Ο ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ;

Ο Κουφοντίνας σταμάτησε την απεργία πείνας.

Σημαντική μερίδα του κόσμου που διαδήλωσε αυτές τις μέρες φώναξε το σύνθημα «κανένας νεκρός της πείνας απεργός», καταλάβαινε τρία πράγματα.

Πρώτο: Ο θάνατος ενός απεργού πείνας, μέσα στο κλίμα άγριας καταστολής και τρομοκρατίας, θα ήταν σοβαρό χτύπημα στα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού.

Δεύτερο: Τα αιτήματά του ήταν δίκαια. Την αδικία των φωτογραφικών νόμων που σκοπό είχαν να τον εξοντώσουν σαν κρατούμενο και να του στερήσουν τα δικαιώματα του, δεν την σηκώνει το φιλότιμο κανενός λαϊκού ανθρώπου.

Τρίτο: Ο Κουφοντίνας έχει δικαίωμα στη ζωή, όπως όλοι οι άνθρωποι.

Όλα αυτά καθόλου δεν σημαίνουν συμφωνία με τις απόψεις και τις μεθόδους της «17 Νοέμβρη» και την πολιτική στάση του Κουφοντίνα. Όμως, στη δήλωση που ανακοινώνει το σταμάτημα της απεργίας πείνας, καταλήγει λέγοντας πως «με την καρδιά και το μυαλό είμαι κι εγώ εκεί, ανάμεσά σας», δηλαδή στις διαδηλώσεις. Αναρωτιέται κανείς «από πότε»; Τα αιτήματά του αφορούν τον ίδιο και τα ατομικά του δικαιώματα. Τουλάχιστον από τότε που ξεκίνησε την απεργία δεν είχε πει τίποτε άλλο.

Αν ο Κουφοντίνας εννοεί αυτά που λέει στη δήλωσή του, αν, δηλαδή, έχει επιλέξει τον δρόμο των μαζών,  πρέπει να το αποδείξει. Οφείλει να κάνει γενναία αυτοκριτική και να πει καθαρά ποια ακριβώς είναι η τωρινή πολιτική του πρόταση. Η αναφορά στην «οικογένεια που κυβερνά», που «απόδειξε πόσο αδίστακτη είναι στον εξευτελισμό των νόμων και του Συντάγματος, στη διαχείριση της δικαιοσύνης» φανερώνει πως προσδοκά άλλη συνταγματική αντιμετώπιση της περίπτωσής του. Αν αυτή η απλοϊκή και ρηχή πολιτική ανάλυση είναι η νέα του πολιτική πρόταση, αν  έχει επιλέξει να περάσει από την ατομική τρομοκρατία στον κοινοβουλευτικό δρόμο τύπου ΣΥΡΙΖΑ, πάλι βρίσκεται εκτός της λαϊκής πάλης, πάλι βρίσκεται απέναντι κι όχι ανάμεσά μας.

Ας θυμηθούμε κάποια πράγματα και να ξεκαθαρίσουμε κάποια άλλα.

Η 17Ν δεν είχε ποτέ εμπιστοσύνη στις διαδηλώσεις και τους αγώνες του λαού και δεν έχανε ευκαιρία να λοιδορεί τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις. Γι’ αυτό επέλεξε τα κουμπούρια και τον συνομωτισμό. Για ένα πράγμα μπορεί να είναι κάποιος βέβαιος. Η 17Ν ποτέ δεν έδωσε λογαριασμό στον λαό. Το κάθε της χτύπημα έφερνε μούδιασμα στο λαϊκό κίνημα και το πήγαινε πίσω. Η ατομική τρομοκρατία είναι απόρροια της έλλειψης εμπιστοσύνης στη λαϊκή πάλη και δείγμα μικροαστικής ανυπομονησίας, είναι ασήμαντη μπροστά στη δύναμη του λαού που αγωνίζεται. Η επαναστατική βία όχι μόνο δεν έχει σχέση με την ατομική τρομοκρατία αλλά βρίσκεται σε ανοιχτό πόλεμο μαζί της.

Οι μακροσκελείς προκηρύξεις της 17Ν, μια φλύαρη συρραφή κακοποιημένων μαρξιστικών τσιτάτων, μιλούσαν εξ ονόματος του λαού αλλά χωρίς αυτόν, δρούσαν τάχα για τον λαό γιατί θεωρούσαν τη δράση του λίγη. Η δράση της, περιλάμβανε ένα χτύπημα κάθε λίγους μήνες και μια προκήρυξη.

Ο λαός δεν έχει χρήσει κανέναν εκπρόσωπό του. Όταν θέλει να πει κάτι, βγαίνει στον δρόμο και διαδηλώνει.

Δεν έχει ανάγκη από αυτόκλητους σωτήρες είτε αυτοί είναι αστοί είτε οπαδοί της ατομικής τρομοκρατίας είτε προέρχονται από τον χώρο της αναρχίας είτε από οπουδήποτε.

Όσοι νομίζουν πως μια δολοφονία ή το κάψιμο μιας τράπεζας ζορίζει το σύστημα, δεν έχουν καταλάβει τίποτα από τον τρόπο που αυτό λειτουργεί και δεν έχουν αντιληφθεί τη δύναμη που έχουν οι μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις. Η μαζική παρουσία του λαού στις διαδηλώσεις μετά τον άγριο ξυλοδαρμό του νέου στη Νέα Σμύρνη, ζορίζει την κυβέρνηση.

Το λαϊκό κίνημα υπερασπίζεται πάντα τα δίκαια αιτήματα. Το κίνημα της τελευταίας περιόδου πρέπει να συνεχιστεί και να δυναμώσει. Έχει μπροστά του δύσκολο δρόμο που πρέπει να βαδίσει, έχει πολλά καθήκοντα, πολλές μάχες να δώσει. Απ’ τα σπλάχνα του θα ξεπηδήσουν οι νέοι πρωτοπόροι αγωνιστές!

Β.Δ.