Τον Ιούνη του 1979 και 28 (!!) ολάκερα χρόνια μετά την ίδρυση το 1951 της Κοινότητας Άνθρακα -Χάλυβα και πρόδρομου της σημερινής ΕΕ, χρειάστηκαν οι θιασώτες της ευρωπαϊκής ιδέας και αρχιτέκτονες του οικοδομήματος για να σκηνοθετήσουν το άχαρο κουκλοθέατρο της ευρωβουλής στη παρούσα μορφή. Τότε δηλαδή που θεσπίστηκε το «δικαίωμα» της άμεσης καθολικής ψηφοφορίας των πολιτών στα κρατικά μέλη.
Όχι βεβαίως γιατί υπήρξε ιστορικό προϊόν δυναμικής απαίτησης των μαζών, όπως τα εθνικά κοινοβούλια ή η αποκατάσταση της λειτουργίας τους σε φάσεις δικτατορικής εμπλοκής (εξέγερση Πολυτεχνείου). Έτσι, ώστε μέσα στα σχετικά εφικτά γεωγραφικά πλαίσια και ποτέ φυσικά με ανεμπόδιστα (ένεκα του ουσιαστικά δικτατορικού χαρακτήρα της οποιασδήποτε αστικής δημοκρατίας) περιθώρια παρέμβασης του κάθε προλεταριάτου στη δική χώρα του, να εξασφαλίζεται η δυνατότητα πολιτικής δράσης και παρέμβασης στις εξελίξεις προασπίζοντας τα δίκια του. Αξιοποιώντας παράλληλα κάθε αναμφισβήτητα καχεκτικό βήμα επικοινωνίας όσων αντισυμβατικών κομμάτων και οργανώσεων υποστηρίζουν τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και ξεμπροστιάζοντας την πελώρια ψευτιά των πάσης φύσης απατηλών ομοειδών διαδικασιών.
Αλλά το θεσμοθέτησαν, επειδή οι επιτελάρχες της ιμπεριαλιστικής σφηκοφωλιάς θεώρησαν αναγκαία τη σύσταση ενός επίπλαστου οργάνου εντελώς απονευρωμένου από αρμοδιότητες και δικαιοδοσίες λήψης πραγματικά καίριων αποφάσεων. Φιλοτεχνώντας έτσι στην πρόσοψη ένα φανταχτερό πίνακα ο οποίος μάταια επιχειρεί να εξωραΐσει την απανθρωπιά και φρίκη, που πρεσβεύει αυτή η κρύπτη των βρικολάκων και λημέρι των σύγχρονων πειρατών.
Μιας και η συθέμελα κλονιζόμενη ΕΕ (πχ Brexit) σημαίνει συνασπισμός των ισχυρών της γηραιάς ηπείρου και πρωτοκάθεδρων του ακόμη πιο γερασμένου και αποκρουστικού καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος έχοντας σαν βαστάζους τις διάφορες ανδράποδες αστικές τάξεις. Με σκοπό και κατόπιν ανάλογου αντίτιμου προς αυτές τις εξαρτημένες, την αποτελεσματικότερη ποδηγέτηση τους. Μετατρέποντας τουτέστιν την Ευρώπη σε απέραντο φέουδο τους. Επίσης για να ανθίστανται σε πιέσεις πιο εύρωστων ανταγωνιστών σε ανατολή και δύση, να εξορμούν αποφασιστικότερα στην παγκόσμια αρένα της νεοαποικιοκρατικής λεηλασίας και να προωθούν την συντονισμένη σε ανώτατη βαθμίδα απομύζηση και καταπίεση των ευρωπαίων εργαζόμενων.
Η μεταπολεμική άνθιση- ανάπτυξη έληξε. Η δομική τους κρίση καλπάζει. Και το σπουδαιότερο, οι ταξικοί συσχετισμοί ανατράπηκαν καταντώντας για τους από κάτω συντριπτικοί. Το παλιό καρβέλι τώρα γίνεται πλέον ψίχουλο πικρό και το καρότο μαστίγιο. Κανένα πλέον ψέμα των κυρίαρχων και παρά τα γενναία διαφημιστικά κονδύλια που σπαταλούν, δεν μπορεί να συγκαλύψει το αυθεντικό πρόσωπο της ΕΕ. Η συρρικνωμένη προσέλευση των ψηφοφόρων (και δίχως να συνυπολογίζονται τα επίσης σημαντικά ποσοστά λευκών και άκυρων) και η συνεπακόλουθη άρνηση νομιμοποίησης των επιδιώξεων του διευθυντηρίου επιβεβαιώνει πανηγυρικά μια σοβαρή αφύπνιση, αμφισβήτηση και απέχθεια. Έστω ομιχλώδη, μη ενεργητική και πολιτικά ακαταστάλακτη. Μα αξιοσημείωτη και δυνητικά ελπιδοφόρα. Συγκεκριμένα η συμμετοχή των εκλογέων στο εναρκτήριο 1979 κατά 62% κατρακύλησε το 2014 στο 42%!!
Ωστόσο αριστερές και εκλογομανιακές συλλογικότητες, οι οποίες αν και προσποιητά εναντιώνονται στην ύπαρξη της λυκοσυμμαχίας και κόπτονται για την απαγκίστρωση λαού και πατρίδας από τα γαμψά της νύχια, παρόλο τούτο στα πλαίσια μιας σχιζοειδούς διαταραχής (ή μήπως απέραντης υποκρισίας;) φλέγονται για την εκπροσώπηση τους στον μηχανισμό εξαπάτησης και παγίδευσης. Επικαλούνται μάλιστα σαν σημαντικότερο επιχείρημα δικαιολόγησης της ολέθρια συγκατανευτικής τους στάσης την κατά συγκυρία (και ποτέ σαν θέσφατο) σωστή, ωφέλιμη και επιβεβλημένη χρησιμοποίηση από τους κομουνιστές (και ποτέ το αντίστροφο) του αντίστοιχου θεσμού της εθνικής βουλής. Όμως διαφέρουν παρασάγγας τα δύο εργαλεία των αντιπάλων μας. Καθότι η σε απόσταση 5,6 χιλιάδων χιλιομέτρων πολυώροφη διακοσμητική γλάστρα των Βρυξελών αποτελεί εγκάθετο και ερήμην των λαών δημιούργημα των ιμπεριαλιστών, για να αποσπά δόλια τη συναίνεση και υποταγή στις αντιδραστικές μεθοδεύσεις τους. Συνάμα όλες οι επιλογές στη δημοκρατική (και άλλο τόσο ανθρωπιστική) Ευρώπη «μας» χαράσσονται στις καγκελαρίες δίχως την τυπική καν επισφράγιση των αιρετών μας. Χαρακτηριστικότατα δε, η βαρβαρότητα και συμφορά των μνημονίων εκπορεύτηκε από τα γραφεία της Μέρκελ χωρίς να συζητηθεί δευτερόλεπτο στον ναό των ευρωεκπροσώπων μας! Τουναντίον επικυρώθηκε υποχρεωτικά στο κτίριο που δεσπόζει στην πρωτοφανώς πνιγμένη από χημικά πλατεία Συντάγματος.
Επιπρόσθετα φαντάζει εξωφρενική, αποτροπιαστική και καθολικά απορριπτέα η νατοϊκή αναγωγή ενός ανάλογου κοινοβουλίου, παρότι μιλάμε για αμιγώς ιμπεριαλιστικής χροιάς ταυτόσημες συγκροτήσεις. Η ΕΕ γιατί εξαιρείται; Επίσης στο βεληνεκές των δυνατοτήτων αναμέτρησης και πάλης κάθε λαού και εντός της επικράτειας που ζει, εργάζεται και βασανίζεται, προσδιορίζεται ο άμεσος, αντιμέτωπος ταξικός εχθρός του (η ντόπια ολιγαρχία) και εθελόδουλης στους δικούς του προστάτες. Μαζί οπωσδήποτε με τα δεκανίκια των πατρώνων του, τα οποία εντούτοις τα κτυπάει μέσα στα σύνορα του και όχι κάπου στο υπερπέραν (οι Βιετκόνγκ συγκρούστηκαν και θριάμβευσαν στη σκλαβωμένη γη τους και όχι στην Ουάσινγκτον). Ταυτόχρονα υπολογίσιμο εμπόδιο είναι και τα δεδομένα της ανισόμετρης ανάπτυξης στη στάθμη των εργατολαϊκών κινημάτων ανά χώρα και άρα του δυσχερέστερου συγχρωτισμού των. Σε συνδυασμό με τις ζωηρά διαφορετικές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες δράσης των. Επουδενί βέβαια υποτιμάται η αναγκαιότητα της διεθνιστικής αλληλεγγύης και συνεργασίας, η οποία πάλι ούτε εκφράζεται με απεσταλμένους ή εκδηλώνεται στην αλλοδαπή (στον ηρωικό Παλαιστίνιο θα συμπαρασταθούμε απέξω στην ισραηλινή πρεσβεία και ουχί ταξιδεύοντας με το μουσειακό πια πλοίο για τη Γάζα).
Μα δεν είναι ή δεν μπορεί να εξελιχθεί σε σπίτι των λαών η ΕΕ; Αρκεί να παρατηρήσουμε με αηδία τους πιο διαπρύσιους, πωρωμένους οπαδούς αυτού του παραμυθιού. Τη υφιστάμενη κυβέρνηση. Δηλαδή τους πρώην άτεγκτους «διαπραγματευτές» και με ένα νόμο εξολοθρευτές των μνημονίων και νυν γονυπετείς στον κάθε Γιούνκερ και στραγγαλιστές του λαού. Όντως κάποτε στο βάθος του ορίζοντα θα κτίσουν το ατόφια κοινό σπιτικό τους οι μονιασμένοι λαοί. Αλλά όταν σπάσουν με το σφυρί της επανάστασης πρωτύτερα τις αλυσίδες της κεφαλαιοκρατικής τυραννίας γκρεμίζοντας τα διχαστικά σύνορα. Μονάχα τότε. Τώρα επιβάλλεται να τα υπερασπιστούν από την κατάφωρη παραβίαση του αμερικανοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.
Παρεμπιπτόντως δεν είναι περίεργο και ολωσδιόλου ανεξήγητο, ότι η αριστερά της ψηφοθηρίας κρίνεται ασυναγώνιστη στην ενίοτε εκκωφαντική μα στείρα ρητορική πολεμική κατά της ΕΕ και της ντόπιας πλουτοκρατίας πρωτοστατώντας σε ακτιβίστικους θεατρινισμούς. Ότι χρεώνεται τη εσκεμμένα μη συμβολή της στον ξεσηκωμό του λαού για την απόκρουση της αντεργατικής καταιγίδας και ειρωνεύεται την μετωπική αναγκαιότητα ανάκαμψης του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Επίσης γιατί «παρασύρεται» μωρόπιστη και ξελογιασμένη από τις σειρήνες της ιμπεριαλιστικής ΕΕ χαρίζοντας κύρος και αναγνώριση στη φάρσα των ευρωεκλογών. Όλα τα ανωτέρω απαρτίζουν μια αρμονική ρεφορμιστική αλληλουχία και μια επιβλαβέστατη δυσαρμονία με τις κραυγαλέες επιταγές του σήμερα.
Πριν 40 χρόνια στο Ζάππειο μας μαστούρωναν με διθυραμβικά τάματα, πως θα τρώγαμε τάχατε με χρυσά κουτάλια (εκτός και αν εννοούσαν το ντόπιο κεφάλαιο, οπότε επαληθεύτηκαν), εφόσον θα άνοιγε για τα προϊόντα μας η αγορά εκατοντάδων εκατομμυρίων καταναλωτών. Αντ` αυτών τι είδαμε; Πως μας αντάμειψε η ένταξη; Μήπως με ένα παράδεισο;
Αναπολώντας όμως τις υποσχέσεις που μαγεμένη άκουγε τότε σαν δεσποινίδα, η υποχρεωμένη να δουλεύει ακόμη λόγω αλλαγής του ασφαλιστικού ηλικιωμένη και αποκαμωμένη καμαριέρα (και όλοι οι βιοπαλαιστές) κυριεύεται από οργή νιώθοντας το εργοδοτικό μαστίγιο στην πλάτη και το μισοάδειο πορτοφόλι. Ότι λιγοστό χρήμα μπει με εξοντωτικά ωράρια και σκληρή εντατικοποίηση, το αφανίζουν ακρίβεια και φόροι. Ξεχειλίζει με θυμό ο χρεοκοπημένος κτηνοτρόφος και ο ξεκληρισμένος αγρότης ακούγοντας τα αρνητικά εμπορικά ισοζύγια να φουσκώνουν συνεχώς και μονάχα οι εισαγωγές κρέατος ανά χρόνο να κοστίζουν πάνω από ένα δις ευρώ. Ένα παραγωγικό κουφάρι και σφαγείο δικαιωμάτων κατάντησε η Ελλάδα. Μεταπρατικό συμπλήρωμα και αποκλειστικό παράρτημα υπηρεσιών. 300,000χιλιάδες μετρούνται οι μετανάστες νεολαίοι. Κατεδαφισμένες οι εργασιακές σχέσεις με απόπνοια μεσαίωνα. Νοσοκομεία βαριά άρρωστα. Μόρφωση, είδος υπερπολυτελείας. Αυτοκτονίες ένεκα απόγνωσης. Απογείωση της υπογεννητικότητας. Τη συντροφεύει αχώριστα η ανεργία, η μη αλχημιστικά παραχαραγμένη. Κοινότυπο γεγονός και στα «ψιλά» κιόλας της ειδησεογραφίας τα εργατικά «ατυχήματα». Θάνατοι από μαγκάλια. Τα δηλητήρια της «ανάπτυξης» ποτίζουν τη Χαλκιδική. Η «μέριμνα» της πολιτείας απανθρακώνει αμέτρητες ζωές με τις φωτιές το καλοκαίρι και πνίγει τον χειμώνα με τις βροχές. Τα μόνα που ευημερούν είναι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τα χρέη στους δανειστές, η υποτιθέμενα μόνο μέχρι το2060 υποθήκευση των επόμενων γενιών μας και οι τρομονόμοι. Αντάμα με προκλητικές αθωώσεις δολοφόνων φασιστών και αστυνομικών. Σαν το καφέ δηλαδή που αναζητά το τσιγάρο, έτσι η λιτότητα και φτώχεια συνοδεύεται με δοσολογία καταστολής.
Τέτοια λοιπόν αποδείχτηκε η ΕΕ. Και δεν θα μπορούσε να γινόταν αλλιώς. Αφού δεν μιλάμε για ένα κατηχητικό καλοσυνάτων παραγόντων. Μα για μια λυσσασμένη συμμορία τεράτων που πρωτοστάτησε στο ρήμαγμα σειράς κρατών μετατρέποντας τις σε κρεματόρια αθώων Γιουγκοσλάβων, Ουκρανών, Σύριων, Λιβύων, Ιρακινών. Δίνοντας στα θύματα της βάσει της αντιπροσφυγικής τακτικής τη χαριστική βολή στα νερά της Μεσογείου. Πρόκειται περί ενός απροκάλυπτα αντικομουνιστικού συρφετού, που δεν διστάζει από τη μια να δικάζει Τούρκους αγωνιστές με ευγενικά ιδανικά εθνικοταξικής απελευθέρωσης και συναδέλφωσης των λαών (αντί αλληλοσφαγής για τα κοιτάσματα). Και από την άλλη να θωπεύει το εκτρωματικό γέννημα του φασισμού, που βγαίνει από τα σπλάχνα της. Παρά τις αερολογίες και τα εκβιαστικά προσκλητήρια των κατ` επίφαση προοδευτικών ιθυνόντων για συσπείρωση γύρω από τις κάλπες με σκοπό την απομόνωση του νεοναζισμού. Ώστε να περνάνε (ψηφισμένες) οι φασίζουσες πρακτικές με τον δημοκρατικοφανή μανδύα τους. Ακριβώς όπως κάνει ο αντιλεπενιστής Μακρόν σκοτώνοντας, ξεματιάζοντας και ακρωτηριάζοντας με «αντιφασιστική» ζέση τους με τα κίτρινα γιλέκα διαμαρτυρόμενους κατά των αλά γαλλικά μνημονίων. Στον «παραδόξως» όχι κακόμοιρο ωσάν τη ψωροκώσταινα, μα στον δεύτερο πιο ακμαίο (με πυρηνικό κιόλας ανάστημα και υπερπόντιες κτήσεις) και εύπορο πυλώνα της ΕΕ.
Άρα ξεγυμνωμένη αυτή είναι η ΕΕ, ο λόγος οικοδόμησης της, η θητεία της και το μακαβριότερο μέλλον που επιφυλάσσει για τους εκμεταλλευόμενους λαούς της.
Να γιατί η αποχή πρέπει και μάλλον θα αυξηθεί κουρελιάζοντας τις ακριβοπληρωμένες εκστρατείες καλλωπισμού αυτής της εγκληματικής και αρπακτικής δράκας. Να γιατί πρέπει να περιφρονηθούν οι αντιλενινιστικές προτροπές των ρεφορμιστών για εκλογική ενίσχυση τους. Όσο βάσιμα οραματίζονται το μεταβατικό θεμελίωμα του σοσιαλισμού ή την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας μες στα καπιταλιστικά μπουντρούμια, άλλο τόσο ειλικρινά πασχίζουν για την έξοδο από την ΕΕ μέσω της αποδοχής του δόκανου της ευρωκάλπης.
Οι έλληνες εργαζόμενοι πιέζονται σε αποχή για δυο ιδιαίτερους λόγους παραπάνω. Τα μνημόνια διαρκείας και τους πολεμικούς κίνδυνους που σωρεύονται και αιωρούνται στη βορειοανατολική γειτονιά (μπαρουτοκαπνισμένα Βαλκάνια και λαμπαδιασμένη Μέση Ανατολή) εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και σαν απότοκος των προηγούμενων η αναπτέρωση αστικών εθνικισμών και καταστροφικών τυχοδιωκτισμών. Προχθές μάλιστα και ως δείγμα του εύφλεκτου κλίματος στην περιοχή ο Τραμπ απείλησε με δαιμονισμένο ύφος το Ιράν και την παγκόσμια ειρήνη λέγοντας αυτολεξεί πως «έχει φορτωμένο το ισχυρότερο πλοίο στον πλανήτη».
Περεταίρω η αποχή ας σηματοδοτήσει και εγκαινιάσει ένα συνειδητοποιημένο, μαζικό και μαχητικό ρεύμα αντίστασης, διεκδίκησης και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Εδώ εστιάζεται ο εφιαλτικός ΤΡΟΜΟΣ τους. Η ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ- μετουσίωση της «ανώδυνης», ενστικτώδους παθητικής αποχής σε ωριμότερη καταγγελία και έμπρακτη καταδίκη.
Δυστυχώς το ΚΚΕ(μ-λ) συνιστά τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ φορέα σε όλο το φάσμα του πολιτικού στερεώματος, που από την πρώτη φορά της καθιέρωσης των ευρωεκλογών και αδιάκριτα οργανωτικού μεγέθους ανυποχώρητα προπαγάνδιζε την αποχή.
Είναι η μοναχική καλαμιά στον κάμπο που υιοθέτησε αυτή την συμπεριφορά, επιμένοντας να κινιέται κόντρα στον άνεμο και να παλεύει προσδοκώντας το ζωντάνεμα της ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗΣ. Πιθανόν έτσι να εξηγείται το σχεδόν αυτοστιγμής ξήλωμα των πολλών πανό μας στην πόλη των Χανίων και τα οποία αναφέρουν το «παράφωνο» μήνυμα μας. καλώντας στην προγραμματισμένη εκδήλωση την Παρασκευή 17 Μάη, 7,30μμ στο Εργατικό Κέντρο.
ΚΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου