Ο ΑΠΑΤΗΛΟΣ ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

*Με αφορμή άρθρα που αναφέρονται στη νίκη της θρησκείας και τη διάψευση των επικριτών της

Οι χρονιάρες μέρες κυλούνε μέσα στις απειλές της κυβέρνησης πως θα εισβάλει η αστυνομία στα σπίτια για να κάνει ελέγχους.

Στην Δυτική Αττική ο κορωνοϊός θερίζει ανθρώπους, όπως θερίζει και στην Ανατολική.  Στη Δυτική μόνο επιβλήθηκε σκληρή καραντίνα.

Τους άστεγους τους κλωτσούν οι μπάτσοι, τους υπόλοιπους φτωχούς δεν τους βλέπουμε.

Στα λασπόνερα του Καρά Τεπέ δεν περπατά κανένας Χριστός. Οι πρόσφυγες βουλιάζουν ξεχασμένοι κι άμοιροι. Κανένας πόλεμος δεν έχει τελειώσει.

Μάγοι δεν υπάρχουν για να φέρουν δώρα στα παιδιά που γεννιούνται καθημερινά μέσα σε φάτνες.

Γεμάτη απειλές και αδικίες η ζωή μας. Όσο μένουν αναπάντητες, θα την κατατρώνε.

Οι δυσάρεστες κουβέντες χαλούν την ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων που είναι γιορτή, χαρά… ενός ανύπαρκτου θεού. Σε συνθήκες καραντίνας, όπως μπορεί ο καθένας τηρεί τα παραδοσιακά έθιμα, τα οποία εμπεδώνουν ευχάριστα τη θρησκεία. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο Ένγκελς, «όταν διαμορφωθεί μια θρησκεία, κρατάει πάντοτε ένα υλικό από την παράδοση, που, όπως σε όλους τους ιδεολογικούς τομείς, η παράδοση είναι μεγάλη συντηρητική δύναμη».

Στο τοπίο της γενικευμένης αδικίας και αβεβαιότητας, η θρησκεία απλώνεται. Πουλάει ελπίδα, τάζει μετά τον θάνατο αιώνια ζωή και προσφέρει παρηγοριά στην άθλια επίγεια. «Η θρησκευτική αθλιότητα είναι η έκφραση της πραγματικής αθλιότητας και η διαμαρτυρία για την πραγματική αθλιότητα», γράφει ο Μαρξ.

Η αντιπαράθεση με τη θρησκεία έχει πολλές πτυχές και πρέπει να δίνεται μάχη με όλες. Όχι μόνο δεν αρκεί η διαμάχη για τη Θεία Κοινωνία, αλλά έτσι όπως εξελίσσεται, επικεντρώνεται σε μια μόνο πλευρά, στο αν μεταδίδει ή όχι τον κορωνοϊό. Το βασικό ζήτημα βρίσκεται στην άφεση αμαρτιών που τάχα δίνει. Δηλαδή, στον έλεγχο των πιστών από την Εκκλησία, στην ουσία της θρησκείας.

Πολλοί ισχυρίζονται πως η θρησκευτική διάθεση είναι καθολικό αίσθημα έμφυτο στους ανθρώπους. Ο Μαρξ επισημαίνει πως η «θρησκευτική διάθεση» είναι κοινωνικό προϊόν όπως κάθε άποψη και πράξη των ανθρώπων. Όλα τα μυστήρια που παρασύρουν στον μυστικισμό, βρίσκουν τη λογική τους λύση στην ανθρώπινη πράξη και στην κατανόηση της πράξης αυτής.

Είναι γεγονός πως η θρησκεία πηγαίνει βαθιά στον χρόνο αλλά δεν είναι αλήθεια ότι η θρησκεία δεν έλειψε σε κανέναν τόπο και σε καμιά εποχή. Είναι ένα από τα ιδεολογικά φαινόμενα της ανθρώπινης ιστορίας. Αντιπροσωπεύει ένα σύστημα από καθορισμένες ιδέες που έχουν ως βάση την πίστη στην επίδραση των πνευμάτων ή των θεών πάνω στους ανθρώπους και τις σχέσεις τους. Χωρίς τη συστηματοποίηση τέτοιων ιδεών δεν μπορούμε να μιλάμε για θρησκεία. Έπρεπε να εξελιχθεί η ανθρώπινη κοινωνία για να δημιουργηθεί η ιδέα της θρησκείας. Διαμορφώθηκε ύστερα από χιλιάδες χρόνια και αφού πέρασε από πολλά στάδια, όπως ανιμισμός, τοτεμισμός και προγονολατρεία. Όπως όλα τα ιστορικά φαινόμενα δεν είναι σταθερή και αιώνια. Η θρησκεία όπως έχει αρχή, έχει και τέλος.

Η θρησκεία είναι κομμάτι της ιδεολογίας της άρχουσας τάξης κάθε εποχής. Από το ιερατείο των πρώτων ταξικών κοινωνιών, μέχρι την αστική τάξη της σημερινής εποχής του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, είναι εργαλείο καταπίεσης των μαζών. Ο Λένιν επισήμανε πως «η θρησκευτική καταπίεση της ανθρωπότητας είναι απλώς προϊόν και αντανάκλαση της οικονομικής καταπίεσης στους κόλπους της κοινωνίας». Γι’ αυτό κανενός είδους κήρυγμα δεν μπορεί από μόνο του να διαφωτίσει για τα θέματα της θρησκείας. Η ταξική πάλη «που διεξάγει η καταπιεζόμενη τάξη για τη δημιουργία ενός επίγειου παράδεισου, είναι σπουδαιότερη από την ενότητα γνωμών των προλετάριων για τον επουράνιο παράδεισο».

Το παραμύθι του Χριστιανισμού που ξεκινάει με την άσπιλο σύλληψη της Παναγίας και συνεχίζεται με τη γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ, διαμορφώθηκε δια πυρός και σιδήρου και επιβλήθηκε ως θρησκεία σε όλα τα εδάφη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Αυτή η επιβολή μεθοδεύτηκε με τρεις τρόπους.

Ο πρώτος τρόπος ήταν η τακτοποίηση των πληροφοριών, προφορικών και γραφτών. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι έπαιξαν αυτό τον ρόλο. Η πρώτη οικουμενική σύνοδος στην οποία πρόεδρος ήταν ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, τάχτηκε με το μέρος του Αθανάσιου. Ο Άρειος που ηττήθηκε, βρέθηκε δηλητηριασμένος από ανθρώπους του Αθανάσιου, που ανακηρύχτηκε άγιος.  Όλες οι σύνοδοι έγιναν με την εποπτεία αυτοκρατόρων. Μετά από καθεμία, ακολουθούσε η τρομοκράτηση και το κυνήγι των ηττημένων.

Ο δεύτερος τρόπος ήταν η ωμή βία για την επικράτησή του. Ανελέητο κυνηγητό των «εθνικών», κλείσιμο των ναών τους, κάψιμο των βιβλιοθηκών τους και δολοφονίες.

Ο τρίτος τρόπος ήταν η παρουσίαση αποδείξεων ότι ο Ιησούς ήταν πραγματικό πρόσωπο που έζησε και έδρασε στις αρχές της χρονολογίας μας στην Ιουδαία. Αυτό έγινε με πλαστογράφηση αρχαίων κειμένων, όπως του Ιώσηπου και την κατασκευή ντοκουμέντων. Βρέθηκε ακόμα και η λεκάνη που ο Ιησούς είχε πλύνει τα πόδια των μαθητών του, η πετσέτα που τα σκούπισε, το ακάνθινο στεφάνι, γάλα της Παναγίας! Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος.

Αργότερα, η πυρά της Ιεράς Εξέτασης «έπεισε» τους διαφωνούντες.

Ανάλογους μύθους με ανάλογο τρόπο έχουν κατασκευάσει όλες οι θρησκείες.

Η θρησκεία δεν είναι παρά ο απατηλός ήλιος που κινείται γύρω από τον άνθρωπο όσο καιρό αυτός δεν κινείται γύρω από τον εαυτό του.

«Η κατάργηση της θρησκείας ως απατηλής ευτυχίας του λαού σημαίνει απαίτηση της πραγματικής του ευτυχίας. Η απαίτηση της εγκατάλειψης των ψευδαισθήσεων για την κατάστασή του είναι η απαίτηση της εγκατάλειψης μιας κατάστασης που χρειάζεται τις ψευδαισθήσεις».

Β.Δ.