Για κάθε μετανάστη και κάθε πρόσφυγα το να βγάλει χαρτιά, είτε νόμιμης παραμονής είτε για δουλειά, είναι ένα τεράστιο βουνό που πρέπει να ανέβει. Πόσο μάλλον για την ιθαγένεια. Ακόμη και για τα παιδιά τους κι ας βρίσκονται εδώ δεκαετίες, κι ας γεννήθηκαν εδώ.
Ο Μαχμούντ για παράδειγμα βρίσκεται, ζει και εργάζεται στην Ελλάδα 31 χρόνια.
Και μέσα σε αυτά τα 31 χρόνια δούλεψε, έζησε και έκανε φίλους εδώ. Πρόσφερε σε αυτό τον τόπο! Όπως και οι άλλοι δύο, όπως κι όλοι οι μετανάστες, ανεξάρτητα από το πόσα χρόνια βρίσκονται εδώ.
Συμπεριφέρθηκαν με αυτοθυσία εκείνη την ημέρα και δικαίως τους τιμούν γι' αυτό.
Αλλά η ιθαγένεια και η νομιμοποίηση δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να δίνεται όταν σώζονται άνθρωποι από μια φωτιά ή από μια φυσική καταστροφή.
Αυτά τα αγκάθια που αναγκάζουν τόσους ανθρώπους να ζουν κρυφά, φοβισμένοι και κυνηγημένοι, είναι κάτι που θα πρέπει να κοπούν, να δοθούν σε όσους ζουν και δουλεύουν εδώ, σε όσους έχουν επιλέξει να μείνουν στην Ελλάδα για πάντα.
Η ιθαγένεια δόθηκε σε αυτούς τους ανθρώπους, σε μια πολυφωτογραφισμένη φιέστα για να δείξει το κράτος, το πολιτικό σύστημα, πόσο καλά συμπεριφέρονται στους μετανάστες και πόσο τους εκτιμούν.
Αυτό που "ξεχνάνε" να πουν είναι πως τους εκτιμούν μόνο όταν σώζουν ανθρώπους και όταν φέρνουν μετάλλια και διακρίσεις, όχι για την ίδια τους την ύπαρξη, όχι επειδή λογίζονται άνθρωποι με δικαιώματα και αξιοπρέπεια, όχι γιατί είναι εργαζόμενοι που προσφέρουν σε αυτό τον τόπο και θα έπρεπε να έχουν τα ίδια δικαιώματα με όλους τους εργαζόμενους εδώ.
Δικαιώματα που όταν τα διεκδικούν τότε έρχονται αντιμέτωποι με το πιο βάρβαρο πρόσωπο του συστήματος, είτε αυτό εκφράζεται με το πρόσωπο των εργοδοτών, είτε με τους κρατικούς μηχανισμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου