Μένουμε μέσα γιατί κατά πως λέει και αυτός ο Κικίλιας -που είναι και ...γιατρός τρομάρα του- εμείς θα φταίμε που θα διασκορπιστεί ο ιός. Τον στηρίζει εξάλλου και ο Ξανθός και ο Πολάκης!(Εδώ λέμε "Ωχ Παναγιά μου!").
Μένουμε μέσα γιατί δεν έχουμε και που να πάμε εξάλλου! Κινηματογράφοι, μουσεία και θέατρα κλειστά, καφετέριες, ταβέρνες και σουβλατζίδικα κλειστά, μαγαζιά επίσης κλειστά. Τα πάντα. Εκτός από τις εκκλησίες βέβαια. Αυτές ήταν ανοιχτές και σήμερα εξάλλου με μικρούς και μεγάλους να μποινοβγαίνουν. Εκεί το πράγμα είναι εθελοντικό και κατά πίστη. Το ψέλλισε και ο Μητσοτάκης. Ποιος τολμά να τα βάλει με τους παπάδες. Δεν είναι ούτε καφετζήδες ούτε μικροϊδιοκτήτες φροντιστηρίων. Είναι εξουσία! Δεν μπορείς να τους κλείσεις φυλακή, ούτε να τους βάλεις εξοντωτικά πρόστιμα. Ούτε σε αυτούς που εξακολουθούν να στέλνουν κόσμο στις εκκλησίες.
Αλλά και μέσα να μείνουμε. Τι μας λένε τα παπαγαλάκια; Να μην πολυμιλάμε μεταξύ μας, να μην φιλιόμαστε, να μην πολυαγκαλιαζόμαστε, να μην... (ξέρετε τι!), να μην φέρνουμε φίλους, γενικά να είμαστε μετρημένοι! Αν είναι δυνατόν να καθόμαστε και σε χωριστά δωμάτια! Εξάλλου η τεχνολογία βοηθά, υπάρχει και το Skype, το Facebook και ένα σωρό άλλα που βοηθούν στην επικοινωνία! Εξ αποστάσεως πάντα!
Αλλά και όταν κατ' ανάγκην βγαίνουμε έξω πρέπει να είμαστε μακρυά ο ένας από τον άλλο. Θα πηγαίνουμε στα καταστήματα μέσα ανά πεντάδες, με απόσταση τουλάχιστον δύο μέτρων ο ένας από τον άλλο, να λέμε με λίγα λόγια τι θέμε και να πληρώνουμε χωρίς νομίσματα και χαρτονομίσματα αλλά με κάρτα (φαίνεται ότι ο κορωνοϊός δεν κολλάει σε αυτές!). Και πάλι να μην πολυμιλάμε μεταξύ μας.
Α ναι! Μη ξεχνάμε και την καθαριότητα! Τα πάντα πρέπει να περνιούνται με αντισηπτικά και με χλωρίνη. Καιρός εμείς οι βρομιάρηδες (που θα 'λεγε και ο Μάνεσης του Άλφα) να μάθουμε τι σημαίνει "προσωπική υγιεινή", τι σημαίνει να πλένουμε τα χέρια μας, να μην ξύνουμε τη μύτη μας, να μην τρίβουμε τα μάτια μας και τα ...(ξέρετε ποια μας!).
Να μείνουμε μέσα λοιπόν για να σώσουμε ο ένας τον άλλο και κυρίως τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας.
Μένουμε μέσα λοιπόν, να μην μιλάμε μεταξύ μας και να πλενόμαστε συνεχώς. Να μείνουμε. Γιατί όχι! Μόνο έτσι λένε ότι θα προστατευθούμε. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Να μείνουμε μέσα. Στα σπίτια μιας σχεδόν έρημης πόλης. Μιας πόλης που μερικά χρόνια πριν έσφυζε από ζωή. Αυτή τη ζωή που τα δέκα τουλάχιστον τελευταία χρόνια προσπάθησαν να την μικρύνουν εντατικά. Τη δική μας ζωή. Με πρόσχημα το δικό τους χρέος έπρεπε να μικρύνει η δική μας ζωή. Δυσκολεύτηκαν όμως. Αντιδράσαμε, τους δημιουργήσαμε μεγάλο πρόβλημα. Τελικά όμως αυτή τη μάχη την κέρδισαν. Γιατί είχαν Δούρειο Ίππο. Την πατήσαμε και κλειστήκαμε στον εαυτό μας, προσπαθώντας να τα βγάλουμε πέρα όπως όπως. Για λίγο όμως. Και το ξέρουν. Προσπάθησαν στα πρώτα σκιρτήματα να εφαρμόσουν τον βούρδουλα. Διέβλεπαν όμως ότι δεν τους έβγαινε. Και άρπαξαν την ευκαιρία. Έτσι νομίζουν τουλάχιστον.
Η ευκαιρία; Ο ιός που απλώνεται σε όλο τον πλανήτη. Ένας ιός που σκορπά τον θάνατο στα γερόντια μας και στους ευπαθείς μας. Μπορεί και σε μας τους νεότερους και τους γερότερους.
Και τι μας λένε; Ότι φταίμε εμείς και πάλι. Μας βρίζουν και μας προσβάλουν. Μας λένε ανεύθυνους, ως και βρομιάρηδες που πρέπει να μάθουμε να πλενόμαστε. Ότι είναι δική μας ευθύνη να μην εξαπλωθεί. Αυτό εννοούν με τον πρώτο πληθυντικό, με το "όλοι". Όπως πάντα. Κάτι σαν το "μαζί τα φάγαμε".
Φταίμε εμείς για τη φτώχεια που παράγει και εξαπλώνει τέτοιους ιούς. Φταίμε εμείς, οι λαοί, οι εργαζόμενοι, οι νεολαίοι, τα παιδιά, οι συνταξιούχοι, άνδρες και γυναίκες. Γι' αυτό πρέπει να κλειστούμε στα σπίτια μας. Να μη μιλάμε μεταξύ μας. Να μην αγκαλιαζόμαστε και να μην αγαπιόμαστε. Να μην τρώμε και να μην πίνουμε καφέ όλοι μαζί. Να μην τσακωνόμαστε και να μην γελάμε με τους φίλους μας, τα αδέρφια μας, τις γυναίκες μας, τους άντρες μας, τους παππούδες μας και πάει λέγοντας. Ούτε καν στα σπίτια μας! Στην καλύτερη περίπτωση να συναντιόμαστε μέσω ...τηλεσυναντήσεων. Να μιλάμε, να μαθαίνουμε, να δουλεύουμε, ίσως και να ερωτευόμαστε μέσω διαδικτύου! Αρκεί να μην συναντιόμαστε ζωντανά!
Σαν εικόνα από το μέλλον. Όπως στις αμερικάνικες ταινίες. Μια κοινωνία γκρίζα και μονόχρωμη ονειρεύονται. Όχι για όλους. Για εμάς. Και τώρα την προβάρουν.
Ποιοι; Αυτοί που αποδεκατίζουν τα νοσοκομεία και κάθε άλλη δομή περίθαλψης που αναγκάστηκαν χάρη στη δική μας αντίδραση, χάρη στον αγώνα των προγόνων μας, να στήσουν. Αυτοί που έκλεισαν κάμποσα νοσοκομεία στην Αθήνα, που άφησαν τα υπόλοιπα με ελάχιστο και αποδεκατισμένο προσωπικό, που και σήμερα ακόμη παρά τα λόγια δεν κάνουν τίποτα για να τα στήσουν όρθια. Το αντίθετο.
Δεν είναι από συμπόνοια που μας δίνουν οδηγίες κάθε μέρα, από το πρωί ως το βράδυ, για το πως θα αντιμετωπίσουμε από μόνοι μας τον κίνδυνο. Είναι από φόβο. Γιατί ξέρουν ότι αν συνεχίσουμε να συναντιόμαστε και να συζητάμε το αρχικό σοκ και ο τρόμος μπορεί να μετατραπούν σε τσαντίλα. Σε οργή. Εναντίον τους. Γιατί ξέρουν ότι αυτοί φταίνε που μια "Χριστίνα Μπόμπα" έχει τη δυνατότητα να μάθει έγκαιρα τι έχει, αν έχει κολλήσει ή όχι, να το αντιμετωπίσει και να μας το πουλάει μέσω Instagram παριστάνοντας την υπεύθυνη, αλλά δεν την έχει η φοιτήτρια, κόρη εργαζόμενων, που είναι αναγκασμένη να περιμένει ώρες ολόκληρες απάντηση στο 1135, για να έρθει ασθενοφόρο, για να την πάει στο "νοσοκομείο αναφοράς" -κατά τα άλλα μείνετε μέσα και μην πηγαίνετε στα νοσοκομεία- να περιμένει στην ουρά με ανθρώπους που είναι εκεί από το πρωί με ένα γιατρό μόνο να κάνει τη δουλειά που πρέπει, με ψηλό πυρετό επί ώρες και να τις παίρνουν αίμα μετά από σχεδόν ένα 24ωρο. Σε άλλο νοσοκομείο! Και που χρειάστηκε άλλη μια μέρα για να μάθει τελικά (ευτυχώς αρνητική)! Μετά θα αναρωτιούνται πως και γιατί εξαπλώνεται έτσι ο κορωνοϊός και θα μας τα χώνουν πάλι.
Θα συλλαμβάνουν φροντιστηριάρχες, ιδιαιτερατζήδες (όπως τους λένε υποτιμητικά), καφετζήδες γιατί δεν πειθάρχησαν για να μας τους δείχνουν σαν ένοχους, για να ξεχνάμε ότι οι πραγματικοί υπεύθυνοι είναι αυτοί.
Αυτοί που βρήκαν την ευκαιρία για να χτυπήσουν και ότι έχει απομείνει από εργασιακές σχέσεις. Προσωρινά μέτρα τα λένε όλα όσα ανακοινώνουν, θεωρούν φυσιολογικό και αναγκαίο χιλιάδες εργαζόμενοι να μείνουν χωρίς μισθό για 15 (τουλάχιστον) μέρες ενώ στηρίζουν τους επιχειρηματίες που πλήττονται τα κέρδη τους. Αποκρύπτουν ότι σε μαγαζιά εστίασης έχουν αρχίσει ήδη οι "προσωρινές" απολύσεις.
Για τους εργαζόμενους; Κάτι ψίχουλα και αυτά υπό σκέψη! Προσωρινά ήταν και όλα όσα πέρασαν με αφορμή την κρίση. Μείνανε όμως κι ας βρισκόμαστε υπό ανάπτυξη όπως ισχυρίζονται.
Μείνανε τα "παλιά" θα μείνουν και τα καινούργια. Ενώ μας ετοιμάζουν για τα μελλούμενα. Γιατί ως γνωστόν είναι άγνωστο πότε θα βρεθεί το εμβόλιο. Όπως άγνωστο είναι το τι γίνεται στις "υπανάπτυκτες" χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής. Είναι άγνωστο για πόσο διάστημα θα "παλεύει" η "ανθρωπότητα" με τον νέο κορωνοϊό μας λένε. Που μπορεί να καταλαγιάσει η εξάπλωσή του λόγω επερχόμενου καλοκαιριού (στο βόρειο ημισφαίριο) αλλά θα έρθει δριμύτερος τον επόμενο χειμώνα! Οπότε; Ποια προσωρινότητα; Μας προετοιμάζουν ήδη για την μονιμότητα!
Θα μείνει η δουλειά στο σπίτι, τα ελαστικά ωράρια, η επέκταση του ωραρίου στα σούπερ μάρκετ και η κυριακάτικη λειτουργία τους μέσω ντελίβερι!
Να μείνουμε μέσα λοιπόν; Να δεχτούμε τις απολύσεις; Να δεχτούμε την μη πληρωμή των μισθών μας, το κόψιμό τους, την χρέωση της άδειάς μας; Να δεχτούμε τον μπάτσο ακόμη και στο σπίτι μας; Να δεχτούμε να πληρώσουμε και πάλι εμείς τις δικές τους ευθύνες;
Αν τα δεχόμαστε όλα αυτά λοιπόν να μείνουμε μέσα. Αλλά και αν δεν τα δεχόμαστε! Ας μείνουμε για λίγο μέσα. Μην αφήσουμε όμως το μυαλό μας να το κάνουν κουρκούτι! Να σκεφτούμε τι φταίει και αναγκαζόμαστε να απομονωθούμε από τα πάντα. Να θυμηθούμε. Και τότε θα καταλάβουμε ότι βγαίνοντας έξω, όχι στις βεράντες όπως οι Ιταλοί αλλά στους δρόμους, θα βρεθεί το καλύτερο εμβόλιο. Αυτό του λαϊκού αγώνα για να εξαφανιστούν από προσώπου γης όλοι αυτοί που μας αρρωσταίνουν και μας πεθαίνουν με πολλούς τρόπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου