«Για την Ανθή των κόκκινων αμφιθεάτρων της καρδιάς μας.»

Φωτογραφία από το 2003 στην εκδήλωση που είχε γίνει στο θέατρο Κήπου στη Θεσσαλονίκη. Διακρίνεται η Ανθή στην πρώτη σειρά.
Τίτλος της εκδήλωσης ήταν: "Τα επαναστατικά κινήματα στις ζώνες των θυελλών".

Εμείς που πορευτήκαμε κάποτε εκεί πάνω στη Θεσσαλονίκη μαζί σου Ανθή και που δεν μπορούμε ακόμα να πιστέψουμε το ξαφνικό φευγιό θέλουμε να πούμε για σένα δυο λόγια για τα οποία ξέρουμε ότι αν ήσουν εδώ θα μας μάλωνες. Πάντα με το ίδιο αυστηρό ύφος και βλέμμα σου. Μας ρωτάνε οι φίλοι που δεν σε γνώρισαν γιατί πονάμε αυτή τη στιγμή;

Πονάμε συντρόφισσα μας για το τόσο βιαστικό και άδικο φευγιό σου. Πονάμε γιατί ξέρουμε πόσα πολλά είχες να δώσεις ακόμα. Αυτά τα πολλά που για λίγο είδαμε και εμείς κοντά: ανθρωπιά, προστασία, συντροφικότητα, αλληλεγγύη. Τέτοιος άνθρωπος ήσουν Ανθή κι ας το έκρυβες πάντα με την ίδια αυστηρότητα.

Πονάμε συντρόφισσα μας, γιατί ξέρουμε επίσης πόσα πολλά θα μπορούσες να δώσεις στο πεδίο της ταξικής πάλης. Το ξέρουμε, γιατί αυτό είδαμε και ζήσαμε τότε. Οι γνώσεις σου, η πολιτική σου συγκρότηση, η σαφήνεια χωρίς φανφάρες και φτιασίδια κι όλα αυτά να εξωτερικεύονται σε μια έκρηξη θάρρους και αποφασιστικότητας.

Εκρηκτική ήταν η Ανθή δεν ήταν υπερβολική ούτε υστερική όπως νόμιζαν κάποιοι τότε. Εκρηκτική και ζύγιαζε πάντα τι θα πει, σε ποιον απευθύνεται και σε ποιες περιστάσεις. Για εμάς που στεκόμασταν δίπλα σου όλα αυτά ήταν ένα καθημερινό μάθημα. Είναι μεγάλη υπόθεση στα πρώτα πολιτικά βήματα να συναντά κανείς ανθρώπους σαν εσένα συντρόφισσα μας και μέσα σε ένα πολιτικό τοπίο ασάφειας: από τη μια οι δεξιές φανφάρες και από την άλλη «οι δήθεν» αριστερές αντιπολιτεύσεις. Δεν δίνουν για διάφορους λόγους όλοι οι συναγωνιστές σιγουριά και θάρρος. Εσύ όμως συντρόφισσά μας ήσουν από αυτούς που δίνανε γιατί ήξερες να ανοίγεις δρόμους πάντα με βαθιά πίστη, όχι μεταφυσική στις δυνάμεις που κρύβουν οι λαϊκές μάζες. Γιατί αυτό ήταν η Ανθή, ένα βαθιά λαϊκό κορίτσι που δεν είχε ευγένειες και φιλοφρονήσεις για όσους εχθρεύονταν το λαϊκό και κομμουνιστικό κίνημα, όχι από ιδιοτροπία αλλά από αίσθηση πολιτικού καθήκοντος. Νιώθουμε απέραντη περηφάνια και τρυφερή αγάπη που συμπορευτήκαμε μαζί σου Ανθή.

Συντρόφισσά μας άσε μας να δείξουμε τέτοιες εικόνες από σένα σε κείνους που δεν σε γνώρισαν:

Εικόνα 1 στη ΦΕΑΠΘ ( Φοιτητική Ένωση Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης) και μέσα σ’ ένα αμφιθέατρο όπου φωνάζαν λες και ήταν σε μαγαζί Δαπίτες και Πασπίτες, η Ανθή να μην κωλώνει ούτε στις βρισιές ούτε στις χειρονομίες και στις χυδαιότητες να απαντά ψύχραιμα και προπάντων πολιτικά, να βάζει τα πράγματα με τη σωστή σειρά χωρίς να παρασύρεται από τα μπάχαλα και το χαμηλό πολιτικό επίπεδο. Ανάσα στην μπόχα του χυδαίου και του εύκολου.

Εικόνα 2 Ιατρική Σχολή ΑΠΘ 2000. Τα αμφιθέατρα βράζουν, υπάρχει αγωνία για την επικείμενη αποσύνδεση του πτυχίου από το δικαίωμα εισαγωγής στην ιατρική ειδικότητα. Η Ανθή μόλις έχει τελειώσει, κάνει το αγροτικό της πολλά χιλιόμετρα μακριά. Οι κινηματικές απαιτήσεις πολλές. Μου έλειπε η ματιά της, η εμπειρία της, η υποστήριξή της. Χωρίς αυτήν οι μέχρι πρότινος «μικροί» έπρεπε να «ενηλικιωθούμε» γρήγορα πολιτικά, το απαιτούσαν οι περιστάσεις. Μιλάμε στο τηλέφωνο. Είχαμε να μιλήσουμε καιρό. «Έλα» μου λέει «τι κάνεις;» με τον σοβαρό και ψύχραιμο τόνο στη φωνή της. Το ήξερε ότι ήμουν αγχωμένος, ότι ένιωθα ότι έπρεπε να ανταποκριθούμε σε μεγάλες απαιτήσεις, να σταθούμε μπροστά σε γεμάτα με εκατοντάδες κόσμο αμφιθέατρα, να σηκώσουμε το βάρος της πολιτικής αντιπαράθεσης με τον συμβιβασμό και την «παραπομπή των αγώνων στις αγωνιστικές καλένδες», να διαμορφώσουμε γραμμή πάλης στο τώρα που θα μπορεί να πάει μπροστά έναν αγώνα μαζικό αλλά και να προσπαθήσει να διαμορφώσει συνειδήσεις και για το μετά. «Καλά.» της λέω «να, ξέρεις, πολύ τρέξιμο εδώ, γίνεται χαμός εδώ.» «Ναι, το ξέρω..» μου λέει.. «Ε, και τι αγχώνεσαι.. Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται..». Και αυτή η φράση της αμέσως με ξεμπλόκαρε.. Μα βέβαια.. Να το χαρούμε βέβαια αυτό που γίνεται.

Ήταν πρωτόγνωρο για εμάς τότε, δε μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο μονομιάς, όσο και αν το θέλαμε. Απλά να κάναμε αυτό που μπορούσαμε, με τιμιότητα και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και την άποψή μας. Και κυρίως να το χαρούμε όλο αυτό.

Αυτή ήταν η Ανθή. Εξαιρετική αντίληψη, πάντα κοντά μας, μια φράση της αρκούσε να μας γεμίσει με αισιοδοξία και να δούμε καθαρά την προοπτική. Θα μου λείψεις συντρόφισσα, η θύμησή σου πάντα θα με συντροφεύει..

Υ.Γ.: Οσοι απο τους παλιούς συντρόφους/ισσες θέλουν να συμπληρώσουν τις εικόνες τους απο την Ανθή ας το κάνουν και κυρίως ας το κάνουμε όλοι πάντα στα καθημερινά και στα μεγάλα. Πολλές φορές όταν το πράγματα ειδικά δυσκολεύουν πάντα φέρνουμε στο μυαλό ανθρώπους σαν την Ανθή Ζαχάρη, πάντα θα είναι εκεί δίπλα μας να μας κλείνουν το μάτι ν' ανοίγουν το δρόμο στις μπλοκαρισμένες επιλογές μας. Τετοιους δρόμους σαν κι σενα θέλουμε ν' ανοίγουμε Ανθή. Καλό ταξίδι κορίτσι σταράτο και ντόμπρο.

«Οι παλιοί σου σύντροφοι από τις Αγωνιστικές Κινήσεις»