Επιστολή του Χοσέ Ουμπέρτο Μπαένα Αλόνσο λίγο πριν την εκτέλεσή του από το Φρανκισμό (27/09/1975)

Στις 27 Σεπτέμβρη του 1975 έγιναν οι τελευταίες εκτελέσεις από το φρανκικό φασιστικό καθεστώς εναντίον επαναστατών αγωνιστών της δημοκρατίας, δύο μελών της βασκικής ΕΤΑ και τριών μελών του Αντιφασιστικού και Πατριωτικού Επαναστατικού Μετώπου (FRAP), στο οποίο προεξάρχοντα ρόλο έπαιζε το ΚΚ Ισπανίας (μ-λ) και η Ισπανική Σοσιαλιστική Ένωση του άλλοτε Υπουργού Εξωτερικών της Ισπανικής Δημοκρατίας επί εμφυλίου Χούλιο Άλβαρο ντελ Βάγιο. Παρακάτω υπάρχει η επιστολή ενός από τους εκτελεσμένους, του Χοσέ Ουμπέρτο Μπαένα Αλόνσο από τη Γαλικία, στην οποία περιγράφονται όχι μόνο η αντιδικτατορική δράση του, αλλά και οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, στράτευσης, φυλακής, και γενικά διαβίωσης στη φρανκική Ισπανία.

***

Ονομάζομαι Χοσέ Ουμπέρτο Μπαένα Αλόνσο, είμαι 24 ετών, ανειδίκευτος εργάτης χυτηρίου, και κάνω αυτές τις δηλώσεις από τη φυλακή του Καραμπάντσελ στις… του Σεπτέμβρη 1975. Είμαι μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (μαρξιστικού-λενινιστικού) που συμμετέχει στο FRAP.

Οι 5 τελευταίοι εκτελεσμένοι του Φρανκισμού: Χοσέ Λουί Σάντσεθ Μπράβο, 24 ετών, Χοσέ Ουμπέρτο Μπαένα, Ραμόν Γκαρθία Σανθ, 27 ετών, και οι βάσκοι αγωνιστές Χουάν Παρέδες Μάνοτ, 21 ετών, και Άνχελ Οταέγκι Ετσεβερία, 33 ετών.

Είμαι μέλος του ΚΚΙ (μ-λ) γιατί με θεωρώ μαρξιστή-λενινιστή, και πιστεύω ότι μόνο το Κόμμα και το Μέτωπο είναι οι οργανώσεις εκείνες που μπορούν να τσακίσουν το φασισμό. Μια οργάνωση είναι ό,τι πράττει, πέραν της θεωρίας της. Για αυτό, όταν ήρθε για μένα η ώρα να επιλέξω τη συμμετοχή μου στο Μέτωπο, το έκανα λόγω των μαζικών επαναστατικών της δράσεων στις οποίες προέβαινε σταθερά και για τις οποίες εγώ έμαθα, παρότι ο φασιστικός Τύπος προσπαθούσε να τις αποκρύψει. Γνώρισα αυτή την οργάνωση στην πόλη μου, Βίγο, και κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας στο Χόγιο ντε Μανθανάρες και στην Παράδας.

Πρώτα θα ήθελα να εξηγήσω την κοινωνική κατάσταση στο Βίγο και τη Γαλικία, τους αγώνες στο Βίγο.

