Που αισθάνεσαι κι εσύ λίγος απέναντι σ’ αυτό που έχει συμβεί.
Και πως το μόνο που σου μένει είναι να σωπάσεις.
Και τι θα μπορούσε άραγε να πει κανείς.
Ποια λόγια θα μπορούσαν να ελαφρύνουν την οδύνη των δικών της ανθρώπων.
Τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου δεν μπορείς να τον αποδεχτείς.
Να τον «κατατάξεις» στην γραμμή της σκέψης σου.
Ενός ανθρώπου μάλιστα που τον γνώρισες.
Που τον έζησες και αγωνίστηκες μαζί του.
Που καμάρωνες την ορμή του με την οποία έμπαινε στον αγώνα.
Που χαιρόσουν με το γέλιο, τη φρεσκάδα της νιότης του, την αύρα που κουβαλούσε.
Ακόμη που σε προβλημάτιζε καθώς πάντα ζητούσε το κάτι παραπάνω.
Αλλά που ούτε στιγμή δεν σ’ άφηνε να αμφιβάλλεις για την ειλικρίνεια, την ευθύτητα, την καθαρότητα του.
Έτσι θα την θυμόμαστε πάντα.
Σαν το θαρραλέο κορίτσι που «δεν κρυβόταν» μπροστά στα προβλήματα και τις δυσκολίες.
Που ήθελε να’ ναι πάντα στην πρώτη γραμμή.
Αντίο Ανθή
Βασίλης Σαμαράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου