Μερικές λέξεις δεν πρέπει να τις ακουμπάνε οι άθλιοι που κάθε φορά κυβερνούν και τα εξαπτέρυγά τους, γιατί τις μαγαρίζουν. Μετά δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν εύκολα. Βαραίνει πάνω τους το νόημα που τους έχουν δώσει. Μια τέτοια κακοποιημένη λέξη είναι ο «εθελοντισμός».
Το υπουργείο Παιδείας κακοποιεί τις λέξεις «αγάπη» και «αλληλεγγύη» με τον τρόπο που τις βάζει σε εγκύκλιό του. Ζητά από τους εκπαιδευτικούς να ενημερώσουν τα παιδιά για μια δράση, που ονομάζει «Τα σχολεία στέλνουν μήνυμα αγάπης», η οποία «στοχεύει στην περαιτέρω καλλιέργεια και ανάπτυξη της ενσυναίσθησης των μαθητών/τριών, των ψηφιακών τους δεξιοτήτων και των εννοιών της προσφοράς και του εθελοντισμού». Τα παιδιά καλούνται να «φιλοτεχνήσουν εορταστικές ευχετήριες κάρτες/ζωγραφιές οι οποίες θα αποσταλούν σε όποιο από τα δημόσια νοσοκομεία επιλέξουν από μια λίστα» ως δείγμα «έμπρακτης αλληλεγγύης σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που δοκιμάζεται εξ αιτίας της πανδημίας, αλλά και σε νοσηλευόμενους με κορωνοϊό…».
Με λίγα λόγια το υπουργείο προσπαθεί να πετύχει πολλά.
Κατ’ αρχάς βάζει τους εκπαιδευτικούς να παρασύρουν μαθητές και γονείς, για να «δουλέψουν» όλοι μαζί τους δοκιμαζόμενους υγειονομικούς. Δεν τους φτάνει το «δούλεμα» της Άνοιξης με τα χειροκροτήματα απ’ τα μπαλκόνια που ζήτησε η Μαρέβα απ’ τον λαό, πρέπει να ανεχτούν την ειρωνεία της κυβέρνησης που εσωκλείεται σε μια παιδική κάρτα ευχών.
Προφανώς το υπουργείο περιμένει οι εκπαιδευτικοί, έτσι όπως τους έχει ζαλίσει η ενασχόληση με το τσίρκο της τηλε-«εκπαίδευσης» κι έχουν πέσει τα αντανακλαστικά τους λόγω της αγρανάπαυσης των σωματείων τους, να ασχοληθούν με ζέση για την υλοποίηση της συγκεκριμένης δράσης.
Πονηρά σκεπτόμενοι οι επιτελάρχες της Παιδείας θα είπαν: «Αρνούνται τις κάμερες για τον εαυτό τους αλλά κάποιοι τις έχουν ανοιχτές για να παρακολουθούν τους μαθητές που γράφουν τηλε-διαγωνίσματα, παίρνουν απουσίες και συμπληρώνουν βιβλία ύλης σαν να είναι η τηλε-«εκπαίδευση» κανονική εκπαιδευτική διαδικασία, δεν θα δεχτούν να υλοποιήσουν μια δράση που είναι διάσπαρτη ωραίες λέξεις;» Μπορεί να μην είναι αυτά ακριβώς τα λόγια τους, είναι όμως σίγουρο πως η κυβέρνηση ταυτίζει τους εκπαιδευτικούς με τη συνδικαλιστική τους ηγεσία, που όχι μόνο δεν τη σέβεται που υποχωρεί, αλλά την ισοπεδώνει και την απαξιώνει.
Τα τελευταία χρόνια, οι εκπαιδευτικοί και οι υγειονομικοί δέχονται απανωτά και ανελέητα χτυπήματα από όλες τις κυβερνήσεις. Η σημερινή προσπαθεί να δώσει τη χαριστική βολή σε μια σειρά κατακτήσεις τους και χρησιμοποιεί κάθε μέσο. Το «μήνυμα αγάπης της» δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαφήμιση και καλλωπισμός της καταστροφικής πολιτικής της.
Όταν η κυβέρνηση μιλάει για εθελοντισμό, εννοεί αποδοχή μιας κατάστασης όπου το κράτος δραπετεύει από τις υποχρεώσεις του και τις μεταφέρει ως ατομική ευθύνη στους εργαζόμενους και τον λαό. Δεκάρα δεν δίνει για τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία. Η εξουθένωση και η φυσική εξόντωση τους δεν θα περιοριστεί, αν δεν γίνουν μόνιμες προσλήψεις προσωπικού στα νοσοκομεία, αν δεν υπάρχουν επαρκή μέτρα υγειονομικής προστασίας. Οι εθελοντές δεν λύνουν κανένα πρόβλημα. Βέβαια, οι περισσότεροι θέλουν απλά να προσφέρουν, χωρίς να σπουδαιολογούν πως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις. Όμως, όταν στον εθελοντισμό προσχωρούν πολιτικά πρόσωπα, όπως ο βουλευτής γιατρός του ΚΚΕ, τότε δεν μιλάμε για ατομική στάση αλλά για πολιτική πρόταση που πρέπει να της γυρίσουμε την πλάτη. Ο εθελοντισμός αδυνατίζει τη διεκδίκηση, ας μην τον χειροκροτούμε.
Η μοίρα των ασθενών είναι δεμένη με την κατάσταση στα νοσοκομεία και τις διεκδικήσεις των υγειονομικών. Η κυβέρνηση δεν φτιάχνει κλίνες ΜΕΘ για να τους σώσει αλλά θα στους στείλει παιδικές ευχές. Εδώ η καλή πρόθεση των παιδιών μετατρέπεται σε τραγική ειρωνεία.
Η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται ούτε για την ανάπτυξη της ενσυναίσθησης των παιδιών ούτε για τα συναισθήματά τους ούτε για τις απόψεις τους. Όταν διεκδικούν, τα αντιμετωπίζει σκληρά σαν ενήλικες. Σε συνθήκες καραντίνας, τα φορτώνει με εξουθενωτικά προγράμματα τηλε-«εκπαίδευσης» που πετάει έξω τους πιο αδύναμους, σκληραίνει τις εξετάσεις και μειώνει τους εισακτέους στα Πανεπιστήμια. Ενδιαφέρεται να τα διαπαιδαγωγήσει με τα ιδανικά της και τα χρησιμοποιεί για τη ρεκλάμα της.
Οι εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να γίνουν διακινητές και διαφημιστές της κυβέρνησης. Κανένα μήνυμα αγάπης δεν μπορούμε να στείλουμε με κούριερ το κράτος. Η «αγάπη» και η «αλληλεγγύη» είναι λέξεις μαχητές. Για ό,τι αγαπάμε και στηρίζουμε πρέπει να δίνουμε μάχες.
Είναι καιρός οι εκπαιδευτικοί να σπάσουν τον εγκλεισμό της τηλε-«εκπαίδευσης» και οι υγειονομικοί να πάνε πιο πέρα από τις πύλες των νοσοκομείων. Όταν συναντηθούν στον δρόμο, θα στείλουν τα μηνύματά τους σε ασθενείς και μαθητές. Θα διδάξουν με το αγωνιστικό τους παράδειγμα. Η ζωή κερδίζεται με αγώνα.
Β.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου