μοιράζει υποσχέσεις στους αγρότες,
θα σας γλιτώσουμε από τη δυστυχία,
νερό θα φέρουμε θα φτιάξουμε σχολεία
κι όσο για τα φτωχά κορίτσια σας γαμπρούς εμείς θα βρούμε.
…
Ήρθε ο βουλευτής στο χωριό βόλτες από κει και από δω
μοιράζει υποσχέσεις στους αγρότες,
θα γίνει αύξηση τιμής των προϊόντων,
θα αυξηθούν και οι συντάξεις των γερόντων,
νοσοκομεία θα σας χτίσουμε οι εκλογές ζυγώνουν»
Οι στίχοι του Διονύση Τζεφρώνη που μελοποίησε ο Θωμάς Μπακαλάκος το 1975 είναι προφανές ότι δεν έχουν καμία σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα. Αφορούν μια εποχή που χαρακτηριζόταν από έναν διαφορετικό συσχετισμό. Που ο λαός θεωρούσε ευνόητο ότι ο αγώνας είναι ο τρόπος για να βελτιώσει τη ζωή του. Που ένιωθε ότι οι αγώνες του θα φέρουν ένα καλύτερο αύριο. Αυτή η αγωνιστική κοινωνική αναταραχή ανάγκαζε το σύστημα και τους πολιτικούς του παράγοντες να μοιράζουν υποσχέσεις πριν από κάθε εκλογές, υποσχέσεις που πολλές φορές ξεπερνούσαν και τα όρια της σοβαρότητας.
Είμαστε, όμως, στο 2019. Και αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στην προεκλογική ατζέντα των βασικών πολιτικών διεκδικητών της διαχείρισης του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού.
Η σημερινή κυβέρνηση παρουσιάζει τις «αριστερές» της υποσχέσεις, οι οποίες δεν είναι τίποτα άλλο από τη γνωστή ΣΥΡΙΖΑίικη εικονική πραγματικότητα που κάνει το μαύρο άσπρο: γενικόλογες διακηρύξεις για «κατακτήσεις που θα επανέλθουν σταδιακά αλλά στο πλαίσιο -ασφαλώς- της δημοσιονομικής πειθαρχίας», εισπρακτικό σαφάρι με τις 120 δόσεις (μέτρο που παρουσιάζεται ως φιλολαϊκό!) και υποσχέσεις «ανάπτυξης» που θα φέρει η υποταγή και η εξυπηρέτηση των νατοϊκών πολεμικών σχεδιασμών στην περιοχή. Και, βεβαίως, η τρομοκρατία για την «ακροδεξιά που επελαύνει» και ο λαός που καλείται τρομοκρατημένος να στηρίξει αυτούς που με την πολιτική τους της στρώνουν το δρόμο. Πολύ… αριστερές και πολύ… υποσχέσεις είναι όλα αυτά. Μάλλον σαν σενάριο τρόμου δείχνουν περισσότερο.
Από την άλλη, η ΝΔ δια στόματος Μητσοτάκη «υπόσχεται» ουσιαστικά ότι θα καταργήσει το δώρο Χριστουγέννων, θα εφαρμόσει 7 μέρες δουλειάς και διά στόματος Βέρδου (που είναι πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ) ότι θα καταργήσει το επίδομα ανεργίας! Πιεσμένη από την χρέωση από τα αφεντικά της για την «ανεύθυνη» στάση της στο ζήτημα της συμφωνίας των Πρεσπών, η ΝΔ φροντίζει να δείξει τα δόντια της προεκλογικά για να ισοφαρίσει τη χαμένη της αξιοπιστία και να κερδίσει την εύνοια των αφεντικών της απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ (είναι άλλο ζήτημα αν θα το καταφέρει), ενώ σε κρεσέντο επίθεσης στα δημοκρατικά δικαιώματα, υπόσχεται πλήρη τρομοκράτηση της κοινωνίας.
Με δυο λόγια, οι βασικοί μνηστήρες της κυβερνητικής εξουσίας, ενώ και παρά ότι είμαστε σε προεκλογική περίοδο, υπόσχονται ωμά το εξής τρίπτυχο: βάθεμα της εξάρτησης (Ελλάδα - μεντεσές των ΝΑΤΟϊκών επιδιώξεων στην περιοχή), συνέχιση και όξυνση της λιτότητας, ενίσχυση της κρατικής τρομοκρατίας.
Και αν αυτό το πλαίσιο αποτελεί το πλαίσιο των προεκλογικών δεσμεύσεων του πολιτικού συστήματος της χώρας, μπορεί ο καθένας να καταλάβει τι είναι αυτό που θα ακολουθήσει μετά τις εκλογές. Σε αντίθεση με τα παραμύθια της κυβέρνησης για μια υποτιθέμενη «νέα ισορροπία που έχει επέλθει» -παραμύθια τα οποία σε μεγάλο βαθμό έχει καταπιεί και το ΚΚΕ αλλά και πολλές εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις-, η πραγματικότητα είναι ότι παραμένουμε σε φάση κλιμάκωσης της επίθεσης απέναντι στο σύνολο των δικαιωμάτων του λαού, της εργατικής τάξης, των εργαζομένων και ανέργων, της σπουδάζουσας και εργαζόμενης νεολαίας. Ότι το κλίμα αντιδραστικοποιείται, ότι το επίσημο σύστημα φασιστικοποιείται (και για αυτό ας μην χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την άνοδο του καθαρού φασισμού οι πολιτικοί εκπρόσωποι του επίσημου συστήματος), ότι η επόμενη κυβέρνηση (ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ!) θα είναι ακόμα πιο επιθετική από τη σημερινή. Ότι τελικά αυτό που υπόσχονται προεκλογικά ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ κλπ είναι περισσότερος πόλεμος, περισσότερη φτώχεια, περισσότερη κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, περισσότερη καταστροφή του περιβάλλοντος, περισσότερα πολιτιστικά σκουπίδια. Γιατί αυτό «υπόσχεται» το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα που υπηρετούν.
Και τότε τι άλλαξε -θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος- από την εποχή των παχυλών υποσχέσεων; Ίδιο σύστημα δεν ήταν και τότε; Άλλαξε αυτό που αναφέρουμε στην αρχή του κειμένου. Μεσολάβησε η ολοκλήρωση της ήττας του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και η αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης. Προχώρησε η κυριαρχία εκείνων των εκδοχών της αριστεράς (που στη χώρα μας εξέφρασαν το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός) που ζούσαν και ανέπνεαν για τους μεγαλειώδεις εκλογικούς στόχους με τελικό στόχο μια θέση αναγνώρισης από τα κέντρα του συστήματος, με πολιτικό πλαίσιο προτασεολογίας, συνδιαχείρισης και τελικά αποδοχής του μονόδρομου του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού. Αυτό το πλαίσιο, με διάφορους… ριζοσπαστικούς τρόπους, εγκόλπωσε και μεγάλη μερίδα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Και όταν ο οπορτουνισμός κυριαρχεί στο πλαίσιο της Αριστεράς, το… καθαρό σύστημα κυριαρχεί στην κοινωνία.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε νέο γύρο επίθεσης και οδύνης (κάθε είδους) για την εργατική τάξη και το λαό της χώρας αλλά και για τους λαούς του κόσμου. Οι προεκλογικές «υποσχέσεις»-απειλές θα δώσουν τη θέση τους, μετά τις εκλογές, σε νέο οδοστρωτήρα απέναντι στο λαό.
Ο λαός, οι εργάτες, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι θα ξαναψάξουν τους δρόμους της αντίστασης. Η κόλαση που υπόσχεται το σύστημα δεν θα γίνει αποδεκτή. Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, οι κομμουνίστριες και οι κομμουνιστές έχουν να αναμετρηθούν όχι μόνο με την ανάγκη συμβολής τους στη χάραξη αυτών των δρόμων αντίστασης, αλλά και με όλη τη σαβούρα που έχει συσσωρευτεί στο κίνημα από την κυριαρχία για τόσα χρόνια ρεφορμιστικών αυταπατών, φαντασιώσεων φτιασιδώματος του συστήματος, ταξικής συνεργασίας, εκλογικού κρετινισμού, παρδαλού «κινηματισμού» με εκλογικές φιλοδοξίες και ορίζοντα, αντικομμουνισμού, εξοβελισμού της επαναστατικής προοπτικής.
Τα καθήκοντα σίγουρα δύσκολα και πολλαπλά. Η επίγνωσή τους είναι η απαραίτητη βάση για τη συμβολή στην απάντησή τους…
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου