Σε πανηγυρικό τόνο διεξήχθη η συνάντηση της «τριμερούς» στη Λευκωσία, η οποία έδωσε νέο ραντεβού στη Θεσσαλονίκη στις 15 Ιούνη (επιβεβαιώνοντας το ειδικό ενδιαφέρον του σιωνισμού για αυτήν την πόλη). Η κυρίαρχη είδηση που απασχόλησε (δικαίως) τα ΜΜΕ είναι η επίσπευση του ενεργειακού αγωγού EastMed, που φιλοδοξεί να αποτελέσει «εναλλακτική ενεργειακή οδό» για την Ευρώπη και τη Μ. Ανατολή. Η ιστορία γύρω από τον EastMed δεν είναι καθόλου καινούργια, καθώς έρευνες από τις εμπλεκόμενες χώρες διεξάγονται εδώ και πολλά χρόνια. Είναι όμως χαρακτηριστικός ο πολιτικός χρόνος που ανασύρεται το έργο, ώστε να «δέσει» και με οικονομικό τρόπο τις γεωπολιτικές επιδιώξεις των εμπλεκόμενων αστικών τάξεων.
Η προώθηση του αγωγού, που de facto «πετάει έξω» την Τουρκία, σημαίνει προχώρημα της ενεργειακής μοιρασιάς της Ν.Α. Μεσογείου μεταξύ των «4» (Ισραήλ-Αίγυπτος-Ελλάδα-Κύπρος). Κίνηση που συνδέεται άρρηκτα με την κατοχύρωση τετελεσμένων σε αυτά που οι αστικές τάξεις ονομάζουν «κυριαρχικά δικαιώματα» και «διεθνές δίκαιο», καλώντας τους λαούς των χωρών τους να τα υποστηρίξουν. Κινήσεις επεκτατικές, που συνδέονται άμεσα με τα σχέδια μονομερούς κήρυξης ΑΟΖ μεταξύ των χωρών αυτών, αλλά και ταυτόχρονα ξεπουλήματος του ενεργειακού πλούτου στα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια. Ομολογείται ανοιχτά από αστικές πένες ότι η οικονομική πλευρά δεν είναι η κυρίαρχη σε αυτού του είδους τις συμφωνίες. Αλλά πολύ περισσότερο μετράει για την αστική τάξη η «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της χώρας, δηλαδή η απόσπαση της εύνοιας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ειδικά απέναντι στην Τουρκία.
Όπως είναι φυσικό, η γεωπολιτική αυτή επιδίωξη, συνοδεύεται από ένταση των κάθε είδους στρατιωτικών συνεργασιών και ασκήσεων, προσπαθώντας να αποδείξουν τη «χρησιμότητα» της χώρας μας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. «Ηνίοχος 2018» και «Μέδουσα 5» είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις της 4μερους στρατιωτικής συνεργασίας, στις οποίες περίοπτη θέση επίσης έχουν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Τον περασμένο Γενάρη συμφωνήθηκε στρατιωτική συνεργασία με την Ιορδανία, ενώ είχε προηγηθεί η πώληση όπλων στην Σ. Αραβία. Οι κινήσεις αυτές αποδεικνύουν ότι η πολιτική της κυβέρνησης «σέρνει» τη χώρα μας σε συνεργασία με κάθε είδους καθεστώς της περιοχής, ειδικά στα πλαίσια του «αντιϊρανικού άξονα» στον οποίον έχουν μπει Ισραήλ, Αίγυπτος και Σ. Αραβία. Πέραν λοιπόν των γνωστών «υποχρεώσεων» της χώρας μας (βλέπε βάσεις), ακόμα και σε διπλωματικό επίπεδο η Ελλάδα εμπλέκεται με ενεργό τρόπο στην αναζωπύρωση των πολεμικών μετώπων. Παίρνοντας θέση σε διενέξεις που «κανονικά» δεν θα την αφορούσαν. Φυσικά, όλη αυτή η πολιτική δεν θα μπορούσε να αγνοήσει την πραγματικότητα στην Παλαιστίνη, όπου η συνεχιζόμενη δολοφονική σιωνιστική πολιτική έχει ξεσηκώσει την οργή όλου του αραβικού κόσμου και κάθε δημοκράτη στον κόσμο. Και σε αυτό το μέτωπο η κυβέρνηση δείχνει μεγάλη προθυμία να κάνει βήματα, εγκαταλείποντας πλήρως την ψεύτικη φιλό-παλαιστινιακή ρητορική των περασμένων δεκαετιών. Από ξένα μέσα (π.χ. Al Jazzera) μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι η Ελλάδα δεν ψήφισε στον ΟΗΕ (αποχή) για το σήκωμα της παλαιστινιακής σημαίας στα γραφεία του οργανισμού. Ίσως «μικρή κίνηση», η οποία όμως δείχνει ότι πλέον η θέση της χώρας θα είναι η ουδετερότητα στη «διένεξη» Ισραήλ-Παλαιστίνης, δηλαδή η διπλωματική στήριξη των σφαγών, των εποικισμών, της κατοχής.
Έτσι η χώρα μετατρέπεται σε αποκούμπι των πιο μισητών αντιδραστικών καθεστώτων της περιοχής. Και όσο πιο κοντά έρχεται σε αυτά τα καθεστώτα, τόσο απομακρύνεται από τους λαούς της περιοχής που υποφέρουν από την ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πώς κοκορεύονται οι αστοί δημοσιογράφοι για την προνομιακή σχέση με την Αίγυπτο. Το στρατιωτικό καθεστώς της Αιγύπτου, όμως, θεωρείται επικίνδυνα ασταθές ακόμα και από τους ίδιους τους πατρόνες του. Στο εσωτερικό της Αιγύπτου επικρατεί μεγάλη κοινωνική αναταραχή. Και τα λοξοκοιτάγματα του Σίσι προς τη Ρωσία δημιουργούν δεύτερες σκέψεις στους Αμερικάνους. Είναι λοιπόν απορίας άξιο τι θα απομείνει από τους περίφημους «σχεδιασμούς» της αστικής τάξης με ένα ελαφρύ φύσημα του ανέμου προς την άλλη μεριά. Τέλος, είναι βέβαιο ότι οι εξελίξεις στον Λίβανο, με την εκλογική νίκη της Χεζλπολάχ, θα επηρεάσουν άμεσα και ίσως απρόβλεπτα και τις ισορροπίες στη Ν.Α. Μεσόγειο (ειδικά στο ζήτημα των ΑΟΖ).
Φυσικά, δεν μπορεί να βγει από το λογαριασμό η βαλκανική πλευρά της πολιτικής αυτής, τόσο με την ανοιχτή προώθηση της ενταξιακής πορείας της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, όσο και με το κλείσιμο του αλβανικού μετώπου, την 4μερή Ελλάδας-Αλβανίας-πΓΔΜ-Βουλγαρίας κ.λπ. Βαλκανική πολιτική που προσπαθεί να αποδείξει ότι η Ελλάδα εκτός από το να αποτελεί μια μεγάλη στρατιωτική βάση, μπορεί και να «λύνει ζητήματα».
Ταξίδι αρχηγού ΓΕΕΘΑ στις ΗΠΑ: σήκωμα του χεριού από τους υποτακτικούς
Την ίδια στιγμή πραγματοποιήθηκε επίσκεψη του αρχηγού ΓΕΕΘΑ στις ΗΠΑ. Η αστική τάξη πλέον «σηκώνει το χέρι», ζητώντας να αναλάβει ενεργό ρόλο και να κλιμακώσει έμπρακτα την εμπλοκή της. Πέρα από τη συμφωνία για τα F-16 και μια σειρά άλλους εξοπλισμούς, έχει υπάρξει αναβάθμιση κάθε στρατιωτικής ΝΑΤΟΪκής εγκατάστασης στην χώρα. Εξέχουσα η περίπτωση της Σούδας, για την οποία πρόσφατα υπογράφηκε επέκταση και αναβάθμιση. Σημαντικό ρόλο σε αυτές τις επιδιώξεις παίζει η περίπτωση του ΚΕΝΑΠ στον ευρύτερο θαλάσσιο χώρο. Το πραγματικό ερώτημα που πολύ λίγοι επιμένουν να βάζουν στον λαό είναι τι ανταλλάγματα για λογαριασμό των αμερικάνων ιμπεριαλιστών έδωσε η στρατιωτική ηγεσία της αστικής τάξης. Ποια νέα εκδούλευση σκοπεύει να αναλάβει;
Βρίθουν τα δημοσιεύματα των αστικών εφημερίδων για την… ιστορική ευκαιρία να ανατεθεί στην ελληνική αστική τάξη «ρόλος», για την ανάγκη να επιδειχθεί «τόλμη». Το λίγωμα των αστών δημοσιογράφων προέρχεται από την παρόξυνση των ανταγωνισμών στην περιοχή και η αγωνία τους είναι μη τυχόν και μείνει η χώρα «έξω, σε δεύτερη θέση» από τον χορό του αίματος που στήνεται από άκρη σε άκρη της γειτονιάς μας.
Λαθεμένες απόψεις για την αστική τάξη
Την ίδια στιγμή, τα κυρίαρχα ρεύματα στην Αριστερά βλέπουν τις κινήσεις αυτές ως τμήμα της οικονομικής «ανάπτυξης», ως απόδειξη της ιμπεριαλιστικής Ελλάδας. Ανεβάζουν ψεύτικα το μπόι της αστικής «μας» τάξης, την αναγορεύουν ως μια αστική τάξη που «σχεδιάζει», που βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό-μονοπωλιακό στάδιο, που «συναποφασίζει» στην περιοχή. Είναι η επανάληψη των αυταπατών για την «ισχυρή Ελλάδα» της ΟΝΕ, που τάχα ήταν στο «σκληρό πυρήνα» της Ευρωζώνης και πρώτο βιολί στα Βαλκάνια. Απόψεις που ξεχνούν ποιο είναι το πλαίσιο αυτών των συμφωνιών, ποια η στόχευση τους, και ποιος είναι ικανός να παίρνει τις πρωτοβουλίες.
Αυτές είναι οι κυρίαρχες φωνές στο κίνημα, που αρνούνται την πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, στο όνομα δήθεν του καθαρού αντικαπιταλισμού. Απόψεις που βαφτίζουν τη θέση μας για υποτέλεια της αστικής τάξης ως «συμπόνια για την αστική τάξη» και δήθεν ταξικό ξεστράτισμα. Ως λοξοκοίταγμα. Είναι οι ίδιες φωνές που κάποτε μας κατηγορούσαν ότι, με την «εμμονή» μας για την καπιταλιστική κρίση, δίναμε αφορμές στην κυβέρνηση να περνάει τα μέτρα. Είναι καταδικασμένες οι απόψεις αυτές να καταπέσουν ακόμα μια φορά, μαζί με τα αστικά αφηγήματα περί «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» και «πυλώνα σταθερότητας». Τα μόνα συμφέροντα που πραγματικά θα προωθηθούν είναι αυτά των Αμερικάνων για την αναδιαμόρφωση της περιοχής. Και όταν λήξει ο ρόλος του καθενός, θα τον στείλουν στην γωνίτσα του.
Οι ντόπιοι υποτακτικοί σέρνουν σε κάθε είδους κινδύνους τον ελληνικό λαό, προκειμένου να ευνοηθούν έναντι των ανταγωνιστών τους. Είναι όμως ο λαός και η εργατική τάξη που θα κληθεί να πληρώσει ξανά το τίμημα. Και τότε, εκτός από τις λαθεμένες απόψεις, θα βρεθούν ξεκρέμαστες και οι λαϊκές μάζες που παρασύρθηκαν και πίστεψαν το παραμύθι της «εξασφάλισης της χώρας» και της «ανάπτυξης», ενώ στην πραγματικότητα το μαύρο σύννεφο του πολέμου έρχεται όλο και πιο κοντά μας.
Προλεταριακή Σημαία - http://www.kkeml.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου