Μια γυναίκα μετανάστρια από την Τουρκία γράφει

Αν και πέρασε πάνω από ένας αιώνας, σήμερα μπροστά στη βαρύτητα της παγκόσμιας μέρας των εργαζόμενων γυναικών τη 8 του Μάρτη, στέκεται απέναντί μας στα σύνορα και κοιτάει η γυναίκα πρόσφυγας με το παιδί στην αγκαλιά. Προσθέτοντας σε όλο το ιστορικό και κοινωνικό βάρος το να είσαι γυναίκα και την προσφυγιά, οι γυναίκες πρόσφυγες για άλλη μια φορά καταπιέζονται, φτωχές, περιθωριοποιημένες και σημαδεύονται η ατομικότητα, το παρελθόν τους, το μέλλον τους.

Σκέφτομαι τι μπορεί να αντιμετωπίσει μια γυναίκα πρόσφυγας άνεργη και απελπισμένη που έρχεται σε μια χώρα που μαστίζεται από την οικονομική κρίση όπου τα βασικά στοιχεία όπως η υγεία, η παιδεία διαλύονται: εδώ δεν έχει σημασία τι ήσουν στη χώρα που αφήνεις πίσω, ποια προσόντα έχεις. Στην χώρα που έρχεσαι πρέπει να αρχίσεις από το μηδέν, πρέπει να εκφραστείς σε μια άλλη γλώσσα και να μάθεις πως θα αντιμετωπίσεις ακόμη και τις καθημερινές ανάγκες. Στην ασθένεια να ξέρεις ποιο νοσοκομείο εφημερεύει ανάλογα με την ασθένεια. Με ένα μωρό 8 μηνών στη κοιλιά, με κάμποσα έγγραφα στα χέρια, τρέχοντας από το ένα κτίριο στο άλλο, να προσπαθείς να εξηγήσεις το πρόβλημά σου με την περιορισμένη γνώση της γλώσσας και να εξακολουθείς να τρως την κατσάδα είναι ένα κομμάτι των παραλογισμών που βιώνεις. Σε θέματα όπως η ανεργία και το άγχος για το μέλλον το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν έχει καμιά αξία εδώ τι εργασία έκανες στο παρελθόν, και όταν αντιμετωπίζεις αυτά να επηρεάζεσαι και να νιώθεις περίγελος.

Ανειδίκευτες ή δουλειές έξω από το πεδίο σου, χαμηλοί μισθοί, ανασφάλιστη εργασία και όνειρα συνταξιοδότησης. Αυτά τα προβλήματα γίνονται αισθητά από τις γυναίκες πρόσφυγες- μετανάστριες όσο και από κάθε ελληνίδα και αντικατοπτρίζεται στην κοινωνική διάθεση σαν απελπισία και νωθρότητα. Οι γυναίκες είναι μόνες επειδή δεν μπορούν να μιλήσουν την γλώσσα τους ή να επικοινωνήσουν σε βάθος και συχνά κλείνονται στο σπίτι ή στις δικές τους μικρές ομοιογενείς ομάδες. Αυτή η εσωστρέφεια θέτει ένα κενό ανάμεσα στην ίδια και την κοινωνία και αυτό το κενό το καλύπτουν όλοι οι φόβοι, οι ανησυχίες και η οργή. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να καλυφθεί σ’ αυτό το κενό είναι ο ρατσισμός.

Τα πρώτα προβλήματα που έρχονται στο μυαλό μιας γυναίκας πρόσφυγα με παιδιά είναι αυτά: Θα εκτεθεί στον ρατσισμό στο σχολείο λόγω του ονόματός του, του χρώματος του δέρματος ή των μαλλιών του; Τι θα αντιμετωπίσει στο μάθημα των θρησκευτικών; Πόσο αποτελεσματικό στο μέλλον του παιδιού θα είναι το εκπαιδευτικό σύστημα που βασίζεται στην απομνημόνευση και τι ρόλο θα διαδραματίσουν οι γονείς σ’ αυτό όταν δεν ξέρουν την γλώσσα; Όταν ο άνθρωπος πέσει στον δρόμο, οι σκέψεις και το μέλλον της οικογένειας και των παιδιών πολλαπλασιάζονται. Δηλαδή η προσφυγιά επηρεάζει όχι μόνο την σημερινή κοινωνία αλλά τουλάχιστον δυο γενιές αργότερα. Γι' αυτό σαν πρόσφυγες πρέπει να είναι εκεί για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες.

Το να είμαστε μέρος του διεξαγόμενου κοινωνικού αγώνα ενάντια σε όλα αυτά τα προβλήματα, είναι ένα πρώτο βήμα για την επίλυση των προβλημάτων.

Ωστόσο, το θέμα που θα μας βάλει σε αυτόν τον αγώνα, είναι να ανοίξουν δίαυλοι επικοινωνίας για να μπορέσουν οι γυναίκες πρόσφυγες και οι μετανάστριες να συμμετάσχουν στον αγώνα.

Χαιρετίζω όλους τις αδελφές μου που αντιστέκονται, παράγουν, αγαπούν τον εαυτό τους και δεν «ντρέπονται» για τη θηλυκότητά τους.