Για την πολιτική εκδήλωση του ΚΚΕ(μ-λ) στην Αθήνα

Στην ΑΣΟΕΕ πραγματοποιήθηκε η πολιτική εκδήλωση του ΚΚΕ(μ-λ) χθες Τρίτη το απόγευμα. Την εκδήλωση άνοιξε ο Α. Αποστολάκης και την εισήγηση την παρουσίασε ο Δ. Μπαμπίλης. Στην εκδήλωση παραβρέθηκε αντιπροσωπεία του Μ-Λ ΚΚΕ εκ μέρους του οποίου μίλησε ο Δ. Κοντοφάκας αμέσως μετά την εισήγηση. Ακολούθησε συζήτηση όπου τοποθετήθηκαν αρκετοί σύντροφοι και φίλοι. Ακολουθούν η εισήγηση του ΚΚΕ(μ-λ) και η παρέμβαση του Μ-Λ ΚΚΕ.

Η εισήγηση:

Κατά γενική ομολογία βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου οι πολιτικές εξελίξεις είναι πολύ πυκνές και με απότομες στροφές. Σε τέτοιες περιόδους είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να ζαλιστείς, θολώσει η ματιά σου, να παραλύσει κυριολεκτικά η σκέψη σου, να αλλοιωθεί η κριτική σου ικανότητα, να παρασυρθείς και να κάνεις αυτό που δεν θα 'θελες, δηλαδή, να παίρνεις τις επιθυμίες σου για πραγματικότητα.
Σε τέτοιες περιόδους είναι πάρα πολύ βασικό μια πολιτική δύναμη να μη χάνει τα πολιτικά “στηρίγματά” της, να μην ταλαντεύεται άσκοπα και να μην αγνοεί τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν την πραγματική κατάσταση στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο. Να μην αιφνιδιάζεται από τις απρόβλεπτες απότομες στροφές που μπορεί να συναντήσει και να μη βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα χωρίς την απαιτούμενη ψυχραιμία.
Πάντως ένα είναι το σίγουρο: εάν τα “στηρίγματα” που διαθέτεις είναι κατά βάση σωστά (έχουν επί μακρόν επιβεβαιώσει την δυνατότητά τους να δίνουν βασικά σωστές εκτιμήσεις) τότε με συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης μπορείς με αρκετή ασφάλεια να οδηγηθείς σε βασικά σωστές κατευθύνσεις πάλης.
Ας αφηγηθούμε, λοιπόν, αυτά που θεωρούμε εμείς “στηρίγματα”, που μας βοηθούν στο να ερμηνεύουμε την κατάσταση στον κόσμο και στη χώρα μας.
Για την κατάσταση στον κόσμο μπορούμε να πούμε γενικά τα εξής βασικά:
Είμαστε σε μια περίοδο που το κεφάλαιο και ιμπεριαλισμός έχουν εξαπολύσει μια στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς, με στόχο την απόσπαση ακόμα μεγαλύτερων ποσών και ποσοστών υπεραξίας και κερδών. Βασική στόχευση αυτής επίθεσης είναι να μετατρέψει τους λαούς σε σύγχρονους δούλους του κεφαλαίου. Στο ίδιο μοτίβο εξελίσσεται και η επίσης στρατηγικού χαρακτήρα διαδικασία μετατροπής σχεδόν όλου του πλανήτη σε πεδίο άγριας καταλήστευσης από τον ιμπεριαλισμό. Εξελίσσεται μια διαδικασία νεοαποικισμού.
Η στρατηγική επίθεση του ιμπεριαλισμού στους λαούς ωσμώνεται με τον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Και η επίθεση και οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών εκτυλίσσονται σε μια περίοδο παρατεταμένης παγκόσμιας κρίσης και αποκτούν ολοένα και πιο αντιδραστικό και βάρβαρο χαρακτήρα σε βάρος των λαών.
Είμαστε θεατές της εξέλιξης ανελέητου ανταγωνισμού που παίρνει ολοένα και περισσότερο στρατιωτικά χαρακτηριστικά. Και πάει χέρι χέρι με την προσπάθεια του κάθε ιμπεριαλιστή να συμπτύξει στρατηγικές συμμαχίες, μια διαδικασία που είναι ρευστή και αδιαμόρφωτη, και που η πορεία της λύσης της θα σχετίζεται με το ποιο μπλοκ δυνάμεων θα είναι ενδεχόμενα ο νικητής σε τελική αναμέτρηση.
Αυτές οι εξελίξεις δυστυχώς γίνονται σε μία περίοδο που φαίνονται πραγματικά τα σημάδια, τα βαθιά σημάδια της ήττας του Κομμουνιστικού, Εργατικού, Επαναστατικού Κινήματος και η αποσυγκρότηση της ραχοκοκαλιάς της πάλης των λαών, της εργατικής τάξης.
Μια ήττα που οι επιπτώσεις της δεν έχουν πλήρως συνειδητοποιηθεί και που αποτέλεσε ίσως τον βασικότερο όρο για να ξεδιπλωθεί η επίθεση και με τα χαρακτηριστικά αλλά και το μέγεθος που έχει ενάντια στην εργατική τάξη.
Μίας ήττας που είχε σαν αποτέλεσμα να παραχθεί και να κυριαρχήσει παγκόσμια μια Αριστερά υποταγμένη στον καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό μονόδρομο. Μια Αριστερά που δεν είχε και δεν έχει σε τίποτα να συμβάλει στο να αρθεί κανένας από τους όρους αυτής της ήττας.Το αντίθετο.
Εμείς σαν ΚΚΕ(μ-λ) συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε και καιρό να πορευόμαστε έχοντας αυτήν την ανάγνωση για την περίοδο όπως περιγράφηκε σύντομα παραπάνω.
Χωρίς να πανηγυρίζουμε, αισθανόμαστε με ένα τρόπο δικαιωμένοι. Δεν φτάσαμε ποτέ στο σημείο να βαφτίσουμε το ψάρι κρέας. Και να χαρακτηρίζουμε ένα χρόνο μετά το δημοψήφισμα του ΟΧΙ που έγινε σε λίγες ώρες ΝΑΙ σε μια νέα τρομακτική επίθεση για το λαό σαν .... “τις 10 μέρες ταξικού πολέμου που συγκλόνισαν τη χώρα”.... Όπως επίσης και να μην χρειάζεται να πάρουμε κουράγιο από το ΒRΕΧΙΤ, αυτό το παράγωγο των αντιφάσεων και αντιπαραθέσεων στα πλαίσια της βρετανικής αστικής τάξης και της αγωνίας της να πλασαριστεί καλύτερα στα πεδία των ανελέητων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Αλλά γι’ αυτό θα επανέλθουμε παρακάτω λέγοντας κάποια πράγματα παραπάνω.
Όταν κατανοηθεί έτσι η ιστορική περίοδος που διανύουμε μπορεί να πρέπει να αναζητηθούν και τα αντίστοιχα καθήκοντα που αναλογούν στους κομμουνιστές, την Αριστερά, τους προοδευτικούς ανθρώπους, τους αγωνιστές που παλεύουν για τα λαϊκά συμφέροντα.
Όταν είναι αποσυγκροτημένος ο κορμός της πάλης των λαών, είναι καθήκον η ανασυγκρότηση και σε όλα τα επίπεδα της εργατικής τάξης σε επίπεδο ικανό να παλεύει ενάντια στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό ώστε σε μια πορεία να θέσει στον εαυτό της το ιστορικό καθήκον της επαναστατικής ανατροπής τους. Αυτή η σπουδαία αλήθεια όσο και να πασχίζουν αστοί και ρεφορμιστές να την βάλουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας δεν προσπερνιέται και δεν αντικαθίσταται με τακτικισμούς, εκλογικές αυταπάτες και δημοψηφίσματα.
Παράλληλα και μέσα στην ταξική πάλη θα πρέπει να οικοδομούνται οι ιδεολογικοί, πολιτικοί και οργανωτικοί όροι για να συγκροτηθεί το λαϊκό κίνημα -αυτόνομο από τις διάφορες αστικές μερίδες και αντίθετο σε αυτές- επαναστατικό, εργατικό, λαϊκό και κομμουνιστικό κίνημα σε τέτοιο επίπεδο που να μπορεί να θέσει τα πιο σοβαρά καθήκοντα, που να μπορεί να είναι ικανό να ανοίξει στη χώρα μας το δρόμο για την ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό.
Και για το σήμερα είναι απολύτως αναγκαίο να οικοδομηθεί ένα Μέτωπο Αντίστασης Διεκδίκησης και Αναμέτρησης ικανό να καταφέρει ρήγματα αλλά και να ανακόψει την επίθεση.

Σύντροφοι και συναγωνιστές
Δεν θέλουμε να το κρύψουμε. Αυτές μας οι “σταθερές”, η δική μας ανάλυση, τα καθήκοντα που παράγουν αποτελούν βαρύ φορτίο, είναι στοχεύσεις που μάλλον υπερβαίνουν τον βιολογικό μας χρόνο. Έτσι είναι.
Να μας συγχωρηθεί που δεν μπορούμε να κάνουμε έναν πιο ταχύρυθμο προγραμματισμό.
Όχι γιατί δεν είμαστε οι ψαγμένοι όπως άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι στην υπόλοιπη Αριστερά. Ούτε είμαστε οι “συνήθεις ύποπτοι” μουλούδες που κάνουμε σωστές αλλά μάλλον βαριές και πεσιμιστικές αναλύσεις.
Δεν συγκροτηθήκαμε σαν οργάνωση χαϊδεύοντας αυτιά. Δεν είμαστε καθόλου πεσιμιστές. Οραματιζόμαστε γι’ αυτό είμαστε ρεαλιστές. Και δεν έχουμε μάθει να απογειωνόμαστε στα ουράνια και σε μερικές ώρες να νομίζουμε ότι θα σκάσουμε με πάταγο στο έδαφος.
Κι έχει μια εξήγηση αυτή μας, ας πούμε, η ισορροπία.
Δεν τσιμπήσαμε ούτε δηλώσαμε πίστη σε όλα τα ιδεολογήματα που πλάσαρε κατά καιρούς ο ιμπεριαλισμός, όπως την παγκοσμιοποίηση, τις ολοκληρώσεις, το πλανητικό χωριό, την ενοποίηση του κόσμου. Ποτέ δεν αρνηθήκαμε την ιμπεριαλιστική διάσταση του σύγχρονου καπιταλισμού και ποτέ κανένας δε μας κατηγόρησε ότι είχαμε ούτε ότι σπείραμε αυταπάτες για τα πραγματικά βαθιά αντιδραστικά χαρακτηριστικά του γερασμένου καπιταλιστικού συστήματος. Μένουμε πιστοί στην ανάγκη της επαναστατικής ανατροπής του.
Δεν φταίμε εμείς που άλλοι στη Αριστερά διαβάζουν ανάποδα τις εξελίξεις και αναζητούν ευκαιρίες να ζήσουν την παραζάλη τους. Δεν φταίμε εμείς που στη χώρα μας περίσσεψαν οι αριστερές αυταπάτες μετά την εκλογική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάδειξή του σε κυβέρνηση. Δεν είναι πολύς καιρός για να ξεχάσουμε την κριτική που μας ασκούσαν ότι και καλά δε βλέπουμε τις λαμπρές προοπτικές και τις μεγάλες λεωφόρους που ανοίγονται μπροστά μας μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.
Βέβαιη η πραγματικότητα είναι πάνω απ' όλους μας και είναι πεισματάρα.
Μοιάζουν αναλύσεις καλοκαιρινής ραστώνης με παρέα κρύας μπύρας τα περί παγκοσμιοποίησης, ολοκληρώσεων, του πλανητικού χωριού, και άλλα φαιδρά.
Ποια είναι ο ενιαιοποίηση του κόσμου; Οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών, οι επεμβάσεις τους που έχουν κομματιάσει και διαλύσει κοινωνίες και χώρες ολόκληρες, στο Ιράκ, στην Λιβύη, στη Συρία; Η Αφρική όλο και πιο συχνά γίνεται πεδίο της αναμέτρησης τους. Στην νοτιοανατολική Ασία -σε ξηρά και θάλασσα- το θερμόμετρο της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης ανεβαίνει αργά αλλά σταθερά. Οι συγκρούσεις στην Ουκρανία έχουν μεταφέρει την ιμπεριαλιστική κόντρα στην ευρωπαϊκή ήπειρο ανεβάζοντας την αντιπαράθεση στο ανώτερο δυνατό επίπεδο λίγο πριν το πυρηνικό. Βαρύς στρατιωτικός εξοπλισμός και στρατοί μαζεύονται στην ανατολική Ευρώπη και σε όλο το μήκος των δυτικών συνόρων της Ρωσίας. Ξαναπέφτει στο τραπέζι των διαβουλεύσεων των μακελάρηδων η δυνατότητα χρησιμοποίησης εκτός από συμβατικών και πυρηνικών όπλων.
Και είναι παράλληλα η επίθεση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού που ερημώνει ολόκληρες περιοχές του πλανήτη παράγοντας δισεκατομμύρια φτωχούς και εξαθλιωμένους. Τους σύγχρονους κολασμένους αυτό το γερασμένο κόσμου. Τους ξεριζωμένους από την δυστυχισμένη Αφρική την Ασία και τη Νότια Αφρική που αναζητούν απελπισμένα μια στάλα ζωής στην ανεπτυγμένη Ευρώπη και τη βόρεια Αμερική όπου ολοένα αυξάνονται και οι δικοί της δυστυχισμένοι.
Αλλά ας έρθουμε και στη χώρα μας. Τι αντιμετωπίσαμε σαν λαός τα τελευταία χρόνια;
Μια απότομη κλιμάκωση -με το πρόσχημα που έδωσε η παγκόσμια κρίση στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό- της βάρβαρης αντιλαϊκής επίθεσης που εξελισσόταν από πολύ πριν.
Δεν ήταν μια απ' τα ίδια αυτή η επίθεση. Επιχειρεί να σαρώσει κατακτήσεις δεκαετιών ή καλύτερα ενός αιώνα. Κατακτήσεις που έχουν πίσω τους πολλούς αγώνες και πολύ αίμα απ' του δικού μας και άλλων λαών.
Επιχείρησαν να παρουσιάσουν αυτή την κλιμάκωση της επίθεσης σαν ένα αντικειμενικό φαινόμενο. Ήθελα να κρύψουν τις αιτίες που τη γέννησαν. Ήθελα να παρασύρουν το λαό να την αποδεχτεί σαν κάτι μοιραίο, αναπότρεπτο και παράγωγο της παγκόσμιας κρίσης γεγονός. Να πει ο λαός: χρωστάμε, τι να κάνουμε; Θα πληρώσουμε.
Το ελληνικό δράμα έχει διάφορες πλευρές που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη διπλή εξάρτηση της χώρας από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε..
Χρησιμοποιήθηκε (και συνεχίζει) η χώρα μας από τις ΗΠΑ σαν ο αδύνατος κρίκος της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για να αυξήσουν οι ΗΠΑ τις πιέσεις στους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και ειδικά στη Γερμανία, να αναλάβουν μεγαλύτερο μέρος της “χασούρας” από την παγκόσμια κρίση και να έχουν μεγαλύτερη συμμετοχή στις στρατιωτικές επιδιώξεις των ΗΠΑ, που προφανώς προϋποθέτουν να ψαλιδιστούν οι γεωπολιτικές φιλοδοξίες του γερμανικού ιμπεριαλισμού και γενικότερα της Ε.Ε..
Στη χώρα μας δοκιμάστηκε η παγκόσμια τάση των ιμπεριαλιστών να υποβιβάζουν εξαρτημένες χώρες. Για να κλιμακώνουν την καταλήστευσή τους προκειμένου να αντλούν ισχύ για το παγκόσμιο ανταγωνισμό αλλά και για να μπορέσουν να ανακάμψουν τα ποσοστά κερδοφορίας του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου σε ικανοποιητικά επίπεδα για το ίδιο.
Σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο που καθορίζονταν από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς το ντόπιο κεφάλαιο είδε μέσα στις πολιτικές που προωθούσαν τα μνημόνια μια σειρά αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων που το ίδιο ήθελε να περάσει από καιρό και οι λαϊκοί αγώνες δεν το αφήνουν.
Από την άλλη όμως μεγάλωνε η δυσαρέσκεια στο ντόπιο κεφάλαιο για εκείνες τις πολιτικές των ιμπεριαλιστικών αφεντικών του που το υποβίβαζαν κι έθιγαν την υπόστασή του στο εσωτερικό (πάγωμα εσωτερικής αγοράς, καταστροφή μεσαίων στρωμάτων άρα και αδυναμία κοινωνικών συμμαχιών) αλλά και στο εξωτερικό, στην ευρύτερη περιοχή.
Οι εκτεταμένες λαϊκές αντιδράσεις και μεγάλοι αγώνες του λαού μας τη διετία 2010 - 2012 όξυναν τις αντιφάσεις και αντιθέσεις αυτής της πορείας των πραγμάτων για το ντόπιο κεφάλαιο με αποτέλεσμα να αποσαθρωθεί, να αποδιαρθρωθεί, να τιναχτεί κυριολεκτικά στον αέρα το παλιό αστικό πολικό σύστημα που στήριζαν τα αφεντικά του, ΗΠΑ και Ε.Ε., και που είχαν καταφέρει να διαμορφώσουν από το 1974 και μετά.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να προκύψει αυτό που έχουμε αποκαλέσει “ανορθογραφία” με την ενίσχυση και τελικά την ανάδειξη στις 25 του Γενάρη του 2015 του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση μαζί με το ακροδεξιό εθνικιστικό ΑΝΕΛ.
Τι είχαμε στην πραγματικότητα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ καρπώθηκε την “υπεραξία” της αγωνιστικής πλημμυρίδας εκείνης της περιόδου και την επένδυσε στις διπλές εκλογές Μαΐου-Ιουνίου του 2012. Με το παραπλανητικό σύνθημα “μπορούμε χωρίς αυτούς” και με ψεύτικες υποσχέσεις προς τα μεσαία στρώματα ότι η ζωή τους θα επιστρέψει στο 2009 χωρίς να ανοίξει μύτη και χωρίς να σπάσει ούτε ένα τζαμί όπως θα έλεγε το ΚΚΕ.
Δεν είναι πολύς καιρός για να ξεχάσουμε ότι εκείνη τη χρονιά την έπεσαν όλοι οι της επίσημης Αριστεράς και όχι μόνον για να πείσουν το λαό μας να αποσυρθεί από το δρόμο και να αποδεχτεί πως η λύση είναι πολιτισμένη και πολιτική, δηλαδή, κοινοβουλευτική αναπαράγοντας με έναν αριστερό δήθεν τρόπο τις αστικές κοινοβουλευτικές εκλογικές αυταπάτες. Αυταπάτες που δεν έπιαναν και πολύ τόπο όσο ο λαός βρισκόταν στο δρόμο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει την διαδικασία, μεγαλύτερης προσαρμογής. Φοράει -και του πάει- το κουστούμι της διαχείρισης του καθεστώτος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Περνάει τις εξετάσεις αφού έχει χειραγωγήσει το λαό εγκλωβίζοντάς τον στη λογική της εύκολης λύσης και εκλογικών αυταπατών.
Δύο χρόνια κύλησαν χωρίς να κουνηθεί φύλλο. Κάποιοι σποραδικοί κλαδικοί ή τοπικοί αγώνες που ξεσπούσαν υπονομεύονταν από τα μέσα ή γινόταν προσπάθεια να εκφυλιστούν.
Ας θυμηθούμε: Ένα μήνα μετά τις εκλογές του Φλεβάρη του 2015 η νέα κυβέρνηση υπογράφει νέα συμφωνία υποταγής με τους ιμπεριαλιστές. Νομιμοποιούνται, λοιπόν, τα προηγούμενα μέτρα και ανοίγει ο δρόμος για νέα πιο βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα. Το θα “χορέψουν πεντοζάλι” και το “go back Merkel” έγιναν εταίροι και θεσμοί. Και τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι, που ο λαός μας κατανοούσε σαν ληστεία της ζωής αλλά και της χώρας του, ονομάζονται διαπραγμάτευση. Μια διαπραγμάτευση πού στο τέλος έγινε “επώδυνος συμβιβασμός”. Για να οδηγηθούμε τελικά την κυβέρνηση να συντάσσει το δικό της μνημόνιο.
Τι διαπραγματεύονταν και για ποιον η κυβέρνηση;
Για λογαριασμό της μεγαλοαστικής τάξης διαπραγματεύονταν η κυβέρνηση. Για να χαλαρώσει λίγο η ιμπεριαλιστική μέγγενη. Για να αποκατασταθεί για κάποια τμήματα της ντόπιας αστικής τάξης το ποσοστό της κερδοφορίας τους αλλά και για να αναζωογονηθεί η εσωτερική αγορά για ολόκληρη την αστική τάξη. Αυτή ήταν η λεγόμενη πάλη για τα πρωτογενή πλεονάσματα και την ελάφρυνση του χρέους. Και δεν αφορούσε σε τίποτα το λαό.
Τι πήγε στραβά στην διαπραγμάτευση; Και γιατί μπλόκαραν τα πράγματα;
Η κυβέρνηση λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Οι ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις μπλοκάρισαν τα πράγματα όπως τα είχαν ξαναμπλοκάρει και επί Σαμαρά και success story.
Η χώρα χρησιμοποιήθηκε στο παιχνίδι των ανταγωνισμών ΗΠΑ και ΕΕ και κυρίως Γερμανίας.
Μόνο επιγραμματικά να αναφέρουμε: αυτό που παίχτηκε είναι οι ότι ΗΠΑ μέσα από το ΔΝΤ πίεζαν τη Γερμανία να αναλάβει μέρος της “χασούρας” που προέκυψε και ειδικά όσον αφορά την ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Το θέμα δεν ήταν το ελληνικό χρέος και η διευθέτηση του ήταν το λιγότερο. Το βασικό ήταν η Γερμανία να αποδεχτεί συνολικά την ευρωπαϊκή διάσταση του χρέους και την ανάγκη συμμετοχής της στην διευθέτησή του. Να γίνει έτσι ευάλωτη στις πιέσεις που θα της ασκηθούν εάν “σκάσει” η μεγάλη βόμβα, δηλαδή, το ιταλικό ή το ισπανικό χρέος.
Η Γερμανία αντιλαμβάνεται τι την περιμένει και αντιδρά, προσπαθεί να διευθετήσει τα πράγματα αφήνοντας τις ελάχιστες κερκόπορτες στο έτσι κι αλλιώς γεμάτο αντιφάσεις ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ υπερασπιζόμενη τη δικιά της ηγεμονία σε αυτό.
Αλλά και η Γαλλία δεν καλοβλέπει την αμερικανική παρέμβαση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Από την άλλη εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις για να απαιτήσει μια μεγαλύτερη ας πούμε “ισορροπία” δυνάμεων μέσα στα πλαίσια της ΕΕ αφού είναι σίγουρο ότι ενοχλείται πολύ σοβαρά από την πρωτοκαθεδρία του γερμανικού ιμπεριαλισμού τα τελευταία χρόνια.
Υπάρχει και άλλη μια πολύ σοβαρή διάσταση και ενδεχόμενα σοβαρότερη. Είναι οι αμερικανικές απαιτήσεις ώστε να αυξηθεί η συμβολή των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στην περικύκλωση της Ρωσίας που εκτός των άλλων σημαίνει να τραυματιστούν βαθιά οι στρατηγικές ενεργειακές σχέσεις που έχουν οικοδομηθεί ανάμεσα στη Μόσχα και το Βερολίνο. Είναι άλλωστε σε εξέλιξη η χάραξη νέων ενεργειακών δρόμων-αγωγών και η πολιτική της ενεργειακής απεξάρτησης της Ευρώπης από το ρωσικό παράγοντα που προωθεί Ουάσιγκτον.
Που φτάσαμε;
Να μη φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα έστω και μια μικρή ελπίδα ποσοτικής χαλάρωσης για να ανασάνει λίγο η ντόπια αστική τάξη την ίδια στιγμή που απαιτείται απ' αυτήν να δώσει οκ για επέκταση των αμερικάνικων βάσεων στη Σούδα, στην Κάρπαθο η όπου αλλού και να στοιχηθεί ολόψυχα στις αμερικανικές απαιτήσεις, να κάνει αγκαλίτσες με το κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ, φιλίες με την χούντα της Αιγύπτου, να πιέζεται να αποδεχτεί ένα νέο σχέδιο Ανάν στην Κύπρο και κυρίως να πάψει να χαριεντίζεται με τη Ρωσία για αγωγό που θα περνά από τη χώρα μας και άλλα τέτοια φαιδρά.
Ήταν αυτές οι συγκρούσεις και οι αλληλοαναιρούμενες επιδιώξεις αλλά και οι συνεχώς αυξανόμενες απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών που οδήγησαν σε τρομερά αδιέξοδα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που θα αναγκαζόταν να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή ένα μνημόνιο που θα το ψηφίζανε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ, με την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να είχε σοβαρές απώλειες και με κίνδυνο να καταρρεύσει η κυβέρνηση. Από αυτά τα αδιέξοδα σύντροφοι και συναγωνιστές αναζητήθηκε διαφυγή μέσα από το ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα.
Τι συμπέρασμα βγαίνει λοιπόν;
Από τα ξημερώματα του Σαββάτου 27 Ιουνίου 2015, όταν ο Τσίπρας ανακοίνωσε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος μέχρι το απόγευμα της Δευτέρας 6 Ιουλίου που το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ σε νέο μνημόνιο ήταν “10 μέρες ταξικού πολέμου” όπως γράφτηκε στο ΠΡΙΝ ή δέκα μέρες που η κυβέρνηση ήταν δεμένη στο ιμπεριαλιστικό κρεβάτι του Προκρούστη;
Δεν φοβηθήκαμε να το πούμε. Το δημοψήφισμα τότε ήταν κοροϊδία, μια εξαπάτηση. Ο λαός καλούνται να πει ΟΧΙ στην πρόταση των ιμπεριαλιστών και να καταλήξει έτσι στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν κατά 95 % ίδια με την πρόταση των ιμπεριαλιστών (που είχε και την έγκρισή τους όπως διαβεβαίωνε το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης).

Σύντροφοι και συναγωνιστές
Πήγαμε κόντρα στο ρεύμα του συνόλου σχεδόν της Αριστεράς (εμείς και το Μ-Λ ΚΚΕ) και είπαμε ΑΠΟΧΗ από κείνο το δημοψήφισμα που έγινε ακριβώς ένα χρόνο πριν. Βγήκαμε θαρρετά, δημόσια με προπαγανδιστικό υλικό και ανοιχτές εκδηλώσεις και παλέψαμε αυτή μας τη σωστή θέση. Και δεν είπαμε αποχή εκ του ασφαλούς επειδή γνωρίζαμε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Είπαμε αποχή γιατί δεν θέλαμε να διαλέξουμε πιο μνημόνιο θα βάλει ταφόπλακα στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Δεν θέλαμε να διαλέξουμε αν θα μας φάει ο λύκος ή η αρκούδα. Γιατί θέλαμε να πούμε ένα πραγματικό ΟΧΙ σε όλα τα μνημόνια παλιά και νέα, γραμμένα στην ΕΕ, στο ΔΝΤ και στο ΝΑΤΟ και τις όποιες εσωτερικές κόπιες τους.
Για μεγάλη στεναχώρια πολλών, ποτέ η στάση μας δεν αποτέλεσε στάση πολιτικής δορυφοροποίησης γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ. Διαφέρουμε από άλλες δυνάμεις που πίστευαν και πιστεύουν ότι αν ασκήσουν πίεση στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μπορεί να την ρυμουλκήσουν προς τα αριστερά. Που παρακαλούσαν (και συνεχίζουν) τη κυβέρνηση να σεβαστεί το ΟΧΙ του ελληνικού λαού. Και από τότε συνεχώς διαψεύδονται. Και θα συνεχίσουν να διαψεύδονται. Που δεν έχουν το θάρρος να κάνουν αυτοκριτική που έσπειραν την αυταπάτη ότι με όχημα ένα δημοψήφισμα μπορεί να διαφοροποιήσουν έως και να ανατρέψουν την πολιτική που προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα χρόνο μετά στη χώρα μας, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο τσουνάμι αντιλαϊκών μέτρων.
Η δήθεν αριστερή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΑ-ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας το αντιδραστικό έργο των
προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, προωθεί τα νέα βάρβαρα μνημόνια που σχεδιάζονται από την ΕΕ και το ΔΝΤ ενάντια στην εργατική-λαϊκή πλειοψηφία:
Συνεχίζεται η λιτότητα, η αύξηση της φορομπηξίας στο λαό και η ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης, έχουμε νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων.
Εξελίσσεται το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου στο ξένο κεφάλαιο και στους ντόπιους συνεργάτες του.
Σχεδιάζεται η νέα επίθεση στις εργασιακές σχέσεις (εξίσου σοβαρή με την κατάργηση του 8ωρου), που περιλαμβάνει μισθούς, ομαδικές απολύσεις, λοκ-άουτ κ.ά., αλλά και η συνδικαλιστική δράση και το δικαίωμα στην απεργία.
Και παράλληλα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μπλέκει ολοένα και πιο βαθιά τη χώρα στους επικίνδυνους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για την περιοχή, μετατρέποντας τη χώρα σε πλατφόρμα πολεμικών εξορμήσεων.
Μπροστά σε όλα αυτά είναι επίκαιρο και θα το ξαναπούμε καθαρά. Η υπόθεση των λαϊκών συμφερόντων είναι σε πλήρη αντίθεση με τα κάλπικα ΟΧΙ όπου μπορεί να στοιβάζονται όπως όπως αριστεροί, “αριστεροί”, δεξιοί, εθνικιστές έως και ναζί. Η υπόθεση των λαϊκών συμφερόντων είναι σε πλήρη αντίθεση με το μαύρο αστικό μπλοκ που λέει ΝΑΙ στις μνημονιακές βάρβαρες πολιτικές.
Οι λαοί δείχνουν τη δύναμη τους με τους αγώνες τους, στους δρόμους, μαζικά παλεύοντας διεκδικώντας και όχι στηρίζοντας κυβερνήσεις που υπηρετούν το σύστημα και που μέσα από τις κάλπες και τα κάλπικα δημοψηφίσματα σαμποτάρουν τους αγώνες τους και τις επιθυμίες τους και που τους θυμούνται μόνο για να τους χρησιμοποιήσουν για να βγουν από τα δικά τους αδιέξοδα.
Οι λαοί μόνοι τους θα ανοίξουν το δικό τους δρόμο ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την καπιταλιστική κυριαρχία.

Σύντροφοι και συναγωνιστές
Ένα χρόνο ακριβώς μετά το ελληνικό δημοψήφισμα έρχεται ένα άλλο δημοψήφισμα, αυτό της Βρετανίας, για να ξαναπιάσουν δουλειά όλοι αυτοί που φροντίζουν να καλλιεργούν αυταπάτες για το περιεχόμενο αλλά και τις δυνατότητες τέτοιων εγχειρημάτων όπως τα δημοψηφίσματα.
Αυτοί οι ρεφορμιστές είναι οι πεσιμιστές και όχι εμείς. Τώρα που το σχέδιο των «αριστερών κυβερνήσεων» έχει αποδείξει τα πραγματικά του χαρακτηριστικά (στη Λατινική Αμερική σε πολλές περιπτώσεις), οι αθεράπευτοι ρεφορμιστές βρήκαν στις κάλπες των δημοψηφισμάτων τη νέα ΔιΕΕξοδο...
Επειδή γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά για το BREXIT οφείλουμε κι εμείς να καταθέσουμε την άποψή μας για το τι πιστεύουμε ότι συμβαίνει πραγματικά και που αυτή τη φορά είναι ακόμα πιο “μοναχική” σε σχέση με την ανάλυση και τη θέση μας για την αποχή στο ελληνικό περυσινό δημοψήφισμα.
Θεωρούμε ότι η επικράτηση του Brexit στο δημοψήφισμα της Βρετανίας αποτελεί σημαντική στιγμή στον ολοένα εντεινόμενο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για τη διαμόρφωση καλύτερων όρων στο ξαναμοίρασμα του πλανήτη και στο βάθεμα της επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των λαών.
Εγινε φανερό ότι η ολοένα και πιο φιλόδοξη και επιθετική Γερμανία στο πλαίσιο της ΕΕ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απελευθέρωση αντιφάσεων και αντιθέσεων, οι οποίες –κάτω ακριβώς από την όξυνση του ανταγωνισμού- δημιουργούν διχασμούς και παράγουν νέες αντιφάσεις. Αν δεν είναι ακόμα ώριμη η ώρα για ξήλωμα του πουλόβερ της ΕΕ, το δημοψήφισμα αποτέλεσε σίγουρα ένα ακόμα αναβαθμισμένο επεισόδιο των αδιεξόδων του ιμπεριαλιστικού – καπιταλιστικού συστήματος.
Τι οδήγησε στο βρετανικό δημοψήφισμα;
Τα δύο τμήματα της ιμπεριαλιστικής βρετανικής αστικής τάξης εκδηλώθηκαν με εντελώς ανοιχτό τρόπο αντιπαραθετικά, αν και είχαν κοινή στόχευση: το φρενάρισμα των γερμανικών απαιτήσεων και τη νομιμοποίηση και διεύρυνση των βρετανικών.
Από τη μία στην κατεύθυνση «μένουμε» είχαμε τη συστράτευση του City και διάφορων πανίσχυρων οίκων που σχετίζονται με αυτό, το Σύνδεσμο Βρετανών Βιομηχάνων, την βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία και άλλους ισχυρούς παράγοντες. Πολιτικά εκφράστηκε με την επίσημη τοποθέτηση τόσο των Συντηρητικών όσο και των Εργατικών, κανένας πάντως από τους οποίους δεν αποτέλεσε αμιγές μπλοκ. Τα αστικά και ρεφορμιστικά συνδικάτα σύρθηκαν στην κυριολεξία από τα αφεντικά τους αλλά και από τις μόνιμες αυταπάτες για την ΕΕ, στηρίζοντας το ίδιο στρατόπεδο.
Από την άλλη μεριά, είχαμε -πάντα με τον ίδια στόχευση που αναφέρθηκε- τη στοίχιση πίσω από το Brexit μερίδων του βρετανικού κεφαλαίου που επανεκτιμούν τις αυτοκρατορικές δυνατότητες του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς και εθνικιστικών-αντιδραστικών δυνάμεων που σφετερίστηκαν τη διογκούμενη αγανάκτηση λαϊκών στρωμάτων απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ αλλά και της κυβέρνησης Κάμερον, γεγονός που έγειρε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπέρ της εξόδου.
Επειδή υπάρχει ένας «εντυπωσιασμός» από το διχασμό της ιμπεριαλιστικής βρετανικής αστικής τάξης, θα κάνουμε κάποιες αναγκαίες παρατηρήσεις:
α) Ο διχασμός αφορά το χειρισμό και όχι τη στόχευση που είναι κοινή, το φρενάρισμα, δηλαδή, των γερμανικών απαιτήσεων και τη νομιμοποίηση και διεύρυνση των βρετανικών.
β) Η βρετανική αστική τάξη έχει βρεθεί ιστορικά σε πολύ πιο πιεστικούς και πολωτικούς διχασμούς. Θα θυμίσουμε ότι παραμονές του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου παιζόταν αν η Βρετανία θα συνταχθεί με του Ναζί (ενάντια στην επάρατη ΣΕ) ή εναντίον τους αλλά και οι βρετανικές παλινωδίες τη δεκαετία του ’80 που κατέληξαν το 1992 σε αποχώρηση της Βρετανίας από το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα και
γ) Στο διχασμό αυτό δεν επέδρασσε καθόλου σημαντικά (αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς) η λαϊκή παρέμβαση.
Τι μας δείχνει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος;
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος έδειξε ότι οι πιέσεις του Κάμερον και του City, που από καιρό ασκούνται στο πλαίσιο της ΕΕ για διεύρυνση των “ειδικών όρων” παραμονής της Βρετανίας στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ και ως εναντίωση στη γερμανική κυριαρχία, φάνηκε ότι δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα για τον αγγλικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος θεώρησε ότι η απειλή ενός δημοψηφίσματος θα ευνοούσε περαιτέρω τους όρους πίεσης. Πρόκειται για μια απόφαση που σηματοδοτεί το ανέβασμα σε νέο επίπεδο του ανταγωνισμού συνολικά στον πλανήτη, όπου οι πόλεμοι και οι επεμβάσεις αλληλοδιαδέχονται τα σχέδια “ειρήνευσης” και με τάσεις ενίσχυσης του ιδιαίτερου ρόλου που αναζητά στις συνθήκες αυτές ο κάθε ιμπεριαλιστής, τόσο για λογαριασμό του όσο και για τη συγκρότηση νέων συμμαχιών.
Προστέθηκε, έτσι, άλλο ένα γεγονός που επιβεβαιώνει την συντριβή των αυταπατών περί ολοκληρώσεων και παγκοσμιοποίησης.
Η επιλογή αυτής της εξαιρετικά παρακινδυνευμένης πολιτικής κίνησης που άπτεται στρατηγικών επιλογών ανήκει στο αστικό οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, γίνεται φανερό ότι ο χειρισμός του αποτελέσματος εναπόκειται στο ίδιο.
Σε σχέση με αυτό, θα προσθέσουμε μερικά πράγματα:
Μια αστική τάξη (οποιουδήποτε διαμετρήματος, πόσο μάλλον η βρετανική) δεν εκχωρεί ΠΟΤΕ τα ζητήματα επιλογών και προσανατολισμών της στο λαό. Τον χρησιμοποιεί αλλά δεν του εκχωρεί. Το «δικαίωμα» αυτό το κρατάει αποκλειστικά για τον εαυτό της. Αυτό σημαίνει ότι αν κρίνει πως η έξοδος της δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που της απαντάει, θα ξεκινήσει η διαδικασία «μετάφρασης» του αποτελέσματος, «διαστολής» του χρόνου εξόδου, εκτίμησης των «νέων δεδομένων» κλπ.
Οι σημερινοί λεονταρισμοί των Γερμανών περισσότερο πρέπει να εκληφθούν ως προσπάθειά τους να προκαταβάλουν ένα φρενάρισμα των βρετανικών απαιτήσεων για ακόμα πιο προνομιακή σχέση της Βρετανίας με την ΕΕ, παρά ως ειλικρινής τοποθέτηση. Αν παρόλα αυτά η σκληρή γερμανική γραμμή αποκτήσει ουσία και διάρκεια, μπορεί να παράξει ενίσχυση της αντιΕΕ γραμμής στην βρετανική ιμπεριαλιστική αστική τάξη, παρενέργεια με ενδεχόμενο ευρύτερες συνέπειες που δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι θα ήθελαν οι Γερμανοί, ή αν την ήθελαν δεν θα ήταν μια «συνετή» επιλογή.
Σε κάθε περίπτωση, από τη μία όλα παραμένουν ανοιχτά και, από την άλλη, οι εκατέρωθεν τυχοδιωκτισμοί πάνω στη σκακιέρα κάνουν το μείγμα ακόμα πιο εκρηκτικό αν έχουμε σταθερά στο μυαλό μας ότι όλα αυτά αλληλεπιδρούν με το γενικότερο (όχι οικονομικό) ζήτημα των γεωπολιτικών και στρατηγικών επιδιώξεων, ανταγωνισμών, συμμαχιών.
Είναι προφανές για μας (αλλά και γενικά για όποιον έχει στοιχειώδη γείωση με την πραγματικότητα) ότι η Μεγάλη Βρετανία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με την Ελλάδα. Η Μεγάλη Βρετανία, παρά την υποβάθμισή της μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτελεί μια ιμπεριαλιστική χώρα με αυτοκρατορικό παρελθόν, με έμπειρη (ίσως την πιο έμπειρη σε παγκόσμιο επίπεδο) αστική τάξη, με φιλοδοξίες και παγκόσμιες βλέψεις. Δεν έχουν για αυτήν καμία βάση οι φαιδρές προσεγγίσεις για εθνική ανεξαρτησία, την οποία υποτίθεται ότι αμφισβητεί η ένταξή της στην ΕΕ και η οποία θα κερδηθεί με την έξοδό της.

Συναγωνιστές και σύντροφοι
Η λυσσαλέα επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι ιμπεριαλιστές ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς εδώ και δεκαετίες, και με ιδιαίτερη έμφαση τα τελευταία χρόνια στη βάση της βαθιάς δομικής κρίσης που χαρακτηρίζει το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα, έχει δημιουργήσει ένα δυσμενέστατο ταξικό συσχετισμό για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, οδηγώντας τα μαζικά στην εξαθλίωση και την ανεργία.
Είναι αναμενόμενο, λοιπόν, να αναπτύσσεται έντονη, έστω και ασυγκρότητη, λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι σε αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική. Δυσαρέσκεια που εκδηλώνεται βασανιστικά μεν, αλλά ολοένα διευρυνόμενη. Οι εργατικοί αγώνες στη Γαλλία, στο Βέλγιο και αλλού στην Ευρώπη και τον κόσμο, αλλά και η έκφραση της λαϊκής διάθεσης για απεγκλωβισμό από τα νύχια της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, στέλνουν αισιόδοξα μηνύματα ότι τα λαϊκά στρώματα και οι προοδευτικές δυνάμεις πρέπει και μπορούν να εντείνουν τον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Δείχνουν τους πραγματικούς στόχους-εχθρούς που πρέπει να θέσουν οι εργαζόμενοι και οι λαοί.
Δεν πρέπει, ωστόσο, κανένας να ξεχνάει ότι στην πολιτική έχει ΚΡΙΣΙΜΗ σημασία η εκτίμηση των συσχετισμών, η φάση στην οποία βρίσκονται τα διάφορα στρατόπεδα. Το γεγονός ότι ακόμα είναι καθοριστικά τα σημάδια της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος, το γεγονός ότι η εργατική τάξη είναι αποσυγκροτημένη ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά, το γεγονός ότι ο λαός καλείται να συρθεί πίσω από πολιτικά σχέδια της μιας ή της άλλης μερίδας του αντιπάλου, όλα αυτά ούτε μπορούν να παρακαμφθούν ούτε να υποτιμηθούν.
Αν η ανάγκη «να χαρούμε και εμείς» αποτελεί πραγματικό ελαφρυντικό για μεμονωμένους αγωνιστές που νιώθουν να τρώνε τα στραπάτσα το ένα μετά το άλλο και ψάχνουν να πιαστούν από κάπου, δεν αποτελεί κανενός τύπου ελαφρυντικό για οργανωμένες δυνάμεις. Για αυτές, η ευκολία με την οποία ενθουσιάζονται από εξελίξεις που είναι εντελώς έξω από τον έλεγχο των λαϊκών μαζών, αποτελεί απλώς ένδειξη αγιάτρευτου ρεφορμισμού και παραίτησης από την ανάγκη να συγκροτηθεί αυτόνομο από τις διάφορες αστικές μερίδες και αντίθετο σε αυτές, επαναστατικό εργατικό-λαϊκό και κομμουνιστικό κίνημα. Αυτή η παραίτηση αποτελεί το βασικό ποιοτικό χαρακτηριστικό μιας αποκομμουνιστικοποιημένης και βαθιά ρεφορμιστικής Αριστεράς, η οποία -παρά τις συνθήκες, οι οποίες δε δικαιολογούν αυταπάτες- θα παραμείνει δυστυχώς ικανή για ένα διάστημα να ταλανίζει τις λαϊκές μάζες με βάση τις αδυναμίες και ανεπάρκειες του κομμουνιστικού κινήματος (αλλά και τις δικές μας).
Ακόμα και αλλιώς να ήταν ο συσχετισμός, είναι ξεκάθαρο ότι οι στόχοι εξόδου από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ (που αξίζει να σημειωθεί πως λείπει από την ατζέντα πολλών αριστερών δυνάμεων) δεν μπορούν να επιτευχθούν ούτε με δημοψηφίσματα ή εκλογές, αλλά ούτε και με στοίχιση πίσω από αντιδραστικά κομμάτια της αστικής τάξης που ονειρεύονται νέους ρόλους και όρους καταλήστευσης των άλλων λαών, αλλά και της ίδιας της εργατικής τάξης στη χώρα τους.
Γιατί είναι σίγουρο ότι όποιο αποτέλεσμα και να έβγαζε το δημοψήφισμα, σε τίποτε δεν θα άλλαζε τη ζωή των Βρετανών εργαζόμενων προς το καλύτερο όπως και δεν άλλαξε προς το καλύτερο και η δική μας ζωή.
Γιατί ακόμη και τώρα, αυτό που θα υποστεί η βρετανική εργατική τάξη είναι μια νέα επίθεση που μπορεί να μη φοράει το καπέλο της ΕΕ αλλά αυτό της αγγλικής αυτοκρατορίας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει πως η ανελέητη βάρβαρη επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη στην Μεγάλη Βρετανία της κυβέρνησης Θάτσερ δεν διδάχτηκε αλλά έγινε σημείο αναφοράς για τις υπόλοιπες αστικές τάξεις της Ευρώπης για το πως πρέπει να αντιμετωπίζουν τον ταξικό εχθρό τους, την εργατική τάξη. Γεγονός που αποτυπώνεται σε δηλώσεις στελεχών της ΕΕ ότι είναι εξαιρετικά απαραίτητη και για ιδεολογικούς λόγους η συμμετοχή της Μεγάλης Βρετανίας στην ΕΕ.
Η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος και η αδυναμία της κομμουνιστικής Αριστεράς να θέσει με δικούς της όρους το ζήτημα της διάλυσης του ιμπεριαλιστικού οικοδομήματος της ΕΕ, με κανέναν τρόπο δεν επιτρέπει να εγκλωβίζονται οι αγωνιστικές λαϊκές διαθέσεις πίσω από τον κάθε Φάρατζ και την κάθε Λεπέν.
Η αποκάλυψη στις εργαζόμενες και λαϊκές μάζες του πραγματικού ταξικού περιεχομένου του δημοψηφίσματος, είναι ο δρόμος που θα βοηθήσει σε αυτόν τον απεγκλωβισμό και στη διάλυση των αυταπατών ότι το ζήτημα της ΕΕ είναι απλά θέμα τακτικής σε ένα δημοψήφισμα ή σε ένα ευνοϊκό εκλογικό αποτέλεσμα.
Η συμπτωματική επέτειος του δημοψηφίσματος της εδώ κυβέρνησης πριν από ένα χρόνο, όπου το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ, δεν δείχνει μόνο τους χειρισμούς τέτοιων επιλογών από τις κυβερνήσεις που θέλουν να νομιμοποιήσουν με τη λαϊκή ψήφο την αντιλαϊκή τους πολιτική, αλλά και τις τεράστιες ευθύνες όσων φρόντισαν να καλλιεργήσουν αυταπάτες για το περιεχόμενο αλλά και τις δυνατότητες τέτοιων εγχειρημάτων.
Στην ουσία, έχουμε μετάλλαξη του κοινοβουλευτικού κρετινισμού από το σύνολο της Αριστεράς. Αφού οι «ώρες της ανατροπής» τελείωσαν εκκωφαντικά, αφού το σχέδιο των «αριστερών κυβερνήσεων» έχει αποδείξει τα πραγματικά του χαρακτηριστικά (στη Λατινική Αμερική σε πολλές περιπτώσεις), οι αθεράπευτοι ρεφορμιστές που όλο «παρεμβαίνουν στις εξελίξεις» και όλο γεννούν νέες απογοητεύσεις, βρήκαν τώρα τις κάλπες των δημοψηφισμάτων για να εναποθέσουν τις ελπίδες τους. Και για να αντλήσουν τις «νέες προοπτικές». Αν πριν τριάντα χρόνια ήταν προφανώς ρεφορμιστικός ο στόχος του ΚΚΕ για δημοψήφισμα για να φύγουν οι αμερικάνικες βάσεις(!), ο νέος «επαναστατικός δρόμος» των δημοψηφισμάτων ελκύει καθοριστικά την -κατά τα άλλα- εξωκοινοβουλευτική αριστερά.
Ιδιαίτερα ενδεικτική της ένδειας πολιτικών επιχειρημάτων αλλά και του ήθους της Αριστεράς ήταν ότι, ενώ οι ανακοινώσεις του ΚΚΕ(μ-λ) δεν χρήζουν καμίας φιλοξενίας από τη διαδικτυακή παρέμβαση της Αριστεράς στη χώρα μας, ανακαλύφθηκε και γνώρισε πλατιά φιλοξενία σε διάφορα site η ανακοίνωση του ΚΚΜΒ-ΜΛ που υποστήριξε το Brexit. Σε μια πάντως σοβαρά αντιφατική τοποθέτηση του ΚΚΜΒ-ΜΛ όπου αναφέρονται οι αντιδραστικές δυνάμεις που καθοδήγησαν το Brexit, αναλύεται ότι το Brexit αδυνατίζει τον ιμπεριαλισμό, αδυνατίζει την ΕΕ, αδυνατίζει τη βρετανική άρχουσα τάξη.... Ετσι, η ανακοίνωση δημιουργεί την εύλογη απορία για ποιο λόγο ακριβώς το πολιτικό σύστημα του Ηνωμένου Βασιλείου προχώρησε στο δημοψήφισμα!
Αποτελεί επίσης σοβαρό πισωγύρισμα από την περσινή κοινή στάση μας για το δημοψήφισμα στη χώρα μας, η τοποθέτηση του Μ-Λ ΚΚΕ, μια τοποθέτηση που είχε ολοκληρωτική αντίφαση με προηγούμενο άρθρο της εφημερίδας του “Λαϊκός Δρόμος” για το ζήτημα του βρετανικού δημοψηφίσματος.
Αυτή η «μοναξιά» της οργάνωσής μας δεν αποτελεί θετικό στοιχείο καθώς προέρχεται από την ανεπίστρεπτη, για κάποιους τουλάχιστον, μετακίνησή τους σε θέσεις συμπληρωματικές του συστήματος.
Η στάση τους στις πλατείες, οι αυταπάτες τους για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η επιμονή τους στην πολιτική γραμμή του «καλού ΣΥΡΙΖΑ του 2014», οι ρεφορμιστικές ανοησίες περί μεταβατικών προγραμμάτων και ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός τους με εκλογές ή με δημοψηφίσματα χαράζουν δυστυχώς μια όλο και πιο σταθερή και βαθιά δεξιά γραμμή. Το γεγονός αυτό μαζί με το πιο καθοριστικό, την όξυνση της επίθεσης του συστήματος και των νέων δεινών που προετοιμάζονται για τους λαούς, γεννούν αυξημένες πιέσεις αλλά και θέτουν αυξημένα καθήκοντα στην οργάνωσή μας.
Είναι χρέος της κομμουνιστικής Αριστεράς παντού, όπως και εδώ, να συμβάλει ώστε ο λαός να γίνει το σώμα ενός μαζικού αντιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος που θα οδηγήσει την πραγματική διάθεση των εργαζόμενων για ανατροπή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας όχι μόνο της ΕΕ αλλά και των ΗΠΑ, μέσα από μαζικούς ταξικούς αγώνες, προβάλλοντας το στόχο του «ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ και το ΝΑΤΟ» πιο δυνατά και αποφασιστικά.
Είναι καθήκον της κομμουνιστικής Αριστεράς, να οδηγήσει τη διαρκώς ογκούμενη οργή των εργαζόμενων σε ένα πλατύ μέτωπο ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, και με στόχευση την ανατροπή αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος και το άνοιγμα του δρόμου για μια σοσιαλιστική κοινωνία.

Η παρέμβαση του Δ. Κοντοφάκα εκ μέρους του Μ-Λ ΚΚΕ:
Το βρετανικό δημοψήφισμα και, πολύ περισσότερο, το αποτέλεσμά του ανέδειξε τη βαθύτατη, ολόπλευρη κρίση που διαπερνά το αντιδραστικό οικοδόμημα της ΕΕ, βαθαίνοντας τα ρήγματα που υπάρχουν, ενισχύοντας την αστάθεια και τις αποσυνθετικές τάσεις, τροφοδοτώντας φυγόκεντρες δυνάμεις και αποσχιστικά φαινόμενα.
Μπορεί οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις της Βρετανίας, που προετοίμασαν τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, να είχαν βασικό στόχο τη διεκδίκηση καλύτερων θέσεων στα πλαίσια της ΕΕ, αποσπώντας ανταλλάγματα από τους βασικούς ανταγωνιστές τους, Γερμανία και Γαλλία, όμως η όλη τροπή των εξελίξεων, με την υπερψήφιση του “Έξω”, θέτει για πρώτη φορά σε δοκιμασία την ίδια την υπόσταση του ιμπεριαλιστικού οργανισμού που ακούει στο όνομα της ΕΕ.
Οι αντιθέσεις, τόσο στο εσωτερικό της Βρετανίας όσο και στους κόλπους της ΕΕ και στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, θα εκδηλωθούν με μεγαλύτερη σφοδρότητα, κλονίζοντας τη σταθερότητα στον καπιταλιστικό κόσμο, προκαλώντας όλο και νέες εκδηλώσεις κρίσης, οξύνοντας, παρά πέρα, τις αγιάτρευτες πληγές του καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Καμιά “τάξη” και σταθερότητα στην Ευρώπη δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω στα ερείπια των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων, πάνω στην πιο άγρια μορφή οικονομικής εκμετάλλευσης και αιματηρής λιτότητας, που προωθεί το Βερολίνο και οι αστικές τάξεις των χωρών της ΕΕ, πάνω στην εργατική τάξη και τους λαούς της Ευρώπης.
Δεν πρέπει να υποτιμηθεί η σημασία που είχε το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος στις εξελίξεις, αλλά δεν πρέπει να υπερεκτιμηθεί και η πραγματική αξία του, όταν γνωρίζουμε ποια σημασία αποδίδουν οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις στις εκλογικές διαδικασίες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αν και οι ευρωπαϊκοί λαοί (Γαλλία, Ολλανδία) είπαν “όχι” στο “Ευρωσύνταγμα”, πριν μια δεκαετία, καταδικάζοντας τα αντεργατικά σχέδια των κυρίαρχων δυνάμεων της ΕΕ και φρενάροντας τους σχεδιασμούς τους, αυτοί, παρακάμπτοντας το αποτέλεσμα των δημοψηφισμάτων και τη θέληση των λαών, το επανέφεραν στη συνέχεια με τη μια ή την άλλη μορφή και το μεταβάπτισαν, διατηρώντας το βασικό αντιδραστικό του περιεχόμενο.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στη Βρετανία. Να υπερισχύσουν οι δυνάμεις του “μέσα”, ακυρώνοντας την έξοδο από την ΕΕ.
Ο λαός της Βρετανίας αποδοκίμασε και καταδίκασε, με την ψήφο του, την κατεδάφιση όλων των μεταπολεμικών εργατικών κατακτήσεων, την αιματηρή εξοντωτική λιτότητα με την εξαπόλυση ενός ανελέητου και διαρκούς οικονομικού πολέμου που δέχεται, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, η εργατική τάξη και οι λαοί της Ευρώπης από την πολιτική των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ, προκειμένου το ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο να μεγιστοποιεί τα κέρδη του και να εξασφαλίζει καλύτερους όρους ανταγωνισμού απέναντι στα άλλα διεθνή οικονομικά κέντρα. Είναι, οι ίδιοι λόγοι που ο γαλλικός λαός βρίσκεται εβδομάδες στους δρόμους σε μεγάλους απεργιακούς αγώνες, αποδοκιμάζοντας και καταγγέλλοντας την πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης Ολάντ. Είναι, στο βάθος, οι ίδιοι λόγοι που ξεσήκωσαν και ξεσηκώνουν το λαό μας σε μεγάλους, παρατεταμένους αγώνες ενάντια στη βάρβαρη πολιτική της ΕΕ και των ντόπιων κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν οι δυνάμεις που ηγούνται στο “Έξω” συγκροτούνται, κατά κύριο λόγο, από αστούς εθνικιστές που εναντιώνονται στο Βερολίνο και ονειρεύονται το αυτοκρατορικό μεγαλείο της Βρετανίας με τις πλάτες της Ουάσιγκτον, αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να μείνουν άφωνοι και αμέτοχοι οι λαϊκοί αγωνιστές μπροστά στην κρίσιμη κατάσταση που διαμορφώνεται και να “ξεχάσουν” την πάλη ενάντια στην ΕΕ και το στόχο της αποχώρησης κάθε χώρας - μέλους, από αυτήν τη λυκοσυμμαχία, κρατώντας ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο “έξω” και το “μέσα” (“ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε”, όπως είπε ο Κουτσούμπας).
Μια τέτοια υποτιθέμενη “αντικαπιταλιστική” στάση στην πράξη όχι μόνο εγκαταλείπει τον αγώνα ενάντια στην ΕΕ και αρνείται να υποστηρίξει το πολιτικό αίτημα εξόδου κάθε χώρας αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους θιασώτες του “μέσα”, αλλά ταυτόχρονα σπρώχνει και παραδίδει πλατιά λαϊκά στρώματα που εναντιώνονται στην ΕΕ να μπουν κάτω από την επιρροή των εθνικιστικών, ακροδεξιών ή και φασιστικών δυνάμεων που δημαγωγούν ασύστολα και καπηλεύονται τα πατριωτικά αισθήματα των πλατιών λαϊκών μαζών.
Σταθερά και αποφασιστικά, όπως παλεύουμε και στη χώρα μας με κεντρικό σύνθημα “Έξω από την ΕΕ”, συνδέοντας αυτό τον αγώνα με ριζικές εσωτερικές κοινωνικές αλλαγές, ενάντια στην ντόπια αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, έτσι και στη Βρετανία, όπως και σε κάθε άλλη χώρα της ΕΕ, υποστηρίζουμε το ίδιο σύνθημα από τη σκοπιά των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων.
Παλεύοντας ταυτόχρονα να μην εγκλωβιστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση και ο αγώνας για την έξοδο από την ΕΕ σε αστικά, εθνικιστικά και φασιστικά κόμματα, ξεσκεπάζοντας την ύπουλη “φιλολαϊκή” και “αντισυστημική” προπαγάνδα και τα κάλπικα αντιδραστικά τους συνθήματα.
Μόνο αν αναπτυχθεί ένα μαζικό εργατικό λαϊκό κίνημα που θα συνδέσει την πάλη για την έξοδο από την ΕΕ με την πάλη για ριζικές κοινωνικές ανατροπές σε κάθε χώρα, μετουσιώνοντας και μετασχηματίζοντας σε ένα ανώτερο επίπεδο τη θέληση και διάθεση των λαών, να αποδοκιμάσουν εκλογικά την κυρίαρχη πολιτική, μπορεί να ανοίξει μια ελπιδοφόρα προοπτική για την υπόθεση της εργατικής τάξης και των λαών της Ευρώπης.
Ο μαζικός λαϊκός εξωκοινοβουλευτικός αγώνας είναι ο βασικός παράγοντας στον οποίο οφείλουν να στηριχθούν οι κομμουνιστές για την προώθηση των άμεσων και μακροπρόθεσμων στόχων του κινήματος.
Να παλέψουν έτσι ώστε οι διεκδικητικοί αγώνες να συνδεθούν με τους αγώνες για τα γενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού ξεσκεπάζοντας τη γραμμή των ρεφορμιστικών κομμάτων, που προσπαθούν να υποτάξουν τους μακροπρόθεσμους στόχους του λαού στα γεγονότα της στιγμής.
Την ίδια ώρα, τις παραμονές της Νατοϊκής Συνόδου στη Βαρσοβία, κλιμακώνονται οι πολεμικές προετοιμασίες των ιμπεριαλιστών στην Ευρώπη.
Η προς Ανατολάς επέκταση του ΝΑΤΟ, ταυτόχρονα με την κατακόρυφη ενίσχυση των εξοπλισμών και των στρατιωτικών δυνάμεων και από τις δυο πλευρές των ρωσικών συνόρων, παίρνουν ολοένα και πιο επικίνδυνες διαστάσεις. Η κρίση όξυνε παραπέρα τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που κλιμακώνονται και παίρνουν νέες επικίνδυνες διαστάσεις, επαναφέροντας στην ατζέντα τής ιμπεριαλιστικής πολιτικής την απειλή για παγκόσμιο πόλεμο και τον πυρηνικό αλληλοεκβιασμό, επικυρώνοντας αλλαγές στους συσχετισμούς και ανακατατάξεις στη γενική δύναμη των διεθνών κέντρων. Η παλιά κατανομή των εδαφών και των σφαιρών επιρροής ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έρχεται σε σύγκρουση με τον καινούργιο συσχετισμό των δυνάμεων, οδηγώντας αναπόφευκτα σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για αναδιανομή σύμφωνα με τους νέους συσχετισμούς. Η διαδικασία αυτή σκοτεινιάζοντας τη διεθνή ατμόσφαιρα βάζει τη σφραγίδα της στις τωρινές εξελίξεις. Στη βάση αυτή αναζωπυρώνονται και επεκτείνονται οι εστίες πολεμικοστρατιωτικής έντασης και αντιπαράθεσης, στη Β.Δ. Αφρική, τη Μ. Ανατολή, την Ουκρανία, τον Ειρηνικό, απειλούνται και κυοφορούνται νέες επεμβάσεις και ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, παρά τις συναλλαγές, τα παζάρια και τις συμφωνίες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων μεταξύ τους, που δεν αποτελούν παρά μια προσωρινή ανάπαυλα προετοιμασίας νέων αναμετρήσεων και συγκρούσεων. Τα γεγονότα μαρτυρούν πως τα στρατοκρατικά μέσα υποδούλωσης και ευθυγράμμισης των ανυπάκουων, και οι επιχειρήσεις κατάπνιξης και εξόντωσης της ασίγαστης αντίστασης των καταπιεζομένων εθνών και λαών αδιάλειπτα εντατικοποιούνται και στις χώρες - θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων εκατομμύρια άνθρωποι καταδικάζονται από τον ιμπεριαλισμό και τα όργανά του στη λιμοκτονία και το θάνατο.
Αφού τα φληναφήματα για πυρηνική απειλή από το Ιράν, που προβάλλονταν άλλοτε για την εγκατάσταση της αμερικάνικης αντιπυραυλικής ασπίδας, έχουν καταρρεύσει, τώρα «φρέσκα επιχειρήματα», όπως ο έλεγχος των προσφυγικών ροών και η καταπολέμηση των διακινητών και του λαθρεμπορίου πετρελαίου έναντι οπλισμού από τη μεριά του ISIS (για το σύνολο των οποίων οι ίδιοι είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι), δίνουν την προπαγανδιστική κάλυψη, ώστε οι Νατοϊκές ναυτικές δυνάμεις να αλωνίζουν στη Μεσόγειο και το Αιγαίο. Παράλληλα, στο όνομα της διασφάλισης της «ελεύθερης ναυσιπλοΐας» (νέα σύλληψη που προτείνεται από τις ΗΠΑ και για τη Θάλασσα της Κίνας), που απειλεί ο ρωσικός στόλος στη Μαύρη Θάλασσα, ισχυρές Νατοϊκές δυνάμεις συγκεντρώνονται στην περιοχή στραμμένες προφανώς εναντίον της Ρωσίας.
Στο Βορρά, ιδιαίτερα στις χώρες της Βαλτικής, που δεν υπάρχουν προσφυγικές ροές και «τριτοκοσμικοί εξτρεμισμοί», τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους. Είναι η προβαλλόμενη από τη Δύση απειλή της Ρωσίας, που ενισχύεται με συνεχείς Νατοϊκές στρατιωτικές ασκήσεις, που πλαισιώνονται με τη φιλοπόλεμη, καταιγιστική προπαγάνδα στις χώρες της λεγόμενης Νέας Ευρώπης. Η άνοδος της επιρροής των πιο αντιδραστικών δυνάμεων στις χώρες αυτές και το στράγγισμα των προϋπολογισμών τους για τις πολεμικές επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών αποτελούν παράπλευρες συνέπειες αυτής της αναθερμαινόμενης ψυχροπολεμικής υστερίας.
O Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ δήλωσε ότι η στρατιωτική συμμαχία θα συγκροτήσει τέσσερα πολυεθνικά τάγματα ταχείας ανάπτυξης και κυκλικής, εκ περιτροπής εγκατάστασης, στην Πολωνία και στις Βαλτικές χώρες υποστηρίζοντας ότι αυτό αποτελεί μήνυμα ότι το ΝΑΤΟ είναι «έτοιμο να υπερασπιστεί οποιοδήποτε σύμμαχο». Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ προωθούν ολοένα και πιο επεκτατική δράση, προγραμματίζοντας την άμεση διεύρυνση του ΝΑΤΟ με το Μαυροβούνιο, προλειαίνοντας το έδαφος για την εισδοχή της Γεωργίας, Μολδαβίας και Ουκρανίας.
Στις συνθήκες αυτές οι διαφοροποιήσεις των Ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων, σχετικά με τη θέση των χωρών τους στο ΝΑΤΟ, την αποδοχή της αμερικανικής στρατιωτικής «προστασίας» και τη συνεργασία με τη Ρωσία, εντείνονται και συχνά προσλαμβάνονουν χαρακτηριστικά έντονης αντιπαράθεσης.
Είναι πολύ πιθανό το πρόσφατο BREXIT να οδηγήσει σε παραπέρα κλιμάκωση των εντάσεων μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, καθώς ενισχύονται οι δεσμοί ΗΠΑ - Ενωμένου Βασιλείου, προσλαμβάνοντας ηγεμονικά χαρακτηριστικά στα πλαίσια του ΝΑΤΟ.
Στη χώρα μας, με πολιτικό και επικοινωνιακό σχεδιασμό που προσπαθεί να εξυπηρετήσει μια σειρά στόχους, η κυβέρνηση, καταμεσής καλοκαιριού, επέλεξε να ανακινήσει τα ζητήματα της τροποποίησης του εκλογικού νόμου και της συνταγματικής αναθεώρησης.
Η χρονική στιγμή αυτής της επιλογής, μια περίοδος όπου, από τη μια, μετά την ψήφιση των προαπαιτούμενων μνημονιακών νόμων για το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης από την ΕΕ-ΔΝΤ έχει ξεκινήσει η εφαρμογή των σκληρών μέτρων που ψηφίστηκαν και, από την άλλη, κυβέρνηση και τρόικα βάζουν σε τροχιά το σκληρό αντιλαϊκό πακέτο που απαιτεί η δεύτερη αξιολόγηση του φθινοπώρου και έχει στο επίκεντρο νέες μεγάλες εργασιακές ανατροπές, κάνουν προφανή τον πρώτο στόχο της: Την προσπάθεια, μέσα από μια επαναφορά στο προσκήνιο «θεσμικών» ζητημάτων, να δημιουργηθεί ένας «αντιπερισπασμός» στη λαϊκή αντικυβερνητική δυσφορία που ογκώνεται καθώς προχωρεί η υλοποίηση των μέτρων του τρίτου μνημονίου και να αποσπασθεί η προσοχή του ελληνικού λαού από τα κρίσιμα θέματα επιβίωσης που τον καταδυναστεύουν, από την αντιμετώπιση των ουσιαστικών προβλημάτων του.
Πέρσι τέτοιες μέρες με ένα ναρκοθετημένο δημοψήφισμα η κυβέρνηση επιχειρούσε αντίστοιχα να εξαπατήσει το λαό, να τον εγκλωβίσει και να τον παγιδεύσει σε αυταπάτες σε μια στημένη επιχείρηση που θα έβγαζε λάδι την κυβέρνηση και την πολιτική της μετατρέποντας το όχι σε ναι.
Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ετοιμάζεται να «παραδώσει» για μία ακόμα φορά κατακτήσεις και δικαιώματα του λαού και των εργαζομένων, προκειμένου να περάσει τη δεύτερη αξιολόγηση του προγράμματος που θα γίνει μέσα στο φθινόπωρο.
Την ίδια ώρα, 1400 εργαζόμενοι της Ηλεκτρονικής Αθηνών, του ξενοδοχείου Athens Ledra Hotel και της εταιρείας ΠΥΡΣΟΣ security βρίσκονται στο δρόμο, ενώ με απόλυση απειλούνται και οι εργαζόμενοι των super markets Μαρινόπουλος.
Στο τραπέζι αυτήν τη φορά μπαίνει η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, οι αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο και ο κατώτατος μισθός.
Επιπλέον στο τραπέζι μπαίνουν τριετίες και επιδόματα, ενώ συζητιέται και η κατάργηση 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.
Και βέβαια στο τραπέζι μπαίνει πάλι ο συνδικαλιστικός νόμος. Ανοίγοντας τα ζητήματα της χρηματοδότησης των συνδικαλιστικών οργανώσεων, των συνδικαλιστικών αδειών κ.α. Κυβέρνηση και κουαρτέτο επιχειρούν να ανατρέψουν τον ισχύοντα συνδικαλιστικό νόμο με βασικό όμως στόχο το δικαίωμα στην απεργία.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο να βαδίσουν, δεν έχουν άλλη διέξοδο από τον δρόμο της συλλογικής διεκδίκησης, της συσπείρωσης μέσα στα σωματεία, της πάλης για την ανασυγκρότηση και τη μαζικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος, για την ανάπτυξη μαζικών απεργιακών πανεργατικών αγώνων, θέτοντας στο επίκεντρο των προσπαθειών τους, τον αγώνα για την απόκρουση των βάρβαρων μνημονιακών μέτρων, την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής της φτώχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης, ως αναπόσπαστο τμήμα του γενικότερου αγώνα του λαού μας, για την απαλλαγή του από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων, την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για Δουλειά, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό.
Αυτόν το δρόμο της αναζωογόνησης και ανασυγκρότησης του μαζικού κινήματος πρέπει να ισχυροποιήσουν οι οργανώσεις μας το επόμενο διάστημα και ιδιαίτερα η Λαϊκή Αντίσταση - Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία.