Je suis enallactique

Τελικά, ο εναλλακτικός αοιδός/τραγουδοποιός καταντά ώρες ώρες πολύ γελοίος. Πιο γελοίος κι από τον σκυλο-πόπ, χλυδάτο τραγουδιάρη. Ασφαλώς και δεν τους ταυτίζω, αλλά, η αλήθεια είναι, πως οι δύο αυτοί τύποι, σε αρκετές περιπτώσεις, μοιάζουν ως προς την κουλτούρα και τις αντιλήψεις που αναπαράγουν. Να πω εδώ, πως δεν τσουβαλιάζω όλο το φάσμα των λεγόμενων εναλλακτικών καλλιτεχνών, το οποίο είναι σχετικά μεγάλο, αλλά, θεωρώ, πως ένα σημαντικό κομμάτι του εμφανίζει μια ομοιογένεια ως προς την κουλτούρα και τη στάση ζωής. Τουτέστιν παρτακισμός, όλοι το ίδιο είμαστε σε τούτο τον κοσμάκη, τα κόμματα είναι κακά και κλέβουν, οι πολιτικοί είναι πουλημένοι και ψεύδονται και τρώνε (οι καλλιτέχνες να δεις). Ξέχνα τα τώρα αυτά και άσε με να σε εκτονώνω με πλαίσιο τον νόμο. Αυτό είναι το εναλλακτικό lifestyle που, έχει μάθει να χαμογελάει στο κοινό, να του σφυρίζει και, πάνω απ' όλα, να το νανουρίζει.

Ας έρθουμε, όμως, στο θέμα μας. Στη φάση, δηλαδή, που οι εκφραστές του παραπάνω lifestyle, επιλέγουν να... μιλήσουν πολιτικά. Θα πάρουμε για παράδειγμα, έναν μετρ του είδους, έναν ιδιαίτερα τσαχπίνη και συμπαθητικό αισθητικά μουσικό, τον Κωστή τον Μαραβέγια, που αποφασίζει να βγάλει τραγούδι, για να καταγγείλει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αγανάκτησε πια ο Κωστής με την κυβέρνηση! Η αγανάκτησή του θυμίζει αυτή των δεξιών, των πασόκων και των μενουμευρώπηδων που, αποφάσισαν να πολεμήσουν την κυβέρνηση, η οποία τα έχει (όντως) ισοπεδώσει όλα, συνεχίζοντας ασφαλώς στα χνάρια των προηγούμενων κυβερνήσεων που όλοι αυτοί στήριζαν! Μαζί –με τον δικό του τρόπο- και ο κάθε Μαραβέγιας. Γιατί, ο κάθε Μαραβέγιας (κι ας σταθούμε σε αυτό το “κάθε”) δεν είναι τίποτα παραπάνω από τη μια πλευρά του νομίσματος, το οποίο και στις δύο πλευρές γράφει σύστημα. Γράφει, μεταξύ άλλων, και εκμετάλλευση, μνημόνια, ανεργία... για τα οποία ο “κάθε” προτιμά συνειδητά να μην πει τίποτα. Δεν τον ενοχλούν τόσο αυτά, όσο οι απεργίες, οι πορείες και γενικώς η όποια μορφή αληθινής αγανάκτησης δεν χωρά στο υποταγμένο εγώ του και είναι επικίνδυνη για αυτούς που ο “κάθε”, μαζί με τις κυβερνήσεις που έρχονται και φεύγουν, στηρίζει. Τα αφεντικά δηλαδή και τα συμφέροντά τους.

Ξαναγυρνώντας, όμως, στον φίλο μας τον Κωστή, κρατάω έναν στίχο του “αντικυβερνητικού” τραγουδιού του που λέει “να μην ξεχάσουμε, τον εαυτό μας να αλλάξουμε παιδιά πριν να αλλάξουμε τον κόσμο αυτόν που δεν αλλάζει έτσι απλά” (φυσικά και δεν προσδιορίζει, για ευνόητους λόγους, το πώς θα αλλάξουμε τον εαυτό μας και εν συνεχεία τον κόσμο), συμπληρώνοντας με τη σειρά μου, πως, τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας, πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του. Κι όταν με το καλό γίνει αυτό, τα φρούτα τύπου Μαραβέγια τι θα κάνουν;

Κ.Α.