Οι αστοί δημοσιογράφοι αρέσκονται να τσουβαλιάζουν ανόμοια πρόσωπα και πράγματα. Τους βολεύει, δίπλα στο αφήγημα της “ανυπαρξίας” ταξικών συμφερόντων που ανταγωνίζονται, να προβάλουν την “ενότητα και οικουμενικότητα” του κόσμου που ζούμε, της “δουλειάς” που επιτελούν όλοι οι άνθρωποι. Ξεφεύγουν με τον τρόπο αυτό, νομίζουν, από κακοτοπιές που μπορούν να οδηγήσουν τους αναγνώστες σε άλλα μονοπάτια σκέψης.
Στο πρωτοσέλιδο άρθρο του στην Καθημερινή της 24/3/21, ο εν λόγω δημοσιογράφος καταπιάνεται με τους σύγχρονους ήρωες του 2021, τους νοσοκομειακούς. Κάνοντας μια ιστορική ακροβασία, τους συγκρίνει με τους ήρωες του 1821 και κάθε εποχής, θα λέγαμε. Δίπλα σ’ αυτούς που χρειάζονται αναγνώριση και στήριξη ηθική και υλική, όπως λέει, απευθύνει ένα μεγάλο ευχαριστώ, προτρέποντας την κοινωνία να κάνει το ίδιο, και στους αστυνομικούς και τους στρατιωτικούς που “φυλάσσουν Θερμοπύλας” (έκφραση δική μου), καθένας από το πόστο του.
Όχι, Κε Παπαχελά! Οι νοσοκομειακοί και υγειονομικοί εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τους μπάτσους και τους καραβανάδες! Οι μεν εργάζονται για τη σωτηρία ανθρώπινων ζωών, οι δε οδηγούν ανθρώπινες ζωές στο θάνατο. Οι μεν προσφέρουν κοινωνικές υπηρεσίες σε όποιους τις έχουν ανάγκη, οι δε καθιστούν ανθρώπινες ζωές σε κατάσταση να αναζητούν την περίθαλψη από τους μεν.
Δεν εντάσσονται στους εργαζόμενους τα στελέχη μηχανισμών που στρέφονται κατά των εργαζομένων στην ίδια τους τη χώρα και των γειτονικών λαών. Δεν εμπίπτουν στους δημοσίους υπαλλήλους όσοι επανδρώνουν μηχανισμούς του κράτους που ουκ ολίγες φορές έχουν στραφεί και κατά δημοσίων υπαλλήλων. Δεν βρίσκονται στην ίδια πλευρά αυτοί που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και τα δικαιώματα του λαού, με αυτούς που τους ξυλοφορτώνουν, παίρνοντας μάλιστα μεγαλύτερο μισθό, επειδή αγωνίζονται γι’ αυτά.
Κάθε διευθυντής αστικού Μέσου Μαζικής Εξαπάτησης, που έχει ταυτίσει τα συμφέροντά του περισσότερο από κάθε άλλον με την ύπαρξη, αναπαραγωγή και διαιώνιση του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, γνωρίζει πολύ καλά που θέλει να στρέψει το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού. Τι μήνυμα θέλει να περάσει. Τι προπαγάνδα (ναι, αυτή την “ξύλινη” κατ’ αυτούς λέξη) κάνει, για την οποία και αμείβεται αδρά. Μόνο που έρχεται 2ος. Το ίδιο το σύστημα που τον μισθοδοτεί έχει φροντίσει να κάνει παραπάνω από σαφές εδώ και πολλές δεκαετίες - από υπάρξεώς του, θα λέγαμε - ότι στηρίζεται με κάθε βάρβαρο τρόπο, ακόμη και αιματηρό, σε όλους εκείνους τους μηχανισμούς που ο ίδιος πονηρά, λόγω της πανδημίας, κατατάσσει εσκεμμένα, στους “ήρωες”.
Το ερώτημα είναι, ήρωες για ποιον. Εδώ ακριβώς είναι που θ’ αποφύγει να δώσει σαφή απάντηση κάθε αστική και συστημική γραφίδα.
Σ.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου