Το παραμύθι γνωστό. Δεν θα το επαναλάβουμε. Κλείνει με το υποκριτικό ενδιαφέρον για τους πρόσφυγες που θα πάνε σε νέες δομές εγκατάλειψης. Επίσημες αυτή τη φορά και κατά κανόνα χειρότερες. Αν πάνε και δεν πεταχτούν στο δρόμο όπως πολλοί από αυτούς που διώχθηκαν από τις προηγούμενες καταλήψεις που άδειασαν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.
Δύο κτίρια ήταν εκεί στην αρχή της Αχαρνών γεμάτα πρόσφυγες. Περνώντας από εκεί αρκετά συχνά έβλεπες νέους και νέες, γυναίκες και άντρες να προσπαθούν να ζήσουν, να καθαρίσουν το χώρο μέσα και έξω, να προσπαθούν να τον συντηρήσουν, να παίζουν με τα παιδιά τους μπάσκετ, ποδόσφαιρο και ότι άλλο. Καμιά φορά σταματημένος στα φανάρια πλησίαζαν, δεν ζητούσαν ελεημοσύνη απλά ρώταγαν αν ξέρεις κάτι για καμιά δουλειά, για κανένα μεροκάματο. Άκουγες φωνές και γέλια. Και έλεγες ότι όσο κι αν προσπαθεί το σύστημα, ξένο και ντόπιο, να μας κόψουν τη διάθεση για ζωή δεν θα τα καταφέρουν! Από την άλλη όμως σου έβγαινε και η τσαντίλα, η οργή. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι να βρίσκονται σε αυτή τη θέση; Ένιωθες αδυναμία να παρέμβεις, να βοηθήσεις. Όχι τόσο προσωπικά όσο συλλογικά, κινηματικά. Το πως και γιατί βρέθηκαν αυτοί οι άνθρωποι εκεί είναι μεγάλη κουβέντα. Για το τι θα έπρεπε να γίνει και τι πρέπει να γίνει ακόμη μεγαλύτερη, συνέχεια της πρώτης!
Προς το παρόν το εγκαταλελειμμένο σχολείο και το απέναντι από αυτό κτίριο στην Αχαρνών άδειασαν. Δεν θα ξανακουστούν οι φωνές μικρών και μεγάλων προσφύγων, θα ησυχάσει η γειτονιά, δεν θα ξαναενοχληθούν οι "άριστοι" της μασονικής στοάς που βρίσκεται ακριβώς απέναντι, θα μπορούν να μπαινοβγαίνουν στο κτίριό τους με ασφάλεια πλέον, χωρίς τη στήριξη των μπάτσων που τους φύλαγαν την είσοδο και τους συνόδευαν πεζή μη τυχόν και τους λερώσουν οι "βρώμικοι"!
"Εκκενώθηκαν!" όπως λένε προσβλητικά τα ΜΜΕ!
.jpg){kind=small}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου