Προσπαθούν, αλλά το Πολυτεχνείο δεν χωρά στα μουσεία τους, παρά μονάχα στους αγώνες μας

Τρίζουν τα κόκκαλα, θυμώνουν και αγωνιούν οι αδικαίωτες ψυχές των δίκαια θυσιασμένων διδακτικών αγωνιστών του Νοέμβρη του `73. Για το αβάστακτο σήμερα, μα και για το μακάβριο αύριο. Πλακώνει βαριά η ιμπεριαλιστική αντάρα, πνίγει η εθνικιστική καταχνιά. Σε κάθε κάμπο και πλαγιά, σε κάθε λιμάνι και χωριό μια βάση καρκινιασμένη ξεφυτρώνει. Τόσες χρειάζονται θωρείς οι αμερικανονατοϊκοί δήμιοι για να φουντώσουν τις σφαγές και τορπιλίσουν της πλάσης την ειρήνη. Τόσες και πιότερες ακόμη εγκάρδια παρέχουν οι προύχοντες μεγαλοαστοί και η κυβερνητική υπαλληλία. Η ιμπεριαλιστική μπότα θέλει απλοχωριά για να σταθεί και να στυλώσει τα σύνεργα του χάρου. Τα λαίμαργα συμφέροντα δεν ξεδίψασαν με τόσα ποτάμια αίματος. Λειψά φάνηκαν και ο στόχος της πλανητικής κυριαρχίας αδικαίωτος (και αυτών επίσης). Και από τα βάθη του βορά παγώνει τη σκέψη μας η τρομερή, ωμή και θερμοπυρηνική φοβέρα του Πούτιν, ότι θα τσακίσει κάθε στρατιωτικό στασίδι του ανταγωνιστή εχθρού του, είτε εγκαταστάθηκε σ` Ελλάδα αλλά και οπουδήποτε αλλού.

Όμως οι ντόπιοι πλουτοκράτες όχι μόνο δεν σκιάζονται από τους οφθαλμοφανείς κινδύνους, μα μεθυσμένοι από τη μυρωδιά του πετρελαίου που σχεδιάζουν να λυμαίνονται τα λησταρχεία των πολυεθνικών, ορέγονται το μεσιτικό μερτικό. Και περισσότερο ονειρεύονται ότι ακριβώς καταντά εφιάλτης και συμφορά για τον λαό. Γεωπολιτικά οφέλη, αναβάθμιση του ρόλου τους σαν πολυτιμότεροι αχθοφόροι (και ουδέποτε σημαιοφόροι) του αγριότερου φονιά του ντουνιά. Γίνονται κυριολεκτικά χαλί (το έστω και κάπως κουρελιασμένο από τους ίδιους τους προστάτες τους) για να πατήσουν οι πολεμοχαρείς επιδιώξεις των υπερατλαντικών προσδοκώντας λίγη παραπάνω θάλασσα, αέρα μέχρι και στεριά, αν ο συχνά ιστορικά αχάριστος ιμπεριαλιστής κηδεμόνας φυσικά το προσυπογράψει.

Αν βέβαια είναι αμφιλεγόμενη η εύνοια των ισχυρών στο υποτακτικό μεγάλο κεφάλαιο της χώρας μας, που νοιάζεται να καβαλικέψει τους σύγχρονους βουκεφάλες και αν θα παραγεμίσει με περίσσια κέρδη το ήδη φουσκωμένο πουγκί του από τα όποια ποσοστά καρπώνεται σαν εισπράκτορας των πιστωτών ένεκα της μνημονιακής λεηλασίας των εργαζόμενων, κάτι διαφορετικό είναι αναμφισβήτητο. Ο λαός μας με μεγαλύτερη σφοδρότητα θα βλέπει να κατακρεουργείται ο μισθός, η σύνταξη και το δικαίωμα στη δουλειά, στέγαση, μόρφωση και περίθαλψη προς χάριν της ανάπτυξης της πατρίδας των ολίγων εκμεταλλευτών και προς τέρψη της κακόφημης ιδέας περί εθνικής ανάτασης.

Το μόνο που είναι σίγουρο -όσο ότι και η γη κινείται- πως θα αυξηθεί προς τις εργατολαϊκές μάζες είναι η καλλιέργεια του αδελφοκτόνου μίσους του εθνικισμού, η ένταση της καταστολής των κινητοποιήσεων και της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής. Άντε και λίγες (κατά Καμένο προφανώς) δεκάρες παραπάνω εξαιτίας της εκπόρνευσης προς τους εκτελεστές μισθοφόρους κατακτητές. Και το απερίγραπτα πιο τραγικό από την πείνα και τις στερήσεις θα είναι τα φέρετρα των φτωχών νιάτων, που θα μακελευτούν για να αυγαταίνει του αφέντη το φαί, το βιός, τα μεγαλεία και για να υπηρετηθούν των αμερικανοευρωπαίων ιμπεριαλιστών οι αιμοσταγείς επιδιώξεις.

Ακριβώς εδώ τώρα έρχεται η νοηματοδότηση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου να ταράξει το τελματωμένο σκηνικό και να εξηγήσει την απέραντη απέχθεια των κρατούντων προς αυτήν και την προσπάθεια παραχάραξης αυτού του σπουδαίου συμβόλου της ταξικής πάλης. Τεκμηριώνοντας τη πελώρια δύναμη των από κάτω να βάζουν τη δική τους ελπιδοφόρα και λυτρωτική σφραγίδα στην αντιδραστική ροή των πραγμάτων ακόμη και στις πλέον τραχιές συνθήκες, όπως εκείνες μιας χούντας. Υπενθυμίζοντας την αναγκαιότητα της οργανωμένης δράσης με συνθήματα αντιφασιστικά, αντιιμπεριαλιστικά πλαισιωμένα με σπέρματα κοινωνικής χειραφέτησης. Κατατροπώνοντας δίχως ίχνος υπερβολής την πεμπτοφαλαγγίτικη συμπεριφορά της ρεφορμιστικής, αντεπαναστατικής, συνδιαχειριστικής αριστεράς. Αυτής που με απύθμενη υποκρισία παριστάνει τον κατοπινό τιμητή του ξεσηκωμού (αν και τότε κατηγορούσε-λοιδορούσε τους εξεγερμένους φοιτητές σαν πράκτορες του Ρουφογάλη και υπονομευτές της ομαλής διαδικασίας εκδημοκρατισμού!!). Ενώ δεν διστάζει να επαναλαμβάνει απτόητα στις κρίσιμες μέρες μας τον διαχρονικά άθλιο ρόλο του αποπροσανατολισμού, ηττοπάθειας και αδρανοποίησης του λαϊκού παράγοντα επιτρέποντας έτσι στο σύστημα να κλιμακώνει ακάθεκτα την επέλαση του ρημάζοντας το παρόν και καταμαυρίζοντας το μέλλον μας.

Βολεύεται, αγάλλεται λοιπόν το Πολυτεχνείο μονάχα στους αγώνες που επιτακτικά αναζητούν το ξεδίπλωμα τους για την υπεράσπιση των δίκιων μας, που τόσο βάναυσα ποδοπατιούνται. Μας εμπνέει και εμψυχώνει σε μια περίοδο όπου η απογοήτευση ρίχνει βαριά τη σκιά της. Μας δασκαλεύει για την αναγκαιότητα να αγωνιστούμε για το ψωμί, που διαρκώς λιγοστεύει. Μας προτρέπει να εναντιωθούμε στην παιδεία, που γίνεται όλο και πιο απροσπέλαστη στα παιδιά των μη εύπορων. Μας παρακινεί να προασπίσουμε τις ελευθερίες έκφρασης και δράσης, που τόσο καταδιώκονται. Μας αποκαλύπτει και επιβεβαιώνει έναν από τους κυριότερους υπαίτιους των δεινών μας, μνημονιακών μέχρι και των επίφοβων πολεμικών. Δηλαδή την εξάρτηση από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Κραυγάζει με πείσμα φλογίζοντας ξανά τις καρδιές μας ότι έτσι, με τη μετωπική, αδιάλλακτη, ατρόμητη παλλαϊκή σύγκρουση μας γκρεμίσαμε την αμερικανοκίνητη τυραννία, παρόλο που αδίστακτα έλειωνε τα κορμιά μας με τις ερπύστριες. Έτσι τολμήστε και εσείς ακολουθώντας τα βήματα μας. Ανασηκωθείτε όρθιοι, αντισταθείτε, διεκδικήσετε, παλέψετε και θα νικήσετε.

Η Πρωτοβουλία Αντίστασης για να γεφυρώσει το ηρωικό τότε με το ζοφερό τώρα, να το τιμήσει με το πιο ειλικρινή και αποτελεσματικό τρόπο αξιοποιώντας την ανεκτίμητη προσφορά του στην απαιτητική περίοδο που διανύουμε, διοργανώνει εκδήλωση-συζήτηση την Παρασκευή 16/11 και στις 7μμ στο Εργατικό Κέντρο. Επίσης καλεί σε συμμετοχή στη συγκέντρωση τη μέρα της επετείου 17/11 στην πλ. της Αγοράς στις 6μμ.

ΚΜ