Οι νεκροί στοιβάζονται στους νεκροθαλάμους των νοσοκομείων μέσα σε πλαστικές σακούλες. Στα νεκροταφεία ανοίγονται νέα μνήματα. Φρίκη! Για να μη φρίττουμε, σταμάτησαν τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης να δείχνουν τέτοιες εικόνες. Μένει ο φόβος του θανάτου. Καμιά αγανάκτηση, καμιά φωνή διαμαρτυρίας δεν σπάει τη θλιβερή ησυχία.
Πολλοί άνθρωποι φεύγουν χωρίς να καταφέρνουν να χαιρετήσουν τους δικούς τους. Αν και είναι χιλιάδες οι νεκροί, στον θάνατο είναι μόνοι τους. Οι υπόλοιποι επιβιώνουμε. Την τραγωδία που μας άλλαξε τη ζωή, τη ζει ο καθένας χωριστά. Φοβόμαστε ο ένας τον άλλον.
Η απαγόρευση κυκλοφορίας αρχίζει στις δέκα το βράδυ. Μετά αναγκαστικός εγκλεισμός. Τρέμουν όλοι το τρακοσάρι του προστίμου. Μετά τις δέκα δεν ακούς ούτε αυτοκίνητο. Και τα σκυλιά λουφάζουνε. Δεν είναι γαλήνη η σιωπή της καραντίνας. Είναι φόβος που κρατά τις λέξεις μέσα μας και πνίγει τη φωνή.
Δεν μας προστατεύουν. Μας έχουν κηρύξει πόλεμο για να πάρουν ό,τι έχουμε. Η πανδημίας είναι ευκαιρία για το σύστημα εκμετάλλευσης.
Στα νοσοκομεία οι συνθήκες είναι άθλιες. Ψηφίζουν νόμους που μας πάνε 150 χρόνια πίσω, για να δουλεύουμε ήλιο με ήλιο. Η πολιτική τους φέρνει φτώχια.
Όποιος τα βάζει κάτω όλα, για να λογαριάσει τι μας ετοιμάζουν, δεν φοβάται απλά, τρομάζει.
Διαλύουν τις ζωές μας και μας λένε πόσο καλά τα καταφέρνουν αυτοί και πόσο πολύ φταίμε εμείς.
Αυτοί που λένε ότι τα έχουν όλα υπό έλεγχο, βάζουν σε απόλυτη καραντίνα τη Δυτική Αττική κι απαγορεύουν την κυκλοφορία από τις έξι. Ο κορωνοϊός εκκολάπτεται στα εργοστάσια και θρέφεται απ’ τη φτώχια.
Η προπαγάνδα που τριβελίζει τα μυαλά από το πρωί ως το βράδυ, κυνική και γελοία ταυτόχρονα, δημιουργεί φόβο και γκρίνια. Συνδυασμός που διαλύει το ηθικό.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να καταπιείς μια τραγωδία.
Αν οι νεκροί δεν έχουν πρόσωπα, τότε δεν υπάρχουν, κανένας δεν τους μνημονεύει.
Αν γίνει ο θάνατος μονότονη καθημερινή είδηση.
Αν σε απειλούν με βαριά πρόστιμα
Αν σου απαγορεύσουν να μιλάς, να σκέφτεσαι, να κινείσαι, να διαμαρτύρεσαι.
Αν σε φυλακίσουν.
Αν γκρινιάζεις μόνο.
Αν ανήκεις σε αυτούς που δεν πιστεύουν στην πανδημία.
Αν περιμένεις να περάσει η πανδημία, για να λογαριαστείς μετά.
Χρησιμοποιούν όλα τα «αν» και σπέρνουν παντού τον φόβο.
Ο φόβος πλήθυνε τόσο πολύ στις μέρες μας, που θα έπρεπε να έχουμε δεκάδες λέξεις για να περιγράψουμε τις αποχρώσεις του. Ο φόβος επιβάλλει τη σιωπή μα και η σιωπή τον θρέφει, έτσι που να φαντάζει ανίκητος.
Αν ο λαός έχει να παλέψει με πολλούς φόβους, η εξουσία έχει έναν μεγάλο φόβο, τον φόβο του λαού. Τρέμει μήπως αψηφήσει την «προστασία της».
Η συνταγή τους για την αντιμετώπιση του ιού, ΠΡΟΣΤΙΜΑ-ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ-ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, έχει αποτύχει παταγωδώς.
Έχουνε χάσει τον έλεγχο και τους έχει μείνει μόνο η καταστολή.
Δυο φορές έχουν επιβάλει στρατιωτικό νόμο, έχουν απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις και τις συναθροίσεις άνω των τεσσάρων ατόμων. Σωματικοί έλεγχοι, προληπτικές συλλήψεις, πρόστιμα, δακρυγόνα, drones και αύρες εναντίον όσων διαμαρτύρονται. Όπου κι αν κοιτάξει κάποιος, θα δει αστυνομία. Νέες ομάδες φτιάχτηκαν για καταστολή του λαού. Στοχοποιούν τους αγώνες και τους αγωνιστές. Εκμεταλλεύονται την πανδημία για να μας αφαιρέσουν κάθε δικαίωμα. Όσα ενεργοποιούν στην καραντίνα τα χρειάζονται κυρίως για το μετά από αυτή. Θέλουν να φοβόμαστε, γιατί ξέρουν πως δεν μπορούν να πείσουν. Ο φόβος είναι όπλο τους.
Αν περιμένουμε να τελειώσει ο εφιάλτης της πανδημίας για να λογαριαστούμε με τον αντίπαλο, είμαστε χαμένοι.
Όταν απλώνεται ο φόβος, είναι κακή η υπομονή.
Να βγει η οργή, να γεμίσει τους δρόμους κι ας περιμένουν στη γωνιά η αστυνομία και οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι για να συκοφαντήσουν.
Αν θέλουμε να ζήσουμε, αν θέλουμε να μην μας τα πάρουν όλα, πρέπει ν’ αγωνιστούμε. Με μέτρα προστασία μεν αλλά με χίλια ρίσκα δε. Οι αγώνες δεν παρέχουν διαβεβαιώσεις κι εγγυήσεις. Μας ανοίγουν δρόμους, μας δίνουν προοπτική και διέξοδο, αλλά μέχρι να φτάσουμε εκεί, θα χρειαστεί να ματώσουμε.
Συνελόντι ειπείν, δεν μας έχουν μείνει πολλά περιθώρια περισυλλογής.
Β.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου