Θα ρωτήσει κάποιος και τι μπορούμε να κάνουμε;

Το τελευταίο δεκαήμερο υπάρχει μια συνεχή προτροπή που φτάνει ή μάλλον ξεπερνά τα όρια του πειθαναγκασμού στο να μείνουμε όλοι σπίτι. Η οποιαδήποτε κοινωνική επαφή κρίνεται επικίνδυνη, μολυσματική, ανεύθυνη, πράξη κατά της ανθρώπινης ζωής που μάλιστα πρέπει να διώκεται ως τέτοια.

Έτσι από την μια έχουμε τους διάφορους καλλιτέχνες που μας τραγουδούν, μας εμψυχώνουν και μας προτρέπουν να συνεχίσουμε να δείχνουμε κοινωνική σύνεση, εμμένοντας στην κοινωνική μας απομόνωση (και καλά κάνουν άλλα κάτι τους διαφεύγει …), τις διάφορες ομάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που μας προτρέπουν να αναρτήσουμε στους διαδικτυακούς μας τοίχους έργα τέχνης για να μη μαυρίσει κι άλλο η καθημερινότητά μας από τον μηρυκασμό στατιστικών για θανάτους και την εξάπλωση της πανδημίας (και καλά κάνουμε άλλα κάτι μας διαφεύγει…).

Και από την άλλη την κυβέρνηση που απαγορεύει τις συναθροίσεις ανά των 10 ατόμων και μπορεί στο μέλλον και άνω των 5 και άνω των 2 και άνω του ενός, έτσι ώστε να βυθιστούμε όλοι στην αδυναμία της ατομικότητας μας, αποκλεισμένοι και τρομοκρατούμενοι (αυτή κάνει την δουλεία της και δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε αυτό).

Προκύπτουν όμως κάποια ερωτήματα σχετικά με την όλη κατάσταση. Να μείνουμε σπίτι ναι άλλα ποιος είναι ο στόχος;

Θα περιμένουμε μέχρι η πανδημία να κάνει τον κύκλο της, ελπίζοντας ότι δεν θα γίνουμε όπως η Ιταλία;

Θα περιμένουμε μέχρι να έρθει το καλοκαίρι ελπίζοντας ότι με τις υψηλές θερμοκρασίες θα υπάρξει ύφεσή της;

Ουσιαστικά κάτι τέτοιο μας προτρέπουν να κάνουμε.

Να αυτοπεριοριστούμε και να περιμένουμε, σαν να λέμε «ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός».

Η κυβέρνηση και τα διάφορα φερέφωνα του συστήματος μας πετάνε το μπαλάκι λέγοντας ότι για όλα φταίμε εμείς που δεν συμμορφωνόμαστε με τους κανόνες υγιεινής, που δεν δείχνουμε κοινωνική συνείδηση, που είμαστε ένας λαός απαίδευτος και ενδεχομένως να μας αξίζει να πάθουμε ότι οι Ιταλοί, να αξίζουμε να μας αφαιρεθούν ελευθερίες και δικαιώματα γιατί δεν ξέρουμε πώς να τα αξιοποιήσουμε.

Την ιδία στιγμή αφήνουν το δημόσιο σύστημα υγείας στην τύχη του κάνοντας προσλήψεις προσωπικού με το σταγονόμετρο και για τα μάτια του κόσμου, μη δημιουργώντας νέες υποδομές και απαξιώνοντας τις υπάρχουσες οι οποίες καλούνται να λειτουργήσουν με σοβαρές ελλείψεις.

Παράλληλα προσπαθούν να χρυσώσουν το χάπι και μιλούν για τους ήρωες με τις άσπρες και πράσινες μπλούζες, ξεχνώντας να μας πουν ότι οι ήρωες δεν πληρώνονται και στο τέλος πεθαίνουν.

Στην ίδια κατεύθυνση είναι και προτροπές ακόμα και από συλλόγους φοιτητών ιατρικής για εθελοντική εργασία των τελειόφοιτων και των φοιτητών των τελευταίων ετών προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος, λες και δεν υπάρχουν γιατροί στην ανεργία που περιμένουν να διοριστούν, παρακάμπτοντας το γεγονός της υποστελέχωσης των νοσοκομείων και των άλλων δομών υγείας.

Και η υποκρισία δεν έχει τέλος.

Μας οδηγούν σε ένα κυνήγι μαγισσών στο οποίο ο καθένας μας και όλοι μας είμαστε δυνητικά φορείς της καταστροφής μας, στο οποίο θα πρέπει να εποπτευόμαστε το γείτονα, τον συνάνθρωπο μας, να κλεινόμαστε στο καβούκι μας, στο σπίτι μας.

Την ίδια στιγμή που τα εργοστάσια συνεχίζουν να δουλεύουν κανονικά χωρίς κανένα μέτρο προστασίας για τους εργάτες, που για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των προσφύγων δεν γίνεται καμία αναφορά, αλήθεια γι' αυτά δεν ισχύει η απαγόρευση συνάθροισης; Καμία ουσιαστική μερίμνα δεν υπάρχει και για τις φυλακές ενώ τα μετρά προστασίας ιατρονοσηλευτικού προσωπικού και νοσηλευόμενων είναι ανεπαρκή και ο καθένας μπορεί να σκεφτεί πολλά ακόμα παραδείγματα.

Θα ρωτήσει κάποιος και τι μπορούμε να κάνουμε;

Θα έπρεπε μήπως να γυρίσουμε στους προηγούμενους ρυθμούς ζωής μας;

Γιατί να συνεχίσουμε να στερούμαστε πράγματα τη στιγμή που το μόνο που μας προσφέρεται είναι ημίμετρα που μεταθέτουν το πρόβλημα στο μέλλον, χωρίς εγγυήσεις ότι τότε θα αντιμετωπιστούν με καλύτερους ορούς;

Προφανώς κανένας δεν μπορεί να υιοθετήσει μια τέτοια λογική ή τουλάχιστον κανένας άνθρωπος του κινήματος που αγωνίζεται για ένα καλύτερο κόσμο.

Αφήνουμε αυτές τις πρακτικές (ανοσία της αγέλης το ονομάζουν) στους διαχειριστές του συστήματος.

Εμείς θα συνεχίσουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας με όποιο τρόπο μπορούμε γιατί κανένας μας δεν περισσεύει, αναζητώντας παράλληλα τρόπους αντίστασης και παρέμβασης.

Δεν θα αποδεχτούμε το ιδεολόγημα του συστήματος που θέλει να μας πείσει ότι είμαστε όλοι μαζί γιατί πραγματικά δεν είμαστε όλοι μαζί. Ο μεροκαματιάρης που χάνει τη δουλειά του και δεν ξέρει πως θα βγάλει το μήνα, οι άνεργοι, οι πρόσφυγες δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από το σύστημα κα την έκαστε κυβέρνησή του. Αυτοί που τώρα του ζητούν θυσίες είναι αυτοί που αύριο θα μας αφήσουν να πεθάνουμε μέσα στην απομόνωση μας, όπως συμβαίνει στην Ιταλία. Αυτοί που σήμερα ζητούν θυσίες είναι αυτοί που αύριο θα ζητήσουν να πετσοκόψουν περισσότερο τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας προκειμένου να ανακάμψει η χώρα και η οικονομία.

Οπότε δεν είναι ο καιρός της περισυλλογής και της αναμονής, όπως λέγεται από κάποιους. Είναι ο καιρός της δράσης, γιατί εάν δεν αντιδράσουμε τώρα, θα είναι πολύ πιο δύσκολο να αντισταθούμε και να παλέψουμε στο μέλλον, όταν ο λαός μας θα μετρά τα πλήγματα της πανδημίας και της «πανδημίας». Γιατί ας μη γελιόμαστε το σύστημα δεν θα αφήσει ανεκμετάλλευτη αυτή την κρίση. Το βλέπουμε από την αρχή αυτής της ιστορίας ότι ξεδιπλώνει όλο τον ιδεολογικό του μηχανισμό προκειμένου να θερίσει ότι είχε μείνει όρθιο το προηγούμενο διάστημα και οι όποιες αναφορές και εκλύσεις στο κράτος πρόνοιας δεν είναι πάρα φύλλο συκής για να κρύψει τις ευθύνες άλλα και τις ορέξεις του.

Χαιρετίζω λοιπών τις κινήσεις των συναγωνιστών του ΚΚΕ(μ-λ) που σε αυτές τις δύσκολες στιγμές επέλεξαν το δρόμο του αγώνα. Είναι μια καλή αρχή αυτή και περιμένω και από τις υπόλοιπες οργανώσεις που θέλουν να έχουν αναφορά στο κίνημα, να ακολουθήσουν και όλοι μαζί να υψώσουμε ανάχωμα στην λαίλαπας πους μας ετοιμάζουν.

Γ. ΠΑΠ.