Η Γαλικία είναι ακόμα η περιοχή της Ισπανίας με το πλέον χαμηλό εισόδημα, με μια τεράστια φτώχια, με την πλειοψηφία των Γαλικιανών να είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται σε συνθήκες με αξιοθρήνητων μισθών και τοξικότητας στα εργοστάσια. Είμαστε σχεδόν όπως σε συνθήκες σκλαβιάς. Με το που κάνεις την παραμικρή πρόταση σε απολύουν. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο εκεί, στη Γαλικία, αλλά και εδώ, όμως εκεί περισσότερο, επειδή η έλλειψη εργασίας είναι μεγαλύτερη από άλλες πόλεις. Αυτά τα προβλήματα εγώ τα γνωρίζω προτού αρχίσω να σπουδάζω. Έκανα σπουδές στην ανώτερη δευτεροβάθμια σχολή και άρχισα σπουδές στη φιλοσοφία με χρήματα που μου έστελναν οι εγγύτεροι συγγενείς γιατί οι γονείς μου δεν έχουν τα απαραίτητα για αυτό χρήματα. Όμως κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους στη Φιλοσοφική, λόγω τις συμμετοχής σε μια από τις φοιτητικές διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα στο Σαντιάγο [ντε Κομποστέλα] το 1970, με συνέλαβαν και δικάστηκα από το Δικαστήριο Δημόσιας Τάξης (ΤΟΡ)] και μου ανοίχτηκε φάκελος. Οι διαδηλώσεις ήταν για φοιτητικούς λόγους και λόγω διαφωνίας με τον Κοσμήτορα της Σχολής Φιλοσοφίας και Γραμμάτων, πάνω από όλα για τον τρόπο διοίκησης στη λέσχη, η οποία είχε έναν πλήρως φασιστικό χαρακτήρα. Τα αιτήματα είχαν να κάνουν με μια μεγαλύτερη δημοκρατική συμμετοχή, αιτήματα που ακόμα διατυπώνονται. Σε αυτή τη δίκη αθώθηκα, το 1972, γιατί έκαναν δύο χρόνια για να διεξάγουν τη δίκη. Ήμουν ένα μήνα στη φυλακή, και μετά στις αστυνομικές διευθύνσεις του Βίγο και του Σαντιάγο και στην επαρχιακή φυλακή της Λα Κορούνια. Εκείνη την εποχή άρχισα να έχω πολιτικές ανησυχίες που ήταν μόνο δημοκρατικές ανησυχίες και τότε άρχισα να τις πολιτικοποιώ, φέρνοντάς τις σε επαφή με τη ζωή. Όχι μόνο με τις επαφές με τους συντρόφους του Πανεπιστημίου, αλλά και με την οικογένειά μου που είναι φτωχή, με τους γείτονές μου που είναι όλοι εργάτες, σε επαφή, δηλαδή, με την πραγματικότητα την οποία βίωνα.

Εξαιτίας αυτής της δίκης, αναγκάστηκα να αφήσω τις σπουδές και να αρχίσω να εργάζομαι σε διάφορα μέρη. Πάντοτε συναντούσα εμπόδια γιατί σε κάθε εργοστάσιο απαιτούσαν πιστοποιητικό καλής διαγωγής που η αστυνομία αρνιόταν να μου δώσει, παρότι είχα αθωωθεί. Ούτε φυσικά μου έδιναν διαβατήριο, ούτε δίπλωμα οδήγησης ούτε τίποτα.

Έκανα κάποια αιτήματα σε διάφορες επιχειρήσεις, όπως τη Σιτροέν, την Construcciones de Obras Santo Domingo, την Corte Inglés, που κατ’αρχήν γίνονταν αποδεκτά, όμως μετά απορρίπτονταν λόγω έλλειψης άδειας από την αστυνομία. Μετά εργαζόμουν σε ένα μικρό μαγαζί, σε μια μπυραρία ως σερβιτόρος, ως πολιτής βιβλίων, δηλαδή, προσωρινές δουλειές, κακοπληρωμένες και χωρίς καμία δυνατότητα ούτε για μια ελάχιστη κοινωνική ασφάλιση. Εκείνα τα χρόνια είδα την καταστολή στο Βίγο, που είναι η πόλη που γνώριζα, είδα ότι οι καλύτεροι φίλοι μου συλλαμβάνονταν από την αστυνομία γιατί απλώς ζητούσαν τις στοιχειωδέστερες ελευθερίες ή αύξηση απολαβών στην επιχείρησή τους, και άρχισα να ριζοσπαστικοποιούμαι λίγο εξαιτίας αυτού. Το 1972, Φλεβάρη-Μάρτη, στο Φερόλ, η αστυνομία δολοφόνησε δύο εργάτες της Μπαθάν (σ.parapoda: πόλη που χτίστηκε από το φρανκικό Εθνικό Ινστιτούτο Αποικιοποίησης για την αλλαγή της πολιτικής σύνθεσης του πληθυσμού της Ισπανίας), και επίσης τραυμάτισε με πυρά πάνω από πενήντα, ενώ οι εργάτες πυροβολήθηκαν από ένα καμπαναριό μιας εκκλησίας. Έγιναν τότε απεργίες σε όλη τη Γαλικία, επί αρκετές εβδομάδες, ενώ στο Βίγο διήρκεσαν 15 μέρες. Υπήρχαν αμέτρητες απολύσεις, τραυματίες, γκλομπιές και πυροβολισμοί. Καθώς η κατάσταση επιδεινωνόταν, το Σεπτέμβρη κηρύχτηκε στο Βίγο γενική απεργία που διήρκεσε ένα μήνα. Εκείνο το μήνα σταμάτησαν να εργάζονται όλες οι σημαντικές επιχειρήσεις, άπειρα μαγαζιά κατέβασαν ρολά. Πολιορκούμενα, τα λεωφορεία όταν κινούνταν, το έκαναν μόνο με έναν ένοπλο αστυνομικό δίπλα από τον οδηγό για να τον προστατεύει, ενώ στην πραγματικότητα ήταν για να τον αναγκάζει να εργάζεται.

Το έμβλημα του Αντιφασιστικού και Πατριωτικού Επαναστατικού Μετώπου (FRAP)

Σε αυτούς τους αγώνες πήρα ενεργό μέρος με την πλειοψηφία του λαού του Βίγο. Συγκεκριμένα, θυμάμαι ότι δάρθηκα ανηλεώς στο Άρκο ντε Κιρός, στην Πουέρτα ντελ Σολ στο Βίγο, γιατί μπήκα να προστατεύσω μια ηλικιωμένη που η αστυνομία χτυπούσε, μπήκα μπροστά και την έβαλα κάτω από ένα… που είναι στην Πλατεία Πριγκήπισσας και τότε άρχισαν να χτυπάνε και εμένα. Άρχισα να τρέχω, και καθώς η μόνη έξοδος της πλατείας ήταν από ένα πολύ στενό δρόμο του Άρκο ντε Κιρός, πέρασα πάνω από τον κόσμο που άρχισε να πέφτει· είχε πολύ κόσμο και εκεί με έριξαν με γκλομπ, όμως μπόρεσα να σωθώ γιατί με έβαλαν σε ένα σπίτι πολύ κοντά σε γείτονες που με τράβηξαν από το μπαλκόνι.

Στις απεργίες του Σεπτέμβρη του 1972 στο Βίγο υπήρξαν πολλές απολύσεις για τις οποίες ακόμα γίνονται αγώνες για την επαναπρόσληψη. Πριν από περίπου έξι μήνες υπήρχαν απεργίες σε κάποιες επιχειρήσεις όπως στη Vulcano, με αίτημα την επαναπρόσληψη των εργατών που είχαν βγει από τη φυλακή μετά από τρία χρόνια και που κάποιοι από αυτούς είναι ακόμα εδώ, στο Καραμπάντσελ.

Αυτή η απεργία ήταν η απαρχή νέων λαϊκών αγώνων στο Βίγο που φυσικά, δεν μπορούσαν να έχουν ειρηνική μορφή γιατί είδαμε ότι με το να φωνάζεις απλώς για ελευθερία χωρίς ένα στήριγμα, με το να φωνάζεις για ελευθερία δεν πετυχαίνεις τίποτα: πετυχαίνεις μόνο γκλομπιές, πετυχαίνεις μόνο να μας φυλακίζουν για χρόνια, να απειλούν τις οικογένειές μας και τίποτα περισσότερο. Για αυτό πιστεύω ότι πρέπει να υιοθετούμε μια ενεργητική και όχι παθητική στάση ενάντια στη φασιστική βία.

Εκείνο τον καιρό με έστειλαν να κάνω τη στρατιωτική θητεία στο Κολμενάρ Βιέχο, με φάκελο από την αστυνομία. Δηλαδή, σταθερά παρακολουθούμουν από άτομα της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (SIM) του στρατοπέδου και με έστειλαν στο χειρότερο στρατόπεδο όλης της στρατιωτικής ζώνης, το Χόγιο ντε Μανθανάρες.

Είναι ένα στρατόπεδο όπου η βροχή έμπαινε μέσα στα κτίρια και χρειαζόταν να αλλάζουμε τα κλινοσκεπάσματα, να ξυριζόμαστε με τη βοήθεια άλλων ελλείψει καθρεφτών και να πλενόμαστε σε μια βρύση στο δρόμο. Μάλιστα, ως και πριν από λίγους μήνες έπρεπε να πηγαίνουν να πλένονται σε ένα ποταμάκι που βρισκόταν σε αρκετή απόσταση ή να πλένονται με σόδα.

Σε αυτό το στρατόπεδο συνήθιζαν να στέλνουν άτομα με πολιτικό παρελθόν και κοινούς εγκληματίες. Μια λεπτομέρεια, για παράδειγμα, που μπορώ να πω είναι ότι τα τηλεγραφήματα που συνήθως φτάνουν σε λίγες ώρες, εκεί έφταναν σε μήνες. Μου πήρε ενάμιση μήνα και δεν μπορούσα να πάρω ένα τηλεγράφημα εγώ ο ίδιος, αλλά οι γονείς μου που το ζήτησαν στο Βίγο. Και αυτό δεν έτυχε μόνο σε εμένα, αλλά όλοι διαμαρτύρονταν για το ίδιο πράγμα.

Εκείνο τον καιρό, ήμουν ως ένα βαθμό πολιτικά δραστήριος, αν πολιτική θεωρείται η καταγγελία των αδικιών. Επίσης, στο Χόγιο ντε Μανθανάρες, όπως είπα πριν, όλοι όσοι ήταν εκεί ήταν άτομα που δεν τους ήθελαν σε άλλο στρατόπεδο από φόβο ότι ο τρόπος σκέψης μας θα διείσδυε σε αλλους φαντάρους.

Μετά μας πήραν στο στρατόπεδο του Τολέδο, το οποίο προηγουμένως ήταν η Σχολή του Ιππικού, και το οποίο έπρεπε να ξαναφτιάξουμε εξαρχής γιατί είχαν μείνει μόνο οι τοίχοι. Έπρεπε να κοιμόμαστε σε στάβλους, που ήταν γεμάτοι από κόπρανα. Για κάποιον καιρό μας έβαλαν να ανοίγουμε χαρακώματα το πρωί, τα οποία μας υποχρέωναν να τα κλείνουμε ή να τα καλύπτουμε τη νύχτα, αφότου οι ανώτεροι είχαν τελειώσει τα πρακτικά μαθήματα για λοχίες σε αυτά. Λέγεται ότι σε αυτό το στρατόπεδο, οι τοίχοι, το εξωτερικό τους, είχαν κατασκευαστεί μετά τον ισπανικό πόλεμο από τους πολιτικούς κρατούμενους και ακόμα υπάρχουν ίχνη από αυτό.

O Χοσέ Ουμπέρτο Μπαένα με την αδερφή του, Φλορ

Όλο εκείνο τον καιρό παρακολουθούμασταν από τη SIM και κάποτε υπήρξε απόπειρα διαμαρτυρίας λίγο καιρό αφότου φτάσαμε εκεί. Απείχαμε από το βραδινό μετά από ένα απόγευμα ασκήσεων σε όλο το στρατόπεδο, και μετά μας έβαλαν να φάμε υπό την απειλή πυροβόλου λόγω συλλογικής διαμαρτυρίας. Λίγο καιρό πριν το τέλος της θητείας, κάποιους φαντάρους από εκεί τους πέρασαν από Στρατοδικείο λόγω άρνησής τους να σκάψουν χαρακώματα.
Όταν τελείωσα το στρατό, συνέχισα να έχω δυσκολίες στην εύρεση εργασίας και από μια επιχείρηση στην οποία είχα βρει δουλειά απολύθηκα, γιατί ζήτησα επιπλέον πληρωμή για το Δεκέμβρη που, σύμφωνα με το νόμο, μάς αναλογούσε. Απευθύνθηκα στη Διεύθυνση Εργασίας και, όπως πάντα, η Διεύθυνση είπε ή επαναπρόσληψη ή απόλυση με αποζημίωση. Η επιχείρηση αποφάσισε να με απολύσει και έλαβα 22.000 πεσέτες ως αποζημίωση. Μετά, τέλος, κατάφερα να δουλέψω στη Simuelza, μια επιχείρηση με 150 εργάτες, ως ανειδίκευτος εργάτης σε χυτήριο, σε απάνθρωπες συνθήκες τοξικότητας, με συνεχή ατυχήματα, επί 8 ώρες από τις 7 το πρωί ως τις 3 το μεσημέρι. Ήταν σπάνιο να περάσει μια μέρα χωρίς ατυχήματα σε ένα τόσο μικρό χώρο εργασίας, εγκαύματα, εκρήξεις… Καθώς εργαζόμασταν με χυτοσίδηρο, τα ατυχήματα ήταν συνεχή και ακόμα έχω σημάδιαστο σώμα·έχω μια ουλή που έγινε με ένα μηχάνημα. Επίσης συνέβαιναν σοβαρά ατυχήματα. Τις τελευταίες ημέρες που ήμουν εκεί, ένας συνάδελφος από το Βίγο έκαψε ολόκληρο το πόδι του όταν ένα καζάνι με χυτοσίδηρο έπεσε πάνω του και ενός μηχανικού από τη Μαδρίτη, περίπου 40 ετών, συνθλίφτηκε το πόδι του από ένα επιδαπέδιο καλούπι, όταν τέθηκε σε λειτουργία ένας γερανός.

Εκεί εργαζόμουν επί πέντε μήνες και έπρεπε να φυγω. Την Πρωτομαγιά εκείνης της χρονιάς εργαζόμουν σε εκείνη την επιχείρηση ως ανειδίκευτος. Στο Βίγο υπήρχαν, λογικά, διαδηλώσεις του Μετώπου. Σε μία από αυτές, η Ισπανική Πολιτοφυλακή σκότωσε έναν εργάτη, το Μανουέλ Μοντανέρο Σιμόν, έναν εργάτη της FENOSA που ήταν σε βάρδια εκείνη τη μέρα και βγήκε στο δρόμο για τη διαδήλωση. Εκείνη τη στιγμή, δυο γυναίκες συνελήφθησαν από την άλλη πλευρά του δρόμου, συνελήφθησαν και διάφοροι του FRAP, κυρίως από ένα Εθνικό Ινστιτούτο, και εργάτες από τις γύρω γειτονιές.

Τη νύχτα στις 3 Μάη, δεν πήγα να κοιμηθώ στο σπίτι μου γιατί εμφανίστηκαν αστυνομικοί στις 7 το πρωί και έμειναν εκεί περιμένοντάς με. Όταν επέστρεφα προς το σπίτι, οι γείτονες με ειδοποίησαν ότι βρισκόταν εκεί η αστυνομία και, καθώς είναι μια περιοχή πολύ έρημη και απομονωμένη, γιατί δεν υπήρχαν πολλά σπίτια, με βοήθησαν να φύγω με αμάξι προς το Βίγο. Έπρεπε να αποδράσω με κάποιους συντρόφους και να πάω στη Μαδρίτη. Παρότι είχαμε πρόθεση να διασχίσουμε τα σύνορα και να περάσουμε στην Πορτογαλία, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια στο φασισμό και πήγαμε στη Μαδρίτη όπου ενωθήκαμε με τα μέλη του Μετώπου που βρίσκονταν εκεί.

Αργότερα, στις 22 Ιούλη, με συνέλαβαν με βίαιο τρόπο με το πιστόλι στο κεφάλι. Έπειτα, με πήγαν στη Γενική Διεύθυνση Ασφαλείας, και μετά από πάνω από 72 ώρες που λένε ότι είναι για λόγους διαδικαστικούς, με μετήγαγαν στη φυλακή του Καραμπάντσελ, όπου ήμασταν 36 μέρες χωρίς να βγούμε από τα κελιά της τιμωρίας, παρά μόνο για να μιλάμε με τους δικηγόρους μας. Μετά τις 15, δεν θυμάμαι ακριβώς την ημέρα, μάθαμε ότι μας κατηγορούσαν, με τη στρατιωτική νομοθεσία, για το θάνατο ενός αστυνομικού και ότι το αίτημα του εισαγγελέα ήταν η θανατική καταδίκη πέντε συντρόφων. Δικαστήκαμε στις 11 και 12 του μήνα, σε μια δίκη που ήταν φάρσα, από τη στιγμή που δεν δέχθηκαν να παραθέσουν κανένα αποδεικτικό στοιχείο που ζήτησε η υπεράσπιση, αποδείξεις τόσο στοιχειώδεις όπως τα δακτυλικά αποτυπώματα από ένα ρεβόλβερ που λέγανε ότι είχε χρησιμοποιηθεί, ή αποδείξεις όπως οι μαρτυρίες, γιατί έλεγαν ότι μας είχαν δει άλλοι άνθρωποι και δεν τους κάλεσαν να καταθέσουν.

Πιστεύω ότι αυτό που συνέβη στη δίκη μας είναι φυσιολογικό για ένα φασιστικό κράτος, για μια κυβέρνηση που έχει αφαιρέσει τόσες ζωές ανθρώπων, που βασίζεται στο θάνατο ακόμα και ενός εκατομμυρίου και που συνεχίζει να καταστέλλει. Δεν μπορεί να διεξάγει μια κανονική δίκη μελών μιας οργάνωσης. Η δίκη μας ήταν εντελώς μια φάρσα και φυσικά ήμασταν πριν από τη δίκη καταδικασμένοι. Πέραν αυτού, σε κάποιους συγγενείς μας, συγκεκριμένα, στην οικογένειά μου, δεν επέτρεψαν να παραστούν.

Οι ποινές που μας επέβαλαν είναι επειδή οι λαϊκοί αγώνες είναι όλο και μεγαλύτεροι και η ολιγαρχία μπορεί να αντιδρά μόνο με έναν τρόπο σκληρό. Δεν μπορεί κανείς να αναμένει ότι ο φασισμός θα μας αντιμετωπίζει με το γάντι, γιατί πρόκειται φυσικά για μια εκδίκηση ενάντια στα πρώτα μέλη του Μετώπου που βρήκαν.

Από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Informaciones. Αναφέρεται ότι κατά της εκτέλεσης των 5 έγιναν διαδηλώσεις σε όλη την Ευρώπη, όπως και επιθέσεις σε ισπανικές πρεσβείες, με αυτή στη Λισαβόνα να πυρπολείται.

Πιστεύω ότι προκειμένου ο λαός να πετύχει τη Δημοκρατία, αυτή, για να είναι βιώσιμη, πρέπει να είναι μια Λαϊκή και Ομόσπονδη Δημοκρατία. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, μπορούμε να δρούμε μόνο με τρόπο βίαιο, καθώς αυτοί που μας κυβερνούν, δεν θα αφήσουν οικειοθελώς την εξουσία. Επί 40 χρόνια αυτό το έχουν αποδείξει. Θα ήταν παράλογο, όταν μας χτυπούν, να γυρνούμε και το άλλο μάγουλο ώστε να συνεχίσουν να μας χτυπούν, όταν μας απολύουν από τα εργοστάσια και μας ρίχνουν στις φυλακές, να συνεχίζουμε να τους μιλάμε με το σεις και με το σας. Γιατί αν διαμαρτυρόμαστε ακόμα και για στοιχειώδη πράγματα, όπως το νερό, όπως συνέβη στην Καρμόνα, ανοίγουν πυρ εναντίον μας. Τότε φτάνει η στιγμή που ο λαός θέτει το ερώτημα και βλέπει ως απαραίτητο να διαμαρτύρεται με τα δικά του όπλα, να απαντά στη φασιστική βία με την επαναστατική βία.

Αναφορικά με τις καταδίκες μας, δεν θεωρούμε ότι θα μας συγχωρέσει ο φασισμός, δεν μπορούμε να αναμένουμε συμπόνοια από αυτόν, επομένως, πιστεύουμε ότι μόνο οι αντιφασίστες ολόκληρου του κόσμου μπορούν να μας σώσουν και για αυτό, φυσικά, προσδοκούμε την αλληλεγγύη και την υποστήριξή τους.

Επίσης, θέλω να πω ότι, ως Γαλικιανός που είμαι, πάντοτε πάλευα για μια Λαϊκή και Ομόσπονδη Δημοκρατία, στην οποία ο λαός της Γαλικίας θα βρίσκεται με ίσους όρους με τους άλλους λαούς της Ισπανίας ελεύθερος.

Επίσης θέλω να ενθαρρύνω το λαό ώστε να συνεχίσει να αγωνίζεται ακατάπαυστα, και να πω, τέλος ότι, παρά τα χτυπήματα της αστυνομίας, το FRAP δεν μπορεί να εξαφανιστεί, γιατί είναι ριζωμένο στις μάζες. Γιατί το FRAP είναι το Μέτωπο του λαού.

Ζήτω το FRAP! Ζήτω το ΚΚΙ (μ-λ)!

Χοσέ Ουμπέρτο Μπαένα Αλόνσο

https://parapoda.wordpress.com/