Η Χελίν Μπολέκ και ο Ιμπραχίμ Γκιοκτσέκ του Γκρουπ Γιορούμ και η ηρωική τους αντίσταση στην καταπίεση και τις διώξεις του τουρκικού κράτους, ο Μουσταφά Κοτζάκ, φυλακισμένος σε ισόβια με κατασκευασμένες κατηγορίες και ο αγώνας του για δικαιοσύνη απέναντι στο φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας, έγιναν οι δικοί μας άνθρωποι, τα παιδιά και τα αδέλφια των λαϊκών ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη τον τελευταίο χρόνο.
Με αγωνία διαβάζαμε κάθε είδηση για τον αγώνα τους, με το αδυνατισμένο κορμί τους στο κρεβάτι της απεργίας πείνας και το ηθικό ακμαίο, μέχρι τις τελευταίες τους ώρες. Παρακολουθήσαμε την άνιση μάχη με τους διώκτες τους, που τους έπαιρναν αλυσοδεμένους για αναγκαστική σίτιση στα νοσοκομεία, με τον Μουσταφά να βγάζει τους ορούς με τα δόντια του και την Χελίν και τον Ιμπραχίμ να αρνούνται την ιατρική παρέμβαση. Η μουσική του Γκρουπ Γιορούμ έδινε τον τόνο στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης στην Τουρκία και σε πολλές χώρες.
«Αγαπώ πολύ τη ζωή. Δεν κάνω απεργία πείνας για να πεθάνω, αγωνίζομαι με όποιον τρόπο μπορώ να ζήσω», έλεγε ο Ιμπραχίμ, ζητώντας από τους λαϊκούς ανθρώπους, τους εργάτες, τους διανοούμενους, τους νεολαίους να γίνουν η φωνή τους. Και έγιναν τα σημεία αναφοράς αυτών των ανθρώπων. Η συσσωρευμένη οργή απέναντι στην κρατική τρομοκρατία, την βάρβαρη καπιταλιστική επίθεση και το άδικο, έγιναν κινητήρια δύναμη που οδήγησε στην υπεράσπιση της αντίστασης των απεργών πείνας.
Και οι κηδείες τους υπό διωγμό. Προσαγωγές, συλλήψεις, χημικά, κρότου λάμψης, σπάσιμο των εισόδων του Cemevi ( αλεβίτικος χώρος λατρείας) για αρπαγή της σωρού του Ιμπραχίμ, αλλαγή δρομολογίου στην κηδεία της Χελίν. Απαγόρευση ταφής του Ιμπραχίμ στην Καισάρεια, με την υποστήριξη του MHP που απειλούσε «εμείς καίμε και σφάζουμε» και των Γκρίζων Λύκων που έβγαλαν τους «αγανακτισμένους» στην πόλη για να μη ταφεί στο νεκροταφείο τους. Απαγόρευση παρουσίας άλλων ανθρώπων στην ταφή του Μουσταφά πέρα από την οικογένεια και με συνοδεία της πάνοπλης αστυνομίας.
Η τουρκική κυβέρνηση φοβάται τους νεκρούς αγωνιστές. Τρέμει μπροστά στον λαό που βγαίνει να υπερασπιστεί τους δικούς του ήρωες. Ιδιαίτερα όταν το καράβι της μπάζει νερά στη δίνη της οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Εφιάλτης της, ο πιθανός ξεσηκωμός του τουρκικού λαού, του λαού που έχει πληρώσει με αίμα κάθε πολιτική και οικονομική κρίση του κράτους.
Σφαγές, μακελειά, γενοκτονίες, εκτοπίσεις, καταστροφές, διώξεις, φυλακίσεις. Γεμάτα τα μπουντρούμια με πολιτικούς κρατούμενους, σε ένα κράτος που συνέχεια χτίζει φυλακές και ποτέ οι φυλακισμένοι δεν χωράνε. Οι συχνές εκδηλώσεις μνήμης των μαρτύρων των κομμουνιστικών, αριστερών και δημοκρατικών οργανώσεων είναι η διαρκής υπόμνηση για τις ατέλειωτες θυσίες των αγωνιστών του τουρκικού και κουρδικού λαού ενάντια στον φασισμό.
Η συνεργασία στην κυβέρνηση του AKP με το φασιστικό MHP, ο συνασπισμός της «αριστείας» και της «δημοκρατίας», για την αντιμετώπιση της πολιτικής κρίσης και των αντιθέσεων ανάμεσα στις μερίδες της αστικής τάξης, ήρθε για να νομιμοποιήσει και να ισχυροποιήσει, με μεγαλύτερη κυβερνητική πλειοψηφία, την φασιστική κρατική καταστολή μπροστά στον κίνδυνο του ξεσηκωμού του λαού.
Η πανδημία ήταν η ευκαιρία για ένταση της καταστολής. Οι ανακοινώσεις για την επιτυχή αντιμετώπιση της πανδημίας, την ώρα που οι νεκροί και τα κρούσματα αυξάνονταν, για τη συνέχιση της πρωτογενούς και της βιομηχανικής παραγωγής με εκατοντάδες κρούσματα στα εργοστάσια χωρίς διακοπή λειτουργίας και την οικονομία να βουλιάζει, με εκατοντάδες ασθενείς στις φυλακές χωρίς μέτρα προστασίας, δεν συνηγορούν στον ισχυρισμό της κυβερνητικής προπαγάνδας πως τα κατάφερε στα δύσκολα.
Απαγορεύτηκε η διανομή βοήθειας από δημάρχους, δήμαρχοι καθαιρέθηκαν και φυλακίστηκαν, δημοσιογράφοι που ανήρτησαν σχετικά με τον αγώνα του Γκρουπ Γιορούμ συνελήφθησαν, άρχισαν προανακρίσεις και προσαγωγές με σκληρά βασανιστήρια. Έχοντας τις ένοπλες δυνάμεις, την αστυνομία, τα δικαστήρια και όλους τους μηχανισμούς καταστολής, χρειάστηκε την συνδρομή φασιστικών δυνάμεων όπως οι Γκρίζοι Λύκοι για να αντιμετωπίσει τον εχθρό λαό.
Οι νεκροί αγωνιστές και οι τάφοι στοιχειώνουν την εξουσία!Τον τελευταίο καιρό, στην Τουρκία και ιδιαίτερα στο τουρκικό Κουρδιστάν, οι τάφοι των αγωνιστών καταστρέφονται από δυνάμεις της αστυνομίας, που σπάζουν τις επιτύμβιες στήλες και απαιτούν από τις οικογένειες να τις εξαφανίσουν. Είναι οι τάφοι των αγωνιστών που διώχθηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν, σφαγιάστηκαν από το τουρκικό κράτος. Είναι οι τάφοι που στοιχειώνουν τους φόβους τους απέναντι στη δυνατότητα του λαού να αναπτύξει μαζικό κίνημα. Για αυτό θυμίζουν τις σφαγές, γιατί θέλουν να θυμίσουν τη δολοφονική τους πολιτική απέναντι σε μαζικές κινητοποιήσεις μέσα και έξω από τις φυλακές.
Οι τάφοι και οι πλάκες στήνονται ξανά, οι αγωνιστές τιμούνται, είναι οι ήρωες του λαού, δεν ξεχνιούνται. Η θυσία τους, λίπασμα για τους αγώνες του αύριο για λευτεριά και ανεξαρτησία, για μια ζωή με δικαιώματα, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου