Ποιο όμως είναι το ιδιαίτερο κεντρικό διακύβευμα μιας μάχης με προεξοφλημένο νικητή (την ολιγαρχία) και ζητούμενο απλά τον κυβερνητικό υλοποιητή αυτής της επιτυχίας; Για να αλλάξει το όποιο αποτέλεσμα τι ακριβώς; Ότι και τα προηγούμενα; Δηλαδή όλα προς το χειρότερο για τους από κάτω; Για να επισφραγιστεί για πολλοστή φορά η κυριαρχία των ντόπιων σκυλόψαρων; Όση βέβαια τους έχει απομείνει εξαιτίας της ασφυκτικής (αλλά και ζωτικής συνάμα) περικύκλωσης από τους γιγάντιους αμερικανοευρωπαϊκούς καρχαρίες. Μήπως για να υπάρξει και η επίσημη επικύρωση του επόμενου και αγριότερου κύκλου της σε βάρος μας επίθεσης;
Διατυμπανίζεται πανταχόθεν η κρισιμότητα αυτής της αναμέτρησης. Μα πότε δεν επικαλέστηκαν το παλαιολιθικό αυτό επιχείρημα; Ίσως όμως να έχουν κάποιο δίκιο. Εφόσον έτσι κρίνεται η παχύσαρκη νομή της εξουσίας και συγκεκριμενοποιείται ο εκάστοτε διαχειριστής του συστήματος της αδικίας και υποτέλειας. Επιπρόσθετα αποκρυσταλλώνεται ο πολιτικός χάρτης. Τουτέστιν απεικονίζονται οι ταξικοί συσχετισμοί (και αποκαρδιωτικά δυσμενείς για τους τίμιους βιοπαλαιστές) σε συνδυασμό με την «αποσαφήνιση» στους κόλπους της ολιγαρχίας υφιστάμενων διαφορετικών τάσεων.
Και τρισαλίμονο τους, όχι όσον αφορά διιστάμενες θεωρήσεις στη γραμμή πλεύσης της κρατικής συλλογικής τους βάρκας. Μιας και δεδομένα ρυμουλκείται από τα ιμπεριαλιστικά υπερωκεάνια (και αεροπλανοφόρα) με τραγικά συρρικνωμένες τις δυνατότητες απόκλισης από την προδιαγραμμένη ρότα. Έτσι η ενδοαστική αντιπαράθεση περιορίζεται και περιστρέφεται (εξού και το «στεγνό») πλέον στο ποιες μερίδες καπιταλιστών θα καρπωθούν πιότερο την κατασπάραξη του μόχθου των εργαζόμενων και των απομειναριών του φυσικού πλούτου της χώρας. Ότι δηλαδή περισσεύει από την ιμπεριαλιστική λεηλασία.
Καθοριστικής σημασίας λοιπόν χαρακτηρίζει την έκβαση της εκλογικής μάχης όλο το κομματικό φάσμα. Οι δύο «πυλώνες» ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ (μια δύναμη που πρωτοστατούσε κάποτε στον αναθεματισμό του επάρατου δικομματισμού!) ξιφουλκούν για το ποιος θα αναλάβει το χρίσμα της επιφανειακής εξουσίας. Ώστε να συνεχίσουν με αναζωογονημένη ορμή το γδάρσιμο του λαού. Να υλοποιήσουν απαράλλακτα το ίδιο και άλλωστε αυστηρά διατεταγμένο άνωθεν και έξωθεν μείγμα αντεργατικών μέτρων. Ο ένας με υπευθυνότητα για τους «όλους» (τους κεφαλαιοκράτες) και ο άλλος με αντισυντηρητισμό για τους «πολλούς» (αυτούς που έκανε απελπιστικά φτωχότερους).
Παραδίπλα το ΚΙΝΑΛ (και νυν θύμα της εναλλαγής) αξιώνει ρυθμιστικό ρόλο στα πράγματα δίχως όμως να διευκρινίζει προς όφελος ποιών. Προφανώς εξυπακούεται λόγω της ευδόκιμης πολύχρονης θητείας στο πρωθυπουργικό τιμόνι και σαν ο πρωτομάστορας των μνημονίων. Ασθμαίνοντας τα λοιπά αποκόμματα (ορισμένα και διάττοντες αστέρες) με ποικιλία απόχρωσης πασχίζουν να ρυθμίσουν την είσοδο στο κοινοβούλιο και το υπαρξιακό τους ζήτημα σε «πολωμένες» εποχές.
Οπωσδήποτε η κατάμαυρη (φασιστική) πτέρυγα του ναού της δημοκρατίας των κεφαλαιοκρατών εμπλουτισμένη παραμένει σε ασφαλή όρια επιβίωσης. Καθότι ο καπιταλισμός σε τέτοιες ταραγμένες περιόδους κρίνει αναγκαία την παρουσία (έστω και σε λελογισμένη δοσολογία) όλων των τάσεων. Των φρονίμων τα παιδιά πριν χρειαστούν κάτι, το έχουν προληπτικά στα σκαριά.
Παραπίσω έπονται οι δήθεν αυθεντικοί εκφραστές των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αγωνιά η ψηφομανιακή αριστερά όχι για το αν οι μάζες θα ξανασηκώσουν το κεφάλι, ανασυγκροτηθούν και αντιπαλέψουν το παραπέρα θέρισμα κατακτήσεων. Άλλωστε αν το ήθελε, θα το είχε ήδη πράξει. Είχε και οργανωτικό ανάστημα και περιθώριο εννέα ολάκερα χρόνια επιβολής της μνημονιακής κατάρας για αξιοποίηση και κλιμάκωση εκδηλωμένων διάσπαρτων ή πιο μαζικών (έκρηξη- κίνημα πλατειών) αγωνιστικών διαθέσεων. Τουναντίον διάπρεψε σε υπονομευτικές του ξεσηκωμού εκδηλώσεις με θεατρινισμούς, εικονικότητες, εθιμοτυπίες και προσκύνημα της αστικής νομιμότητας.
Τώρα όμως πραγματικά αποδύεται μιας εξαντλητικής προσπάθειας περιορισμού των αποτυπωμένων στις ευρωεκλογές (διαδικασία νομιμοποίησης εξάρτησης και εξωραϊσμού του αντιδραστικού οικοδομήματος της ΕΕ) απωλειών. Πληρώνεται έτσι το τίμημα της ρεφορμιστικής απάρνησης του ταυτισμένου ιστορικά χαρακτήρα της σαν μπροστάρης αγώνων, θυσιών, συγκρούσεων με το σάπιο κατεστημένο.
Σε ετούτη όμως την ελεεινή εμποροπανήγυρη παραπλάνησης τι ζητάμε εμείς με τον μικρό μας πάγκο, αλλά τη μεγάλη πραμάτεια επάνω του; Γιατί άραγε ήμασταν και παραμένουμε περιορισμένα τόσοι; Τι πασχίζουμε αλήθεια και τι μπορούμε να αλλάξουμε με την παρέμβαση μας;
Τα τυπικά ποσοστά μας (γιατί η εκτίμηση του απλού κόσμου είναι σαφώς πολλαπλάσια ) είναι λοιπόν όσα περίπου μας αναλογούν με βάση την αναπτυγμένη κινηματική στάθμη και την ιδεολογικοπολιτική του χροιά με μια σαφώς καταγραφή επί του συντηρητικότερου. Ο λαός δέχεται άοπλος το σφυροκόπημα του βιοτικού επίπεδου, δικαιωμάτων και ελευθεριών. Χαμηλή επίσης η ακτινοβολία της επαναστατικής αντίληψης. Οπότε πως θα συμβάδιζε αυτή η ξηρασία κινητοποιήσεων και το ξεθώριασμα της αντικαθεστωτικής προοπτικής με μια βροχή ψήφων στον συνεπή κομμουνιστικό κομιστή τέτοιων απόψεων και προτάσεων;
Οπωσδήποτε θα έπρεπε να προβληματίζει (και σε βαθμό αυτοχειρίας μάλιστα) για την αποτελεσματικότητα της απήχησης και γείωσης ενός κομουνιστικού φορέα μια υποθετική ύπαρξη οργασμού κινητοποιήσεων με την καθήλωση του σε ευτελείς εκλογικές επιδόσεις. Όπως αντίστροφα φαντάζει αλλόκοτη ή ύποπτη η επίδειξη μιας σημαντικής παρουσίας (γιατί ένα περίπου 5% δεν είναι ευκαταφρόνητο μέγεθος) με φλέγμα προς τους «πουθενάδες» εν μέσω κινηματικής άπνοιας και ραγδαίας οπισθοχώρησης.
Ουδέν πάλι όμως ανεξήγητο ισχύει στη τελευταία παραφωνία. Εφόσον εκεί και έτσι αποτυπώνεται η έκταση της επιρροής -διάβρωσης σημαντικού μέρους της εργατικής τάξης από τις ρεφορμιστικές ιδέες και παραλυτικές πρακτικές. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στο συνδικαλιστικό χώρο, όπου ενίοτε παρατηρείται πρωτοκαθεδρία γραφειοκρατικών ηγεσιών σε απονεκρωμένα σωματεία.
Αντίθετα η δική μας επιδίωξη (και θεμιτή άλλωστε για οιονδήποτε πολιτικό σχηματισμό) είναι η διεύρυνση της αποδοχής των θέσεων μας μέσω και της εκλογικής προτίμησης. Με μία όμως τεράστια ειδοποιό διαφορά από τους υπόλοιπους συλλήβδην καλπολάτρες. Καθότι τη μοναδική σημασία που προσδίδουμε στην εκλογική διαδικασία είναι εκείνη της αξιοποίησης μιας επιπλέον δυνατότητας και ευκαιρίας για αποδόμηση της κοινοβουλευτικής αποχαύνωσης και ανάδειξης της ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗΣ διεξόδου υπεράσπισης των ποδοπατημένων δίκιων της εργατικής τάξης και του λαού. Δηλαδή την ΟΡΓΑΝΩΣΗ και ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ απέναντι στη σχεδιαζόμενη κλιμάκωση της βαρβαρότητας.
Γιατί το ρήμαγμα της κοινωνίας δεν συντελέστηκε, επειδή η αριστερά δεν είσπραξε αρκετούς ψήφους. Το μεροκάματο του υποσιτισμού, ο καλπασμός της ανεργίας, η αποσάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, η ταξική λαιμητόμος στο δικαίωμα μόρφωσης και περίθαλψης, ο λίβας της φασιστικοποίησης, η αναζωπύρωση εθνικισμών, το μάτωμα της ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή μας με αγκωνάρι την αμερικανονατοϊκή βάση Ελλάδα και οι πολεμικοί κίνδυνοι που με προκλητικό ύφος μας κοιτάζουν κατάματα επικράτησαν εφόσον το διεκδικητικό, αντιφασιστικό, αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα γονάτισαν. Με τη τρικλοποδιά της λογικής της αντιπροσώπευσης μέχρι τη ξεδιάντροπη υπονόμευση αγωνιστικών εκδηλώσεων από ψεύτικους φίλους.
Συμφωνούμε λοιπόν μερικά με τη διαπίστωση της κρισιμότητας. Μιας και είναι κρίσιμη η συνειδητοποίηση από τον λαό πως η ανακοπή της παραπέρα κατρακύλας στην εξαθλίωση και τις πολεμικές απειλές εξαρτιέται από το ξαναφούντωμα της πάλης του.
Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΔΕΝ ΔΥΝΑΜΩΝΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ, ΑΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ ΜΕΤΩΠΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ
Ψηφίστε - στηρίξετε το ΚΚΕ (μ-λ)
Η κεντρική προεκλογική εκδήλωση στα Χανιά θα γίνει τη Δευτέρα 24-6 στις 8μμ στην πλατεία Νέων Καταστημάτων (1866) απέναντι από το ΣΥΝΚΑ.
ΚΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου