Εσείς, πόσο προσδόκιμο ζωής έχετε;

Υπάρχουν, βέβαια, μακάβρια πράγματα. Υπάρχουν και μακάβριες συμπεριφορές. Υπάρχουν και μακάβριες πολιτικές που ασκούνται σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη μας. Γιατί τί άλλο είναι ο πόλεμος και οι επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών με την συνεπικουρία των υποτακτικών τους σε μια σειρά περιοχές του κόσμου, οι άδικα σκοτωμένοι, σακατεμένοι, ξεριζωμένοι. Σύμφωνοι, ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, που έλεγε κι ο Κλαούζεβιτς. Μάλλον δε θα μπορούσε να φανταστεί, ωστόσο, πόσο ωμά εμμετικό και μακάβριο θα μπορούσε να εξελιχθεί το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα σε περιόδους και περιοχές φαινομενικά “ειρηνικές”.

Ο ΕΟΠΥΥ, λοιπόν, ζητά από τους θεράποντες γιατρούς ασθενών που αντιμετωπίζουν σοβαρές ασθένειες, να υποβάλουν μαζί με την συνταγή χορήγησης απαραίτητων για τη ζωή τους φαρμάκων και γνωμάτευση για το προσδόκιμο ζωής τους! Τί να τη θέλει, άραγε; Όπως διευκρίνησε ο υποδιοικητής του Οργανισμού, πρόκειται για “συνήθη” διαδικασία που λαμβάνει χώρα για την “έγκριση” τέτοιων (ακριβών) φαρμάκων από τις αρμόδιες επιτροπές. Μάλιστα πρόσθεσε ότι ο ΕΟΠΥΥ βρίσκεται σε διαδικασία διαβούλευσης με τις φαρμακευτικές εταιρείες προκειμένου να βρεθεί η “κατάλληλη λύση” στο “πρόβλημα”. Για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις ανέφερε ότι είναι κάτι που “γίνεται, ανεξαρτήτως κόστους”.

Ένα πρώτο ερώτημα που ανακύπτει αυθόρμητα είναι το γιατί χρειάζεται να γίνει αυτή η διαδικασία, αφού κατά τα λεγόμενα του κυβερνητικού στελέχους δεν έχει στόχο την περικοπή κάποιου φαρμάκου. Ένα δεύτερο είναι το γιατί ξεκίνησε “διάλογος” με τις εταιρείες αφού δεν υφίσταται, όπως λένε, θέμα κόστους. Ένα τρίτο το τί σημαίνει μια γραπτή βεβαίωση ενός γιατρού περίπου για τον χρόνο θανάτου του ασθενούς του, τόσο για τον ίδιο όσο και κυρίως για τον άρρωστο. Και τελικά, πόσο τιμάται η ανθρώπινη ζωή σε τούτο τον “αγγελικά πλασμένο κόσμο”;

Ο ιατρικός κόσμος καταχέριασε όπως ήταν αναμενόμενο αυτή την κίνηση από πλευράς ΕΟΠΥΥ, χωρίς να είναι σαφές αν θα εφαρμόσει την ντιρεκτίβα ή όχι και από πότε. Οι σοβαρά πάσχοντες ασθενείς (π.χ. καρκινοπαθείς) πάντως βρίσκονται σε αναμμένα κάρβουνα αφού αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για έναν ακόμη ταξικό-οικονομικό φραγμό στην φαρμακευτική τους περίθαλψη που περίπου τους “προγράφει” προαναγγέλοντας το...μοιραίο.

Είναι ευρέως αποδεκτό - και όχι μόνο στους κύκλους προοδευτικών γιατρών - ότι η βασικότερη αιτία εκδήλωσης σοβαρών ασθενειών είναι οι εν γένει επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες. Με άλλα λόγια το κοινωνικοοικονομικό καθεστώς διαμορφώνει συνθήκες γιγάντωσης ή ελαχιστοποίησης των νοσογόνων παραγόντων. Ο καπιταλισμός ανέκαθεν είχε μια απαξία για την ανθρώπινη ζωή των...εκμεταλλευόμενών του, σε ευθεία αντιδιαστολή φυσικά με την δική του και φυσική ύπαρξη και αναπαραγωγή. Πολύ περισσότερο σήμερα που ανοιχτά θεωρεί περιττό κόστος την...επισκευή της εργατικής δύναμης, αφού η κρίση που μαίνεται δεν έχει να “δόσει” εργασία. Περισσεύουμε σ' αυτήν την κοινωνία. Εδώ ακριβώς εδράζεται και η σημερινή πολιτική του συστήματος, της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και του ΕΟΠΥΥ.

Πόσο μακρινό αλήθεια ακούγεται ακόμη κι αυτό το ρεφορμιστικό-αποπροσανατολιστικό “αίτημα” που (αναφερόμενο στο σήμερα κι όχι στην προοπτική) επί δεκαετίες εκστόμιζαν οι ανά τον κόσμο σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές “οι άνθρωποι πάνω απ' τα κέρδη”, θεωρώντας ότι μπορεί να υπάρξει ένας πιο ανθρώπινος καπιταλισμός! Και πόσο απάνθρωπο και κυνικό είναι ένα σύστημα που για να σε διατηρήσει στη ζωή θέλει “εγγυήσεις” ότι “αξίζει” η “επένδυση”! Άσε που κάλπικα εμφανίζουν να “επωμίζονται” μέσω του συλλογικού τους καπιταλιστή – του αστικού τους κράτους – μια δαπάνη ήδη αντληθείσα από την κλεμμένη δουλειά, τη φορολογία και τις εισφορές των ίδιων των εργαζομένων-εν δυνάμει ασθενών!

Όσο κι αν θέλει να μας πείσει το σάπιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα ότι όλοι και όλα έχουν την “τιμή” τους, ένα είναι βέβαιο. Υπάρχουν κάποια ανεκτίμητα πράγματα και πάνω απ' όλα η ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτή που υπερβαίνει τα πεπερασμένα όρια που θέλουν να την περιορίσουν τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών. Αυτή που δίνει νόημα στον αγώνα για καλλίτερες μέρες. Αυτή που δεν χρειάζεται κανένα προσδόκιμο ζωής για να χτίσει τη “νέα ζωή” στη σοσιαλιστική κοινωνία που προβάλλει εδώ και χρόνια σαν επείγουσα αναγκαιότητα!

Σ. Π.