Ο εθελοντισμός, του εθελοντισμού… ω καπιταλισμέ!

Τα κενά και οι ανάγκες σε υγειονομικό προσωπικό είναι τεράστιες. Γιατροί και νοσηλευτές εξαναγκάζονται σε εξαντλητικά ωράρια λόγω της έλλειψης προσωπικού. Καταρρέουν, δουλεύουν χωρίς τα στοιχειώδη μέσα ασφαλείας, νοσούν. Η κυβέρνηση “διέγνωσε’’ τις ανάγκες. “Χρειαζόμαστε και άλλους…όχι προσλήψεις φυσικά. Εθελοντές!” Φοιτητές ιατρικής, γιατρούς χωρίς ειδικότητα, συνταξιούχους γιατρούς και όποιον άλλον προτίθεται να θυσιαστεί και έχει συνάφεια μ’ αυτούς τους κλάδους! Προσκάλεσε, λοιπόν, τους ξυπόλυτους να χορέψουν στ΄ αγκάθια… εθελοντικά!

Υπάρχουν, επίσης, ενήλικες που πάσχουν από ασθένειες και νοσηλεύονται. Τώρα με την απαγόρευση κυκλοφορίας, είναι επικίνδυνο να τους επισκεφθεί κάποιος. Μένουν μόνοι. Ο εγκλεισμός-ιδρυματισμός σε συνδυασμό με τη μοναξιά δημιουργούν πρόσθετα προβλήματα στους ασθενείς. Η κυβέρνηση σκέφτηκε. Γιατί δεν είναι και ανάλγητη! Το βρήκε! Στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου   για τα ‘’Μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας του κορονοϊού COVID-19 και άλλων κατεπειγουσών διατάξεων’’, συμπεριέλαβε τη λύση. Εθελοντές! Συστήνει, λοιπόν, ειδικό εθελοντικό πρόγραμμα απασχόλησης ενήλικων πολιτών που δεν ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού σε δομές δημόσιας υγείας. Οι συμμετέχοντες θα “προσφέρουν’’ τις υπηρεσίες του εθελοντικά. Ταυτόχρονα, θα περνάνε και από διαδικασία επιλογής, κρίσης και συλλογής ατομικών-προσωπικών στοιχείων από αρμόδια επιτροπή ώστε να συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα, με διατήρηση του ‘’δικαιώματος στη λήθη’’, τη διαγραφή, δηλαδή, των δεδομένων μετά το  τέλος του προγράμματος. Ημερομηνία λήξης ορίζεται η 30^η Ιούνη. Για όποιον τα καταφέρει αφού τα μέσα ασφαλείας αποτελούν ήδη πολυτέλεια και για τους ίδιους τους γιατρούς.

Ο εθελοντισμός, ως απλήρωτη εργασία και γέμισμα κάθε είδους τρύπας του καπιταλισμού, δοκιμάζεται χρόνια. Πάντα μπαίνει μπροστά η επίκληση στην ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, την κοινωνική συνείδηση. Τιτλοφορείται, συχνά και περήφανα, ως διαμόρφωση του “ενεργού πολίτη’’ που συμβάλλει στην ανθρωποκεντρική στροφή του συστήματος και έχει “ατομική ευθύνη’’ (πόσο τυχαίο) για τη δημιουργία μιας καλύτερης κοινωνίας. Όλα ουδέτερα, όλα χωρίς πρόσημο, όλα αταξικά και αμισθί! Όλα καλυμμένα με έναν μανδύα προσφοράς. Όλα στην υπηρεσία της διαχείρισης των αντιφάσεων που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί, της ‘’δημιουργικής’’ εκτόνωσης αντί αγώνων στην επίθεσή του. Όλα για τη νομιμοποίηση, στις συνειδήσεις μας, της οικειοθελούς παραίτησης από τα εργατικά μας δικαιώματα. 

Είναι πολύ χαρακτηριστικό πως η λειτουργία του μεγαλύτερου ποσοστού των ΜΚΟ, πολιτιστικών φορέων και διοργανώσεων στη χώρα δουλεύουν κυρίως με εθελοντές, που κουβαλούν και το μεγαλύτερο βάρος της δουλειάς. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη στοχευμένη, σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, διάλυση της υγείας και της παιδείας διαδέχθηκαν τα κοινωνικά ιατρεία και φροντιστήρια… γιατί το δικαίωμα στην περίθαλψη και της εκπαίδευση είναι ζήτημα “φιλανθρωπικής΄΄ συνείδησης και ευθύνη εθελοντών. Το δικαίωμα στη ζωή, με αξιοπρεπείς συνθήκες, δηλαδή υποτυπώδη ένδυση, τροφή, στέγη, όταν έφταναν κατά χιλιάδες οι πρόσφυγες στη χώρα εξασφάλιζαν εθελοντές, άνθρωποι του λαού. Οι πληγέντες της τραγωδίας στο Μάτι, των πλημμυρών στη Μάνδρα ήταν πάλι υπόθεση του εθελοντισμού.

Όσο και αν καμώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, πως «ασκεί σκληρή κριτική για ελλείψεις στο σύστημα υγείας», δεν ξεχνάμε ότι κι εκείνος συνέβαλε στην απαξίωση και τη διάλυση των δομών υγείας, ενώ ήταν ο ίδιος που ενίσχυσε τη λογική της εθελοντικής εργασίας, με τη θεσμοθέτηση και λειτουργία των κοινωνικών παντοπωλείων, ιατρείων και φροντιστηρίων. Και στο ζήτημα του εθελοντισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν προκάτοχος της σημερινής κυβέρνησης, έστρωσε το δρόμο με την πολιτική του, ώστε να μπορεί σήμερα η ΝΔ να ζητά ανερυθρίαστα την εθελοντική προσφορά σαν μέσο αντιμετώπισης της πανδημίας του κορονοϊού.

Η πολιτική των κυβερνήσεων στο επίπεδο των κοινωνικών, εργατικών δικαιωμάτων, του ίδιου του δικαιώματος στη ζωή είναι η ευθεία και ανηλεής επίθεση. Στηρίζονται στα υγιή και σπουδαία αντανακλαστικά του λαού και της νεολαίας μας στην αλληλεγγύη, τα χρησιμοποιούν, αφομοιώνοντας την οργή, την αγανάκτηση, την απογοήτευση, δίνοντας ως μοναδική διέξοδο την αναγκαστική θυσία και όταν έρθει η ώρα ενεργοποιούν τον κοινωνικό αυτοματισμό ώστε η σπαρμένη “μοναξιά’’ της ατομικής ευθύνης, να γίνει ανταγωνισμός, διχόνοια, έχθρα. Η εθνική ‘’ομοψυχία’’ να διασπάται στα εξ ων συνετέθη, πάντα όμως με αντιδραστικότερους όρους για την επόμενη μέρα.

Εθελοντική εργασία, την ίδια στιγμή, που η κυβέρνηση της ΝΔ κάνει δώρο εκατομμύρια στις ιδιωτικές κλινικές, τους καναλάρχες, σε εταιρίες διοδίων. Την ίδια στιγμή, που κάνει εμάς δώρο στους εργοδότες μας, στοιβάζοντας μας να δουλεύουμε σαν τα ζώα, νοσούντες και μη, χωρίς μέσα ασφαλείας. Μας κάνει δώρο με τη διάταξη για εκ περιτροπής εργασία με τον μισό μισθό για έξι μήνες. Την ίδια στιγμή, που χιλιάδες εργαζόμενοι απολύθηκαν ήδη ή είναι ξεκρέμαστοι με τα ψίχουλα των 800 ευρώ για να πορευθούν για όσο …στη ζωή, ενώ άλλοι τόσοι δεν τα δικαιούνται. Την ίδια στιγμή που προβλέπει ‘’αντικειμενικά’’ φτώχεια, απολύσεις, ανεργία για το μετά.

Η «αλληλεγγύη» και ο εθελοντισμός στα οποία μας καλεί τώρα η κυβέρνηση, έχει πρόσημο και είναι βαθιά ταξική. Έρχεται να απαντήσει στις ελλείψεις προσωπικού, στην άρνηση διάγνωσης και περίθαλψης, στην εφαρμογή μέτρων και μορφών εργασίας που θα παγιωθούν και θα σκληρύνουν την επόμενη μέρα. Προσοντολόγιο, αξιολογήσεις, φάκελοι με τα προσωπικά στοιχεία, απλήρωτη εργασία, ΠΝΠ, γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας, αφού κατοχυρωθούν στις συνειδήσεις μας ως ‘’κανονικότητα’’. Οι πραγματικές ανάγκες ενός λαού που δοκιμάζεται σκληρά γίνονται πεδίο δόξης λαμπρό για το σύστημα. Η αλληλεγγύη που προτείνει το σύστημα είναι η υποταγή στις ορέξεις του. Άλλωστε, όταν η ‘’εθνική’’ ανάγκη χτυπάει την πόρτα, ποιος θα ‘ταν τόσο ασυνείδητος να συζητήσει για δικαιώματα;

Η κυβέρνηση και το σύστημα της εκμετάλλευσης όμως, ξέρουν πολύ καλά τι φοβούνται και γι’ αυτό προετοιμάζονται. Ξέρουν ότι "μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό" και τρέμουν μην καταγραφεί αυτό στη συνείδησή μας. Τρέχουν να προλάβουν να μη γίνουν ατομική μας ευθύνη οι συλλογικές μας διεκδικήσεις. Είναι ευθύνη μας να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας στη ζωή και την υγεία μας. Είναι ευθύνη μας να διεκδικήσουμε κανένας να μη δουλεύει χωρίς αξιοπρεπή μισθό, να γίνουν άμεσα προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, να έχουν όλοι μέσα ασφαλείας στη δουλειά τους, να έχει δικαίωμα στην πλήρη και δωρεάν διάγνωση και περίθαλψη όλος ο λαός. Γιατί συλλογικά και μέσα από διεργασίες στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις πολυκατοικίες μας μπορούμε να συζητήσουμε και να βρούμε το δίκιο μας, να παλέψουμε η επόμενη μέρα να είναι δικιά μας. Κι αυτό δε θα ταίριαζε καθόλου στα εθελοντικά τους ιδεώδη!

http://taxikiporeia.blogspot.com/