμεσα στην πάλη της νεολαίας και τους «από πάνω» κάθε άλλο παρά έχει κλείσει, όπως επιθυμούν διακαώς ορισμένοι. Το αποτύπωμα των συγκλονιστικών αγώνων που δίνει η νέα γενιά της Γαλλίας εδώ και πάνω από μια δεκαετία είναι παρόν και εξακολουθεί να σφραγίζει τις συνειδήσεις της. Και όση αγριότητα και αν επιστρατεύσουν οι κυρίαρχοι, δεν μπορούν αυτό να το αναιρέσουν, παρά μόνο να φουντώσουν και άλλο την οργή.

Και αυτό φαίνεται πλέον και σε επίπεδο δρόμων, όπου έχει ξεχυθεί το μαθητικό δυναμικό της χώρας. Η αποικιοκρατικού τύπου βαρβαρότητα των γαλλικών δυνάμεων καταστολής στους μαθητές στη Μαντ-Λα-Ζολί γύρισε μπούμερανγκ στους εμπνευστές της. Αν συνυπολογίσει κανείς, μάλιστα, και το γεγονός ότι αυτές οι σκηνές εκτυλίχθηκαν σε ένα από τα πιο φτωχά και υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού, με μεγάλο αριθμό μεταναστών, μπορεί εύκολα να συμπεράνει ότι οι δυνάμεις του συστήματος σπεύδουν να προλάβουν μια από τις πιο δυσάρεστες για αυτές εξελίξεις: το να μπουν στο παιχνίδι των κινητοποιήσεων για τα καλά και αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις. Οι μνήμες από τις εξεγέρσεις στα εξαθλιωμένα προάστια της μητρόπολης φαίνεται πως διατηρούνται ζωντανές.

7) Τα διακυβεύματα για το γαλλικό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο είναι μεγάλα και σοβαρά. Εκτείνονται πολύ πέραν της ενεργειακής του πολιτικής, που ασφαλώς αποτελεί ένα κρίσιμο επίδικο των ανταγωνισμών στους οποίους συμμετέχει. Στην πραγματικότητα, αφορούν συνολικά τη θέση που επιχειρεί να καταλάβει στην Ε.Ε. και τον κόσμο, τον γενικό προσανατολισμό του ως ιμπεριαλιστική δύναμη. Με αυτή την έννοια, αποτελεί μείζον πολιτικό θέμα για τα συμφέροντά του το ότι βιώνει τέτοιου μεγέθους αναταράξεις στο εσωτερικό του μέτωπο, γεγονός που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν και οι σύμμαχοι-ανταγωνιστές του, αν κοιτάξει κανείς τις δηλώσεις Τραμπ σχετικά με τη συμφωνία για το κλίμα και τον ευρωστρατό. Από την άλλη, δεν πρόκειται να παραιτηθεί έτσι εύκολα από τις επιδιώξεις του και έχοντας τον ταξικό-πολιτικό συσχετισμό με το μέρος του, θα προσπαθήσει να τις προωθήσει δια πυρός και σιδήρου, παράλληλα με τους αναγκαίους χειρισμούς που μπορεί να αξιοποιήσει. Και αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν ο λαός και η νεολαία της Γαλλίας, γιατί πολύ γρήγορα θα κληθούν να το αντιμετωπίσουν.

Αυτό που παρακολουθούμε να συντελείται στη Γαλλία είναι επί της ουσίας άλλη μια μικρή σκηνή από ταινία προσεχώς. Από την πάλη των λαών που πνίγονται στα αδιέξοδα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις, ανοίγοντας δρόμους για το μέλλον. Τα υπαρκτά πολιτικά κενά αποτελούν ταυτόχρονα τα δεδομένα και τα ζητούμενα. Γι’ αυτό και δεν έχουν θέση ούτε το σνομπάρισμα, ούτε η άκριτη αποθέωση. Μόνο η επίγνωση για το ότι η έκβαση και η προοπτική-και αυτού του κινήματος- θα κριθεί μέσα στον αγώνα και ότι δυναμώνει συνεχώς η ανάγκη σε παγκόσμια κλίμακα για αυτούς που οφείλουν να βγουν μπροστά και να αναλάβουν αυτήν την ευθύνη.

Αντώνης Α.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΓΑΛΛΙΑ | Σχόλιο για το κίνημα των "κίτρινων γιλέκων"

1

Η αύξηση της τιμής στα καύσιμα στη Γαλλία, λόγω της «οικολογικής» φορολόγησης, αποτέλεσε την αφορμή για την πρωτόγνωρη κινητοποίηση των «κίτρινων γιλέκων» - «gilets jaunes»!

H 2η σε μέγεθος οικονομία της Ευρωζώνης έχει μπει τα τελευταία χρόνια σε μια πορεία περιστολής κοινωνικών κονδυλίων κι επιδομάτων ανεργίας. Στη συνέχεια, επιβλήθηκε «δια ροπάλου» και από την κυβέρνηση Μακρόν η ελαστική απασχόληση, με μια σειρά μέτρα που αυξάνουν το χρόνο εργασίας μειώνοντας τις αποδοχές των εργαζομένων. Από την πλευρά των ηγεσιών των γαλλικών συνδικάτων, επιδείχθηκε η γνωστή απροθυμία και άρνηση να αποτελέσουν τον οργανωτή κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας.

Αυτά θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτέλεσαν το έδαφος ανάπτυξης της νέας μαζικής κινητοποίησης των μεσοστρωμάτων της γαλλικής κοινωνίας που είδαν σε μια νύκτα να εκτινάσσεται το κόστος μετακίνησης και να χειροτερεύει το επίπεδο διαβίωσής τους. Έτσι, αξιοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε σύντομο χρονικό διάστημα οργανώθηκε ένα δίκτυο σε εκατοντάδες επαρχιακές πόλεις που σχεδίασε καταλήψεις αυτοκινητοδρόμων και διοδίων, μπλοκάροντας την κυκλοφορία πανεθνικά.

Οι πορείες στο κέντρο του Παρισιού έφεραν σε αμηχανία την κυβέρνηση του Μακρόν που επέλεξε τη σκληρή αντιμετώπιση, με την άγρια -και φονική- καταστολή με τις αστυνομικές δυνάμεις (τα γνωστά CRS) να χτυπούν με δακρυγόνα και αντλίες νερού τους διαδηλωτές με αποτέλεσμα τουλάχιστον 2 νεκρούς και εκατοντάδες βαριά και ελαφρά τραυματίες και  επίσης εκατοντάδες συλλήψεις.

Η διαμαρτυρία των «κίτρινων γιλέκων» λοιπόν έχει θορυβήσει αρκετά την κυβέρνηση, η οποία όμως από την αρχή κράτησε σκληρή γραμμή, με τον Γάλλο υπουργό Εσωτερικών να δηλώνει πως «οι ταραξίες των δρόμων θα παταχθούν» και ειδικά μπροστά στις χθεσινές κινητοποιήσεις να προαναγγέλλει με θράσος πρωτοφανή μέτρα καταστολής τα οποία και εφάρμοσε.Τους τρόμαξε ιδιαίτερα και το ενδεχόμενο να κατέβει η νεολαία στους δρόμους.

Τώρα ο Μακρόν βλέπει με ανησυχία τη δημοτικότητά του να βρίσκεται σε πολύ χαμηλά ποσοστά ενώ η αποδοχή των «κίτρινων γιλέκων» ξεπερνά το 75% στη γαλλική κοινωνία! Πραγματικά δεν χρειάστηκε και πολύ για να χάσει το... αντισυστημικό του προφίλ!

Το κίνημα πέτυχε και μια πρώτη νίκη. Αυτή της αναστολής της αύξησης της φορολογίας στα καύσιμα. Άρχισε να αποκτά και άλλου είδους χαρακτηριστικά μιας και οι διεκδικήσεις του προχώρησαν και σε άλλα ζητήματα μάλλον πιο καυτά όπως η αύξηση των μισθών. Δεν γνωρίζουμε αν θα τελειώσει εύκολα, όπως ευελπιστεί η γαλλική κεφαλαιοκρατία.

Δεν ξέρουμε όμως πόσο εύκολα θα ξεπεράσει μέχρι τέλους και τα εξ ορισμού «απολιτίκ» χαρακτηριστικά που του «επιβλήθηκαν» και θα πλατύνει τις δράσεις του, «αγκαλιάζοντας» το σύνολο της εργατικής πλειοψηφίας μέσα κι έξω από τα συνδικάτα.

Και αυτό γιατί όπως πράγματι πολλοί αναλυτές, εγχώριοι και μη, της Αριστεράς λένε το κίνημα έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με το κίνημα των πλατειών στην Ελλάδα του 2011. Πράγματι έτσι είναι! Και αυτά τα χαρακτηριστικά δεν αφορούν μόνο τον "αυθορμητισμό" του, την στοχοθεσία και τις επιδιώξεις των δυνάμεων του συστήματος -από τους φασίστες και την ακροδεξιά ως άλλου είδους πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα- να το καθοδηγήσουν και να το καναλιζάρουν σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια αλλά και από τη στάση της Αριστεράς! Συνδικαλιστικής και πολιτικής.

Όπως και τότε έτσι και τώρα έχουμε περισπούδαστες αναλύσεις για το τι είναι αυτό το κίνημα, που μπορεί να περιέχουν και πραγματικότητες, για να καταλήξουν με μαθηματική ακρίβεια είτε στην

αποχή και την καταγγελία του κινήματος (με την παράλληλη έκφραση αλληλεγγύης στις κινητοποιήσεις του γαλλικού λαού μιας και δεν βρίσκεται στο ...Σύνταγμα), άρα και στην άρνηση αγωνιστικής παρέμβασης με στόχο να αλλάξει χαρακτηριστικά, είτε στην πλήρη αποδοχή του χαρακτηρίζοντάς το ως το κίνημα με το ...χρώμα των εξεγέρσεων του μέλλοντος, υποτασσόμενες στις συστημικές θεωρίες άρνησης των αξιών, πολύ περισσότερο των πρακτικών, του εργατικού κινήματος. Με του οποίου τη σύνδεση τέτοιων κινημάτων φοβούνται πολύ περισσότερο οι αστικές τάξεις και το πολιτικό τους προσωπικό ιμπεριαλιστικών και μη χωρών. Το ζήσαμε και αυτό εδώ.

Δεν γνωρίζουμε πόσες, ποιες και με τι εύρος δυνάμεις της Αριστεράς παρέμβηκαν στο κίνημα αυτό σε μια λογική αγωνιστικής κατεύθυνσης κόντρα στις συστημικές δυνάμεις που θέλουν να το ελέγξουν, σίγουρα υπήρξαν (ανάμεσά τους και οι σύντροφοί μας της Partizan και του TKP/ML), δύσκολα περνούν τέτοιου είδους ειδήσεις από τα αστικά μέσα ενημέρωσης δύσης και ανατολής, είτε "υποστηρίζουν" είτε όχι τέτοια κινήματα. Σημασία έχει ότι, σε αντίθεση με άλλες δυνάμεις πιο μεγάλες -τρομάρα τους- που ακόμη το ...σκέφτονται, κάποιοι το τόλμησαν παρά το μέγεθός τους!

Το μόνο σίγουρο εδώ είναι ότι χιλιάδες λαού βρήκαν την αφορμή, οι αιτίες υπάρχουν έτσι κι αλλιώς, να βγουν στο δρόμο και να διαδηλώσουν, να συγκρουστούν  και να διεκδικήσουν. Από αυτή την άποψη μπορεί ο ξεσηκωμός αυτός, με όλα του τα θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά, να αποτελεί και κάτι σαν εικόνα του μέλλοντος και για τα καθ' υμάς. Το ζητούμενο είναι το τι ρόλο θα αναλάβουν οι δυνάμεις της Αριστεράς, συνδικαλιστικής, πολιτικής, ριζοσπαστικής, ταξικής, αγωνιστικής, επαναστατικής, κομμουνιστικής και ότι άλλο πρόσημο, με εισαγωγικά ή μη, μπορεί να κυκλοφορεί! Αυτό κι αν ισχύει παντού και πάντα!

Y.Γ.: Το άρθρο μας στηρίχτηκε στο μεγαλύτερο μέρος του σε άρθρο της τελευταίας Προλεταριακής Σημαίας

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΛΕΥΚΙΜΜΗ | Ανακοίνωση οργανώσεων για τη δολοφονία του μετανάστη - Κάλεσμα του ΚΚΕ(μ-λ) σε αντιφασιστική συγκέντρωση

0

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ, Κέρκυρα 8/12/2-18

Καταγγέλλουμε την εν ψυχρώ φασιστική δολοφονία του 63χρονου βιοπαλαιστή αλβανικής καταγωγής, στη Λευκίμμη της Κέρκυρας, από δολοφόνο που υπήρξε εκλογικός αντιπρόσωπος της Χρυσής Αυγής (Χ. Α.) στις τελευταίες εκλογές και πολλές φορές μέλος της «συνοδείας» και του «κλιμακίου» της Χ. Α. στη Λευκίμμη, που συνελήφθη και ομολόγησε ότι τον σκότωσε με καραμπίνα σε ενέδρα, μετά από διαπληκτισμό που είχαν στο καφενείο του χωριού για το λεγόμενο Μακεδονικό.

Το γεγονός έγινε στην Κέρκυρα, όπου ζουν και εργάζονται περίπου είκοσι χιλιάδες αλβανοί μετανάστες που έσωσαν κυριολεκτικά τα εκατομμύρια ελαιόδεντρα από σίγουρο θάνατο και τα χωράφια από βέβαιο μαρασμό, αφού ο τουρισμός τρώει τα σπλάχνα του νησιού και «ρημάζει» την αγροτική παραγωγή.

Η δολοφονία του Αλβανού εργάτη γης είναι αποτέλεσμα της κλιμάκωσης της παρουσίας της Χ. Α. στη Λευκίμμη τα τελευταία χρόνια, μέσω της εμπλοκής της στο κίνημα ενάντια στον παράνομο ΧΥΤΑ, της ανοχής κάποιων απέναντι στη Χ. Α. και της αποδοχής της παρουσίας της στον αγώνα ενάντια στον ΧΥΤΑ, θέτοντας τον ίδιο τον αγώνα σε κίνδυνο και δηλητηριάζοντας τον με συνθήματα του τύπου «φασίστες πολιτικοί».

Eντάσσεται στο γενικότερο καλλιεργούμενο κλίμα εθνικιστικής υστερίας, ξενοφοβίας και ρατσισμού, με αφορμή το Μακεδονικό και τον θάνατο Κατσίφα, με την προσπάθεια εθνικιστικών και φασιστικών κύκλων να στήσουν και να καθοδηγήσουν καταλήψεις σε σχολεία, δηλητηριάζοντας τη νεολαία και επωάζοντας το αυγό του φασιστικού φιδιού, με τις φασιστοσυμμορίες και την ακροδεξιά να προσπαθούν να ψαρέψουν στα θολά νερά, στα απόνερα της φτώχειας και της διαλυμένης κοινωνίας, με την αμνησία ως όπλο, τη «μαγκιά» ως μανδύα και την πατροδοκαπηλία σαν προκάλυμμα. Όπου δεν το κατορθώνουν, καταφεύγουν στις κάνες των όπλων και στην άλογη βία.

Η ξενοφοβία, ο σωβινισμός και ο ρατσισμός τροφοδοτούνται από την αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ και εκτρέφονται από την επίθεση της κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, με τη σύμφωνη γνώμη της ΝΔ και όλων των αστικών κομμάτων, στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζόμενων, του λαού και της νεολαίας και βοηθούν στο πέρασμά της.

Εντάσσονται στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς και στην χρησιμοποίηση της χώρας ως αμερικανονατοϊκό ορμητήριο, σπέρνοντας το μίσος για τους γειτονικούς λαούς. Αυτό είναι το κλίμα που ευνοεί την δράση των ναζιστοομάδων, που αποθρασύνει τις φασιστοσυμορίες, που οπλίζει τα χέρια των δολοφόνων τους.

Η δολοφονία του Αλβανού εργάτη είναι ένα ακόμη πολύ σοβαρό, ανησυχητικό ζήτημα, που πρέπει όλοι να μη σιωπήσουμε, να μιλήσουμε ανοιχτά και να πάρουμε θέση μπροστά μάλιστα και στην γενικότερη άνοδο των ακροδεξιών δυνάμεων σε πανελλαδικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, φαινόμενο που έχει βέβαια να κάνει και με την συνολική υποχώρηση του κινήματος.

• Να σηκώσουμε κύμα καταγγελίας και διαμαρτυρίας της δολοφονίας

• Να θωρακίσουμε την κοινωνία από τις νεοναζιστικές επιθέσεις

• Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι ενάντια στο εθνικισμό, το φασισμό, τον ρατσισμό, που σπέρνουν το μίσος και οπλίζουν τα χέρια επίδοξων δολοφόνων

• Ενάντια στην πολιτική της φτώχειας και της ανεργίας, στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και στην καπιταλιστική εκμετάλλευση

• Για την φιλία, την ειρήνη, την αλληλεγγύη των λαών, ενάντια στον πόλεμο και στις αλλαγές συνόρων.

ΚΚΕ(μ-λ), Λαϊκή Ενότητα, Μ-Λ ΚΚΕ

******************

ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

ΣΤΗ ΛΕΥΚΙΜΜΗ, ΠΛ. ΑΓ. ΠΑΝΤΩΝ,

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 9-12-2018 ΣΤΙΣ 18.00

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ | Για τη δικαστική απόφαση για τον ξυλοδαρμό εργαζόμενου

0

Πρωί της Παρασκευής 7/12 έγινε το δικαστήριο για τον ξυλοδαρμό εργαζόμενου από τον πρώην εργοδότη του σε πιτσαρία των Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης. Νωρίτερα πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Επταλόφου και έξω από την πιτσαρία συγκέντρωση και παρέμβαση καταγγελίας του ξυλοδαρμού, η οποία κατέληξε με μοτοπορεία στα δικαστήρια. Ο εργοδότης καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης τριών ετών, με τριετή αναστολή και χρηματικό πρόστιμο 1.000 ευρώ για το οποίο έκανε έφεση και ίσως το γλιτώσει.

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται το πόσο ταξική είναι η δικαιοσύνη και όλοι οι νόμοι του κράτους. Από τη μια οι εργοδότες, που έχουν τους εργαζόμενους απλήρωτους, χωρίς ένσημα και φτάνουν μέχρι και στο σημείο να σηκώνουν χέρι πάνω τους, μένουν ατιμώρητοι και συνεχίζουν τις εγκληματικές τους πράξεις ανενόχλητοι. Από την άλλη, οι εργαζόμενοι, που αγωνίζονται καθημερινά για την επιβίωσή τους, όπως ο ντελιβεράς, η καθαρίστρια από το Βόλο και οι χιλιάδες άνθρωποι της δουλειάς και του μόχθου, αντιμετωπίζονται από τη "δικαιοσύνη" σαν σύγχρονοι σκλάβοι που δεν έχουν δικαιώματα ή σαν εγκληματίες που οδηγούνται στη φυλακή.

Το περιστατικό του ξυλοδαρμού του εργαζόμενου στους Απμελόκηπους δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός. Εντάσσεται στη γενικότερη πολιτική εκμετάλλευσης, βίας και τρομοκράτησης των εργαζομένων από το κεφάλαιο και την εργοδοσία. Μια πολιτική που μας θέλει δούλους και σκυφτούς, και την οποία ευνοεί όλο το οπλοστάσιο αντεργατικών νόμων που προώθησε και προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Μέτρα και νόμοι οι οποίοι στρώνουν το έδαφος στη διαμόρφωση ενός εργασιακού μεσαίωνα όπου οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται σαν εργαλεία για να κερδοφορεί το κεφάλαιο και η εργοδοσία.

Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για τους εργαζόμενους να σηκώσουν κεφάλι και να βάλουν φραγμό σε αυτήν την αντεργατική πολιτική που προσφέρει ξυλοδαρμούς, φτώχεια, εκμετάλλευση και θανάτους.

Θεσσαλονίκη 8/12/2018

https://taxikiporeia.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ | ΚΑΤΩ Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ - ΛΗΣΤΕΙΑ!

0

Με προκλητικό θράσος απέναντι στο λαό που δεινοπαθεί από τη συνεχιζόμενη πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας και της φοροληστείας πανηγυρίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για τον προϋπολογισμό του 2019 που κατατέθηκε και συζητιέται αυτές τις μέρες στη Βουλή.

Πανηγυρίζει γιατί τα ξένα αφεντικά της, οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ, της επέτρεψαν να μην κόψει κι άλλο τις ήδη -διπλά και τριπλά- πετσοκομμένες συντάξεις (αυτές που ήδη δίνονται, γιατί γι’ αυτούς που τώρα συνταξιοδοτούνται το πετσόκομμα παραμένει). Πανηγυρίζει για μερικά επιδόματα που της επέτρεψαν να δώσει, μπαλώματα στο ήδη λεηλατημένο λαϊκό εισόδημα και στους πετσοκομμένους μισθούς. Πανηγυρίζει γιατί της επέτρεψαν να μειώσει λίγο τον ληστρικό ΕΝΦΙΑ, αυτόν που υποσχόταν ότι δήθεν θα καταργούσε.

Όμως, ο λαός και οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανέναν λόγο να πανηγυρίζουν!

Έχουν κάθε λόγο να εξοργίζονται και να καταγγέλλουν έναν ακόμη προϋπολογισμό ληστείας, έναν ακόμη προϋπολογισμό για λογαριασμό του ξένου και ντόπιου κεφάλαιου.

• Γιατί οι δεκάδες αντεργατικοί και αντιλαϊκοί μνημονιακοί νόμοι είναι ακόμη εδώ και σε πλήρη ισχύ!

• Γιατί το ματωμένο πλεόνασμα του 3,6% που προβλέπει ο προϋπολογισμός, θα βγει μέσα από μας συνεχιζόμενες περικοπές σε υγεία, παιδεία, περίθαλψη και πρόνοια. Θα βγει μέσα από τη συνέχιση των άθλιων όρων δουλειάς, τα εξοντωτικά ωράρια, την εντατικοποίηση και τα ανύπαρκτα μέτρα ασφάλειας. Θα βγει μέσα από τη συνέχιση των άθλιων προγραμμάτων απασχόλησης που ανακυκλώνουν την ανεργία και χτυπούν το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή εργασία. Θα βγει μέσα από τη συνεχιζόμενη φορομπηξία των εργαζομένων, αλλά και τη μείωση στους φόρους των επιχειρήσεων!!!

• Γιατί οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να αμείβονται με μισθούς πείνας - όποτε και για όσο έχουν δουλειά.

• Γιατί παραμένουν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι -μαζί και ο νόμος Κατρούγκαλου του 2016- που έχουν κάνει τη σύνταξη ένα άπιαστο όνειρο.

• Γιατί η λεγόμενη «τροχιά ανάπτυξης» και «η τόνωση του ΑΕΠ (του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος)» που προπαγανδίζει η κυβέρνηση, σημαίνουν ότι περισσότερος πλούτος θα κλέβεται από το λαό για λογαριασμό του μεγάλου κεφάλαιου, ότι θα δουλεύουμε περισσότερο για να θησαυρίζουν μία χούφτα κεφαλαιοκράτες.

Για όλους αυτούς τους λόγους, αυτός ο βαθιά ταξικός προϋπολογισμός πρέπει να μας βρει μαζικά απέναντί του!!!

Και αν η κυβέρνηση χαίρεται γιατί πήρε την έγκριση και τα συχαρίκια από τους ιμπεριαλιστές των Βρυξελλών, εμείς πρέπει με τους αγώνες μας να της «θυμίσουμε» ότι είναι οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές που επέβαλαν τα βάρβαρα μνημόνια στις πλάτες του λαού και των εργαζομένων, είναι αυτοί που θα συνεχίσουν για δεκαετίες να ασκούν αυστηρή εποπτεία μην τυχόν και παρεκκλίνει η οικονομία από την αντιλαϊκή της ρότα. Είναι αυτοί που θα συνεχίσουν να απαιτούν κι άλλο πετσόκομμα των εργατικών δικαιωμάτων, πλήρη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, χτύπημα των συνδικαλιστικών ελευθεριών.

Απέναντι στους ιμπεριαλιστές της ΕΕ, απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, απέναντι στους επίδοξους συνεχιστές αυτής της πολιτικής, την «αντιπολίτευση» της ΝΔ, το ΚΙΝ.ΑΛ. κ.λπ. ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΦΡΑΓΜΟ!

• ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ!

• ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ, ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ!

• ΚΑΤΩ ΟΙ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟΙ-ΑΝΤΙΛΑΪΚΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ ΝΟΜΟΙ

• ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΕ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ • ΠΛΗΡΗ  ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ • ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΡΟΝΟΙΑ

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ | Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΟΑΣΘ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ! Συγκέντρωση 15/12/2018 στις 12:00 μ στο Αγ. Βενιζέλου

0

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΟΑΣΘ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!

Η ΑΣΦΑΛΗΣ, ΓΡΗΓΟΡΗ, ΦΘΗΝΗ ΑΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ

ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ και ΔΕΝ ΤΗΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΜΑΣΤΕ!

• Η κατάσταση με τις αστικές συγκοινωνίες στην πόλη έχει φτάσει στο απροχώρητο. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία, οι μαθητές, οι φοιτητές βιώνουμε μια πολύ άσχημη πραγματικότητα.

Δρομολόγια που καθυστερούν κι όταν φτάνουν οι επιβάτες στριμώχνονται σαν σαρδέλες ή παίρνουν το επόμενο λεωφορείο! Σε πολλές περιπτώσεις μετακινούμαστε με οχήματα που καταρρέουν ή παίρνουν φωτιά. Ενώ στις περισσότερες γραμμές σημειώνονται μεγάλες καθυστερήσεις, ιδιαίτερα τις ώρες αιχμής, σχεδόν κάθε μέρα.

Η υπόθεση της γρήγορης, ασφαλούς, άνετης και φτηνής μετακίνησης γίνεται άπιαστο όνειρο για την πλειοψηφία του επιβατικού κοινού της πόλης.

Η απουσία εναλλακτικής επιλογής συγκοινωνιακού μέσου μετακίνησης δεκαετίες τώρα κάνει τα πράγματα απλά αφόρητα.

• Ούτε με τον ιδιωτικό ΟΑΣΘ, αλλά ούτε με τον κρατικό η κατάσταση έγινε ανθρώπινη. Μόνιμη πρακτική των κυβερνήσεων διαχρονικά είναι ή μη χρηματοδότηση αγοράς λεωφορείων και η αύξηση των εισιτηρίων.

• Είτε με κρατικά επιδοτούμενο ιδιωτικό οργανισμό, είτε με κρατικοποιημένο που μετακυλίει το κόστος λειτουργίας στο λαό, ο στόχος της κυβέρνησης (χθες και σήμερα) είναι να μετατρέψει την μετακίνηση από ΔΙΚΑΙΩΜΑ σε ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ, σε βάρος της πλειοψηφίας του λαού.

Οι εργαζόμενοι, οι νεολαίοι, οι επιβάτες αυτής της πόλης, είμαστε αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας στην ανθρώπινη μετακίνηση.

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας το Σάββατο 15/12/2018 στις 12:00μ στο Αγ. Βενιζέλου.

• Άμεση αύξηση των δρομολογίων σε ΟΛΕΣ τις γραμμές!
• Ασφαλής μετακίνηση! - Όχι άλλες βλάβες και πυρκαγιές λεωφορείων εν κινήσει!
• Φθηνές συγκοινωνίες - Καμιά αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων!
• Διεκδικούμε ασφαλείς, ανθρώπινες, και φθηνές αστικές μετακινήσεις για όλους.

Πρωτοβουλία εργαζομένων και φοιτητών για τις αστικές συγκοινωνίες Θεσσαλονίκης

Υ.Γ.: το αντίστοιχο ψήφισμα στηρίζουν οι σύλλογοι φοιτητών Ιατρικής, Φυσικού, Βιολογικού, Κινηματογράφου και Νομικής του ΑΠΘ
 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΕΛΛΗΝΙΚΟ | Αντιφασιστική πορεία

0

Πραγματοποιήθηκε το πρωί του Σαββάτου στην περιοχή του Ελληνικού συγκέντρωση και πορεία με αφορμή ακόμα ένα περιστατικό φασιστικής επίθεσης που έλαβε χώρα τις αρχές της εβδομάδας, όταν φασιστοειδή με απειλές και βρισιές κινήθηκαν τραμπούκικα ενάντια σε νεαρό φοιτητή της Γεωπονικής στο μετρό του Ελληνικού, επειδή στα ρούχα του είχε κονκάρδα με αντιφασιστικό σύμβολο. Σε μια περιοχή όπου έχει προηγηθεί η συμμετοχή παραστρατιωτικών φασιστών στη μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, καθώς και η επίθεση στον πολιτιστικό χώρο «Καλλίπολις», το γεγονός αυτό δε θα έπρεπε να μείνει αναπάντητο. Για το λόγο αυτό, κινητοποιήθηκε ένας σημαντικός αριθμός δεκάδων αγωνιστών από οργανώσεις και συλλογικότητες της ευρύτερης περιοχής, καθώς και οι φοιτητικοί σύλλογοι της Γεωπονικής και των Μεταλλειολόγων. Η συγκέντρωση είχε οριστεί για τις 11 στο μετρό του Ελληνικού, ενώ λίγο μετά τις 12 ακολούθησε πορεία στους δρόμους της περιοχής, η οποία κατάληξε στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε.

Στη συγκέντρωση και στην πορεία συμμετείχαν με πανό και προκήρυξη αγωνιστές του πολιτικού στεκιού «Απέναντι», προσπαθώντας μέσω των συνθημάτων τους να συνδέσουν τις φασιστικές επιθέσεις με τη συνολική πολιτική του σάπιου ιμπεριαλιστικού - καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο ενισχύει τους κάθε λογής εθνικιστές και φασίστες προκειμένου να περάσει τη βάρβαρη πολιτική του. Εντολοδόχος και φορέας της πολιτικής αυτής είναι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, όπως και όλο το εξαρτημένο αστικό πολιτικό προσωπικό στη χώρα μας, γεγονός το οποίο τονίστηκε ιδιαίτερα και μέσα από τη σχετική συνθηματολογία. Στις μέρες απαιτείται τέτοιους είδους θρασύδειλες επιθέσεις να παίρνουν τη μαζική απάντηση που τους αναλογεί, αλλά και να συνδυαστεί ο αντί- φασισμός με τους ευρύτερους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο. Το στέκι «Απέναντι» θα συνεχίσει να κινείται μέσα από τις δράσεις του προς την κατεύθυνση αυτή!

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ | Κινητοποίηση της Πρωτοβουλίας Κατοίκων ενάντια στην μονάδα επεξεργασίας λυμάτων

0

Με μια μαζική παρέμβαση της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΟΝΑΔΑΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ ΥΓΡΩΝ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ συνεχίστηκαν οι κινητοποιήσεις για τη σωτηρία του Πάρκου.

Είχαν προηγηθεί τις προηγούμενες δύο βδομάδες κινητοποιήσεις στο δημαρχείο Αγίων Αναργύρων - Καματερού καθώς και στον Φορέα διαχείρισης του Πάρκου. Οι κινητοποιήσεις των κατοίκων έχουν ήδη δημιουργήσει πρόβλημα σε όσους σχεδιάζουν να κατασκευάσουν την μονάδα στα όριά του αναγκάζοντάς τους σε αναδίπλωση, το δημοτικό συμβούλιο πήρε απόφαση για πάγωμά του ενώ ο νυν πρόεδρος του Φορέα δήλωσε ότι όσο αυτός βρίσκεται στη διοίκηση το έργο αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Αναρωτιέται τότε κανείς γιατί δημιούργησαν όλο το ζήτημα!

Η Πρωτοβουλία και οι κάτοικοι των γύρω περιοχών μη έχοντας καμιά εκτίμηση στην αξιοπιστία των λόγων των τοπικών και κεντρικών αρχόντων καθώς και στους κάθε είδους διοικούντες συνεχίζουν αποφασιστικά τον αγώνα τους μέχρι να ακυρωθεί το έργο οριστικά.

Η σημερινή κινητοποίηση ξεκίνησε με συγκέντρωση στην πλατεία  Γεννηματά (κεντρική) και συνεχίστηκε με πορεία προς τη κυκλική πλατεία Ιλίου περνώντας μέσα από τους πεζόδρομους και τους κεντρικούς δρόμους της γειτονιάς. Με τη βοήθεια του καιρού υπήρχε αρκετός κόσμος στο κέντρο της πόλης και η αποδοχή του στόχου της κινητοποίησης μεγάλη. Πέρα από το ενδιαφέρον για ενημέρωση η όλη κινητοποίηση αποτέλεσε αφορμή για την πυροδότηση συζητήσεων για τα έργα και ημέρες των δήμων της περιοχής. Που δεν ήταν και ιδιαίτερα θετικές!

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

Αυτός ο ''καταραμένος'' Μαρξισμός

0

Χθες είχαμε το εξής σκηνικό στην Κίνα. Στο πανεπιστήμιο του Σετσουάν. Μιλούσε ο πρόεδρος της Γερμανίας, ο Στάινμαϊερ, απευθυνόμενος στους εκεί φοιτητές. Τους εξηγούσε για τα κακά που έπαθε η Γερμανία, ιδιαίτερα δε η Ανατολική, στ' όνομα του Μαρξισμού όπως και όλη η Ευρώπη. Αφού βέβαια εκθείασε τον Μαρξ ως οικονομολόγο, φιλόσοφο, ακτιβιστή για τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ. κ.λπ., επιρρίπτοντας παράλληλα εμμέσως πλην σαφώς όσα συμβαίνουν στη Κίνα σε αυτή την απάνθρωπη θεωρία αυτού του καταπληκτικού διανοητή!!!  Η αφορμή ήταν ότι είχε προηγηθεί η αποστολή ως δώρο στην πόλη Τρίερ από τον Κινέζο πρόεδρο ενός τεράστιου αγάλματος του Μαρξ. Στ' όνομα της υπεράσπισης του Μαρξισμού και του Μαρξ βεβαίως. Δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοδιαλέξει! Αυτόν που ενώ από τη μια εκθειάζει τον Μαρξ καταγγέλοντας τον Μαρξισμό ως καταστροφικό ή τους υπερπασιστές του που έχουν καταστρέψει και κατασυκοφαντήσει τον Μαρξισμό, τον Λενινισμό, το κομμουνιστικό κίνημα και τον σοσιαλισμό;

Όπως και να 'χει η ουσία είναι μια. Ότι παρά το... τέλος της ιστορίας η ιστορία της ταξικής πάλης εξακολουθεί να είναι εδώ και αυτό το συνειδητοποιούν πολύ καλά οι έχοντες της εξουσία σε αυτόν τον κόσμο με όποια ταμπέλα κι αν κουβαλούν. Και γι' αυτό κάνουν ότι μπορούν ο καθένας από το... μετερίζι του για να αποτρέψουν την όποια απάνθρωπη έκβασή της!

Με αφορμή αυτό θυμηθήκαμε ένα παλαιότερο άρθρο του σ. Βασίλη Σαμαρά με τον τίτλο Αυτός ο ''καταραμένος'' Μαρξισμός. Γράφτηκε ως απάντηση, το 2002, σ' έναν άλλο διανοητή που επίσης προσπαθούσε να μας πείσει, μέσα από τις στήλες της Ελευθεροτυπίας, για το πόσο μεγάλη μήτρα της βίας ήταν ο Μαρξισμός. Αναδημοσιεύτηκε πρόσφατα στο ιστολόγιο Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει απ' όπου και το αντιγράφουμε.

Αυτός ο ''καταραμένος'' Μαρξισμός

Κι ήτανε τόσο ωραίος ο κόσμος μας. Τόσο ειρηνικός και ασφαλής. Τόσο αγγελικά πλασμένος. Ηταν άγνωστη η βία. Η καταπίεση, τα βασανιστήρια, το έγκλημα, οι φόνοι είχαν εξοβελιστεί από την κοινωνία των ανθρώπων.

Ηρθε όμως μετά εκείνος ο Μαρξ. Ο τρισκατάρατος. Ο Εωσφόρος. Και έφερε στον κόσμο τη βία.

Οχι, στους αιώνες που προηγήθηκαν «δεν υπήρξαν» ποτέ τα εκατομμύρια των νεκρών στις χιλιάδες των πολέμων.

«Δε γίνανε ποτέ» οι μαζικές σφαγές εκατομμυρίων ανθρώπων μέσω των οποίων επιβλήθηκε η «θρησκεία της αγάπης».

«Δε συνέβη» η εξόντωση ολάκερων λαών από τους «πολιτισμένους» λευκούς αποίκους.

«Δεν υπήρξαν» τα εκατομμύρια των ανθρώπων που κομματιάζονται καθημερινά στον τροχό της δουλείας και της εκμετάλλευσης.

Στο κάτω-κάτω ακόμα κι αν υπήρξαν όλα αυτά, αυτό δεν ήταν βία. Ηταν το θέλημα του Θεού. Ο οποίος εν τη σοφία και τη αγαθότητά του εναπόθετε την εκπλήρωση του θελήματός του στα χέρια (και τα μαχαίρια) των εκλεκτών του και κυρίαρχων της γης. Ετσι για να διασφαλίζεται η «φυσική τάξη» των πραγμάτων. Βία είναι μόνο κάθε πράξη αντίστασης αυτών που υφίσταται την εκμετάλλευση και την καταπίεση, αυτών που δολοφονούνται καθημερινά. Βία είναι οτιδήποτε στρέφεται ενάντια σ’ αυτή τη «φυσική τάξη». Την ευλογημένη απ’ το Θεό.

Πρόκειται βεβαίως για ιεροσυλία! Και μέγας ιερόσυλος ο Μαρξ. Ο οποίος τόλμησε -ακούστε Χριστιανοί- να «εξομοιώσει τη βία της πλέμπας με το θείο θέλημα''. Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να το ανεχτεί η ευσέβεια, το ήθος και η αρετή των εκλεκτών. Των ορνέων του κεφαλαίου. Των τρωκτικών του Δημόσιου Ταμείου. Των τρόφιμων του Ευρωπαϊκού Πρυτανείου. Των κολαούζων της σύγχρονης Ρώμης. Των διαιτουμένων των σαλονιών. Των καταπιεστών και μακελάρηδων των λαών. Και έμπλεοι «ιερής οργής» ανοίξανε τους υπονόμους των ψυχών τους.

Και -βδομάδες τώρα- ποτάμια ξεχύνεται ο βούρκος που θέλει να λερώσει και να σκεπάσει ό,τι ζει και κινείται.

Ξεκάθαρος -είναι το μόνο «καθαρό» σ’ αυτούς- ο στόχος.

Να επιβάλλουν την «φυσική τάξη» της απόλυτης υποταγής του λαού. Τη νομιμότητα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Την ιερότητα της βίας που διασφαλίζει την κυριαρχία τους.

Μια «παλιά»-σημερινή ιστορία

Θα μπορούσε ίσως να πει κανείς ότι αυτή είναι η χυδαία εκδοχή του πράγματος. Η απροκάλυπτη και φασίζουσα. Αυτή που συμβαδίζει με τον «πολιτισμό» (τη βαρβαρότητα) της εποχής. Αυτή που αναλαβαίνουν να διεκπεραιώσουν οι διάφοροι Ανδριανόπουλοι και συναφείς. Τα φασιστοειδή των καναλιών και τα σαπρόφυτα των εντύπων. Οι μισοανακριτές και μισοασφαλίτες της «δημοσιογραφίας». Δεν είναι ωστόσο η μόνη εκδοχή του πράγματος. Υπάρχει και η άλλη. Η «σοβαρή». Η «επιστημονική». Αυτή που αναλαβαίνει να θέσει το ίδιο, στην ουσία, ζήτημα και στην ίδια πάντα κατεύθυνση, «προσέχοντας» ωστόσο τα «λόγια» της.

Μετράει πλέον αρκετά χρόνια η επίθεση που το σύστημα έχει εξαπολύσει ενάντια στους λαούς. Αυτή που επιχειρεί να ξεθεμελιώσει κάθε κατάκτηση, κάθε δικαίωμα που κέρδισαν οι εργαζόμενες μάζες με τους αγώνες τους. Να πάρει την «ιστορική ρεβάνς» από το προλεταριάτο και το Κομμουνιστικό Κίνημα. Τόσο περισσότερο εκδικητική όσο περισσότερο ένιωσε να κινδυνεύει -για πρώτη φορά στην ιστορία- η κυριαρχία της.

Αυτή η ρεβάνς επιδιώκεται και στο ιδεολογικό πεδίο. Το σύστημα γνωρίζει πολύ καλά πόση σημασία έχει αυτό για την οχύρωση της κυριαρχίας του. Εδώ θα επισημάνουμε μόνο ένα βασικό άξονα της λογικής που κινήθηκε. Είχε μια ορισμένη διαδρομή και μια ανάλογη κλιμάκωση.

Εν αρχή επελέγη ως στόχος ο Στάλιν. Λιγότερο γιατί θεωρήθηκε σαν «εύκολος» στόχος. Περισσότερο γιατί το σύστημα βρήκε «εύκολους» συμμάχους στις γραμμές της αριστεράς. Αυτούς που απέρριπταν με πάσα ευκολία το Στάλιν αλλά παρέμεναν, λέει, «σταθεροί» στις Λενινιστικές και Μαρξιστικές τους αντιλήψεις. Σαν τέτοιοι γίνονταν και δεκτοί στα σαλόνια του «καλού κόσμου» (τότε δεν είχε «παράθυρα») και καμάρωναν κιόλας οι μικρόμυαλοι πως «εισάγανε» τον μαρξισμό στα κέντρα των αποφάσεων. Οταν ήρθε το «πλήρωμα του χρόνου», το σύστημα θεώρησε ότι μπορούσε πλέον να τους αναθέσει και την «περιποίηση» του Λένιν. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς, ανέβηκαν πρόθυμα το σκαλοπάτι -που να ψάχνουν τώρα, έτσι κιόλας που είχαν καλομάθει-. Παρέμεναν όμως «Μαρξιστές»! Ολα κι όλα! Ομως το «κακό» πρέπει να «χτυπηθεί στη ρίζα του». Είναι η ώρα να τεθεί στο στόχαστρο της «κριτικής» ο Μαρξ. Δεν είναι εύκολο κι ούτε είναι εδώ που μπορεί να τεθεί το ζήτημα στο σύνολό του.

Συμβαίνει ωστόσο στις μέρες μας και με αφορμή την περίπτωση της «17Ν» (και της «τρομοκρατίας» εν γένει) να έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα που κάποιοι το είδαν ως ευκαιρία. Αν και γνωρίζουν ότι αυτή η ιστορία δεν έχει καμιά σχέση με την αριστερά. Αν και ξέρουν ότι οι κομμουνιστικές απόψεις είναι εχθρικές σε μια τέτοια λογική. Οτι απέχει έτη φωτός από την Μαρξιστική αντίληψη. Τόσο μακριά ώστε να βρίσκεται κοντά στη δική τους λογική. Να συγγενεύει μαζί τους. Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά. Σημασία έχει ότι στο κλίμα που έχει δημιουργήσει ο αγοραίος αντικομμουνισμός των χυδαίων, μπορούν πλέον και οι «σοβαροί» να πλασάρουν τη δική τους πραμάτεια. Ευελπιστώντας ότι έτσι εχόντων των πραγμάτων δεν θα διαμαρτυρηθούν οι λέξεις. Δε θα δυστροπήσουν οι φράσεις. Δε θα τους σαρκάσουν οι έννοιες.

Ο από καθέδρας αντικομμουνισμός.

Σ’ αυτό το πλαίσιο και σε μια τέτοια κατεύθυνση ανέλαβε και ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος (ΘΔ), «καθηγητής της Πολιτικής Επιστήμης» όπως μας πληροφορεί η «Ελευθεροτυπία» (28-8-02), να δώσει και τη δική του συμβολή. Θέμα του, οι «ιδεολογικές ρίζες της βίας». Πραγματικός του στόχος να αποδείξει «επιστημονικώ τω τρόπω» ότι «Ο Μαρξισμός… εμπεριέχει περισσότερο από κάθε άλλο ιδεολόγημα που δημιούργησε ο ανθρώπινος νους, το σπέρμα της βίας». Δύσκολο το εγχείρημα. Και με κακοτοπιές. Τις οποίες ο κ. καθηγητής επιχειρεί να ξεπεράσει με τα δικά του, (πραγματικά αυτή τη φορά) ιδεολογήματα, χωρίς ωστόσο να «περιφρονεί» και τη χρήση στρεβλώσεων και αλχημειών. Ας δούμε.

Το πρώτο που απαιτεί ένα τέτοιο εγχείρημα είναι, η βία, από κοινωνικό φαινόμενο (και με αντίστοιχες αιτίες) να αναχθεί σε μια έννοια ολίγον τι «αφηρημένη», ενιαία και αδιαίρετη. Σαν τέτοια, μπορεί να υποστηριχθεί ότι αποτελεί προϊόν ιδεών αλλά και να δικαιολογεί τον τίτλο (την επιλογή) του πονήματος. («Οι ιδεολογικές ρίζες της βίας»).

Λέει λοιπόν: «Σχεδόν πίσω από κάθε ενέργεια βίας ή τρομοκρατίας ατομικής ή συλλογικής βρίσκεται ένα ιδεολόγημα, ένα ”πιστεύω”, ένα σύστημα ή ένας κώδικας αξιών που ερμηνεύει τον κόσμο και φιλοδοξεί να ενεργοποιήσει κοινωνική δράση ικανή να προσαρμόσει τη πραγματικότητα στο προβαλλόμενο αξιακό σύστημα… Ασφαλώς και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι θρησκευτικοί πόλεμοι καθώς και οι πόλεμοι αντιπαράθεσης ταυτοτήτων υπήρξαν από τους βιαιότερους στην ιστορία».

Η βία λοιπόν κατά τον κ. ΘΔ υπήρξε πάντα προϊόν ιδεών (ιδεοληψιών) και αυτό αποδεικνύεται και από την ιστορία. Μάλιστα. Να ξεκινήσουμε λοιπόν κι εμείς από αυτό το τελευταίο. Πράγματι οι θρησκευτικοί πόλεμοι υπήρξαν από τους πιο αιματηρούς. Αποτελεί ωστόσο ένα είδος «κατορθώματος» το ότι ο κ. ΘΔ μπόρεσε να φτάσει σ’ αυτούς «υπερπηδώντας» τους πολύ πιο «κοντινούς» μας Α’ και Β’ Παγκόσμιους Πολέμους, τους πιο αιματηρούς στην ιστορία ή ακόμη και τους Ναπολεόντειους. Βλέπεις, η αναφορά σ’ αυτούς μάλλον δεν προσφέρεται για το είδος της διεύρυνσης, του θέματος που επιχειρεί. Αλλά ας πάμε και στους θρησκευτικούς πολέμους στους οποίους αναφέρεται.

Πράγματι, σ’ αυτούς υπήρχε έντονο το στοιχείο της ιδεοληψίας. Αλλά ο κ. καθηγητής δεν αγνοεί (τουλάχιστον δεν δικαιούται να αγνοεί) ότι οι πραγματικές κινούσες αιτίες ήσαν άλλες. Οτι στη βάση τους αυτοί οι πόλεμοι ήταν επεκτατικοί και με τους οποίους κάποιες δυνάμεις θέλανε να διευρύνουν την κυριαρχία τους, ή κοινωνικοί που στις συνθήκες της εποχής ενδύονται θρησκευτικό περίβλημα.

Αλλά ο κ. καθηγητής αυτό ακριβώς επεδίωκε. Να αποφύγει με τον απήγανο των «ιδεών» τον διάβολο των γεγονότων. Μα δεν παίζουν ρόλο οι ιδέες; Φυσικά και παίζουν. Πράγματι μπορούμε να πούμε, και να βρισκόμαστε κοντά (αλλά όχι σε πλήρη ταύτιση) με την αλήθεια ότι ένα άτομο κινείται στη βάση κάποιων ιδεών. Ακόμη και σε συλλογικό επίπεδο η συμπεριφορά, η δράση κοινωνικών ομάδων, τάξεων κλπ «ενοποιείται» και χαρακτηρίζεται με βάση κάποιες «κινούσες ιδέες».

Μόνο που το ζήτημα εδώ δε βρίσκεται ούτε στο πώς εξατομικεύονται ούτε στο πώς προβάλλονται στο επίπεδο των ιδεών οι αιτίες των κοινωνικών φαινομένων ή αν θέλετε οι «ρίζες της βίας». Γιατί οι ρίζες της βρίσκονται στις κοινωνικές, ταξικές αντιθέσεις και γενικότερα τη σύγκρουση συμφερόντων και στην πιο «υλική» τους διάσταση. Τα αγνοεί αυτά ο κ. ΘΔ, θέλει να τα συγκαλύψει ή μήπως βρίσκεται δέσμιος των ιδεοληψιών; Της άποψης δηλαδή που υποστηρίζει, σε αναφορά με την «παλιά» διάσταση ανάμεσα στον ιδεαλισμό και το διαλεκτικό υλισμό περί του τι έχει την «προτεραιότητα» στη διαλεκτική σχέση ιδεών-γεγονότων.

Οπως και να ‘χει το σχήμα που χρησιμοποιεί είναι αρκετά «βολικό». Με δεδομένο ότι στην πραγματική ζωή οι μορφές της βίας είναι επίσης πραγματικές και πολύ συγκεκριμένες, ένα τέτοιο σχήμα επιτρέπει στον κ. καθηγητή να «υπερυψώνεται» αυτών των μορφών και από εκεί να απορρίπτει συλλήβδην «κάθε μορφή» βίας. Θα λέγαμε «μικρότερο αμάρτημα» αν έστω σ’ αυτό ήταν ειλικρινής. Γιατί ο κ. ΘΔ παίρνει θέση και μάλιστα σαφή. Αυτό που τον απασχολεί και αυτό που θέλει να καταδικάσει είναι μόνο η βία που έχει προέλευση «από τα κάτω».

Η ρίζα του «κακού»

Ο Μαρξισμός λοιπόν κατά τον κ. ΘΔ εμπεριέχει περισσότερο από κάθε τι το «σπέρμα της βίας». Πολύ σωστά! Ως γνωστόν τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι τις έριξε ο …Μαρξ. Εδώ ο κ. ΘΔ μας δίνει το στίγμα του. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να το αποφύγει αφού αυτό κυρίως το «μήνυμα» ήθελε να εκπέμψει. Μόνο που του χρειάζονται κάποιες «τροποποιήσεις» (του Μαρξισμού και της αλήθειας) για να το πετύχει. Αλλά ο κ. καθηγητής ουδόλως πτοείται από τέτοιες δυσκολίες.

Ας δούμε: «Ο Μαρξισμός ως θρησκεία εκκοσμικευμένη ως γνώστης δηλαδή της ιστορικής νομοτέλειας … εμπεριέχει περισσότερο από κάθε άλλο ιδεολόγημα που δημιούργησε ανθρώπινος νους το σπέρμα της βίας. Για ένα πολύ απλό λόγο. «Γνωρίζει» -αυτή είναι μια διαφορά από το Χριστιανισμό. Ο Χριστιανός ξέρει πως πιστεύει, ο μαρξιστής πιστεύει πως ξέρει… Από τι στιγμή όμως που δημιουργήθηκε ένα εσχατολογικού περιεχομένου ιδεολογικό σύστημα καθολικά απορριπτικό της κρατούσας πραγματικότητας…» κλπ, κλπ.

Ο Μαρξισμός λοιπόν είναι πηγή βίας επειδή είναι κάτι σαν θρησκεία. Εύλογο το συμπέρασμα πως η θρησκεία, κατά τον κ. ΘΔ είναι μια μάλλον μεγαλύτερη πηγή βίας μια και χρησιμοποιείται σαν το δεδομένο και σταθερό πρότυπο αναφοράς. Θα υπέθετε κανείς ότι ο κ. ΘΔ είναι μάλλον και αντίθρησκος. Δεν γνωρίζουμε καθόλου τον κ. ΘΔ, αλλά μάλλον βιάζεστε.

Ο Μαρξισμός συνακόλουθα απορρίπτεται επειδή ως «θρησκεία εκκοσμικευμένη» είναι ένα κλειστό ιδεολογικό σχήμα, με ιδεαλιστικά μεταφυσικά γνωρίσματα και εσχατολογικό χαρακτήρα. Εδώ μας προκύπτει κοντά στα άλλα και μια κριτική του Μαρξισμού από την πλευρά -κατά κάποιο τρόπο έστω- του ιστορικού υλισμού και της διαλεκτικής. Και υλιστής, λοιπόν, ο κ. ΘΔ και πιθανά «πιο πέρα κι απ’ τον Μαρξ»; Πάλι βιάζεστε!

Γιατί πως συμβιβάζεται αυτό με την ιδεαλιστική βάση του θεωρήματός του περί βίας; Χώρια δηλαδή που φροντίζει τελικά να «απαλλάξει» των ευθυνών της τη θρησκεία και δη τη Χριστιανική. Η διαφορά του Μαρξισμού με τον Χριστιανισμό είναι πως ο «Χριστιανός ξέρει πως πιστεύει ενώ ο Μαρξιστής πιστεύει πως ξέρει». Κι ας έχει ευλογήσει ο Χριστιανισμός τα περισσότερα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κι ας έφτασε μέχρι το σημείο να «αποφανθεί» πως οι ιθαγενείς των «νέων χωρών» είναι «μη άνθρωποι» για να δικαιολογήσει τις μαζικές δολοφονίες. Εδώ βέβαια ο κ. ΘΔ μπορεί να μας παραπέμψει στις «ιδεοληψίες» που βρίσκονται πίσω από τέτοια φαινόμενα. Τρίχες, κ. καθηγητά μου. Χρυσάφι, πετράδια, δούλους και νέες περιοχές κυριαρχίας θέλανε οι λευκοί επιδρομείς και φυσικά έπαιρνε και το παπαδαριό το μερτικό του. Αλλά εδώ κοντά στα άλλα έχουμε και ένα μικρό «θαύμα» αλχημείας εννοιών.

Η θρησκεία, κατά τον κ. ΘΔ, είναι προφανώς δεδομένη πηγή βίας μια και μόνον έτσι μπορεί να εξηγηθεί η χρήση της σαν σημείο αναφοράς και σύγκρισης. Ο Μαρξισμός είναι κι αυτός πηγή βίας κι αυτό προκύπτει από την ομοιότητα των χαρακτηριστικών του με αυτά των …θρησκειών. Οπερ έδει δείξαι! Μόνο που η «εξίσωση» δεν έχει ένα μόνο αποτέλεσμα. Η θρησκεία (και ειδικά η χριστιανική) αφού χρησίμεψε για να «αποδείξει» το «εσχατολογικόν» του Μαρξισμού, μπορεί πλέον και να απαλλαγεί των αμαρτημάτων της. (Εντάξει, λες και καμιά κουβέντα αλλά μην «παρεξηγηθείς» κιόλας!)

Μπορούμε δηλαδή να πούμε πως με όλα αυτά έχουμε εδώ και μια κριτική του Μαρξισμού από την πλευρά του … «υλισμού» και με τελικό στόχο την ενίσχυση της ιδεαλιστικής αντίληψης της ιστορίας και των κοινωνικών φαινομένων. Δεν πρόκειται αλήθεια για ένα μικρό έστω «θαύμα»;

Ο κ. ΘΔ γνωρίζει πολύ καλά, ο Μαρξισμός ούτε θρησκεία είναι, ούτε «κλειστό» φιλοσοφικό σύστημα, ούτε εσχατολογικό. Γνωρίζει -οφείλει να γνωρίζει- ότι ο ίδιος ο Μαρξισμός αυτοπροσδιορίζεται σαν θεωρία που αναπόφευκτα θα ξεπεραστεί κι αυτή κάποτε από την ιστορική εξέλιξη. Γι’ αυτό και σαν «φρόνιμος» και «σοβαρός» φροντίζει να φυλάει και τα νώτα του. Γι’ αυτό και αναφέρει πως «σε μια τέτοια προσέγγιση οδηγεί ασφαλώς μόνο η άκριτη και καθολική πρόσληψη του Μαρξισμού ως κλειστού και πλήρους…» κλπ. Προσθέτει μάλιστα πως κάποιοι «άντλησαν και αξιοποίησαν ουμανιστικά στοιχεία με τα οποία εξανθρώπισαν κοινωνίες διεπόμενες αποκλειστικά από το νόμο του κέρδους». Και που τα βρήκαν δηλαδή αυτά τα στοιχεία, στην «θεωρία της βίας»;

Ο κ. ΘΔ προχωρεί ωστόσο ακόμη περισσότερο. Λέει π.χ. πως «εάν είχε υπάρξει στις ΗΠΑ ισχυρό Μαρξιστικό κίνημα ίσως η χώρα αυτή να ήταν λιγότερο βίαιη…» Πώς δηλαδή κ. καθηγητά, δια της «ομοιοπαθητικής»; Και γιατί αυτή ή αυτές οι χώρες δεν μπορούν να εξανθρωπιστούν αφ εαυτών; Και ποιος είναι ο ρόλος του «νόμου του κέρδους» σ’ αυτό; Την απάντηση θα πρέπει να την αναζητήσουμε σ’ αυτό που μάλλον είναι το πρόβλημα του κ. ΘΔ. Και που δεν είναι βέβαια «φιλοσοφικό».

Το πραγματικό πρόβλημα

Αυτό που ενοχλεί κυρίως τον κ. ΘΔ και τους ομοϊδεάτες του είναι ότι ο Μαρξισμός δεν αρκείται στην κριτική του καπιταλισμού. Αν παρέμενε σ’ αυτό το επίπεδο αυτοί ως άτομα με ευρύ πνεύμα μπορούν όχι μόνο να τον ανεχτούν αλλά του ‘χουν κιόλας έτοιμο και ρόλο. Αυτόν του «εξανθρωπισμού» των κοινωνιών που διέπονται από το νόμο του κέρδους .

