ΠΟΙΟΣ ΕΝΟΙΩΣΕ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΠΡΟΧΘΕΣ;

«Σύσσωμο» το έθνος των Ελλήνων με χαρά και υπερηφάνεια λένε πως γιόρτασε την επέτειο των 200 χρόνων από την κήρυξη της επανάστασης.

Άραγε αισθάνθηκαν χαρά και περηφάνεια όλοι αυτοί που χάσανε τους ανθρώπους τους επειδή δεν υπήρχε κρεβάτι ΜΕΘ να νοσηλευτούν;

Όλοι αυτοί που αγωνιούν μην κολλήσουν τον ιό στο μετρό, το λεωφορείο, το σούπερ μάρκετ ή τη δουλειά τους, επειδή ξέρουν ότι οι κλινικές covid δεν έχουν εξειδικευμένους γιατρούς και νοσηλευτές;

Ή μήπως αυτοί που αναβλήθηκε το χειρουργείο, οι χημειοθεραπείες, οι ακτινοθεραπείες που θα έκαναν κι επειδή δεν έχουν λεφτά για τον ιδιωτικό τομέα περιμένουν κι εγώ δεν ξέρω τι;

Σίγουρα φαντάζομαι όχι αυτοί που χάνουν συγγενείς τους στα σπίτια τους, επειδή έχουν περιοριστεί δραστικά τα κρεβάτια στα νοσοκομεία για τις άλλες νόσους.

Όπως ούτε κι αυτοί που επιζούν-δεν επιζούν ένα χρόνο τώρα με 534€ το μήνα ή που δεν πληρώνονται από τους εργοδότες τους ή που δε δικαιούνται τίποτα από το κράτος ή που έχουν κλειστά τα μαγαζιά τους αλλά τα έξοδα τρέχουν και στο τέλος θα πρέπει όλοι αυτοί κι εμείς μαζί να πληρώσουμε και το λογαριασμό για τις φιέστες των αρίστων.

Όλοι οι παραπάνω, ο λαός δηλαδή, αισθάνονται προσβολή όταν τους λένε ότι είναι περιττά έξοδα οι προσλήψεις εργαζόμενων στα νοσοκομεία, στα σχολεία και όπου αλλού χρειάζεται, καθώς και το άνοιγμα απλών κλινών και κλινών ΜΕΘ, ενώ είναι «απαραίτητες» οι φιέστες και οι παρελάσεις (για το image της χώρας).

Όλοι οι παραπάνω αισθάνονται οργή και αγανάκτηση γιατί η κυβέρνηση και οι (ει)δικοί της εκτός από τη νοημοσύνη μας υποτιμούν και τη ζωή μας. Για να περισώσουν όσο μπορούν τα κέρδη του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου μας αφήνουν χωρίς περίθαλψη, χωρίς δουλειά και μας κατηγορούν και για όλα τα κακά της μοίρας μας. Η δική μας ανευθυνότητα φταίει για όλα.

Η κυβέρνηση, η τάξη που εκπροσωπεί, οι προστάτες και οι υποτακτικοί τους γιόρτασαν προχθές όπως γιορτάζουν κάθε μέρα γιατί όλα γι’ αυτούς πάνε καλά, αλλά και κάτι να πάει άσχημα ο λογαριασμός θα έρθει σε μας. Τον καιρό της πανδημίας δεκάδες νόμοι τους βοήθησαν να μας ξεζουμίζουν ακόμα περισσότερο.

Για να σταματήσουν λοιπόν να χαίρονται αυτοί και να χαρούμε κάποτε κι εμείς, ένας είναι ο δρόμος. Μακρύς, δύσβατος, αλλά ο μοναδικός που οδηγεί σε ξέφωτο. Εύχομαι σε όλους να τον διαβούμε σύντομα.

Α.Λ. - νοσηλεύτρια