Revolución Obrera, Κολομβία, ΟΥΤΕ ΕΙΡΗΝΗ ΟΥΤΕ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ: Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΙΑΠΕΡΝΑ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!

«Τους νεκρούς μας δεν τιμούμε με ενός λεπτού σιγή, αλλά με ολόκληρη ζωή αγώνων - Σκίτσο του @alejo___d - Instagram

Η αντιμετώπιση της απεργίας από το καπιταλιστικό κράτος, με επικεφαλής την κυβέρνηση Ντούκε, έχει λάβει στρατιωτικά χαρακτηριστικά. Ολόκληρη η οικουμένη γίνεται μάρτυρας της καταστολής, των επιθέσεων και των πράξεων μακελειού ενάντια στο άοπλο λαό, που έχει πια μπουχτίσει με τις κάλπικες υποσχέσεις, τους ψεύτικους εκπροσώπους και τόσες και τόσες αηδίες που του πλασάρουν οι ιθύνουσες τάξεις με μέτρα, νόμους, διατάγματα και άλλες διατάξεις, φορτώνοντας την κρίση τους στις πλάτες των φτωχότερων στρωμάτων, ενώ οι ίδιοι εξακολουθούν να απολαμβάνουν τα πλούτη που παράγονται με την εργασία της πλειονότητας της κοινωνίας.

Αυτό είναι το μοναδικό παράπτωμα του κολομβιανού λαού: να μη θέλει πια να ζει μ’ αυτό τον τρόπο και να βγαίνει στους δρόμους για να διεκδικήσει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Ένα «παράπτωμα» που τιμωρείται με δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες, κλωτσιές, αυθαίρετες συλλήψεις, βασανιστήρια, εξαφανίσεις και δολοφονίες. Πρόκειται για κάτι το οποίο είχε προαναγγελθεί με τα αυξανόμενα κρούσματα δολοφονιών κοινωνικών ηγετών μπροστά στα αδιάφορα μάτια των κυβερνώντων της βάρδιας. Τώρα όμως είναι πλέον προφανές ποιος είναι αυτός που ενοχοποιεί, εξαφανίζει και δολοφονεί: είναι το ίδιο το καπιταλιστικό κράτος.

Με τη βοήθεια των συνένοχων και καλοπληρωμένων μέσων ενημέρωσης, οι αντιδραστικοί εστιάζουν την προσοχή στις ζημιές, στα γκρεμισμένα αγάλματα, στις «πράξεις βανδαλισμού», τη στιγμή ακριβώς που η ίδια η ζωή των αγωνιστών βρίσκεται σε κίνδυνο. Αυτά αναφέρουν η οργάνωση The Human Rights, η ΜΚΟ Temblores και τα χιλιάδες βίντεο, ηχογραφήσεις και εικόνες που οι ίδιες οι λαϊκές μάζες μοιράζονται στα κοινωνικά δίκτυα ή μεταδίδουν ζωντανά, όπου καταγράφουν την αστυνομική βία, τους πυροβολισμούς που εξαπολύουν αστυνομικοί με πολιτικά ή μέλη παραστρατιωτικών δυνάμεων, μεταξύ αυτών και κάτοικοι συγκεκριμένων συνοικιών που υπερασπίζονται τις ιδιοκτησίες τους από τους «βανδάλους» που αγωνίζονται στους δρόμους. Τέτοια ήταν η περίπτωση των οπλισμένων πλουσιόπαιδων της συνοικίας Σιουντάδ Χαρντίν στο Κάλι, που απείλησαν να εισβάλλουν στον χώρο του Πανεπιστημίου Βάγιε κραυγάζοντας πως διαθέτουν «25.000 όπλα», τα οποία χρησιμοποίησαν στις 9 του Μάη ενάντια στην πορεία ιθαγενών Minga Indígena, αφήνοντας τουλάχιστον οκτώ τραυματίες συναγωνιστές.

Παρά ταύτα, οι μάζες παραμένουν στους δρόμους, καθώς το διακύβευμα δεν είναι πλέον απλώς και μόνο η απόσυρση του νόμου για τη μεταρρύθμιση, αλλά η κατοχύρωση όλων των δικαιωμάτων που ποδοπατούνται εδώ και πολλά χρόνια. Όχι μόνο διότι η κατάσταση που βιώνουν τα φτωχά στρώματα γίνεται όλο και πιο ανυπόφορη, αλλά και επειδή σε αυτό προστίθεται η ένταση της κρατικής τρομοκρατίας, που σύμφωνα με στοιχεία της οργάνωσης Indepaz και της ΜΚΟ Temblores, μεταφράζεται σε «47 δολοφονημένους ανθρώπους, εκ των οποίων οι 39 υπήρξαν θύματα αστυνομικής βίας, σε 963 αυθαίρετες συλλήψεις, σε 12 βιασμούς γυναικών, σε 548 εξαφανίσεις (σύμφωνα με τον Συνήγορο του Πολίτη), σε 28 θύματα τραυματισμών στα μάτια, σε 278 θύματα αστυνομικών επιδρομών, σε 1876 κρούσματα βιαιοτήτων». Πρόκειται για επίσημα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν μέχρι τις 8 Μάη, όμως ο λαός γνωρίζει τι είναι αυτό που βίωσε στη διάρκεια αυτής της απεργίας και ότι τα νούμερα υπερβαίνουν οποιαδήποτε επίσημη αναφορά.

Οι νέοι, οι εργαζόμενοι σε όλους τους κλάδους, οι ιθαγενείς, οι λαϊκές μάζες και, γενικότερα, ο κολομβιανός λαός, πρέπει να παραμείνουν στους δρόμους, διότι άλλα αιτήματα που πρέπει να κατακτηθούν με αυτή την απεργία είναι, συγκεκριμένα, να πληρώσουν το κράτος και οι δυνάμεις καταστολής του για τις επιθέσεις, τα βασανιστήρια και τους θανάτους των παιδιών του λαού. Να εμφανιστούν όλοι οι εξαφανισμένοι, να πληρώσουν οι δολοφόνοι και βιαστές αστυνομικοί, να πληρώσουν τα αντιδραστικά πλουσιόπαιδα που χτύπησαν την Minga στο Κάλι. Να αποδοθεί δικαιοσύνη στα θύματα που κατέβηκαν στο πλαίσιο της πανεθνικής απεργίας και, προφανώς, να σταματήσει η κρατική τρομοκρατία ενάντια στα ηγετικά στελέχη όλων των κλάδων.

Αποτελεί καθήκον η επέκταση και γενίκευση της πανεθνικής απεργίας διότι δεν μπορεί να υπάρξει διάλογος μέσα σε ένα σκηνικό όπου κυκλοφορούν αστυνομικοί χωρίς διακριτικά σήματα, όπου βλέπουμε φορτηγά με ένοπλους άνδρες, όπου ελικόπτερα προσγειώνονται σε κολλέγια, όπου παρατηρούνται αδιάκριτη χρήση πυροβόλων όπλων, λογοκρισία σε κοινωνικά δίκτυα, δολοφονίες και εξαφανίσεις σε όλη τη χώρα.

Όπως πολύ σωστά λένε οι Κιλαπαγιούν: «Κανείς δεν πρέπει να θρηνεί, κανείς να μη χύνει δάκρυα, να μην καταπιέζει μέσα του την αλήθεια της οδύνης. Όμως ας μη γελιούνται αυτοί που σπέρνουν το φόβο, ούτε οι φυλακές ούτε οι αλυσίδες δεν φοβίζουν το λαό». Είναι η στιγμή να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας σε λαϊκές συνελεύσεις σε κάθε συνοικία, σε κάθε περιφέρεια, σε ολόκληρη τη χώρα, ώστε να μπορέσουμε να δράσουμε σαν ενωμένος λαός. Πέραν τούτου, είναι αναγκαίο να συνδέσουμε τον αγώνα με τους τομείς που βρέθηκαν στο περιθώριο. Οι θυσίες των ανθρώπων του λαού που έχασαν τη ζωή τους δεν πρέπει να αποβούν μάταιες. Οφείλουμε να προσχωρήσουμε με μεγαλύτερη ορμή στο δρόμο του οριστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.

·         Άρθρο του περιοδικού Revolución Obrera.  Δημοσιεύθηκε και επικαιροποιήθηκε στις 11.05.2021. To Revolución Obrera είναι όργανο της Κομμουνιστικής Εργατικής Ένωσης (μαρξιστική-λενινιστική-μαοϊκή), μιας κολομβιανής οργάνωσης που συμμετέχει στο διεθνές μαοϊκό ρεύμα. Η αναδημοσίευση δεν συνιστά απαραίτητα και συμφωνία με όλες τις θέσεις που διατυπώνονται στο άρθρο. Την μετάφραση από τα ισπανικά για λογαριασμό των Αντιγειτονιών έκανε ο Π.Π.