Λες και οι κοινωνικές ισορροπίες είναι κάτι που μπορεί να παραγγείλει κανείς στο ραφτάδικο της γειτονιάς του. Αυτό λοιπόν που τους κάνει απόλυτα εχθρικούς απέναντι στο Μαρξισμό είναι το ότι από τη Μαρξιστική κοσμοαντίληψη «παράγεται» μια συγκεκριμένη πολιτική άποψη.

Εν συντομία, ότι αυτός ο κόσμος είναι εκμεταλλευτικός, καταπιεστικός, είναι άδικος, μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Ιδού λοιπόν οι ρίζες της βίας, μια και για ν’ αλλάξει απαιτείται η χρήση της βίας. Μόνο που πριν την απόφανση προηγείται ένα ερώτημα. Αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει ή πρέπει να μείνει ως έχει; Το ερώτημα δεν είναι «φιλοσοφικό» και η απάντηση δεν είναι μία. Γιατί είναι προφανές ότι άλλη απάντηση θα δώσουν οι κολασμένοι αυτής της γης και άλλη τα αφεντικά της.

Αλλά ο κ. καθηγητής βρίσκεται ήδη «υπεράνω» τέτοιων απλοϊκών και «σχηματικών» ερωτημάτων. Ευρισκόμενος λοιπόν σε θέση αιώρησης ούτε που διανοείται να θέσει στον εαυτό του κάποια επίσης «απλοϊκά» ερωτήματα. Το καθεστώς αυτού του κόσμου πού στηρίζεται; Μήπως είναι θεμελιωμένο πάνω στη βία; Μήπως αυτό είναι που κάνει ανέφικτο οποιονδήποτε, ομαλό ας πούμε, τρόπο αλλαγής του; Μήπως εδώ, ακριβώς εδώ, πρέπει να αναζητηθεί η μήτρα της βίας; Εδώ στην πολύμορφη, καθημερινή αδίστακτη και οργανωμένη βία των κρατούντων;

Αναρωτιέται ο κ. ΘΔ μήπως η ύπαρξη ενός ισχυρού Μαρξιστικού κινήματος στις ΗΠΑ μπορούσε να κάνει αυτή τη χώρα λιγότερο βίαιη και μάλιστα σε αναφορά με το ρόλο της σε παγκόσμια κλίμακα. Αλλά τέτοιο κίνημα ή τουλάχιστον οι προϋποθέσεις για την ύπαρξή του είχαν δημιουργηθεί στις ΗΠΑ κ. καθηγητά. Μόνο που «ξηλώθηκαν» με τον πιο καθολικό, τον πιο βίαιο τρόπο. Και βέβαια όχι λόγω «ιδεοληψιών» της ηγετικής ελίτ των ΗΠΑ. Αλλά επειδή ο Μαρξισμός, ο Λενινισμός και το Κομμουνιστικό Κίνημα αποτελούσε και αποτελεί το μέγα εμπόδιο για τα συμφέροντα και τη βία των κρατούντων. Αυτή που καταπιέζει και δολοφονεί καθημερινά, αυτή που είναι έτοιμη να σπαράξει χιλιάδες χάριν του κέρδους, αυτή που μπορεί να ματοκυλίσει τον κόσμο όλο χάριν των συμφερόντων και της εξουσίας τους.

Και εδώ είναι πλέον το μεγάλο θέμα. Αλήθεια, από ποια βία και πόθεν προερχόμενη κινδυνεύει σήμερα ο κόσμος; Είναι άραγε τόσο δύσκολο να διακρίνει κανείς τους πυραύλους που ετοιμάζονται να ρημάξουν ξανά μια χώρα, ν’ ακούσει το ρόγχο των F16 καθώς ζεσταίνουν τις μηχανές τους και φορτώνουν τις βόμβες με τις οποίες θα κομματιάσουν κόσμο και κοσμάκη;

Μάλλον το αντιλαμβάνεται αυτό ο κ. ΘΔ. Μόνο που το «θυμήθηκε» στο Υ.Γ. (και αφού είχε ήδη εξαντλήσει τα πυρά στον «κύριο στόχο») κι ακόμα κι εκεί το έθεσε έμμεσα και «διακριτικά». Μήπως για να το προσθέσει κι αυτό στο άλλοθί του; Είναι κι αυτό. Υπάρχει όμως και μια πιο σοβαρή πλευρά.

Το δικό μας Υ.Γ.

Ποιο είναι τελικά το πρόβλημα όλων αυτών των κυρίων που παρ’ ότι μάλλον αντιλαμβάνονται τους κινδύνους που απειλούν την ανθρωπότητα καθώς και την πηγή προέλευσής τους ιεραρχούν σε πρώτο πλάνο τους «κινδύνους» που προέρχονται από τον «εχθρό-λαό», την ιδεολογία και την πολιτική άποψη που υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα;

Είναι απλώς καιροσκοπισμός, η έγνοια μη και δυσαρεστήσουν του κυρίαρχους του κόσμου και απολέσουν τα προνόμιά τους; Βεβαίως είναι κι αυτό. Μόνο που μπορεί να διατυπωθεί και κάπως πιο «κομψά», πιο σύνθετα, πιο θεωρητικά. Χρειάζεται βέβαια να «μπούμε» κι εμείς στον «κόσμο των ιδεών». Χρήσιμη εδώ μια αναφορά του κ. ΘΔ ο οποίος βλέπει εξόχως αρνητικό το γεγονός ότι το μήνυμα του Μαρξισμού είναι «κατά βάσιν απευθυνόμενο σε όσους αδυνατούν να αντιληφθούν ότι ο κόσμος αλλάζει μόνο απ’ αυτούς που ξέρουν πόσο αργά και δύσκολα επιτελείται κάτι τέτοιο».

Κατ’ αρχήν και έτσι σαν παρένθεση. Η μομφή περί του «εύκολα και γρήγορα» δεν έχει παραλήπτες στο χώρο του Μαρξισμού και των κομμουνιστών. Μάλλον θα έπρεπε να απευθύνεται π.χ. στον Α. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ του 1981 που διακήρυτταν «στις 18 θα έχουμε σοσιαλισμό»! Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο θέμα μας.

Αυτό λοιπόν που φαίνεται να είναι αφόρητο για μια κατηγορία διανοούμενων, κυρίως είναι το γεγονός ότι ο Μαρξισμός απευθύνει το μήνυμά του «σ’ αυτούς που μπορούν να το αντιληφθούν». Στην πλέμπα. Τον Μαρξ ακόμη και την κριτική του, κάλλιστα θα μπορούσαν να τον αποδεχτούν στην ''ακαδημαϊκή τους κοινότητα''. Τόσοι και τόσοι «αιρετικοί» (τρόπος του λέγειν) βρίσκονται στους κόλπους της. Αν παρέμενε ακαδημαϊκός. Αν δεν «πρόδιδε» την ακαδημαϊκή τάξη παραδίδοντας τα «άγια των ιδεών» στον «χύδην όχλο».

Και κυρίως αν δεν τους δημιουργούσε έτσι, αυτό που εμφανίζεται πλέον σαν υπαρξιακό τους πρόβλημα. Αν δεν τους αφαιρούσε τη δυνατότητα να εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί και αυθεντικοί μύστες του κόσμου των ιδεών. Οι φύλακες της κιβωτού των ιερών μυστηρίων της νόησης. Αυτοί που είχαν την αρμοδιότητα να κρίνουν έως και «αυστηρά» την κοινωνία και τα πεπραγμένα της εξουσίας. Να εμφανίζονται -κάποιοι- ως «αιρετικοί» έως και «αντάρτες», «επαναστάτες»! (εννοείται «αφορολόγητα» πάντα).

Μόνο που «μετά τον Μαρξ» ο τέτοιος ή αλλιώτικος ρόλος τους έπρεπε πλέον να πιστοποιείται από το μέγα θέμα που είχε θέσει η πάλη των τάξεων στην κοινωνία. Με ποιον είναι! Ζήσανε χρόνους πολλούς σ’ αυτή την «καταπίεση». Να υπόκεινται οι απόψεις τους στην κριτική της μάζας, να ελέγχονται οι πράξεις τους από το λαό. Να δοκιμάζονται οι επιλογές τους στο κριτήριο της πλέμπας. Να δίνουν λογαριασμό -αυτοί οι εκλεκτοί- στα μυρμήγκια που εισβάλανε στην ιστορία. Που βεβηλώσανε έως και τον κόσμο των ιδεών. Πώς να τα συγχωρήσουν όλα αυτά στο Μαρξ. Επιτέλους όμως «απελευθερώθηκαν». Μπορούν χωρίς άγχος πλέον να διαθέτουν το πνεύμα τους όπως αυτοί νομίζουν. «Ελεύθερα» και ανταποδοτικά.

του Βασίλη Σαμαρά
Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 460-61, στις 7/9/2002

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ | ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 8/12, 11:00 π.μ. ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΙΛΙΟΥ

0

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΤΡΙΤΣΗ.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΜΟΝΑΔΑ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ ΥΓΡΩΝ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ

Κάτοικοι των περιοχών Ιλίου, Πετρούπολης και Aγ. Αναργύρων - Καματερού

Μετά από χρόνια εγκατάλειψης του Πάρκου Τρίτση τώρα ετοιμάζουν και την ολοκληρωτική καταστροφή του. Στα τέλη Σεπτέμβρη, ο Φορέας Διαχείρισης του Πάρκου αποφάσισε στα κρυφά και με συνοπτικές διαδικασίες, μαζί με την ΕΥΔΑΠ, να εγκαταστήσουν στο νότιο τμήμα του Πάρκου, μονάδα επεξεργασίας υγρών αποβλήτων, μετατρέποντάς το σε χαβούζα. Η δικαιολογία τους είναι η δήθεν παραγωγή καθαρού νερού για πότισμα και τροφοδότηση της τεχνητής λίμνης, τη στιγμή που υπάρχουν άλλες φθηνότερες λύσεις για την συντήρηση των λιμνών και του πρασίνου, λιγότερο επιβαρυντικές για τον χαρακτήρα του Πάρκου. Θέλουν δηλαδή μέσα σε έναν υγροβιότοπο όπως είναι το Πάρκο, να εγκαταστήσουν μονάδα βιομηχανικής δραστηριότητας στην οποία θα φθάνουν μέσω υπόγειων αγωγών ή βυτιοφόρων τα λύματα διαφόρων περιοχών.

Αυτό ουσιαστικά σημαίνει αλλαγή χρήσης του Πάρκου και προφανώς οικολογική καταστροφή και ανατροπή της βιολογικής ισορροπίας σε υδρόβια φυτά, ψάρια και ζώα. Αυτό θα συμβεί όταν το μη πόσιμο, αλλά «καθαρό» νερό με εξαιρετικά ψηλή περιεκτικότητα σε άλατα, Βόριο, παθογόνους μικροοργανισμούς, κλπ. του βιολογικού καθαρισμού, διοχετευτεί στη λίμνη του Πάρκου ή στις ντουζιέρες των αθλητών και επισκεπτών.

Αυτό εκτός από τη δυσοσμία, θα αποτελεί απειλή για τη δημόσια υγεία, ιδίως το καλοκαίρι, καθώς σμήνη κουνουπιών και μυγών θα μεταδίδουν μολυσματικές ασθένειες στους κατοίκους.

Με την ευθύνη όλων των κυβερνήσεων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τώρα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) αλλά και των τοπικών αρχών (δήμοι, περιφέρεια) το Πάρκο είχε εγκαταλειφθεί στην τύχη του εδώ και χρόνια. Ο χώρος και οι υποδομές του δεν συντηρούνται και δεν αξιοποιούνται και φυσικά η διαχείριση του νερού δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Η μετατροπή του Πάρκου σε χαβούζα και μάλιστα με οικολογική σφραγίδα επιβεβαιώνει με τον χειρότερο τρόπο αυτό που ο λαός ήξερε και φοβόταν. Τα διάφορα μεγάλα συμφέροντα που λυμαίνονται τα δημόσια έργα και οι πολιτικοί τους εκφραστές θέλουν αυτό το φιλέτο για λογαριασμό τους. Αποτελεί ζήτημα επιβίωσης, δημόσιας υγείας και αξιοπρέπειας για τους κατοίκους της Δυτικής Αττικής η ματαίωση του εγκληματικού αυτού σχεδίου. Να μην επιτρέψουμε την εγκατάσταση της μονάδας καθαρισμού λυμάτων στο Πάρκο Τρίτση. Να εμποδίσουμε την αλλαγή χρήσης και την οικολογική του καταστροφή.

ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ. ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ
Να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας να ζούμε σε μια ανθρώπινη πόλη.

Το μόνο μέσον που έχουμε είναι ο κοινός αγώνας, μακριά και πέρα από τις πολιτικές σκοπιμότητες, τις ψεύτικες προεκλογικές υποσχέσεις που θα ανθίσουν το επόμενο διάστημα, αλλά και τις ατέρμονες δικαστικές διαμάχες που δεν πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα υπέρ των κατοίκων. Όπως διώξαμε τη λυματολάσπη πριν χρόνια, όπως οι κάτοικοι της Κερατέας και του Γραμματικού νίκησαν, έτσι και μεις μπορούμε να σταματήσουμε και την καταστροφή του Πάρκου. Για αυτό καλούμε κάθε εργαζόμενο, νεολαίο, κάτοικο αυτής της πόλης, κάθε συλλογικότητα, σωματείο, φορέα, να συγκροτήσουμε όλοι μαζί μια πλατιά, ανοιχτή, μαζική πρωτοβουλία ενάντια στη εγκατάσταση της μονάδας επεξεργασίας λυμάτων στο Πάρκο Τρίτση και την ευρύτερη περιοχή.

Όχι στην εγκατάσταση μονάδας καθαρισμού λυμάτων. Όχι στην ιδιωτικοποίηση του πάρκου. Το Πάρκο ελεύθερος χώρος για όλο το λαό.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

• ΣΑΒΒΑΤΟ 8/12, 11:00 π.μ.  ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΙΛΙΟΥ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΟΝΑΔΑ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ ΥΓΡΩΝ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΧΑΒΟΥΖΑΣ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ - ομάδα στο facebook

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ | ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ – ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ - Παναττική στάση εργασίας την Δευτέρα

0

Η “κανονικότητα” των ελαστικών σχέσεων εργασίας, της απληρωσιάς και των απολύσεων συνεχίζεται και στο δημόσιο τομέα. Εν μέσω παροχολογίας και προεκλογικά, ανακυκλώνεται προσωπικό των νοσοκομείων όλων των κλάδων και ειδικοτήτων. Κάποιοι ήδη απολύθηκαν. Μέσα στο επόμενο δίμηνο απολύονται επικουρικοί γιατροί για να μπουν στη θέση τους άλλοι, ενώ οι παρατάσεις-ανανεώσεις συμβάσεων συμβασιούχων ΟΑΕΔ και επικουρικού προσωπικού των υπολοίπων κλάδων το μόνο που κάνουν είναι να κρατούν σε ομηρία αυτούς τους εργαζόμενους.

Το σαθρό “επιχείρημα” των δήθεν έκτακτων αναγκών καταρρέει με πάταγο. Οι συνάδελφοι αυτοί καλύπτουν μόνιμες ανάγκες και έχουν όπως όλοι μας δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Οι “απαντήσεις” που παίρνουν στο αίτημα για μονιμοποίηση από τα κυβερνητικά στελέχη είναι του τύπου “δεν μας το επιτρέπουν οι δεσμεύσεις της χώρας”, αποκαλύπτοντας κυνικά την απάτη της “εξόδου απ' τα μνημόνια”. Ας σκεφθεί ο καθένας μας τί έχει να γίνει μετά τις εκλογές, όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει. Αλλά και το τί γίνεται σήμερα είναι απόδειξη της πάγιας επιδίωξης όλων των εκπροσώπων του συστήματος να μετατρέψουν το θεμελιώδες δικαίωμα στη δουλειά σε “ευκαιρία απασχόλησης”.

Έχει το θράσος η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να εκστομίζει πως “είναι με το λαό”. Αυτοί που τέσσερα χρόνια τώρα τα δίνουν όλα στ' αφεντικά τους. Που βάθυναν και επαύξησαν τις μνημονιακές αντιλαικές πολιτικές. Που διαμορφώνουν καθημερινά μια μαύρη πραγματικότητα για τους ανθρώπους του μόχθου. Που μείωσαν το πραγματικό εισόδημα και γιγάντωσαν την ελαστική εργασία. Που παραχωρούν τη χώρα ως βάση εξόρμησης των φονιάδων των λαών ενάντια στους γειτονικούς μας λαούς.

Αλλά και οι πρώτοι διδάξαντες, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, είναι προκλητικοί, απαιτώντας να “ξεχαστούν” τα έργα και οι ημέρες τους. Αυτοί που μας έφεραν τα μνημόνια. Που γιγάντωσαν την ανεργία και την “ευελιξία” στην απασχόληση. Που έχουν ως θεό την μείωση των δαπανών και την αύξηση των εσόδων. Που έστειλαν τη νεολαία κατά εκατοντάδες χιλιάδες στο εξωτερικό. Που δηλώνουν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν ότι “ανήκομεν εις την δύσιν”. Που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η “Αριστερά” είναι αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς γιατί τους βολεύει αυτή η προβοκάτσια.

Όχι, δεν θα υποτάξουμε τις ανάγκες μας στις επιθυμίες του συστήματος και των διαχειριστών του. Το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα δεν θα μας το χαρίσει κανένας. Μόνοι μας μπορούμε να το κατακτήσουμε και να το κρατήσουμε. Οι συμβασιούχοι-επικουρικοί-εργολαβικοί δεν έχουν τίποτε να περιμένουν απ' όλους όσους παίζουν παιχνίδια στη πλάτη τους. Απ' όσους τους διασπούν κατά χώρο-κλάδο και υπονομεύουν κάθε δυνατότητα ενιαίου μετώπου της πάλης όλων των εργαζομένων, μονίμων και συμβασιούχων.

Ούτε θα μας λύσουν κανένα πρόβλημα ακτιβισμοί που έχουν ως στόχο την προβολή των πολιτικών-συνδικαλιστικών δυνάμεων που τους πραγματοποιούν. Αυτών που έχουν παραιτηθεί απ' το καθήκον της οικοδόμησης ενιαίου μαζικού κινήματος των εργαζομένων. Που αναπαράγουν την λογική της ανάθεσης και απογοητεύουν-αποθαρρύνουν τους ίδιους τους συμβασιούχουν απ' το να πάρουν την υπόθεση της δουλειάς και της ζωής οι ίδιοι στα χέρια τους. Που εντάσσουν τα πάντα στους εκλογικούς τους υπολογισμούς. Και που τελικά μόνο “δικαίωση” των συμβασιούχων δεν έχουν ως αποτέλεσμα.

Μέσα απ' τα σωματεία και ανεξάρτητα από αυτά, με επιτροπές-πρωτοβουλίες των συμβασιούχων, με συγκεντρώσεις και συνελεύσεις, με τοπικές και ευρύτερες κινητοποιήσεις, με απεργίες και διαδηλώσεις, χρειάζεται να συγκροτηθεί και ν' αναπτυχθεί η αντίσταση-διεκδίκηση για:

• ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΑΣΤΙΚΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ!

• ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΩΝ!

• ΜΑΖΙΚΕΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΜΟΝΙΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ!

• ΑΠΟΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ! ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΛΗΨΗ ΟΣΩΝ ΑΠΟΛΥΘΗΚΑΝ!

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΔΕΥΤΕΡΑ 10/12 11πμ-3μμ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠ.ΥΓΕΙΑΣ στις 11.30πμ

ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