Από αργά το βράδυ στις 18/2 άρχισε να αποκαθίσταται το ρεύμα σε χωριά της βόρειας Εύβοιας. Ό κόσμος άρχισε να παίρνει τηλέφωνα να μάθει για τους δικούς του ανθρώπους αν είναι καλά. Εκατοντάδες συνάνθρωποί μας άντεξαν αυτή τη δοκιμασία και εισέπραξαν, όπως μετά από κάθε μεγάλη μάχη που παίζονται ανθρώπινες ζωές, τα συχαρίκια των συγχωριανών, τα πειράγματα και τα μπράβο. Ο ένας συνεχάρηκε τον άλλον και όλοι μαζί σιχτίρισαν την κυβέρνηση.
Η Εύβοια έχασε δύο ανθρώπους από την διακοπή ρεύματος. Οι κύριοι πρωταγωνιστές αυτής της σκληρής δοκιμασίας που ήρθαν τετ α τετ με την «Μήδεια» δεν ήταν τόσο οι νέοι (λόγω αντοχών και φυσικής κατάστασης), αλλά οι ηλικιωμένοι. Αυτοί πλήρωσαν το μάρμαρο για άλλη μια φορά.
Θα αναφερθούμε περιγράφοντας μία περίπτωση δύο ηλικιωμένων συντρόφων μας από τις εκατοντάδες της περιοχής για να έχουμε εικόνα της περιπέτειας που πέρασαν. Μια περιπέτεια που κάποιοι θα θελήσουν να λησμονήσουμε ή να αποδοθούν όλες οι ευθύνες στην «κακιά μας την τύχη» και όχι στην διαχείριση όλων των αστικών κυβερνήσεων.
Αυτοί λοιπόν οι ογδοντάχρονοι άνθρωποι μένουν στον οικισμό της Αγκάλης (παραλία Αγ. Άννας) στη θέση Κάναλος. Παιδιά του Εμφυλίου, ταλαιπωρήθηκαν από τον μοναρχοφασισμό αυτοί και οικογένειες τους, απόμαχοι της δουλειάς, συνταξιούχοι εργάτες, ο ένας βιομηχανικός εργάτης στα εργοστάσια μετάλλου και η άλλη εργάτρια στα κάτεργα της κλωστοϋφαντουργίας. Ζούνε μια ήσυχη αλλά δύσκολη οικονομικά ζωή με τις συντάξεις πείνας. Αυτοί λοιπόν οι σύντροφοί μας, ηλικιωμένοι άνθρωποι που μένουν στο φτωχό κονάκι τους φτιαγμένο με το μόχθο τους, έπρεπε να ζήσουν άλλη μια περιπέτεια χαρισμένη από το… επιτελικό κράτος.
Για τρία μερόνυχτα βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στη μέση του πουθενά, μιας και το οδικό δίκτυο είχε καθαριστεί και λογικό στις κεντρικές μόνο αρτηρίες. Χωρίς ρεύμα, τηλέφωνο, νερό. Μέσα σε ένα λευκό τοπίο που έχει φρακάρει τα πάντα. Με ένα φτυάρι άνοιγαν έναν διάδρομο σε μισό μέτρο χιόνι για να μπορούν να φέρουν ξύλα για το τζάκι. Έλιωναν το χιόνι για να ικανοποιήσουν όλες τις ανθρώπινες ανάγκες τους για τρείς ολόκληρες μέρες. Τη νύχτα τους έκαναν παρέα τα πεινασμένα αγρίμια που έψαχναν να φάνε κι αυτά σκούζοντας έξω από την πόρτα τους. Δημιουργώντας ένα απόκοσμο τοπίο. Χωρίς καμία πληροφόρηση έσφιγγαν τα δόντια και σκότωναν την ώρα και την αγωνία κοιτώντας το τζάκι και το παράθυρο.
Αυτή είναι μια περιγραφή δύο ηλικιωμένων συνταξιούχων τον 21ο αιώνα στην Β. Εύβοια. Δεν ήταν οι μόνοι.
Και θα ρωτήσουμε εμείς με οργή αρκετή: Ποίος από τους φλώρους και τους κονιόρδους της μπουρζουαζίας, ποιο από τα πλουσιόπαιδα και τις κοκότες, αρσενικές και θηλυκές, του Κολωνακίου (που είχαν και ένα γκρέιντερ του Δήμου καβάτζα, τρομάρα τους…) θα άντεχε να ζήσει ένα τέταρτο της ώρας κάτω από αυτές τις συνθήκες; Ποίος φιλελές που «όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει» στο όνομα των αγορών θα μπορούσε χωρίς κράτος (πυροσβεστική, σωστικά συνεργεία, υπάλληλους του δήμου, εναερίτες της ΔΕΗ κλπ) να αντέξει και να κάνει τον «κομάντο» χωμένος μέσα σε δύο μέτρα χιόνι; Ποιος από όλους τους μαμμόθρεφτους αντικομμουνιστές φαφλατάδες του μιντιακού μηχανισμού θα άντεχε και μόνο στην ιδέα ότι οι ηλικιωμένοι του γονείς ζουν έτσι; Ποιος από τους βουλευτάδες του αστισμού, που στη ζωή τους ήταν όλα κόκκινο χαλάκι, θα άντεχε σε τέτοιες περιπέτειες; Η απάντηση είναι κανείς τους. Αλλά γυρνά ο τροχός και όπως λέει και ο λαός μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια…
Πέρα από την οργή όμως και την περηφάνια για τις αντοχές και την αλληλεγγύη του λαού μας υπάρχει πολιτικό ζήτημα που έρχεται στην επιφάνεια. Ως πότε ο λαός μας θα μετρά νεκρούς; Ως πότε ο λαός μας θα ζει με τέτοιους όρους; Ως πότε θα κάθεται με σταυρωμένα χέρια και θα κοιτά την καταστροφή; Αυτά πρέπει να απαντηθούν από τις κοινωνίες που πλήττονται και να πράξουν όπως αναλογεί σε στιγμές που ο λαός μας μένει μόνος και αβοήθητος.
Για μας είναι άμεση αναγκαιότητα η ταξική-λαϊκή συσπείρωση όλων των συντρόφων χωριό το χωριό. Η πάλη μας πρέπει να κινηθεί μαχητικά, διεκδικητικά και έτσι όπως μάθαμε από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Θέλουμε κέντρα υγείας, προσλήψεις των ανέργων σε κοινωφελείς υπηρεσίες, συλλογικές συμβάσεις, δουλειά με δικαιώματα. Τίποτε δε θα μας χαριστεί. Γι αυτό και όλοι χρειάζεται να μπούμε στον αγώνα. Ο τόπος έχει τεράστια ιστορία λαϊκών αγώνων. Ας γίνουν έμπνευση για τις νέες γενιές αγωνιστών στην Εύβοια και παντού. Ο σοσιαλισμός- κομμουνισμός και η σχεδιοποιημένη οικονομία είναι η μόνη λύση που μπορεί να υπηρετήσει τις ανθρώπινες ανάγκες του λαού.
Περιοδικό Βίδα. Φλεβάρης 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου