Το καθήκον αλληλεγγύης στην ΑΤΙΚ είναι επείγον!

Λευτεριά στους φυλακισμένους της ΑΤΙΚ -και του ΚΚΤΜ/Λ- κάτω ο 129ab

Η τοποθέτηση της Τασούλας Γκενίδου (από την επιτροπή υποστήριξης της ΑΤΙΚ Θεσσαλονίκης), στην εκδήλωση αλληλεγγύης της δίκης της ΑΤΙΚ στην Αθήνα την Τετάρτη 26 Οκτώβρη 2016.

Στην δίκη των δέκα τούρκων αγωνιστών της ΑΤΙΚ, δικάζονται οι κομμουνιστικές ιδέες, το κομμουνιστικό κίνημα, το δικαίωμα των εργαζόμενων και των λαών να αγωνίζονται, να αντιστέκονται στην επίθεση, να διεκδικούν δικαιώματα και ελευθερίες, να οργανώνονται και να παλεύουν ενάντια στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό. Το δικαίωμα των προσφύγων και μεταναστών να οργανώνονται και να διεκδικούν δικαιώματα, να αγωνίζονται και να εκφράζουν την αλληλεγγύη τους. Το δικαίωμα του λαού να εκφράζει την αλληλεγγύη στους λαούς που βομβαρδίζονται από τις βόμβες των ιμπεριαλιστών και παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς για μια καλύτερη ζωή. Το δικαίωμα εργατών και των εργαζομένων, της νεολαίας, όλων όσων δεν βολεύονται σ’ αυτόν τον κόσμο που δεν χωράει τις ελπίδες και τα όνειρα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, μια ζωή με αδελφοσύνη και ισότητα.

Και σ’ αυτήν την δίκη την απάντηση σ’ αυτό την δίνουν οι αγωνιστές που στέκονται ολόρθοι και με σηκωμένη την γροθιά στην αίθουσα του δικαστηρίου, μετά από φυλάκιση και βασανιστήρια χρόνων στις φυλακές της Τουρκίας και τώρα της Γερμανίας. Αυτήν την απάντηση στηρίζουν όσοι συμμετέχουν στις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης έξω από το δικαστήριο και οι φωνές τους σμίγουν με τις φωνές και τα χειροκροτήματα αυτών που χώρεσαν στην αίθουσα του δικαστηρίου. Απάντηση είναι οι εκδηλώσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης που γίνονται σε όλον τον κόσμο και σε όλα τα κράτη και τις πόλεις της Ευρώπης.

Και είναι η απάντηση που φοβάται το σύστημα, το πολιτικό του προσωπικό και οι εκτελεστικές του εξουσίες. Φοβούνται την γροθιά του Μουσλούμ Ελμά, φοβούνται το κούνημα του χεριού του πατέρα που χαιρετάει τον 6χρονο γιο του που είναι στο ακροατήριο, κλονίζουν την σιγουριά τους οι απολογίες των κομμουνιστών. Ξέρουν ότι όσο και αν προσπάθησαν να φυλακίσουν τις κομμουνιστικές ιδέες, όσα αντικομμουνιστικά μνημόνια και αν υπογράψουν, η πάλη ανάμεσα τους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους είναι αδιάκοπη και αναπόφευκτη και τρέμουν την ώρα που οι λαοί θα σηκώσουν κεφάλι και θα λογαριαστούν μαζί τους.

Στην προσπάθεια εξίσωσης του κομμουνισμού με την τρομοκρατία και τον φασισμό, στα πλαίσια του αντικομουνιστικού μνημονίου της ΕΕ, η υπόθεση των επαναστατών της ΑΤΙΚ εκδικάζεται στον ίδιο χώρο με την δίκη των νεοναζί του NSU, μιας γερμανικής νεοναζιστικής εγκληματική οργάνωσης , για να διαμορφώσει στην κοινή γνώμη την άποψη ότι οι επαναστάτες της ΑΤΙΚ είναι τρομοκράτες. Στο ίδιο πλαίσιο η συζήτηση για μεταφορά της εκδίκασης της υπόθεσης σε αίθουσα των φυλακών Στάντεχάιμ του Μονάχου, όπου δολοφονήθηκαν άνανδρα και βάναυσα χιλιάδες κομμουνιστές και αντιφρονούντες από τον Χίτλερ.

Οι συνθήκες κράτησης είναι σκληρές και απάνθρωπες. Το παράδειγμα του Ερχάν Ακτούρκ είναι χαρακτηριστικό. Μετά την μεταγωγή του Ερχάν Ακτουρκ άδειασαν ολόκληρο όροφο της φυλακής της Νυρεμβέργης, 25 κελιά, για να είναι μόνος σε ένα κελί στον όροφο. Έμεινε στην απομόνωση με τέτοιες συνθήκες ώστε ακόμη και να φωνάξει κανείς να μην μπορεί να τον ακούσει. Απαγορεύτηκε ακόμη και να στέλνει γράμματα.

Στις 10 Οκτώβρη αποκαλύφθηκε ότι όλη η αλληλογραφία του Μουσλούμ Ελμά με τον δικηγόρο και τους φίλους του στάλθηκε στην Τουρκία για μετάφραση. Οι δικηγόροι κατέθεσαν αναφορές και ενστάσεις για την καταστρατήγηση του απορρήτου και τον σοβαρό κίνδυνο να περάσει όλη η υπερασπιστική γραμμή στα χέρια της ΜΙΤ, αυτής που στοιχειοθετεί το κατηγορητήριο και τους κινδύνους διώξεων που ελλοχεύει για τους συγγενείς και τους φίλους του στην Τουρκία.

Σε όλη την διάρκεια της δίκης είναι έντονο το πρόβλημα της διερμηνείας, με αποτέλεσμα λάθη και ελλιπή κατανόηση από τις αντιπροσωπείες που παρακολουθούν την δίκη. Πολλές φορές διαβάζονται ψιθυριστά από τον πρόεδρο στοιχεία του κατηγορητηρίου, ενώ επιβάλλεται να ακούγονται όλα. Επίσης είναι συνεχείς οι παρατηρήσεις και οι απειλές για εκκένωση της αίθουσας μόλις χειροκροτηθούν οι δικαζόμενοι αγωνιστές.

Η δίκη θα έχει μεγάλη διάρκεια και έχουν αναρτηθεί οι ημέρες εκδίκασης μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2017. Όπως είναι γνωστό και από προηγούμενες δικαστικές υποθέσεις που έγιναν με βάση τον 129 α-β, ενάντια σε τούρκους αγωνιστές, η διάρκεια της δίκης των προοδευτικών – επαναστατών κρατουμένων παρέτεινε την φυλάκιση από 2,5 έως 6,5 χρόνια. Ήδη για τους κρατούμενους της ΑΤΙΚ η κράτηση φτάνει τα 2,5 χρόνια, μέχρι της 7 Σεπτέμβρη του 2017 από τον Απρίλη του 2015 που κρατούνται. Η διεξαγωγή της δίκης μετά τις 9 Γενάρη θα συνεχιστεί στο καινούργιο κτίριο υψίστης ασφαλείας.
Η φωνή του Μουσλούμ Ελμά στο δικαστήριο, που έζησε 22 χρόνια στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Τουρκίας, βασανίστηκε σκληρά και τώρα είναι στις φυλακές της Ευρώπης, ξυπνάει συνειδήσεις, δείχνει δρόμους και για αυτό τους τρομάζει.

Θέλω εδώ να αφήσω να μας τα πουν οι ίδιοι μέσα από αποσπάσματα από τις απολογίες τους και τις επιστολές τους.

Μουσλούμ Ελμά: «Βερολίνο δεν ακούς, δεν βλέπεις!»

Και ακούτε και βλέπετε πολύ καλά, όλα τα ξέρετε και είστε συνένοχοι στο έγκλημα. Ότι έγινε με τους Αρμένιους στο παρελθόν σήμερα γίνεται στις κουρδικές περιοχές. Έχετε ευθύνη και ρόλο στα εξελισσόμενα εγκλήματα και τις σφαγές, αποδεχόμενοι αυτά που γίνονται σήμερα, θα περιμένετε να περάσουν άλλα 100 χρόνια για να ζητήσετε συγγνώμη; Εγώ ελπίζω και είμαι σίγουρος ότι το παγκόσμιο προλεταριάτο και οι Γερμανοί εργάτες και εργαζόμενοι δεν θα σας κουβαλάνε άλλα 100 χρόνια, θα σας πετάξουνε στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας και θα ζήσουν με ισότητα, ειρήνη και δικαιοσύνη στο κοινωνικό σύστημα που θα οικοδομήσουν».
Απευθυνόμενος στις ευρωπαϊκές προοδευτικές δυνάμεις λέει:
Ευρωπαίοι σύντροφοι! Επαναστάτες, όλες οι προοδευτικές δυνάμεις που παλεύετε για δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες!
Οι ιμπεριαλιστές και οι αντιδραστικοί είναι εταίροι στις επιθέσεις στον κόσμο. Δεκάδες τέτοια παραδείγματα διαβάσαμε στην ιστορία. Όμως απέναντι σ’ όλες αυτές τις επιθέσεις, οι καταπιεσμένοι λαοί, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, με την κοινή τους αντίσταση, μένουν στην μνήμη μας μέσα από τις σελίδες της ιστορίας. Σήμερα είναι μπροστά μας ένα τέτοιο ιστορικό καθήκον.
Αν οι επιθέσεις των ιμπεριαλιστών και των αντιδραστικών δεν γνωρίζουν σύνορα και η δική μας αντίσταση δεν πρέπει να γνωρίζει σύνορα. Η πάλη μας μπορεί να βάλει τέλος στον ιμπεριαλισμό και την παγκόσμια αντίδραση για να μπορέσουν οι λαοί να ζήσουν με αδελφοσύνη και ειρήνη στον κόσμο.
Και συνεχίζει:
Εργάτες και εργαζόμενοι στις Ευρωπαϊκές χώρες.
Δίπλα σας βρίσκεται η Μέση Ανατολή και η γύρω περιοχή είναι αντιμέτωπη με μια μεγάλη καταστροφή, από τους ιμπεριαλιστές. Οι πραγματικοί υπεύθυνοι για την εμφάνιση του ΙΣΙΣ και άλλων αντιδραστικών δυνάμεων ενάντια στις επαναστατικές εστίες, είναι οι ιμπεριαλιστές και οι αστικές τάξεις.
Αυτές οι οργανώσεις που δημιουργήθηκαν και αναπτύχθηκαν με μεσαιωνικές μεθόδους, μπορούν και μαζεύουν δυνάμεις ανάμεσα στα συντρίμμια, την φτώχεια και την απόγνωση που οι ίδιοι προκάλεσαν με την αχαλίνωτη εκμετάλλευση και απληστία.
Σήμερα ακόμη περισσότερο πρέπει να υπερασπιστούμε την αδελφοσύνη και την αλληλεγγύη, να φέρουμε μπροστά το σύνθημα «εργάτες και καταπιεσμένοι λαοί όλου του κόσμου ενωθείτε», απέναντι σε κάθε είδους ρατσιστικές και φασιστικές κινήσεις, απέναντι στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα!
Όπως αντιμετωπίζουμε τις ύπουλες βόμβες που έσκασαν στο Παρίσι και στο Βέλγιο από την συμμορία ΙΣΙΣ, με τον ίδιο τρόπο πρέπει να αντιταχθούμε και στις βόμβες που ρίχνουν στην Συρία και το Ιράκ οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Η καταστροφή των πόλεων και των κωμοπόλεων δεν μπορεί να απαντηθεί με μια τυπική λογική ανακοίνωση.
Και μην ξεχνάτε! Οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που σήμερα φτάνουν στις πόρτες σας είναι η φυσική συνέπεια της φτώχειας και των καταστροφών που προκάλεσαν οι ιμπεριαλιστές σ’ αυτές τις χώρες. Για αυτό καθήκον όλων των προοδευτικών ευρωπαϊκών δυνάμεων και όλων των εργαζομένων είναι να σταθούμε ενάντια σε όλες τις επιθέσεις που πραγματοποιούνται ενάντια στους πρόσφυγες.

«Δεν σκύψαμε το κεφάλι σε κανέναν και δεν θα το σκύψουμε τώρα!», είπε ο Σείτ Αλί Ουγούρ

Η πάλη εργατών και των καταπιεσμένων για την εξουσία ενάντια στην πολιτική της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης της αστικής τάξης, δεν μπορεί να θεωρηθεί τρομοκρατία. Είναι πολύ δύσκολο να χειραγωγηθεί. Σκεφτείτε, υπάρχουν ειρηνικές μορφές πάλης; Στις βίαιες συνθήκες που καθορίζονται απ’ αυτό το σύστημα, οι επαναστάτες κομμουνιστές τις αντιμετωπίζουν ανάλογα με την οργανωμένη τους πάλη… Το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας(μαρξιστικό- λενινιστικό) είναι μια κομμουνιστική επαναστατική οργάνωση που αγωνίζεται στην Τουρκία και το Κουρδιστάν για την απελευθέρωση του λαού μας ενάντια στην τρομοκρατία του τουρκικού φασιστικού κράτους. Όσο και αν μας συκοφαντείτε και να μας παρουσιάζετε σαν τρομοκράτες, δεν μπορείτε να μειώσετε την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό των καταπιεσμένων λαών στο παγκόσμιο προλεταριάτο. Οι επαναστάτες κομμουνιστές ιστορικά αντιπροσωπεύουν το μέλλον των εργατών και των εργαζόμενων. Οι ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις, οι φασιστικές δικτατορίες και οι αντιδραστικές κυβερνήσεις εφαρμόζουν στους αντιστεκόμενους λαούς την κρατική τρομοκρατία. Στους πολέμους στον κόσμο και την Μέση Ανατολή βλέπουμε ποιοι είναι οι τρομοκράτες και οι εγκληματίες.
Εσείς σαν επαγγελματίες του νόμου, καλείστε να νομιμοποιήσετε και να πολιτικοποιήσετε τα βρώμικα συμφέροντα των κυβερνήσεων Τουρκίας και Γερμανίας. Όμως ότι και να αποφασίσετε, ακόμη και αν μας κλείσετε στα κελιά απομόνωσης των φυλακών σας, να ξέρετε καλά: Δεν σκύψαμε το κεφάλι ούτε θα το σκύψουμε.

Στα γράμματα από την φυλακή φαίνεται ολοκάθαρα ο ρόλος της αλληλεγγύης στην δύναμή τους να αντιμετωπίσουν τις σκληρές συνθήκες φυλάκισης στην απομόνωση.

Ντενίς Πεκτάς: «τα πολιτικά και ταξικά μας συμφέροντα δεν βασίζονται στην κατανόηση αλλά στην αναμέτρηση μαζί τους»

Στην κοινωνική ζωή έχουμε αρκετές επιλογές. Αλλά πάλι, ξανά από την αρχή καταλαβαίνω ότι επέλεξα την πιο ενδεδειγμένη, την πιο σωστή, την πιο ιδανική, την πιο πειστική. Στοχοποιήθηκα για την επιλογή μου, την πολιτική μου ταυτότητα και τα ιδανικά μου για τους νικηφόρους αγώνες του μέλλοντος. Στοχοποιήθηκαν η πίστη μου στην επανάσταση και τον κομμουνισμό, η απαίτηση δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Όμως δεν με πλακώνουν οι τοίχοι της βασανιστικής φυλακής, γιατί με ξεσηκώνουν οι διαμαρτυρίες και τα τραγούδια για την ελευθερία των συντρόφων μου. Όταν σμίγουν και ακούγονται οι φωνές διαπερνούν τους τοίχους της φυλακής, ελαφραίνουν τις μέρες μου. Κάθε μέρα, κάθε ώρα που έζησα και ζω, νοιώθω ως το μεδούλι, τους αποφασιστικούς αγώνες των συντρόφων μου που δεν γνωρίζουν σύνορα. Σε κάθε γλώσσα, σε όλα τα χρώματα μια πλούσια και πολύμορφη διεθνιστική αλληλεγγύη.
Οι αγώνες με φέρνουν κοντά σας, ξεπερνούν τους τοίχους και τους αφέντες της φυλακής. Αυτοί δεν μας καταλαβαίνουν. Τα πολιτικά και ταξικά μας συμφέροντα δεν βασίζονται στην κατανόηση αλλά στην αναμέτρηση μαζί τους. Αν και τα σύνορα, οι τοίχοι και οι θάλασσες μεγαλώνουν την απόσταση ανάμεσά μας, κάθε στιγμή νοιώθω ότι κρατιέμαι χέρι με χέρι μαζί σας, ότι ακουμπώ την καρδιά μου στην δική σας. Γιατί οι διεκδικήσεις, τα προβλήματα, οι καημοί και οι ανησυχίες μας είναι ίδιες. Γιατί όπως λέει και ο ποιητής η απόσταση δεν είναι η πραγματική, απόσταση είναι η έλλειψη της κατανόησης. Οι αγώνες μας για την δίκη μας ενώνουν και καταργούν αυτόματα τις αποστάσεις.

Και η Μπανού Μουγιούκαβτζι: «Ούτε για ένα λεπτό δεν νοιώσαμε μόνοι»

Είμαι κρατούμενη σε μια γυναικεία φυλακή στην Γερμανία, από τις 16 Απρίλη του 2015, με την κατηγορία ότι είμαι μέλος μιας Μαρξιστικής Λενινιστικής οργάνωσης. Αυτή η οργάνωση δεν είναι παράνομη ούτε στην Ευρώπη ούτε στην Γερμανία. Στην Γερμανία που ισχυρίζεται ότι δεν είναι αντίθετη με τα ανθρώπινα δικαιώματα, βίωσα για μήνες το βασανιστήριο της απομόνωσης και υπέμεινα τις χειρότερες μεθόδους βασανιστηρίων. Είχα δικαίωμα εξόδου στην αυλή μόνο για μια ώρα την μέρα και τις υπόλοιπες 23 ώρες στο κελί της απομόνωσης. Στην διάρκεια της απομόνωσης δεν ερχόμουν σε επαφή με κανέναν.
Οι συνθήκες στις φυλακές είναι γνωστές… Δεν απελπίστηκα απ’ αυτά. Οι πόλεμοι, οι θάνατοι, οι γενοκτονίες, η κατάσταση αυτών που δραπέτευσαν από τον θάνατο, οι άνθρωποι που χάθηκαν στο Αιγαίο και την Μεσόγειο, το φασιστικό τουρκικό κράτος με τον βρώμικο πόλεμο στο Κουρδιστάν, είναι ένα μόνο απόσπασμα από έναν μακρύ κατάλογο παραδειγμάτων…
Αυτό το ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα μετέτρεψε τον κόσμο σε μια λίμνη αίματος. Αυτά που βιώνουμε είναι μια επίθεση ενάντια στους καταπιεσμένους λαούς και ο μεγαλύτερος στόχος τους είναι η εργατική τάξη.
Δεν είμαι απελπισμένη, ούτε απαισιόδοξη. Στις σκοτεινές μέρες που ζούμε, οι λαοί αντιστέκονται. Ένα από τα καθήκοντά μας είναι να μεταδώσουμε σ’ αυτούς τους λαούς το φως, την ελπίδα μέσα από το πνεύμα του διεθνισμού και της αλληλεγγύης.
Αγαπημένοι φίλοι σας ευχαριστώ που ούτε για μια στιγμή δεν απομακρυνθήκατε από κοντά μας και μας δείξατε έμπρακτα το καλύτερο παράδειγμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης. Αλλά το μεγαλύτερο ευχαριστώ μου είναι σ’ αυτούς που παλεύουν και προσπαθούν να δημιουργήσουν έναν κόσμο χωρίς τάξεις και εκμετάλλευση. 

Και ο Σείτ Αλί Ουγούρ: «Οι κομμουνιστές δεν είναι μόνοι ούτε στην έρημο»

Ήμουν ξαπλωμένος στο κελί μου. Ξαφνικά άκουσα φωνές στην γερμανική γλώσσα «Ζήτω η διεθνιστική αλληλεγγύη». Σκέφτηκα ότι βλέπω όνειρο ή μου κάνει παιχνίδια η φαντασία μου… Πρόσεξα ότι οι φωνές έρχονται από το παράθυρο, έστησα το αυτί μου στον τοίχο. Ήταν πραγματικές οι φωνές. Άκουγα το όνομά μου, με χαιρετούσαν, ήταν οι φωνές των συντρόφων μου…
Οι ζεστές φωνές τους έλιωσαν τα σίδερα του κελιού μου, μου κόπηκε η ανάσα, πιστέψτε με, για μια στιγμή νόμισα ότι έγινα πεταλούδα και πέταξα από το παράθυρο λεύτερος. Ένοιωσα τον εαυτό μου τόσο δυνατό, τόσο ελεύθερο τόσο που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ήμουν συγκινημένος, έτρεμα δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Θυμήθηκα τα λόγια του Λουί Αλτουσέρ: «οι κομμουνιστές δεν είναι μόνοι ακόμη και στην έρημο».