Ο κόσμος του ΑΓΩΝΑ στην εκπαίδευση να γυρίσουμε μαζικά τις πλάτες μας στις εκλογές για τα όργανα συνδιοίκησης

Τι; Δεν τραβάς άλλο κουπί; Μα όλοι στην ίδια βάρκα δεν είμαστε;

Με εγκύκλιο του το Υπουργείο Παιδείας καθορίζει την εκλογική διαδικασία για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια (Υ.Σ.) στην εκπαίδευση (ΠΥΣΔ(Π)Ε- ΑΠΥΣΔ(Π)Ε- ΚΥΣΔ(Π)Ε), ορίζει την ημερομηνία διεξαγωγής τους (2/11), μοιράζει 5ημερες και 2ημερες άδειες στους υποψηφίους για προεκλογικό αγώνα(!!!), κλείνει τα σχολεία(1 μέρα άδεια) ώστε υποχρεωτικά να ψηφίσουμε και ορίζει ως τελική ημερομηνία κατάθεσης ψηφοδελτίων την προσεχή Τρίτη 20/9.
“Οργασμός” επικρατεί στις διάφορες παρατάξεις για τη συγκρότηση των συνδυασμών τους, είτε για να παραμείνουν αιρετοί οι “δικοί” τους, είτε για να “ προαχθούν” νέοι και να γίνουν αιρετοί στη θέση των αιρετών. Απο τη μεριά μας, οι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ:

Καλούμε τον κόσμο του ΑΓΩΝΑ στην εκπαίδευση να γυρίσουμε μαζικά τις πλάτες μας στις εκλογές για τα όργανα συνδιοίκησης Π/ΚΥΣΠΕ – Π/ΚΥΣΔΕ

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ

Συμμετοχή στα Σωματεία και συγκρότηση του αγώνα

για την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής

1. Η συγκρότηση θεσμών συνδιοίκησης-συνδιαχείρισης δεν είναι εκπαιδευτικό φαινόμενο ούτε καν ελλαδικό. Αποτέλεσε μια ευρύτερη επιλογή της αστικής τάξης που απέβλεπε στην εμπέδωση της ταξικής «ειρήνης», (δηλ. της συνδιαλλαγής με το σύστημα και του αφοπλισμού του διεκδικητικού κινήματος των εργαζομένων) μέσα από την διαμόρφωση θεσμών και μηχανισμών που θα λειτουργούσαν ως χώρος ανάπτυξης μιας εργατικής αριστοκρατίας. Έτσι –τάχα μου- οι εργαζόμενοι θα συμμετείχαν μέσω των «αντιπροσώπων» τους και θα είχαν –λέει- λόγο στη διοίκηση των επιχειρήσεων. Αυτή η αριστοκρατία θα προσέφερε χρήσιμες υπηρεσίες στην καθυπόταξη των εργατικών αγώνων και συνειδήσεων. Επίσης θα διεύρυνε τις βάσεις στήριξης της αστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας
2. Από τη δεκαετία του ’60 σε ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις (ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία κλπ), δημιουργούνται αντίστοιχοι θεσμοί τόσο σε εργοστάσια όσο και στην υπαλληλία στο δημόσιο, ενώ ιδιαίτερη κατεύθυνση υπάρχει στη σπουδάζουσα νεολαία με τα συνδιοικητικά όργανα στα Πανεπιστήμια (καθόλου τυχαία αυτό ξεκίνησε μετά το Γαλλικό Μάη του ’68). Οι κινήσεις αυτές όχι μόνο δεν έρχονταν σε αντίθεση αλλά συμπλήρωναν την άγρια και ωμή καταστολή των κινημάτων και εξεγέρσεων, με δόσεις χειραγώγησης του κινήματος διασφαλίζοντας έτσι την αναπαραγωγή της αστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας .
3. Η αντίληψη που κυριάρχησε στην αριστερά ύστερα από μία μεγάλη ιστορική πορεία οπισθοδρόμησης αποδέχτηκε τη δυνατότητα συμφιλίωσης των ταξικών αντιθέσεων μέσω του κράτους, ή αντιμετώπιζε το κράτος ως πεδίο ταξικής πάλης, σαν πεδίο δηλαδή που μπορεί να αλωθεί από τα μέσα και να κυριαρχηθεί βαθμιαία από τις λαϊκές δυνάμεις. Είναι αυτή η βασική αντίληψη και κατεύθυνση που «ευθύνεται» για την αποδοχή της συνδιοίκησης από το συνδικαλιστικό κίνημα και έχει οδηγήσει την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα από ήττα σε ήττα.
4. Στην Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ έστησε τέτοιους μηχανισμούς στα ΑΕΙ-ΤΕΙ (ν. 1268/82) που συνέβαλλε στη διάλυση και αποσυγκρότηση, του φοιτητικού-σπουδαστικού κινήματος. Αντίστοιχα υπηρεσιακά συμβούλια στήθηκαν στο δημόσιο (νοσοκομεία, εφορείες, δήμους κ.α.). Αντίστοιχα όργανα στήνονται στον ιδιωτικό τομέα (ΟΚΕ) με τα μέλη της ΓΣΕΕ να συνυπάρχουν μ’ αυτά του ΣΕΒ και της κυβέρνησης.Τα παραπάνω δεν αποτέλεσαν ποτέ αίτημα του συνδικαλιστικού κινήματος και φυσικά δεν ήταν… κατάκτησή του. Εδώ η έννοια κατάκτηση χάνει τη σημασία της καθώς αυτό που συνέβη ήταν να μοιράζει το ΠΑΣΟΚ γεύση «εξουσίας» στους συνδικαλιστές της εποχής, ενισχύοντας ουσιαστικά τα δεσμά του συνδικαλιστικού κινήματος με το κράτος και τις εκάστοτε κυβερνήσεις του. Τις συνέπειες τις βιώνουμε σήμερα.
5. Μ’ άλλα λόγια η συνδιοίκηση αποτέλεσε ένα «κόλπο γκρόσο» του κεφαλαίου και ιδιαίτερα της σοσιαλδημοκρατίας για να «βάλει στο βρακί της» το αγωνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα, για να αμβλύνει τα ταξικά του χαρακτηριστικά, για να ενσωματώσει, να θεσμοποιήσει και να κάνει ακίνδυνη την αμφισβήτηση, για να συσκοτίσει και να αποκρύψει το ρόλο του αστικού κράτους ως όργανο ταξικής επιβολής και κυριαρχίας στον κόσμο της εργασίας. Και κάλεσε τους «εκπροσώπους των εργαζομένων» στα στημένα τραπέζια των Π/ΚΥΣΠΕ – Π/ΚΥΣΔΕ, των οποίων ο ρόλος είναι η πιο αποτελεσματική εφαρμογή των αντιδραστικών κυβερνητικών αποφάσεων.
6. Πάνω σε αυτή την πλατφόρμα, ασφαλώς, άνθισε το παιχνίδι των μικροεξυπηρετήσεων και των μικροεκβιασμών από τους «συνδικαλιστές» - αιρετούς στα όργανα αυτά. Σε μεγάλο κομμάτι των εκπαιδευτικών, η απεύθυνση στο σωματείο αντικαταστάθηκε από την απεύθυνση στον αιρετό. Ενισχύοντας ακόμα παραπέρα τη σύγχυση (ας σκεφτούμε πόσοι συνάδελφοι μπερδεύουν τα όργανα αυτά με τα πραγματικά συνδικαλιστικά όργανα ΕΛΜΕ - Διδασκαλικούς Συλλόγους και τι συνέπειες έχει αυτό) και την απαξίωση της έννοιας του συνδικαλισμού και της συλλογικής πάλης. Αντικαθιστώντας την έννοια του αγωνιστή - συνδικαλιστή με την έννοια του παράγοντα… καλοχαιρέτα.
7. «Έλεγχος των αποφάσεων των οργάνων αυτών και κατ’ επέκταση πάλη ενάντια τους δεν πρέπει να υπάρχει;» Σωστό το ερώτημα. Ας κάνουμε μια αφαίρεση στη σκέψη μας και ας φανταστούμε ότι δεν υπήρχαν αιρετοί. Οπότε; Όποιος συνάδελφος ένιωθε ότι αδικείται θα απευθυνόταν ΣΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ, απεύθυνση που, από τη φύση της, έχει DNA συλλογικής δράσης. Η αφαίρεση αυτής της αρμοδιότητας από τις ΕΛΜΕ –Συλλόγους Α/θμιας και η εκχώρησή της στα «μάτια και αυτιά του κλάδου» έχει παράξει συγκεκριμένα και γνωστά σε όλους μας αρνητικά χαρακτηριστικά. Έχει επιδράσει στη συνείδηση των εκπαιδευτικών, δημιουργώντας μια κατάσταση πραγμάτων που είναι μείγμα ανάθεσης και ατομικής λύσης.
8. «Είναι όλοι οι αιρετοί ίδιοι;» Όχι. Αλλά το ερώτημα που προκύπτει από τα πράγματα δεν είναι αν κάποιος αιρετός είναι αγωνιστής ή έντιμος, αλλά αν η συμμετοχή στα όργανα αυτά εξυπηρετεί, βοηθά, ενισχύει τη θέση των εκπαιδευτικών και το κίνημά τους. Και δω η πραγματικότητα βοά. Ας σκεφτούμε τι σημαίνει το 5-0 (ομοφωνία στο υπηρεσιακό συμβούλιο). Όλα καμωμένα σωστά και νόμιμα. Δηλαδή με όλο το μνημονιακό πλαίσιο (!). Δε σημαίνει η ομοφωνία νομιμοποίηση και εν τέλει αποδοχή της επίθεσης; Που τελικά στέλνει στους συναδέλφους μήνυμα προσαρμογής στα αρνητικά δεδομένα και όχι ανατροπής τους; Ας σκεφτούμε αν και πόσο φρεναρίστηκε η επίθεση του συστήματος (ή έστω οι διοικητικές αυθαιρεσίες) τα δύο τελευταία χρόνια, που οι εκπρόσωποι της Αριστεράς στα ΠΥΣΔΕ – ΠΥΣΠΕ είναι ιδιαίτερα πολλοί. Ο απολογισμός είναι συντριπτικός υπέρ του συστήματος!!!
9. Εντάξει θα πει κάποιος «αλλά να κατεβούμε στις εκλογές για τους τη σπάσουμε, για μην κάνουμε να χαρούν οι κυβερνητικοί μνημονιακοί υποψήφιοι» κλπ. Η πραγματικότητα πρωτόγνωρη για όλους μας απαιτεί λίγο παραπάνω ψάξιμο από το «εκλογές - κατεβάζω ψηφοδέλτιο για να καταγραφώ». Πρέπει να συνοδεύεται από απαντήσεις στα ερωτήματα: Τι καταγράφω; Σε ποια διαδικασία, για ποιο σκοπό; Από μόνο του σαν επιχείρημα είναι επικίνδυνο καθώς υποβαθμίζεται συνειδητά ένα πολιτικό ζήτημα στο επίπεδο της διαδικασίας και της ψηφοθηρίας. Η εποχή είναι τέτοια, που απαιτείται πλήρες διαζύγιο από κάθε μηχανισμό του αντιπάλου, που απαιτείται ολοκληρωτικός διαχωρισμός από το σάπιο κόσμο του. Αυτό το παραπάνω δηλ. η διάρρηξη των δεσμών –σχέσεων του εκπαιδευτικού κινήματος με το κράτος, τη διοίκηση είναι ιδιαίτερα σήμερα κρίσιμο ζήτημα.
10. Η λιγότερο η περισσότερο «αγωνιστική», «ανυπάκουη», «απείθαρχη», «αριστερή» κλπ συμμετοχή στις εκλογές για τα Υ.Σ. είναι αντικειμενικά αποδοχή-νομιμοποίηση αυτών των οργάνων κρατικών φερέφωνων. Είναι άρνηση της αναγκαιότητας να γίνουν βήματα χειραφέτησης απ’ τον κρατικό και υποταγμένο συνδικαλισμό και φανερά αναντίστοιχη με τα απαιτητικά και δύσκολα καθήκοντα που θέτει η περίοδος. Σήμερα, το κύριο καθήκον είναι η συγκρότηση των εργαζομένων στα σωματεία τους: Η ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική μας συγκρότηση. Και η οικοδόμηση των όρων και προϋποθέσεων (πολιτικών- οργανωτικών- συνδικαλιστικών) να γίνουν αυτά όργανα πάλης στα χέρια των εκπαιδευτικών. Η συμμετοχή στα Υπηρεσιακά Συμβούλια δεν είναι μια άχρωμη-ουδέτερη διαδικασία αλλά αντιστρατεύεται – ακυρώνει αυτό το καθήκον!
11. Με τι μούτρα άραγε οι παρατάξεις που ορκίζονται ενάντια στη συνδιαχείριση και στον κυβερνητισμό δικαιολογούν ότι βρίσκονται ακριβώς στο ναό της συνδιαχείρισης; Ότι ακριβώς συνδιοικούν και συνδιαχειρίζονται στη μικρή «εκπαιδευτική κυβέρνηση» των Α/Κ-ΠΥΣ(Π-Δ)Ε την εφαρμογή της αντιδραστικής πολιτικής της ΕΕ, του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών τους;

Συμπερασματικά: Καλούμε όλο τον κόσμο του αγώνα στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση να μην υποκύψει στον εκλογικό κρετινισμό, στην απελπισία και στον αποπροσανατολισμό. Καλούμε όλο αυτόν τον κόσμο που όλα τα προηγούμενα χρόνια έδωσε και δίνει τις καθημερινές του μάχες με κάθε τρόπο, να γυρίσει την πλάτη στις εκλογές αποσυγκρότησης, ταξικής συνεργασίας και νομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής, στις εκλογές του εκμαυλισμού συνειδήσεων, στις εκλογές που διοργανώνει το κράτος για τον εαυτό του!
Καλούμε όλο τον κόσμο του αγώνα στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση να συνεχίσει το δύσκολο αγώνα της συγκρότησης σωματείων που θα είναι πραγματικά όργανα συζήτησης και δράσης, τον αγώνα για την οργάνωση των αντιστάσεων και των διεκδικήσεων κόντρα στη βαρβαρότητα του συστήματος και των δομών του ανάμεσα στις οποίες είναι και τα Κ-ΠΥΣ(Π-Δ)Ε.

Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών