Για το εκλογικό αποτέλεσμα της Χρυσής Αυγής

Οι εκλογές της 7ης Ιουλίου, πέραν των υπολοίπων αποτελεσμάτων που ανέδειξαν, έφεραν και την εκλογική μείωση της Χρυσής Αυγής, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα τη μη είσοδό της στη Βουλή. Πρώτα-πρώτα, και για να μην παρεξηγηθούμε, κάτι τέτοιο δεν είναι κατά βάσιν κακό. Η πολιτική νομιμοποίηση του κοινοβουλίου, το σταθερό πολιτικό βήμα και οι δυνατότητες για αναβαθμισμένη προώθηση της σάπιας φασιστικής ιδεολογίας είναι πράγματα που καθόλου δεν θα λυπηθούμε που θα τα απωλέσει η Χρυσή Αυγή. Όπως παρατηρήθηκε πολύ σωστά, με τα τελευταία αποτελέσματα: «αρκετοί κατηγορούμενοι για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης δεν θα απολογηθούν με την ιδιότητα του βουλευτή» καθώς επίσης «η απώλεια της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης θα σημάνει νέες δυσκολίες στη χρηματοδότηση της οργάνωσης, καθώς θα παύσουν οι μηνιαίες βουλευτικές αποζημιώσεις» (https://jailgoldendawn.com/). Και ενώ σαν πρώτη είδηση το ότι οι νοσταλγοί και πολιτικοί απόγονοι των Ναζί δεν συγκέντρωσαν το απαραίτητο 3% για να μπουν στη Βουλή δεν μας ακούγεται καθόλου κακό, το ζήτημα της ακροδεξιάς και της αντιφασιστικής πάλης περνάει από πολλά βήματα.

Ας ρίξουμε όμως πρώτα μια ματιά στους αριθμούς. Η Χρυσή Αυγή συγκέντρωσε 165.709 ψήφους και ποσοστό 2,93% επί του εκλογικού σώματος. Το νούμερο αυτό εμφανίζεται εξαιρετικά μειωμένο σε σχέση με τις προηγούμενες εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, όταν η ΧΑ είχε πάρει 379.581 ψήφους και 6,99%. Υπάρχει όμως και σαφέστατη μείωση από τα αποτελέσματα των τελευταίων ευρωεκλογών, τον Μάιο: το συνολικό άθροισμα ήταν 275.734 ψήφοι και ποσοστό 4,87%.

Φαίνεται λοιπόν ότι υπάρχει μια σταθερή καθοδική πορεία, τουλάχιστον σε εκλογικό επίπεδο, του νεοναζιστικού μορφώματος που λέγεται Χρυσή Αυγή. Tην επόμενη όμως μέρα των εκλογών βρισκόμαστε να αναρωτιόμαστε: φτάνει αυτό για να μιλούμε για τσάκισμα του φασισμού και το παραμέρισμά του από τον ελληνικό λαό; Μπορούμε να ανασάνουμε κάπως πιο ελεύθερα, λυτρωμένοι από τη μάστιγα του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας; Είμαστε ήσυχοι ότι οι πιο πιστοί υπηρέτες του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος δεν θα συνεχίσουν να κάνουν την δουλειά που ξέρουν καλύτερα, να τρομοκρατούν και να τραμπουκίζουν τους προοδευτικούς ανθρώπους, τους αριστερούς αγωνιστές, τους απεργούς, τους μετανάστες; Είναι εν τέλει το πράγμα σε κάπως καλύτερη μοίρα από τον Μάιο του 2012, οπότε και η Χρυσή Αυγή μπήκε για πρώτη φορά στο Κοινοβούλιο;

Η απάντηση είναι –δυστυχώς– όχι. Η φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής συνεχίζεται αμείωτη, παρά την εκλογική “ήττα” της Χρυσής Αυγής. Απόδειξη γι’ αυτό είναι τα ουκ ολίγα δεξιά-ακροδεξιά κόμματα και συνδυασμοί που επανήλθαν ή πρωτοεμφανίστηκαν στις Ευρωεκλογές του Μαΐου (ενδεικτικά εκτός από τους συνήθεις ΛΑΟΣ, Χρυσή Αυγή, τον Τζήμερο, τη Νέα Δεξιά του Κρανιδιώτη είχαμε για πρώτη φορά την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου, το Εθνικό Μέτωπο-Πατριωτικός Σύνδεσμος κα). Αυτή η πολυμορφία σε απόψεις που ανοιχτά στηρίζουν τις πιο αντιδραστικές και συντηρητικές πολιτικές του συστήματος, μόνο ένα πράγμα μας καταδεικνύει: ότι η ιδεολογική και πολιτική μάχη με την ακροδεξιά και τον εθνικισμό έχει πολλά βήματα ακόμα μέχρι να νικήσει. Ταυτόχρονα θα ήταν παράλογο να θεωρούμε ότι οι περίπου 110.000 ψήφοι που έχασε η Χρυσή Αυγή μέσα σε ένα μήνα (τέλη Μάη-αρχές Ιούνη) είτε πιέστηκαν από κάποιο αντιφασιστικό κίνημα, είτε απομονώθηκαν από τη λαϊκή δυσαρέσκεια (ποια άλλωστε με το κίνημα εγκλωβισμένο στην εκλογολογία;), είτε στράφηκαν σε μετριοπαθέστερες λύσεις αποφεύγοντας την ακροδεξιά. Η άνοδος και είσοδος της Ελληνικής Λύσης του Βελόπουλου στη Βουλή (ανθρώπου που ψύχραιμα προτείνει το χτίσιμο τείχους και ναρκοπέδιο στον Έβρο κατά τα πρότυπα Τράμπ), καθώς και οι εξαγγελτικές δηλώσεις της Νέας Δημοκρατίας για μια σειρά μέτρα (το «καθάρισμα» των Εξαρχείων, η κατάργηση του Ασύλου κλπ) δηλώνουν ξεκάθαρα ότι το πολιτικό σκηνικό θα συνεχίσει να αντιδραστικοποιείται όσο δεν συναντά ισχυρή αντίσταση. Το ίδιο κόμμα άλλωστε τα τελευταία χρόνια έχει συμπεριλάβει πληθώρα ακροδεξιών επιλογών (Βορίδης, Πλεύρης, Γεωργιάδης κοκ) για να μπορέσει να ανοιχτεί και να επαναφέρει στους ψηφοφόρους του κόσμο που στράφηκε προς άλλες εθνικιστικές-ακροδεξιές “λύσεις”.

Στο ζήτημα άλλωστε που πρέπει να αποτελεί το βαρύμετρο των εκτιμήσεων, στον αντίκτυπο της πολιτικής στην καθημερινή ζωή του λαού, θα λέγαμε ότι το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε μια δεξιά μετατόπιση χωρίς φραγμούς. Οι δολοφονίες του Ζακ Κωστόπουλου και του Εμπουκά Μαμάν Σούμπεκ, οι εμπρησμοί σε καταλήψεις και αριστερούς χώρους, τα εθνικιστικά συλλαλητήρια και οι εθνικιστικές μαθητικές καταλήψεις, η στοχοποίηση και ο ξυλοδαρμός αγωνιστών φοιτητών, η κάθε είδους αντι-αριστερή, αντικομμουνιστική προπαγάνδα, τα επεισόδια με την Τουρκία που αναζωπυρώνουν εθνικιστικές, ψευτοπατριωτικές αφηγήσεις, καθώς και η προεκλογική προσπάθεια τρομοκράτησης των δυνάμεων της αριστεράς με βανδαλισμούς και απειλές είναι μερικές μόνο από τις εικόνες που συνθέτουν αυτό το σκηνικό. Οι παραστρατιωτικές ομάδες που ενεργοποιήθηκαν με τα αντιδραστικά συλλαλητήρια, οι γνωστοί άγνωστοι που χτυπάνε ακόμη και μαθητές (βλ. το περιστατικό της 20ης Γενάρη) έρχονται σε άμεσο «δέσιμο» με τις δηλώσεις υπαστυνόμου και μέλους της Νέας Δημοκρατίας ότι «η Ελλάδα από αύριο θα κυβερνιέται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με την ισχύ των γκλόμπ μας» (sic) (https://www.imerodromos.gr/). Οι δηλώσεις άλλωστε του αρχηγού της Χρυσής Αυγής Ν. Μιχαλολιάκου μετά τις εκλογές, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για παρεξηγήσεις: επιστρέφουν εκεί που έγιναν δυνατοί, στην τρομοκρατία και τους ξυλοδαρμούς, στις δολοφονικές πρακτικές και στην άγρια καταστολή των ξεσπασμάτων του προοδευτικού κινήματος. Θέλουν να αναλάβουν ξανά τον ρόλο του τραμπουκικού παρακράτους, πράγμα που το ίδιο το σύστημα κάθε άλλο παρά με κακό μάτι βλέπει, αφού θα κάνουν τη βρώμικη δουλειά, απαλλαγμένοι από τα πολλά φώτα της δημοσιότητας και της κοινοβουλευτικής έκθεσης.

Σίγουρα όλα αυτά δεν μας ξενίζουν. Είναι όμως η φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής, η περιστολή των λαϊκών ελευθεριών και αγώνων το μέλλον που έχουμε μπροστά μας; Θα έπρεπε λοιπόν να φοβόμαστε; Η απάντηση σε αυτό είναι μία και ξεκάθαρη: όχι. Ξέρουμε μεν καλά ότι ο φασισμός δεν ξεπήδησε τώρα, δεν μας «έρχεται απ’ το μέλλον», αλλά είναι η πιο ακραία, η πιο στυγνή τακτική του συστήματος για το τσάκισμα των λαϊκών αγώνων και την τρομοκράτηση του λαού. Ξέρουμε ωστόσο εξίσου καλά, ότι τις φασιστικές λογικές τις τσακίζει το οργανωμένο κίνημα, ότι η τρομοκρατία σπάει από την πάλη του λαού.

Και εδώ είναι που βρίσκεται η πραγματική αντιφασιστική απάντηση. Τα εκλογικά ποσοστά μπορούνε μεν να δώσουν μια βοήθεια (την όποια), αλλά όχι την τελική λύση στο φασισμό. Μόνο η οργανωμένη λαϊκή πάλη μπορεί να στείλει τους υμνητές του Χίτλερ εκεί που τους αξίζει: στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η συγκρότηση του λαού σε σταθερή αντικαπιταλιστική-αντιϊμπεριαλιστική κατεύθυνση είναι που απομονώνει κάθε είδους φασιστικές λογικές, αυτή είναι που υπερασπίζεται τα λαϊκά δικαιώματα στην πάλη και την έκφραση. Η ελπίδα μας δεν γεννιέται τυχαία, δεν πατάει στις φαντασιώσεις μας: οι λαοί του κόσμου, και μέσα σε αυτούς και ο δικός μας λαός, έχουν δείξει καλά ότι με τους μεγαλειώδεις αγώνες τους μπορούν να διαλύουν τέτοιες πρακτικές, μπορούν να κερδίζουν τις φασιστικές προκλήσεις, ακόμα και να σηκώνουν την κόκκινη επαναστατική σημαία στην καρδιά του ναζισμού. Η αντιφασιστική πάλη περνάει πρώτα και κύρια από τον δρόμο του αγώνα και σε αυτόν πρέπει να επιμείνουμε. Γι’ αυτό και στο επόμενο διάστημα κρίνεται αναγκαία η συγκρότηση ενός σταθερού αντιφασιστικού (και ως εκ τούτου αντικαπιταλιστικού και αντιϊμπεριλιαστικού) μετώπου που να μπορεί να απαντάει σε αυτές τις προκλήσεις· η κινητοποίηση των λαϊκών, αριστερών, προοδευτικών ανθρώπων στο δρόμο του αγώνα, το (ξανα)χτίσιμο της εμπιστοσύνης στην οργανωμένη πάλη και την Αριστερά, το πλατύ άνοιγμα της αντιφασιστικής άποψης στο λαό, η απομόνωση κάθε είδους φασιστικής ρητορικής. Τότε, είμαστε βέβαιοι, θα χαμογελάμε βαθύτερα, όταν πληθύνουν και δυναμώσουν οι φωνές μας που θα βροντοφωνάζουν: ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΣΑΚΙΖΟΥΝ ΑΓΩΝΕΣ ΛΑΪΚΟΙ.

Β. Μ.