Ο χώρος, στον οποίο μέσα από πολλές θυσίες κατάφερες να βρεθείς, το Πανεπιστήμιο, δεν είναι σε καμία περίπτωση ο παράδεισος που σου παρουσιάζουν οι σεβαστοί κύριοι πρόεδροι, κοσμήτορες, μεγαλοκαθηγητάδες και λοιποί πλουσιοπάροχα ντυμένοι τύποι, που, άκου κι αυτό, δεν κόπτονται ιδιαίτερα για τα δικαιώματά σου. Γιατί, ο παράδεισος που σου παρουσιάζουν είναι ένα σκληρά ταξικό περιβάλλον, το οποίο μετατρέπεται χρόνο με τον χρόνο σε Πανεπιστήμιο για λίγους κι εκλεκτούς, που δεν “σηκώνει” τα παιδιά των φτωχών και λαϊκών οικογενειών. Η εντατικοποίηση των όρων σπουδών μέσα από τις υποχρεωτικές παρουσίες και τις ατέλειωτες ώρες παρακολούθησης και οι ταξικοί φραγμοί μέσα από τα δίδακτρα και το τσάκισμα του δικαιώματος σε δωρεάν σίτιση, στέγαση και μεταφορές, είναι πλέον πραγματικότητα και έχουν κάνει για πολλούς από εμάς σχεδόν ανεκπλήρωτο όνειρο την απόκτηση του πτυχίου.
Πώς μπορεί, άραγε, σε αυτές τις συνθήκες, να ανταπεξέλθει ένας φοιτητής που εργάζεται; Ή -ακόμη κι αν δεν εργάζεται- που δυσκολεύεται να καλύψει οικονομικά, πέρα από τα νοίκια και τις καθημερινές ανάγκες του, τα δίδακτρα (ναι, τώρα καλείται να πληρώνει και για το βιβλίο του) και τις μετακινήσεις του; Κι όταν, βέβαια φύγει από δω, τι τον περιμένει; Θα βρει δουλειά; Ή μήπως θα συνεχίσει το τρελό κυνήγι κι άλλων πτυχίων, κι άλλων πιστωποιητικών μέχρι να θεωρείται “επαρκής”; Βέβαια, η αλήθεια είναι, πως ακόμη κι αν τελικά συγκέντρωσει ένα βουνό χαρτούρα, “επαρκής” για το σύστημα δεν θα θεωρείται ποτέ. Κι αν βρει δουλειά, θα ζει με τους μισθούς πείνας, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τα εξαντλητικά ωράρια, τις συνθήκες γαλέρας και τον φόβο της απόλυσης; Κι αν δεν βρει, θα αναγκαστεί να ξενιτευτεί; Εν τέλει, το πτυχίο που με κόπο απέκτησε θα έχει κάποιο αντίκρισμα; Ή θα καταλήξει στην κορνίζα; Οι καιροί που ζούμε μάλλον επιβεβαιώνουν τη δεύτερη αφήγηση.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο μας φαντάζονται οι ντόπιοι και ξένοι κυρίαρχοι, τους οποίους σύσσωμες οι τελευταίες κυβερνήσεις υπηρετούν πιστά. Οι ίδιοι είναι που σπέρνουν τη φτώχεια, τη δυστυχία και τον πόλεμο, που γεννούν την προσφυγιά και αιματοκυλάνε λαούς. Τόσο διψάνε για κέρδος που δεν έχει γι' αυτούς αξία η ανθρώπινη ζωή. Κι αν κάποτε αυτά φάνταζαν μακρινά, τώρα μας χτύπησαν την πόρτα για τα καλά. Χιλιάδες κατατρεγμένοι άνθρωποι, θύματα του πολέμου, πέρασαν απ' τη χώρα μας, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, για να γνωρίσουν τελικά την αδικία, την τρομοκρατία και τους εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, να “ζήσουν” μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς τα στοιχεώδη, γιατί, τι να κάνουμε... αυτοί οι άνθρωποι είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού, σύμφωνα πάντα με το σύστημα.
Μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό, το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο συνεχίζει το ξεζούμισμά του λαού και της εργατικής τάξης, με το τσάκισμα δικαιωμάτων και ελευθεριών που έχουν κατακτηθεί εδώ και δεκαετίες. Το πλήθος αντεργατικών μέτρων που εφαρμόζονται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, τα μνημόνια, το χτύπημα στην κοινωνική ασφάλιση, τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και την εργασία, η περιστολή των κοινωνικών μας δικαιωμάτων και των συνδικαλιστικών μας ελευθεριών, είναι αυτή η πραγματικότητα που έχει ήδη στηθεί και συνεχίζει να στήνεται από το σύστημα και τις κυβερνήσεις του, για να τσακιστεί ο εχθρός λαός, μαζί και η νεολαία... απ' το σχολείο ακόμη. Για να μείνουμε όλοι στη γωνιά, χωρίς κανένα δικαίωμα και χωρίς βέβαια τη δυνατότητα να διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν.
Κι εμείς; Τι κάνουμε απέναντι σε όλα αυτά;
Είναι αλήθεια, πως σ' αυτό το ερώτημα μπορεί να συναντήσεις πολλές απαντήσεις. “Κοίτα την πάρτη σου”, “η κατάσταση δεν αλλάζει”, “όλοι τα ίδια λένε”, “μην ασχολείσαι με την πολιτική”, “μακριά από κόμματα και παρατάξεις” κι αλλά λογάκια που όλοι μας ακούμε συχνά πυκνά. Λογάκια που δεν εκφράζουν τίποτα παραπάνω από την αντίληψη της υποταγής απέναντι στη φαινομενική παντοδυναμία του συστήματος, της απογοήτευσης και της αναμονής για νέες κοινοβουλευτικές “ελπίδες” (χορτάσαμε πια από δαύτες), της αποδοχής αυτής της κατάστασης σαν ένα αναγκαίο κακό, σαν κάτι το φυσικό που υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Και ποιοι μας τα λένε όλα αυτά; Οι ίδιοι που μας βαφτίζουν τεμπέληδες, καφεδάκηδες (σα δε ντρεπόμαστε, να πίνουμε και καφέ!) κι ακόμη, συνένοχους στην κρίση τους. Θέλουν να νιώσουμε για τα καλά, πως δεν υπάρχει εναλλακτική, πως πρέπει να πληρώσουμε την κρίση τους και πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι΄αυτό.
Για εμάς δεν είναι έτσι τα πράγματα. Κι αν σήμερα μπορεί να επικρατούν οι παραπάνω αφηγήσεις, η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει, πως, όταν η νεολαία έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια της, οι αφηγήσεις άλλαζαν. Μπορούσαμε να έχουμε δικαιώματα και να μην θεωρείται φυσιολογικό το να μας κόβουν το δωρεάν βιβλίο ή το να πηγαινοερχόμαστε από μάθημα σε μάθημα, μην έχοντας χρόνο για τίποτα άλλο. Το πτυχίο ήταν η μόνη προϋπόθεση, για να βρούμε δουλειά και δεν χρειαζόταν να επανακρίνεται, λες και μας χαρίστηκε. Και είχαμε δωρεάν συγγράμματα, στοιχείο έτσι κι αλλιώς απαραίτητο, για να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις σπουδές μας. Κι ήταν οι αγώνες μας που μας τα εξασφάλιζαν. Έτσι οφείλουμε να απαντήσουμε και σήμερα απέναντι στην αμφισβήτηση αυτών των κατακτήσεων.
Κι εδώ κάπου, μάλλον ήρθε η ώρα να συστηθούμε.
Είμαστε οι Αγωνιστικές Κινήσεις, μια αριστερή πολιτική δύναμη που παρεμβαίνει στις σχολές. Δεν θέλουμε να παίξουμε κρυφτούλι και να σου παρουσιαστούμε σαν “ανεξάρτητοι”, όπως έχουν μάθει να κάνουν πολλοί εδώ μέσα. Θέλουμε να ξέρεις τι λέμε και ποιοι είμαστε. Γιατί η πραγματικότητα που ζούμε δεν αφήνει περιθώρια για κρυφτούλι. Γιατί τα όνειρά μας ξεθωριάζουν. Γιατί οι κατακτήσεις μας γκρεμίζονται η μία μετά την άλλη. Γιατί μας θέλουν μια γενιά χωρίς παρόν και μέλλον. Γιατί είμαστε νέοι άνθρωποι με ανάγκες και όχι στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα κι αγέλαστα. Γιατί δεν πρέπει να ζήσουμε μέσα στην πείνα, την ανεργία, τον πόλεμο, τον φασισμό και τον φόβο.
Πιστεύουμε, πως δεν μας αξίζει η ζωή που μας τάζουν οι κυρίαρχοι. Πιστεύουμε, πως μπορούμε μέσα απ' τους συλλογικούς μας αγώνες να διεκδικήσουμε όσα μας στερούν. Δεν νιώθουμε καμία ανάγκη να προτείνουμε στο σύστημα τρόπους να ξεπεράσει τα δικά του “αδιέξοδα” ή να γίνει καλύτερο, πολύ απλά γιατί δεν μπορεί. Γι' αυτό και σε αντίθεση με την υπόλοιπη Αριστερά, δεν τρέφουμε αυταπάτες, για καλές κυβερνήσεις, μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος που είναι απ' τη φύση του εχθρικό απέναντι στον λαό. Η ίδια η πραγματικότητα απέδειξε, πως καμιά ευνοϊκή αλλαγή δεν μπορεί να έρθει μέσα απ' τις κάλπες, όσο ο λαός κι η νεολαία βρίσκονται στη γωνία. Μόνο, αν ορθώσουμε ανάστημα και πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, μόνο αν εμπιστευτούμε τις δικές μας δυνάμεις και παλέψουμε από κοινού με τους εργαζόμενους, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, θα καταφέρουμε να χαράξουμε τον δικό μας δρόμο ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας! Παίρνοντας έμπνευση από τα ξεσπάσπατα και τις εξεγέρσεις των λαών ανά τον κόσμο, μα κι από τον δικό μας λαό που βγήκε και θα ξαναβγεί στον δρόμο. Εκεί, πλάι του πρέπει να βρεθούμε κι εμείς. Ξεκινώντας να οικοδομούμε εστίες αντίστασης πρώτα απ' όλα στους συλλόγους μας, παλεύοντας για το δικαίωμά μας σε σπουδές, δουλειά, ελευθερίες.
Με μαζικό κίνημα, για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν!
Για μια ζωή στο μπόι των ονείρων μας!
http://www.agonistikeskiniseis.org/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου