Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΗΓΕΤΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ NUBAR ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Προς τον εργαζόμενο λαό του Τουρκικού, του Κουρδικού έθνους και των άλλων εθνικοτήτων.
Στην επίθεση ανάμεσα στις ημερομηνίες 6 έως τις 9 Σεπτέμβρη στο Οβατζίκ της Ντερσίμ, η φασιστική δικτατορία από τον νομάρχη μέχρι τον υπουργό εσωτερικών με ενθουσιασμό ανεφερε ότι εντόπισε τα ίχνη «της μονάδας του Νουμπάρ». Στην επιχείρηση που ξεκίνησε στις 7 Σεπτέμβρη, άμεσα εκκενώθηκαν τα χωριά της περιοχής. Στην επιχείρηση που εξαπλώθηκε σε μεγάλη έκταση με κινητοποίηση μη επανδρωμένων και εξοπλισμένων μη επανδρωμένων αεροσκαφών, ελικοπτέρων και πολεμικών αεροπλάνων βομβαρδίστηκε όλη η περιοχή. Με στρατιωτική δύναμη περίπου 1000 στρατιωτών η περιοχή ήταν περικυκλωμένη για τρεις μέρες. Ο φασισμός οργάνωσε μια επιχείρηση ύπουλη, γεμάτη παγίδες που έπρεπε οπωσδήποτε να παράγει αποτελέσματα. Όπως διαπιστώθηκε στην επιχείρηση χρησιμοποιήθηκαν όλοι οι πολεμικοί μηχανισμοί μέχρι και χημικά όπλα. Ο εχθρός που επί τρεις μέρες δεν μπορούσε να εισέλθει στο έδαφος, σάρωσε ην περιοχή αφού βεβαιώθηκε ότι οι σύντροφοί μας δολοφονήθηκαν. Στις 9 Σεπτέμβρη, ο υπουργός Εσωτερικών Σουλεϊμάν Σοϊλού σαν ένας διοικητής που νίκησε σε μια μεγάλη μάχη ανακοίνωσε την δολοφονία των 2 μαχητών του TIKKO που οργανωτικά συνδέεται με το κόμμα μας. Η αιτία για να κάνει ο υπουργός εσωτερικών μια τέτοια δήλωση είναι ότι ο ένας από τους δολοφονημένους συντρόφους μας είναι ο Nubar (Erol Volkan). Ένας άλλος λόγος που ενισχύει την κραυγή της νίκης είναι η νεαρή μας συντρόφισσα Ρόζα (Fadime Pebble) που πέρασε στην αθανασία.
Αναμφίβολα οι κραυγές νίκης του εχθρού έχουν απάντηση. Επειδή ο σύντροφος Νουμπάρ που είναι στην λίστα επικηρυγμένων μεγάλο διάστημα, από το 2009 οργανώνει και ηγείται της πολεμικής γραμμής του κόμματός μας στο πεδίο του πολέμου, είναι μέλος της ΚΕ του κόμματός μας. Επίσης υπάρχει η επιτυχία της δολοφονίας της συντρόφισσας Ρόζας, πάλι από την ηγεσία, στέλεχος του μέλλοντος στην μάχη και στο κόμμα, που είναι διοικήτρια της μονάδας, είναι στο πεδίο του πολέμου από το 2013 και είναι στην λίστα των επικηρυγμένων του εχθρού.
Όλα όσα ο εχθρός περιγράφει ως «επιτυχία» είναι απλά μια καμπή για τους κομμουνιστές και τους επαναστάτες στην πρόοδο της ιστορίας και της ταξικής πάλης. Αυτό είναι που ξεχνούν οι αντιδραστικές κυρίαρχες τάξεις, όλοι οι εκμεταλλευτές και οι δήμιοι. Γι ' αυτό κραυγάζουν την νίκη για κάθε "επιτυχία" που κερδίζουν, πιστεύοντας ότι αυτή η επιτυχία προσθέτει νέα διάρκεια στη δική τους διάρκεια ζωής και ότι έτσι θα μπορούν να αγκαλιάσουν την αθανασία και την αιωνιότητα. Αυτοί που υποστηρίζουν ότι το δικό τους εκμεταλλευτικό κοινωνικό σύστημα είναι αιώνιο, μόνιμο και αμετάβλητο βασίζονται στο ότι μπορούν να πείσουν την κοινωνία και τον εαυτό τους.
Πιστεύουν ότι θα κατακτήσουν το ελιξίριο του αήττητου και του αναλλοίωτου με την καταστολή της δυναμικής του αγώνα, που βασίζεται στην καταπίεση, την εκμετάλλευση, την ταξική διαίρεση και τις δολοφονίες. Αλλά η ιστορία έχει αποδείξει ότι όλα έχουν ένα τέλος και είναι αναγκαστικό να συμβεί. Όταν το προλεταριάτο συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να γίνει τάξη για τον εαυτό του και όταν εξοπλιστεί με τον διαλεκτικό ιστορικό υλισμό, αυτή η κατανόηση γίνεται αυτό που συνδέει πιο παθιασμένα τα υποκείμενα που προχωρούν μαχητικά τον αγώνα του κομμουνισμού και της επανάστασης για την αναδημιουργία της ζωής. Αυτή η αντίληψη ισχύει τόσο όταν η ταξική πάλη υποχωρεί και ο εχθρός είναι ισχυρός όσο και σε περιόδους ανόδου της ταξικής πάλης. Αυτή η αντίληψη οδηγεί σε μια θέση που δεν κάνει βήμα πίσω από την προοπτική της εξουσίας και στηρίζεται στο ότι πρέπει να τα κατακτήσει όλα και δεν θα υποχωρήσει από την ιστορική θέση. Με αυτή την έννοια είναι μια θέση που δεν είναι αποθαρρυντική ούτε τυχοδιωκτική, συλλαμβάνει την δυναμική της «αναδημιουργίας της ζωής» και την καθιστά αναγκαία. Αυτή είναι η επιτυχία της βούλησης, κάθε αγωνιστής να τοποθετηθεί σύμφωνα με τις ανάγκες του αγώνα για τον κομμουνισμό. Η βούληση να μπορεί να αγκαλιάσει τον θάνατο, διαμορφώνεται από την ανάγκη να οργανωθεί και να οικοδομηθεί από την αρχή η ζωή, από την προλεταριακή προσέγγιση και προοπτική με βάση τις ανάγκες της επανάστασης. Βέβαια η βούληση του αγκαλιάσματος του θανάτου απαιτεί να ξέρει τι είναι η ζωή. Αυτή η βούληση είναι μια συνείδηση, μια στάση, ένα πάθος, μια αντίσταση και αναμφισβήτητα η πιο σαφής και ξεκάθαρη έκφραση της προσπάθειας για επιτυχία.
Ο σύντροφος Νουμπάρ και η Ρόζα διαμορφώθηκαν σύμφωνα με αυτό, τοποθετήθηκαν με αυτή τη συνείδηση, επωμιζόμενοι την ευθύνη που επιβάλλει η ιστορία, δεσμευμένοι σε αυτή την ευθύνη στράφηκαν με πάθος στο κόμμα, στον λαό και στις απαιτήσεις του ταξικού πολέμου και κραύγασαν «Γεια σου ζωή». Αυτή η κραυγή είναι η έκφραση ενός μέλλοντος, μιας κοσμοθεωρίας και του πρακτικού ισοδύναμου.
Το κόμμα μας, από το επίπεδο ηγεσίας ως τον μαχητή, από την ίδρυσή του ακόμη, δήλωσε την αξίωσή του να πάρει αποσπασματικά την εξουσία με τον λαϊκό πόλεμο. Ο ηγέτης μας, Ιμπραήμ Καγιπακκάγια, οικοδόμησε το κόμμα μας με αυτές τις μαχητικές δυναμικές, δημιούργησε τη θεωρία του και επεσήμανε τους όρους επιβίωσης του Κομμουνιστικού Κόμματος στις συνθήκες της χώρας μας. Αυτό σημαίνει μια αδιάλειπτη συνέχεια στην 48χρονη ιστορία πάλης του κόμματός μας. Δεκάδες στελέχη περνώντας στην αθανασία, εκατοντάδες μαχητές διασφάλισαν τη συνέχεια αυτής της γραμμής.
Ο σύντροφος Nubar (Erol Volkan İldem), γεννήθηκε στις 29 Σπτέμβρη του 1982 στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν το πρώτο παιδί μιας οικογένειας εργαζόμενων από το Aslen Sivas. Τα παιδικά του χρόνια πέρασαν στο δίκτυο των σχέσεων του κόμματος. Στα χρόνια του λυκείου ξεκίνησε οργανωμένη δραστηριότητα στα πλαίσια της TMLGB. Τώρα πια ήταν ο Χαλίλ της TMLGB. Με την διορατικότητα και την μαχητικότητά του στις δράσεις γρήγορα ήρθε στο προσκήνιο. Από τη μια προχωρούσε την οργάνωση αγωνιστικών δραστηριοτήτων στο λύκειο και από την άλλη κάθε Σάββατο στις δράσεις «των μητέρων του Σαββάτου» ήταν ο νέος μαχητής των μολότοφ της Κομσομόλ ενάντια στον εχθρό. Λίγο μετά την οργανωμένη δράση έγινε μέλος της Κομσομόλ στο τέλος της δεκαετίας του 2000. Τον Απρίλη του 2001συνελήφθη σε μια επιχείρηση ενάντια στην Κομσομόλ.
Στην διάρκεια ελέγχων ταυτότητας της αστυνομίας, απαλλοτριώθηκε το όπλο του αστυνομικού ξεκίνησε η σύγκρουση και η διαδικασία μετατράπηκε σε ολοκληρωμένη επιχείρηση. Ο σύντροφος Nubar έχοντας την ευθύνη της σύγκρουσης, ενώ απομακρύνθηκε, επέστρεψε για να μην αφήσει την αστυνομία να πάρει τον σύντροφό του και συνελήφθη. Η συνείδηση και η δέσμευση προς τους συντρόφους και το κόμμα σε αυτό το γεγονός και σε κάθε θέμα, ήταν μια από τις βασικές ιδιότητές του. Υποβλήθηκε σε βασανιστήρια μετά από ένα βαρύ λιντσάρισμα. Κατά την διάρκεια της 5ήμερης κράτησής του με την αποδοχή μερικών πραγμάτων για τον εαυτό του την πρώτη στιγμή των βασανιστηρίων, έκανε τα πρώτα και ισχυρότερα βήματα στην ηγεσία σε ηλικία μόλις 19 ετών, την δεύτερη μέρα με το κεφάλι ψηλά, επιτέθηκε σωματικά στον βασανιστή του, αντιστεκόμενος απέναντι στα βαριά βασανιστήρια.
Η διαδικασία φυλάκισής του ξεκίνησε ακριβώς στην μέση της μεγάλης αντίσταση που ξεκίνησε για τις φυλακές τύπου F, με απεργία πείνας μέχρι θανάτου . Ο σύντροφος που αναγνώρισε την αδυναμία που έδειξε την πρώτη μέρα στα βασανιστήρια και την δεύτερη οργάνωσε την αντίστασή του, ζητά από το κόμμα να είναι μέρος αυτής της απεργίας πείνας μέχρι θανάτου. Το αίτημά του έγινε δεκτό. Ο σύντροφος Nubar βιώνει μια επική, θρυλική απεργία πείνας. Αντιστέκεται στην επίθεση απελευθερώσεων που άρχισε ο εχθρός για να αποδυναμώσει την απεργία πείνας. Προσπαθεί να πάρει μια έκθεση υγείας ενάντια στις σωματικές αδυναμίες που προκαλούνται από την απεργία πείνας από τους επιβλέποντες γιατρούς και ιατροδικαστές. Στις συνθήκες που προσπαθούν να υπονομεύσουν την απεργία πείνας με δωροδοκίες απελευθέρωσης, εκείνος υφαίνει οδοφράγματα αντίστασης.
Συνεχίζει την απεργία πείνας μέχρι θανάτου 248 μέρες. Όταν έφτασε πολύ κοντά στον θάνατο συνέχισε να εξοπλίζεται θεωρητικά. Σε αυτή τη διάρκεια καταφέρνει να διαβάσει δεκάδες βιβλία. Πριν το δικαστήριο να αποφασίσει την αποφυλάκισή του με όρους, διάβαζε το βιβλίο του Sabah Tufanı’nı ( για τον Μάο και την κινεζική επανάσταση). Απελευθερώθηκε πριν τελειώσει τον δεύτερο τόμο. Είναι ένας σύντροφος που μπορεί και κάνει πλάκα ακόμη και με τον θάνατο, αφοσιωμένος με τέτοιο πάθος στην ζωή και στην πάλη που μπορεί να πει «τουλάχιστον να τελείωνα και τον δεύτερο τόμο και μετά να απελευθερωνόμουν». Μετά την απελευθέρωση επανασυνδέεται με την Κομσομόλ ενώ συνεχίζεται η θεραπεία. Η θετική αντίδρασή του στην διαδικασία είναι και πάλι ασυνήθιστη. Αφού το επέτρεψε η κατάσταση της υγείας του γρήγορα μπήκε στην παράνομη δράση από την Κομσομόλ. Τότε είναι που ο σύντροφος τοποθετείται στην ΚΕ της TMLGB.
Το 2004 γίνεται μέλος του κόμματός μας. Αναλαμβάνει μια σειρά υπευθυνότητες όπως στην περιφερειακή επιτροπή της TMLGB του Τουρκικού Κουρδιστάν, στην περιφερειακή επιτροπή της Çukurova και στην επαρχιακή επιτροπή της Άγκυρας. Είχε ένα πολύ αποτελεσματικό ρόλο στην οργάνωση του 2ου συνεδρίου της TMLGB. Σε αυτό το Συνέδριο, επανεκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Τον Απρίλιο του 2006, προσάγεται και κρατείται πάλι σε κεντρική επιχείρηση εναντίον της TMLGB. Απελευθερώνεται το 2009. Η τριετής φυλάκιση στα μπουντρούμια είναι η αρμόζουσα στο κόμμα μας και στον αγώνα. Κατά το έτος της απελευθέρωσής του, ανταποκρίθηκε θετικά χωρίς δισταγμό στην τοποθέτηση από το κόμμα στο αντάρτικο .
Τον Φεβρουάριο του 2011, η αθανασία πέντε γυναικών συντροφισσών και η εντολή της συντρόφισσας Eylem (Sefagul Kesgin) "ο καθένας να κάνει τη δουλειά του", έγινε εντολή καθοδήγησης για τον σύντροφο Nubar. Ο Nubar του αντάρτικου γίνεται αναπληρωτής Γραμματέας του DPK και υπεύθυνος του τομέα από αυτήν την ημερομηνία. Το 2012 τοποθετήθηκε αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Είναι καθοριστικός παράγοντας στην ιδεολογική-πολιτική-οργανωτική-στρατιωτική διαμόρφωση του αντάρτικου τομέα της Dersim. Εστιάζοντας στον λαϊκό πόλεμο και ταυτόχρονα στα προβλήματα του κόμματος, έφερε στο επίκεντρο την αντιμετώπιση των προβλημάτων του κόμματος σχετικά με τον πόλεμο. Οργάνωσε μια διαδικασία προσπάθειας και εργασίας επικεντρωμένη σ’ αυτόν τον άξονα όπου συμμετείχε όλο το αντάρτικο. Απέναντι στα προβλήματα που προέκυπταν ήταν καθοριστικός να ενσταλάξει στους αντάρτες την κουλτούρα του «ότι τίποτε δεν είναι αδύνατο». Με την πνευματώδη προσωπικότητά του, ο αποτελεί πηγή χαράς, αποθήκη ηθικού και ηγεσίας του αντάρτικου με το οποίο συνδέεται πολιτικά και ιδεολογικά.
Ο σύντροφος Nubar είναι εκπρόσωπος της ανταρτικής περιοχής στο συνέδριο του κόμματος που θα πραγματοποιηθεί το 2015. «Δεν έφυγε ποτέ» από την αντάρτικη περιοχή, απ’ όπου έμεινε μακριά για περίπου ένα χρόνο με αυτήν την αποστολή.
Ο σύντροφος Nubar πήρε από την αρχή μια ακλόνητη στάση ενάντια στον δεξιό διαλυτισμό και φραξιονισμό που εμφανίστηκαν στο κόμμα το 2015. Με τις σχέσεις του παρελθόντος, με κυνική και χιουμοριστική στάση, πήρε μια ξεκάθαρη θέση απέναντι σε εκείνους που προσποιούνταν την ηγεσία και προσπαθούσαν να σύρουν στον φραξιονισμό. Ακόμα τους υπενθύμισε ότι "ο μαθητής ξεπέρασε τον δάσκαλο" και ότι αυτή η "ηγεσία" έχει βάλει στο λογαριασμό τη νίκη των παλιών. Σ’ αυτά τα φθαρμένα και χωρίς καμιά ιστορική αξία επιχειρήματα στις ανοιχτές συζητήσεις, δίδαξε το μάθημα ότι δεν υπάρχει περιθώριο για δημαγωγία στον ιδεολογικό-πολιτικό αγώνα λέγοντας, με το πνευματώδες και δημιουργικό στυλ του, «να πληρώσουμε όποια κι αν είναι η εργασία σου», απέναντι στην υπενθύμισή τους «πόσα χρόνια εργασίας είχε στο κόμμα».
Ο σύντροφος Nubar με ενεργό ιδεολογικό-πολιτικό αγώνα ενάντια στην προσπάθεια της δεξιάς φράξιας δεν της επέτρεψε να οργανωθεί στον τομέα των ανταρτών και σύντομα μετέτρεψε αυτή τη στάση σε έναν αποτελεσματικό οργανωτικό αγώνα.
Έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να διατηρήσει το κόμμα στο σύνολό του στον τομέα των ανταρτών, στελέχη, διοικητές και μαχητές παρέμειναν στις τάξεις του κόμματος και ενώθηκαν ενάντια στον φράξια και τον δεξιό διαλυτισμό. Με αυτή την έννοια, εξασφάλισε η φράξια να έχει αμελητέα επιρροή στην περιοχή των ανταρτών και στην αντάρτικη ζώνη. Απέναντι στην στάση των φραξιονιστών που άδειασαν ένα οπλοστάσιο του κόμματος και στη συνέχεια άφησαν τα όπλα παραχωμένα στην άκρη ενός νεκροταφείου, παραδίδοντάς τα έτσι στον εχθρό και διέυγαν στο εξωτερικό, δημιουργήθηκε θυμός και μίσος.
Στις εσωκομματικές διαδικασίες στην διάρκεια 2015-2016 για την αναδιαμόρφωση της ΚΕ με την βούληση του κόμματος μπήκε στην ΚΕ. Στο 1ο συνέδριο του κόμματος το 2019 εκλέχτηκε ομόφωνα μέλος της ΚΕ.
Από την στιγμή που συνδέθηκε με την Κομσομόλ, εκτελώντας την αποστολή να ηγηθεί της ταξικής πάλης, εκπληρώνοντας τις απαιτήσεις σ’ αυτό το επίπεδο, ακολούθησε μια προοδευτική γραμμή.
Ανέλαβε όλα τα καθήκοντα που ήταν αναγκαία για την ταξική πάλη και το κόμμα και κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να τα εκπληρώσει. Ο σύντροφος Nubar είναι μια σταθερά στην οργάνωση και την πορεία προς τα εμπρός.
Τα λόγια δεν είναι δυνατόν να τον περιγράψουν. Η ζωή του και η διαδικασία του αγώνα του είναι πολύ σαφείς, αιχμηρές και τιμούν το κόμμα μας.
Βιώνουμε τον πόνο της απώλειας ενός μέλους της ΚΕ του κόμματός μας, ενός ηγέτη της υπόθεσης του κομμουνισμού, του Halil της TMLGB, του D.ARAS της εσωκομματικής πάλης, του Nubar του κόμματός μας, ενός βετεράνου της αντίστασης της απεργία πείνας μέχρι θανάτου, ενός πολύ καλού μαθητή του Μαρξισμού Λενινισμού Μαοϊσμού.
Από τις πέντε συντρόφισσες στη Rosa...
Μια πολύ καλή μαθήτρια του συντρόφου Nubar, η συντρόφισσα Rosa (Fadime Çakıl) με πολλές προσδοκίες για το μέλλον, πέρασε στο καραβάνι των αθανάτων σε αυτή την επιχείρηση.
Γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου 1996 στο χωριό Alhan του Mazgirt στη Dersim. Επειδή η παιδική της ηλικία ήταν συνυφασμένη με τους αντάρτες, είχε μεγάλη συμπάθεια για τους επαναστάτες, ειδικά για το κόμμα μας. Το 2012, μαθήτρια λυκείου οργανώθηκε στη μαθητική δράση της komsomol. Σύντομα βγήκε στο προσκήνιο και έγινε μία από τους πρωτοπόρους στις δράσεις. Η προθυμία της να καλυφθούν οι κενές θέσεις μετά την αθανασία των πέντε συντροφισσών την οδήγησε σ το αντάρτικο τον Αύγουστο του 2013. Ως το νεότερο μέλος του TIKKO εκείνη την εποχή, προσαρμόστηκε γρήγορα στη ζωή των ανταρτών. Έγινε η Rosa του αντάρτικου, λέγοντας ότι ήθελε να φέρει το όνομα της Ρόζα Λουξενμπούργκ, μιας ηγέτιδας των επαναστατριών γυναικών.
Η συντρόφισσα που ήταν ιδιαίτερα ικανή στα στρατιωτικά θέματα και ανέλαβε πολλές στρατιωτικές πρακτικές, εκτέλεσε κάθε καθήκον με αξιοσύνη. Όπως έλεγε εκείνη για να είναι «μια άξια αντάρτισσα για το κόμμα» έκανε ότι περνούσε από το χέρι της.
Πήρε ενεργό μέρος στην εσωκομματική αντιπαράθεση με την δεξιά φράξια και ενίσχυσε με την συμμετοχή της, λέγοντας ότι σ’ αυτή τη διαδικασία ο καθένας πρέπει να βάλει πλάτη. Το πρακτικό αντίκρισμα στην διαδικασία ήταν πρώτα από όλα η κάλυψη των κενών των 5 αθάνατων συντροφισσών, η εκδίκηση για αυτές και η ίδια σαν γυναίκα μαχήτρια να μπορέσει να γίνει υποκείμενο του πολέμου. Η Rosa είναι επίσης ένα από τα ιδρυτικά μέλη του μουσικού γκρουπ του TİKKO.
Ο Zeynel Çakıl (Haydar) που εντάχθηκε στο αντάρτικο τον Σεπτέμβρη του 2016, όπως είπε εκείνος για την ένταξή του η επιρροή της Rosa ήταν μεγάλη. Όταν ο σύντροφος και αδελφός της Rosa Zeynel Çakıl (Haydar) πέρασε στην αθανασία στις 5-6 Αυγούστου του 2018 στο Mercan, μεγάλωσε το μίσος της συντρόφισσας Rosa για τον εχθρό.
Μετά την απώλεια των συντροφισσών Nergiz και Çiğdem η Rosa τοποθετήθηκε στην κομματική επιτροπή γυναικών του TİKKO, όταν πέρασε στην αθανασία η μαχήτρια του TKP/ML ήταν διοικήτρια μονάδας του TİKKO.
Η κομματική επιτροπή της Dersim αναφέρει χαρακτηριστικά για την συντρόφισσα Rosa: Ήταν μια συντρόφισσα που παρά την νεαρή ηλικία ήταν ανοιχτή στην εξέλιξη, ικανή στα στρατιωτικά θέματα και προσπαθούσε συνέχεια να βελτιωθεί, ανοιχτή στην κριτική, ικανή να αντιμετωπίσει τα λάθη, μεγάλωσε μέσα στο κόμμα, περπάτησε με το κόμμα και μπορούσε να είναι στέλεχος στο μέλλον».
Η συντρόφισσα Rosa διοικήτρια μονάδας, πέρασε στην αθανασία μαζί με τον σύντροφο ηγέτη Nubar. Η μια 24 χρονών υποψήφιο στέλεχος, δομικό στοιχείο στην αποστολή του κόμματος στο μέλλον, ο άλλος 38 χρονών κομμουνιστής ηγέτης στην οικοδόμηση του πολέμου και του αγώνα.
Εδώ ενσαρκώνεται η βούληση του κόμματός μας, το οποίο, παρά τις ανεπάρκειές του, παρά τις ελλείψεις στον πόλεμο, μεταφέρει από γενιά σε γενιά, διαιωνίζει και στηρίζει αποφασιστικά τον αγώνα. Από εδώ προέρχεται η επιμονή στον λαϊκό πόλεμο, η επιμονή στον αγώνα για εξουσία, η βούληση και η στάση που δεν επιτρέπουν να διαβρωθούν οι κομμουνιστικές ιδιότητες του κόμματος από τις πιο χυδαίες και απερίσκεπτες επιθέσεις. Δεν είναι εύκολη η ανάληψη της ιστορικής ευθύνης του διεθνούς προλεταριάτου. Δεν είναι ένα θέμα που γίνεται με λόγια. Είναι δυνατή μόνο με την αναδημιουργία της κομμουνιστικής γραμμής του κόμματος, το ζωντάνεμα και η ενίσχυσή της αλλά επίμονα στον λαϊκό πόλεμο στη χώρα μας. Ο σύντροφος Nubar, η πιο ισχυρή σύνθεση αυτής της βούλησης, η συντρόφισσα Rosa, είναι η φωτοβολίδα αυτής της βούλησης για το μέλλον.
Σύντροφοι
Εργαζόμενε λαέ των διαφόρων εθνών και εθνικοτήτων
Πάρε ένα κομμάτι από τις καρδιές τους και βάλτο στην καρδιά σου
Ρούφα τις μυρωδιές σαν το δροσερό αέρι της άνοιξης
Την αυγή χαιρέτισέ τους πίσω από τα βουνά
Υποσχέσου
Πες τους θα πετύχει
Πες τους να χαμογελάσουν
Πες τους να μη μείνουν πίσω τα μάτια τους.
Ο σύντροφος Nubar ήταν ένας μεγάλος κομμουνιστής ηγέτης που επίμονα ηγήθηκε στον πόλεμο με την κομματική γραμμή. Πέρασε στην αθανασία αφήνοντάς μας την εντολή να συνεχίσουμε το κόμμα και την γραμμή του αποφασιστικά. Ακόμη μια φορά μας έδειξε με την πορεία της ζωής με επιτυχίες, νίκες και πάθος, τον μεγάλο εκπρόσωπο του διεθνούς προλεταριάτου στην Τουρκία. Η βούληση του κόμματός μας και της ηγεσίας του είναι η δική του βούληση. Έχουμε την ικανότητα, την δύναμη και την ιστορική συνείδηση να καλύψουμε το κενό που άφησε, να συνεχίσουμε τον πόλεμο με αποφασιστικότητα. Κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλει για αυτό.
Η συντρόφισσα Rosa από τους νέους διοικητές του πολέμου, έφερε αίμα και ψυχή στην ανάγκη αδιάλειπτης συνέχισης του πολέμου για να μη μείνουν κενά. Έγινε σύμβολο της ενέργειας και της δυναμικής του λαϊκού πολέμου. Θα προχωρήσουμε μετά την αθανασία του ηγέτη πολεμιστή και του στελέχους διοικήτριας, μετατρέποντας τον πόνο σε μίσος και οργή στον εχθρό. Δεν θα σταματήσουμε. Δεν θα φοβηθούμε, Δεν θα υποχωρήσουμε.
Σίγουρα τα μάτια των συντρόφων μας δεν θα μείνουν πίσω. Εκείνοι ήταν τόσο δεσμευμένοι με την υπόθεση και είχαν μια ατέλειωτη εμπιστοσύνη στους συντρόφους τους. Τώρα είναι η ώρα αυτή την εμπιστοσύνη να την αισθανθούν όλοι οι μαχητές, τα μέλη μας και τα στελέχη μας σε κάθε κύτταρο τους και να ενισχύσουν τον αγώνα. Η οργάνωση της βούλησης για να κατακτήσει το μέλλον, η συνέχιση του αγώνα για να κατακτήσει το μέλλον είναι δυνατή μόνο με την αυστηρή προσήλωση στην υπόθεση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, στην Νέα Δημοκρατική Επανάσταση στην γραμμή του λαϊκού πολέμου. Το κόμμα μας είναι η συγκεκριμένη εκδοχή αυτής της βούλησης. Δόξα και τιμή στον Λαϊκό Πόλεμο στο μονοπατι του Μαρξισμού-Λενινισμού-Μαοισμού!
Η συντρόφισσα Rosa (Fadime Çakıl) είναι αθάνατη!
Ο κομμουνιστής ηγέτης σύντροφος Nubar (Erol Volkan İldem) είναι αθάνατος!
Δόξα στην βούληση που επιμένει στον λαϊκό πόλεμο και έγινε οδόφραγμα στον διαλυτισμό στη Dersim!
Δόξα και τιμή σ’ αυτούς που πέφτουν με το όπλο στο χέρι!
Κάτω η φασιστική δικτατορία!
Θα ανατρέψουμε το κράτος των κομπραδόρων των αφεντικών και των αγάδων και θα οικοδομήσουμε την δημοκρατική λαϊκή εξουσία!
Ζήτω ο λαϊκός πόλεμος!
Ζήτω ο Μαρξισμός Λενινισμός Μαοϊσμός!
Ζήτω το κόμμα μας το TKP/ML, το TİKKO και η TMLGB που είναι στην ηγεσία του!
ΚΕ του TKP/ML
ΚΕ του Κομμουνστικού Κόμματος Τουρκίας/ μαρξιστικού λενινιστικού
6 σχόλια:
Κάνουν δηλ. σχεδόν μισό αιώνα ανταρτοπόλεμο. Ποια ήταν τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα αυτού του αγώνα; Τι δυνάμεις έχουν υπό τα όπλα και τι επιχειρήσεις μπορούν να φέρουν εις πέρας αυτές οι δυνάμεις; Τα επισημαίνω όλα αυτά, διότι ένας ένοπλος αγώνας δεν είναι παίξε- γέλασε! Πρέπει να είναι το αποκορύφωμα μιας επαναστατικής διαδικασίας που θα έχει ήδη μαζική συμμετοχή. Ισχύει αυτό στην περίπτωση της Τουρκίας και του ΚΚΤμ-λ ή εδώ έχουν απλώς μερικές ολιγάριθμες ένοπλες ομάδες για μικροπόλεμο φθοράς εναντίον του καθεστώτος; Μήπως τελικά αυτή η συνιστώσα του πολυδιασπασμένου τουρκικού Κομμουνιστικού Κινήματος έχει περιπέσει σε μια αδιέξοδη αντίληψη "φοκισμού" και το μικρό της αντάρτικο ελάχιστη επιρροή ασκεί στον τουρκικό λαό, ενώ αντίθετα το κόμμα και το αντάρτικο αιμορραγούν συνεχώς, χάνοντας πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό δίχως ουσιαστικά αποτελέσματα; Αν ισχύει αυτό, τότε δεν έχει νόημα η επιμονή σε μια αδιέξοδη μορφή πάλης και πρέπει να εναλλαγεί με άλλες μορφές που να κάνουν ζύμωση κι οργάνωση μέσα στο εργατικό -λαϊκό κίνημα της χώρας, ώστε να ανεβάσουν τη μαζικότητα της ταξικής πάλης και τις οργανωτικές δυνατότητες κι οργανωμνες δυνάμεις του ΚΚμ-λ της Τουρκίας. Αυτά τα έχουν σκεφτεί και συζητήσει οι σύντροφοι αυτής της πολιτικής ομάδας ή παραμένουν προσκολλημένοι στη γραμμή του ιδρυτή τους,που διαμορφώθηκε πριν 50 χρόνια, όταν η Τουρκυ έβραζε, σε προεπαναστατική κατάσταση;
Το τι δυνατότητες έχει το TKP/ML και ο ΤΙΚΚΟ στο στρατιωτικό επίπεδο, δεν περιμένεις φυσικά να ειπωθούν σε μια ανάρτηση. Το κατά πόσο ο ένοπλος αγώνας είναι σήμερα αδιέξοδος, ας αφήσουμε να το κρίνουν οι ίδιοι οι επαναστάτες της Τουρκίας. Άλλωστε, δεν είναι η μοναδική μορφή πάλης που έχει επιλέξει το TKP/ML που δεν είναι απλά μια πολιτική ομάδα, αφού έχει όπως λες ιστορία μισού αιώνα! Όταν μπαίνει ο στρατός και πυρπολεί, βιάζει, λεηλατεί και σκοτώνει σ' ολόκληρα χωριά στην Ανατολία, τι ακριβώς να κάνουν οι κάτοικοι και οι κομμουνιστές; Πολιτικό αγώνα; Κατά τα λοιπά, δυστυχώς πολλές οργανώσεις αλλά και άτομα στη χώρα μας που συγκαταλέγουν τον εαυτό τους στη μεριά προοπτικά της επανάστασης, το 'χουν ρίξει δεκαετίες τώρα στο λεγκαλισμό (με την έννοια ότι όχι μόνο δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες που για τη χώρα μας τουλάχιστον είναι φανερό, αλλά ότι σκιάζονται ακόμη και να φωνάξουν συνθήματα του τύπου "οι λαοί νικούν με το όπλο στο χέρι" - η προοπτική που λέγαμε) και...προκόψανε. Άσε που αντί να πλησιάζει η επανάσταση, όλο και απομακρύνεται. Ας μη κουνάνε και το δάκτυλο. Τόσο ο πολιτικός νόμιμος αγώνας όσο και ο ένοπλος των κομμουνιστών αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες ανάπτυξης παντού στο κόσμο. Ας μην αντιμετωπίζεται ο δεύτερος με έναν ιδιότυπο χλευασμό. Δείχνει όποιος τον εκφράζει, αν μη τι άλλο, πόσο επαναστατικό πνεύμα διαθέτει.
Στο Κουρδιστάν με τις συνεχείς επιθέσεις και σφαγές θα κάνεις και πολιτικό και στρατιωτικό αγώνα σε μια λογική αυτοάμυνας. Θες δε θες. Αυτή την επιλογή την κάνουν αναγκαστικά όχι μόνο το TKP/ML αλλά και άλλες οργανώσεις με μια μόνο διαφορά. Το TKP/ML δεν φτάνει να θεωρεί "ένοπλο" αγώνα και άλλου είδους δράσεις σε περιοχές της Τουρκίας όπου οι καταστάσεις είναι εντελώς διαφορετικές. Δεν είναι απλή υπόθεση η Τουρκία για μια επαναστατική οργάνωση. Αναφερόμαστε σε μια χώρα με πολλές και έντονες αντιθέσεις από τη δύση ως την ανατολή, σε όλα τα επίπεδα και αυτό θα εκφράζεται και στην επιλογή μορφών πάλης. Το ζητούμενο είναι το πως μπορεί μια οργάνωση να τα συνδυάσει όλα αυτά.
Από που προκύπτει ότι στην Τουρκία πριν από 50 χρόνια υπήρχε προεπαναστατική κατάσταση; Πολύ περισσότερο με ένα κομμουνιστικό κίνημα που ήταν ήδη σε κατάσταση ήττας, υποχώρησης και πολυδιάσπασης όχι μόνο στη Τουρκία αλλά και σε όλο τον κόσμο.
Δεν υπάρχει εδώ κανένας απολύτως χλευασμός, αλλά γνήσιος προβληματισμός για το πού βαδίζει ο ένοπλος αγώνας στην Τουρκία! Ο ένοπλος αγώνας δεν είναι αδιέξοδος έτσι γενικά και αόριστα, αλλά μπορεί να γίνει αδιέξοδος αν δεν έχει πραγματικά αποτελέσματα, αν περιοριστεί σε έναν μικροπόλεμο φθοράς του αντιπάλου χωρίς ουσιαστική επιρροή στις μάζες, ή αν μπει στη "φοκιστική" λογική των "παραδειγματικών χτυπημάτων" ή της ατομικής τρομοκρατίας, που ωστόσο δεν βάζουν φωτιά στις συνειδήσεις της μάζας. Και στην Κολομβία αναπτύχθηκε για σχεδόν 50 χρόνια ένοπλη πάλη. Είχε όμως πολύ μεγαλύτερη έκταση και επιρροή, είχε δημιουργήσει επαναστατικές βάσεις και απελευθερωμένες περιοχές.(Κάτι ανάλογο με το μαοϊκό αντάρτικο κίνημα στην Ινδία). Γύρω στα μισά της δεκαετίας του 90 η κατάσταση στην Κολομβία γινόταν κρίσιμη για το καθεστώς. Τότε όμως οι ρεβιζιονιστές στράφηκαν ανοιχτά στην "πολιτική διευθέτηση του ζητήματος", ώθησαν το αντάρτικο σε διαρκή υποχώρηση έναντι του εχθρού και τελικά, πριν λίγα χρόνια, με τη συμβολή των κουβανών ρεβιζιονιστών ηγετών, το οδήγησαν σε μια καταστροφική "κολομβιανή Βάρκιζα". Ποιος πραγματικός κομμουνιστής θα έλεγε στη δεκαετία του 1990-2000 ότι πρέπει να σταματήσει ο ένοπλος αγώνας στην Κολομβία; Τα ερωτήματα λοιπόν που θέτω για το τουρκικό αντάρτικο είναι εντελώς καλοπροαίρετα. Προέρχονται από το γεγονός ότι στην Τουρκία, αν εξαιρεθεί η ανάπτυξη του ισχυρού κουρδικού αντάρτικου (PKK) στη δεκαετία του 1990, που ωστόσο πήρε καθαρά εθνικιστική χροιά και στην πορεία χαντακώθηκε, το αντάρτικο των μ-λ οργανώσεων ουδέποτε έλαβε μεγάλη έκταση, ενώ κάθε τρεις και λίγο αναγγέλλονται οι εξοντώσεις κομμουνιστών ανταρτών που ανήκαν σε μικρές ένοπλες ομάδες, από τις κατασταλτικές δυνάμεις του τουρκικού καθεστώτος. η κατάσταση θυμίζει κάπως… Πελοπόννησο του 1949, όταν ο ΔΣΕ που δρούσε εκεί αποκόπηκε από τον υπόλοιπο, έμεινε χωρίς εφοδιασμό και περικυκλώθηκε από παντού!... Αυτό είναι που μας βάζει σε προβληματισμό για το τι ακριβώς τρέχει σήμερα στη γειτονική χώρα. Όταν μάλιστα στη νεκρολογία των συγκεκριμένων πεσόντων μαχητών του το ίδιο το κόμμα τους ομολογεί και ...νέες διασπάσεις και νέους φραξιονισμούς κλπ. στο χώρο του. Συγκεκριμένη κατάσταση-συγκεκριμένη ανάλυση, λοιπόν. Όσο για την Τουρκία στη δεκαετία του 1970, το εργατικό- λαϊκό κίνημα έβραζε κυριολεκτικά, πολλές ανταρτικές οργανώσεις διαφόρων ρευμάτων και κατευθύνσεων χτυπούσαν το καθεστώς, ενώ στα πανεπιστήμια και στα εργοστάσια η κατάσταση ήταν έντονα εξεγερτική! Αυτό που καθυστερούσε, σύντροφοι, ήταν καθαρά ο υποκειμενικός καθοδηγητικός παράγοντας, δηλαδή ένα ενιαίο, δυνατό και σωστά προσανατολισμένο ΚΚ κι ένα καλά συγκροτημένο παντού λαϊκό μέτωπο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, πριν τη χούντα του χασάπαρου Εβρέν, το επαναστατικό κίνημα της Τουρκίας γνώρισε άλλη μια σειρά διασπάσεων -όπως άλλωστε συνέβη και στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο- εξαιτίας της αδυσώπητης καταγγελίας των αλβανών ηγετών εναντίον ολόκληρου του "μαοϊκού ρεύματος", αλλά και εξαιτίας της τροπής που πήραν τα πράγματα στην ίδια την Κίνα, μετά τη συγκεκαλυμμένη πρώτα (1976) και την εντελώς ανοιχτή αργότερα(1978-1979) επικράτηση των καθαρόαιμων ρεβιζιονιστών.
Γιατι ειναι "ρεβιζιονιστες" οι ΚΟυβανοι.Νικο.? Αλήθεια θελω να μου εξηγήσεις..
Ρεβιζιονιστές είναι ξεκάθαρα αυτοί που έχουν πάρει το επάνω χέρι στο ΚΚ Κούβας και στην κυβέρνηση,από την εποχή ακόμη της ασθένειας του Φιντέλ Κάστρο,με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον αδερφό του! Αυτοί ήδη πέρασαν στη χώρα τη γραμμή που "απελευθερώνει" τους νόμους της αγοράς και την κυριαρχία της σε μεγάλο εύρος πρώην κοινωνικοποιημένη τομέων, που ήδη παραδόθηκαν στο ιδιωτικό κεφάλαιο, ενώ απολύθηκαν κσι χιλιάδες εργαζόμενοι. Ο γέρο- Ραούλ καθώς και ο Κανέλ τον οποίο ανέδειξε ο γέρος σε πρόεδρο του κρατικού συμβουλίου και μάλλον και σε αυριανό διάδοχο του στη γραμματεία του κόμματος, εκπροσωπούν ανοιχτά και χωρίς περιστροφές τη γραμμή του λεγόμενου "σοσιαλισμού της αγοράς", τύπου Κίνας και Βιετνάμ, που βεβαίως σημαίνει καπιταλισμό με σοσιαλιστικό προσωπείο. Γι'αυτό και ήδη άλλαξαν το σύνταγμα της Κούβας στην κατεύθυνση της αγοράς και της ελεύθερης δράσης του ξένου και του ντόπιου κεφαλαίου. Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, η ομάδα των ρεβιζιονιστών του Ραούλ και του Κανέλ, οδήγησαν συνειδητά στον αφοπλισμό το αντάρτικο κίνημα των FARC της Κολομβίας,υπό το ψευδεπίγραφο πρόσχημα της "πολιτικής ισότητας, δημοκρατίας και συμφιλίωσης", που νομοτελειακά έφερε μετά τη ..."Βάρκιζα" τη σημερινή καθημερινή σφαγή των αφοπλισμένων πρώην μαχητών από το φασιστικό καθεστώς της Μπογκοτά. Αυτό το διέπραξε η ρεβιζιονιστική ηγεσία της Αβάνας, σαν εγγύηση προς τις ΗΠΑ του Ομπάμα, που τότε διαπραγματευόταν μαζί της, για την είσοδο και την ανεμπόδιστη δράση του βορειοαμερικάνικου κεφαλαίου στην Κούβα. Βεβαίως ο φασίστας Τραμπ ανέτρεψε κάθε προσδοκία των ρεβιζιονιστών της Αβάνας, αλλά η ζημιά στο Κολομβιανό επαναστατικό κίνημα ήδη είχε γίνει. Σημείο καμπής, αγαπητέ μου Ανώνυμε,στην πορεία επικράτησης των καθαρόαιμων αγοραίων ρεβιζιονιστών και παλινορθωτών στην Κούβα ήταν η άνοδος του Ραούλ Κάστρο και ο παραμερισμός του έως τότε υπουργού εξωτερικών Πέρες-Ρόκε, που θεωρούνταν ηγέτης της πιο αριστερής τάσης στο κόμμα. Ευθύνες σαφώς σοβαρές έχει ο ίδιος ο Φιντέλ, με βασικό ομως ελαφρυντικό την πολύ βεβαρυμένη κατάσταση της υγείας του, που την εκμεταλλεύτηκε αδίστακτα ο Ραούλ, ο Κανέλ κι όλη η δεξιά κλίκα, πολύ πριν την παραίτηση του Φιντέλ. Η αριστερή τάση στο ΚΚ αποδείχτηκε τελικά πολύ πιο αδύναμη από όσο πιστευόταν. Μήπως το ίδιο περίπου δεν έπαθε και η αριστερή τάση στο ΚΚ της Κίνας ήδη πριν φύγει από τη ζωή ο Μάο; Όλα δείχνουν πως στο μέλλον τα ΚΚ και οι λαοί σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης πρέπει να βρουν και να ισχυροποιήσουν εντελώς διαφορετικούς και πολύ πιο ουσιαστικούς θεσμούς λαϊκής εξουσίας και ελέγχου των κυβερνώντων από τις εργαζόμενες μάζες: πλήρης διαφάνεια και αιρετότητα, λογοδοσία και ψηφοφορία παντού,καθημερινός δημόσιος έλεγχος σε όλα τα όργανα διοίκησης, αμείλικτη κριτική εκ μέρους του λαού. Κοινώς: ριζική πολιτιστική επανάσταση!
Δημοσίευση σχολίου