Sami Solmaz στη δίκη του TKP/ML στο Μόναχο: Οι κομμουνιστές δεν αποκρύπτουν τις απόψεις και τους στόχους τους!

Ο επαναστατικός αγώνας δεν καταδικάζεται!

Αναδημοσίευση και μετάφραση από το Avrupa Haber Merkezi*

Μόναχο: Ο Sami Solmaz, ένας από τους κομμουνιστές κρατούμενους της δίκης του TKP/ML στο Μόναχο, ολοκλήρωσε τη Δευτέρα 20/7 την υπεράσπιση του, την οποία είχε ξεκινήσει την προηγούμενη εβδομάδα. Το δικαστήριο θα ανακοινώσει την απόφασή του σχετικά με την υπόθεση την Τρίτη 28 Ιουλίου στις 10:00.

Ο Sami Solmaz, ο οποίος προετοίμασε μια άνω των εκατό σελίδων πολιτική υπεράσπιση, συμπεριέλαβε σε αυτήν τα παρακάτω:

«Οι Κομμουνιστές δεν φοβούνται να αποκαλύψουν τις απόψεις και τους στόχους τους. Αναγγέλλουν ανοιχτά ότι οι στόχοι τους μπορούν να επιτευχθούν μόνο μέσω βίαιης καταστροφής ολόκληρης της κοινωνικής τάξης. Η άρχουσα τάξη ας τρέμει μπροστά σε μία κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους. Έχουν έναν ολόκληρο κόσμο να κατακτήσουν.» (Κομμουνιστικό Μανιφέστο)

ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ YΠΑΡΧΕΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΠΟΥ ΒΑΣΤΑΕΙ ΑΚΟΜΑ. ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, ΚΑΘΗΚΟΝ, ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ, ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΘΕΙ, ΝΑ ΠΙΕΣΕΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ. ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΣΑΙ, ΝΑ ΠΑΛΕΥΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, THN ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ. ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ.

Αξιότιμοι Πρόεδρε, δικαστήριο και εισαγγελέα,

Πάνω από 5 χρόνια έχουν περάσει από την σύλληψή μας και 4 από την έναρξη της δίκης. Για πάνω από 5 χρόνια συνολικά, η γερμανική πολιτεία μας έχει κρατήσει όμηρους της δικαστικής εξουσίας. Ήμουν φυλακισμένος για σχεδόν 3 χρόνια και ταξίδευα 1400 χλμ κάθε εβδομάδα. Όλη η ζωή μου διαδραματίζεται στο δικαστήριο. Στην παρούσα φάση, η εισαγγελία ζητά τετραετή ποινή. Δεν είναι αρκετά! Tο σκεπτικό είναι «τρομοκρατία». Υπάρχει μία φράση που αποδίδεται στον Woody Allen: «Αν θες να κάνεις τον Θεό να γελάσει, μίλα του για τα σχέδιά του». Aν εφαρμόσουμε αυτή τη δήλωση στην εν λόγω περίσταση, μπορούμε να την τροποποιήσουμε ως εξής: «Αν θες να κάνεις τον Θεό να γελάσει, μίλα του για την γερμανική Δικαιοσύνη και το Υπουργείο προστασίας του πολίτη και τις δίκες περί τρομοκρατίας του γερμανικού νομικού συστήματος». Νομίζω πως θα ήταν πρέπον να ξεκινήσω με τα λόγια του μέλους του Γερμανικού Αριστερού Κόμματος Sahra Wagenknecht. Μιλώντας για το πρόβλημα της τρομοκρατίας και της παγκόσμιας ειρήνης στο γερμανικό κοινοβούλιο, η Wagenknecht είπε: «Το ΝΑΤΟ υποτίθεται ότι καταπολεμά τρομοκρατικές οργανώσεις με την ίδρυση τρομοκρατικών οργανώσεων, με τον εξοπλισμό τους, την αποσταθεροποίηση περιοχών με πετρέλαιο, φυσικό αέριο και ενεργειακής σημασίας, προκαλώντας το θάνατο εκατομμυρίων αμάχων και τη δημιουργία προσφύγων . Οι δυτικές χώρες πρέπει πρώτα να επανεξετάσουν την ψυχική τους υγεία».

H εισαγγελία κάνει μεγάλες προσπάθειες για να μας χαρακτηρίσει «τρομοκράτες». Αυτό πρέπει να κάνουν οι συντάκτες μιας δικογραφίας που έχει προαποφασιστεί από τη γερμανική πολιτεία/κυβέρνηση. Το κράτος της Γερμανίας είναι μία από τις λίγες ιμπεριαλιστικές καπιταλιστικές χώρες στον κόσμο καθώς και η χώρα του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου, της μονοπωλιακής της αστικής τάξης. Δεν προκαλεί απορία που μια πολιτεία/κυβέρνηση που θέτει τον εαυτό της υπηρέτη αυτών των τάξεων και με βάση τα συμφέροντα αυτών γίνεται εχθρική απέναντι στους κομμουνιστές. Δρα με βάση την συνείδηση και την μοχθηρότητα της τάξης της. Αυτό καθορίζει την φιλία και την έχθρα. Στην ιστορία της ανθρωπότητας, oι κυρίαρχες δυνάμεις, έχουν κατονομάσει τους αντιπάλους τους με παρόμοιους χαρακτηρισμούς, και έχουν προσπαθήσει να διασύρουν και να απαξιώσουν αυτούς που αντιτίθενται στην εξουσία τους χρησιμοποιώντας παρόμοιες δημαγωγίες, ψέματα και τεχνάσματα. Αυτό είναι επίσης μια προσπάθεια να κρύψουν τα δικά τους εγκλήματα. Αυτό κάνουν και αυτό θα κάνουν.

Το δημαγωγικό σενάριο που χρησιμοποιείται τα τελευταία χρόνια είναι η κατηγορία για «τρομοκρατία» και ο χαρακτηρισμός ανθρώπων ως «τρομοκράτες». Η προσπάθεια να προσδιοριστεί το TKP/ML ως τρομοκρατική οργάνωση και συνεπώς εμείς ως τρομοκράτες είναι μάταιη, καταδικασμένη σε αποτυχία. Το TKP/ML είναι ο εκπρόσωπος του διεθνούς προλεταριάτου στη χώρα μας. Εκατοντάδες γυναίκες, άνδρες, μαχητές και στελέχη μαρτύρησαν στον αγώνα ενάντια στην ανοικτή φασιστική δικτατορία και χιλιάδες μαχητές του TKP/ML αντιμετώπισαν βασανιστήρια, εκτελέσεις και απαγωγές κατά την διάρκεια της κράτησής τους. Παρόλα αυτά, έχουν καταφέρει να απέχουν από την ιδιότητα που θέλετε να τους προσάψετε.

Ως τι αυτοπροσδιορίζομαι λοιπόν; Πρώτον, μας χαρακτηρίζω κομμουνιστές και επαναστάτες. Είμαστε οι σημερινοί εκπρόσωποι της προοδευτικής ανθρωπότητας, του διεθνούς προλεταριάτου, που παλεύουμε να στρέψουμε τον τροχό της ιστορίας προς τα εμπρός, που έχουμε διαμορφώσει τους εαυτούς μας μέσα από τις αντιθέσεις της ανθρώπινης ιστορίας, που έχουμε χτυπηθεί, έχουμε γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης, δολοφονηθεί αλλά δεν έχουμε χάσει την θέληση και την πίστη μας στο μέλλον. Παρά το γεγονός λοιπόν πως είμαστε άνθρωποι από μια συγκεκριμένη χώρα, είμαστε επίσης διεθνιστές.

Είμαστε αυτοί που παίρνουν δύναμη από τα βάθη της ιστορίας, που πιστεύουν ότι η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η ιστορία της πάλης μεταξύ των τάξεων, που προσαρμόζουν τα βήματα τους με βάση το ρου της ιστορίας, που μάχονται το παλιό, το σάπιο, το μουντό και εγκαθιδρύουν το καινούριο.

Είμαστε εκπρόσωποι του ιδανικού της δημιουργίας ενός ελεύθερου, ανεξάρτητου, χωρίς εκμετάλλευση, ειρηνικού κόσμου για όλους τους ανθρώπους, η πιο επαναστατική προλεταριακή τάξη, που έχει επαναστατήσει ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον φασισμό, το φεουδαλισμό και κάθε τι αντιδραστικό και δεν έχει τίποτα να χάσει παρά τις αλυσίδες του.

Είμαστε Κούρδοι, Τούρκοι, Λαζοί, Άραβες, Κιρκασσιανοί της χώρας μας. Είμαστε οι Χριστιανοί, οι Αρμένιοι, οι Έλληνες, οι Ασσύριοι, oι Χαλδαίοι. Η Τουρκία και το Κουρδιστάν, απαρτίζεται από πολλά καταπιεσμένα έθνη και εθνικότητες. Είμαστε, ακόμα, αυτοί που αντιτίθενται στην εκμετάλλευση, την ταπείνωση και την καταπίεση στην Ασία, στην Ευρώπη, στην Λατινική και Νότια Αμερική, την Μέση Ανατολή.

Κάθε κατατρεγμό, κάθε καταπίεση που ασκείται σε κάθε σημείο του κόσμου, εμείς το νιώθουμε στον εαυτό μας, στην ψυχή μας, σαν να συμβαίνει σε εμάς. Γιατί είμαστε μέλη της τεράστιας οικογένειας των ανθρώπων.

Ήμασταν στις φυλακές και στα κέντρα βασανιστηρίων της παγκόσμιας αντίδρασης. Ήμασταν τα αδέρφια Scholl που πυροβολήθηκαν στην ναζιστική Γερμανία. Στην πατρίδα του σοσιαλισμού κάποιοι άλλοι, στην ίδια ηλικία με αυτούς, τα τελευταία τους λόγια ενώ οδηγούνταν σε απαγχονισμό και αντιστέκονταν σε όλα τα βασανιστήρια από τους Γερμανούς εισβολείς, ήταν τα εξής: «Είμαστε 200 εκατομμύρια. 200 εκατομμύρια κρεμάλες; Εμείς μπορεί να φύγουμε. Αλλά θα έρθει η δική μας ώρα. Παραδοθείτε όσο ακόμα προλαβαίνετε. Αντίο, αδέρφια. Αδέρφια, μέχρι το τέλος του αγώνα. H τύχη είναι με το μέρος μας». Ήμασταν αυτοί που κρεμάστηκαν μαζί με την νεαρή παρτιζάνα Zoya.

Μας πυροβόλησαν μαζί με τους Παριζιάνους Κομμουνιστές το 1871, και τα κορμιά μας πετάχτηκαν στους δρόμους μαζί με τα κορμιά της Rosa Luxemburg και του Karl Liebknecht. «Το μέλλον της Τουρκίας φτιάχνεται από ατσάλι. Μπορεί εμείς να μη ζήσουμε το μέλλον, αλλά το ατσάλι δε θα ξεχάσει το νερό στο οποίο δέθηκε», είχε πει ο κομμουνιστής ηγέτης Ιμπραήμ Καϊπάκαγια.

Μας κρέμασαν στις αγχόνες μαζί με την Deniz Gezmis, τα τελευταία λόγια της οποίας ήταν «Zήτω ο αγώνας για ανεξαρτησία του τούρκικου και κουρδικού λαού!». Μας πυροβόλησαν μαζί με τον Mahir Cayan, o οποίος είπε, «Ήρθαμε για να πεθάνουμε και να μη γυρίσουμε πίσω». Ήμασταν οι τέσσερις Κούρδοι επαναστάτες που μετέτρεψαν τα κορμιά τους σε δυναμίτες και φώτισαν το σκοτάδι των τόπων βασανιστηρίων στο Diyarbakir.

Στα Diyarbakır, Metris, Bayrampaşa, Ümraniye, Ulucanlar, Buca, Çanakkale…ήμασταν αυτοί που πυροβολήθηκαν, κάηκαν, βασανίστηκαν σε φυλακές και απεργίες πείνας. Ήμασταν ακόμα οι 224 Περουβιανοί κρατούμενοι που δολοφονήθηκαν βάναυσα στη Λίμα του Περού και στις φυλακές Callao. Ακριβώς όπως ο Boby Sands, που πέθανε στις φυλακες Long Kesh, από απεργία πείνας κατά της Βρετανικής αποικιοκρατίας.

Ήμασταν οι Αρμένιοι, οι Έλληνες του Πόντου, οι Ασσύριοι, οι Χάλδυοι που υποβλήθηκαν στις γενοκτονίες και σφαγές της Ανατολίας χθες. Ήμασταν οι Κούρδοι που σφαγιάστηκαν στα Ağrı, Koçgiri, Zilan και Dersim, Σήμερα, είμαστε οι λαοί της Συρίας, του Ιράκ, της Λιβύης, των οποίων τα σπίτια, οι πόλεις, οι χώρες έχουν καταστραφεί, εκατομμύρια προσφύγων έχουν χάσει τις ζωές τους στους δρόμους της ξενιτιάς.

Όπως ο Hrant Dink, είμαστε ο Αρμένιος που δολοφονήθηκε στους δρόμους. Είμαστε ο Hacı Lokman Birlik, που δολοφονήθηκε και κάηκε στο υπόγειο του Cizre. Του οποίου το σώμα τεμαχίστηκε και σύρθηκε πίσω από ένα τανκ. Είμαστε η Κούρδισσα Ekin Van, το σώμα της οποίας εκτέθηκε γυμνό, μετά τη δολοφονία της.

Ο Berkin Elvan, που δολοφονήθηκε από σφαίρα αστυνομικών στα 14 του, ο Uğur Kaymaz, του οποίου το σώμα γέμισε με 13 σφαίρες στην ηλικία των 12 ετών, η Cemile Çağırca, της οποίας το σώμα συντηρούταν σε κατάψυξη για να μη σαπίσει, ήμασταν η Taybet Ana, της οποίας το πτώμα παρέμεινε στους δρόμους για μια βδομάδα.

Ήμασταν οι Γερμανοί, Γάλλοι, Βέλγοι, Βρετανοί που σφαγιάστηκαν στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, το Λονδίνο, την Κωνσταντινούπολη από τις φασιστικές συμμορίες του νόμου της Σαρία, οι οποίες τροφοδοτήθηκαν και αφέθηκαν να δράσουν σαν τα πρωτοπαλίκαρά τους από τους ιμπεριαλιστές.

Η Χελίν κι ο Ιμπραήμ, που έθεσαν τα κορμιά τους σε απεργία πείνας μέχρι θανάτου και έγιναν αθάνατοι, ώστε η απαγόρευση συναυλιών και η κρατική τρομοκρατία να αρθεί από πάνω τους, ήμασταν ο Μουσταφά Κοτσάκ που βασανίστηκε και πέθανε για τη δικαιοσύνη ενώ αναζητούσε μια δίκαιη δίκη.

Ήμασταν οι Εβραίοι, συγγραφείς, σοσιαλιστές, Γερμανοί κομμουνιστές και επαναστάτες που αντιστάθηκαν και πολέμισαν ενάντια στο χιτλερικό φασισμό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί.

Πολεμήσαμε στα οδοφράγματα του Αμβούργου, του Μονάχου, ήμαστας στην «Εφημερίδα του Ρήνου», νικηθήκαμε στη Μαδρίτη, αλλά ήμασταν και αυτοί που νικήσαμε στην Οκτωβριανή Επανάσταση στα Χειμερινά Ανάκτορα το 1917 και που νικήσαμε τους στρατούς του Χίτλερ στο Στάλινγκραντ. Όπως νικήσαμε και στην Κίνα, στην Κούβα, στην Καμπότζη, στο Λάος, στη Βουλγαρία, στην Αλβανία.

Ήμασταν εμείς που χτίσαμε ένα νέο κόσμο για τους εργάτες, τους αγρότες, τους εργαζόμενους, τις γυναίκες, τους ανθρώπους διάφορων εθνικοτήτων. Αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους για να ζει όλη η ανθρωπότητα με ειρήνη και αδερφοσύνη.

Όπως έλεγε η ηρωίδα μαρξίστρια και κομμουνίστρια του γερμανικού λαού, Ρόζα Λούξεμπουργκ «Ήμουν, είμαι, θα είμαι».

Δεν κυνηγήσαμε ούτε δόξα, ούτε φήμη, ούτε ατομικά συμφέροντα. Δεν εκμεταλλευτήκαμε κανέναν, ούτε κατατρέξαμε κανέναν. Κοιτάξαμε, είδαμε, μάθαμε και περπατήσαμε. Πιστέψαμε στην επιστήμη και αρνηθήκαμε τις προκαταλήψεις. Διαβάσαμε ιστορία, φιλοσοφία, παρατηρήσαμε και ερμηνεύσαμε τις μέρες μας, ακούσαμε αυτούς που ξέρουν καλύτερα και μάθαμε από αυτούς. Ούτε «ξεπουλήσαμε» τη συνείδησή μας, ούτε εξαγοράσαμε τη συνείδηση άλλων. Είμασταν απλά άνθρωποι και παραμείναμε άνθρωποι.

Προσπαθήσαμε να είμαστε η φωνή των καταπιεσμένων, εκμεταλλευόμενων, περιθωριοποιημένων εργατών, εργαζομένων, των γυναικών που παλεύουν να απελευθερωθούν από την ανδρική καταπίεση, τα LGBTI άτομα, τα παιδιά, τα έθνη και τις μειονότητες από διάφορες εθνότητες που τους παίρνουν την ταυτότητα και τους λεηλατούν τη φύση. Αυτό είμαστε, αυτό θέλουμε και αυτό κάνουμε.

Μετά το τέλος της υπεράσπισης του Σάμι Σολμάζ, προγραμματίστηκε μαζική διαδήλωση μπροστά από το δικαστήριο του Μονάχου στις 28 Ιουλίου, όπου και θα ανακοινωθεί η απόφαση για το TKP/ML.

20/7/2020

*Μετάφραση: Τ.Π. Η μετάφραση έγινε από το σάιτ Avrupa Haber Merkezi, με τη μερική βοήθεια ηλεκτρονικών μέσων για την απόδοση από τα τουρκικά κάποιων φράσεων.

Το πρωτότυπο κείμενο στα τουρκικά: http://www.avrupahaber6.org/munih-tkp-ml-davasinda-sami-solmaz-komunistler-goruslerini-ve-amaclarini-gizlemeye-tenezzul-etmezler.html