Πυρκαγιές και Λεκανοπέδιο: Η «κλιματική αλλαγή» ή η πολιτική του συστήματος της εκμετάλλευσης είναι που κάνει τη ζωή μας κόλαση;

Ξανά το ίδιο φρικαλέο σκηνικό! Μια νέα μεγάλη πυρκαγιά στην περιοχή της Βαρυμπόμπης, που επεκτείνεται ασταμάτητη κατακαίγοντας τη Βόρεια Αττική, έρχεται να συνεχίσει το «έργο» της καταστροφής των πόρων ζωής του λαού στο λεκανοπέδιο όπου η ζωή γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, ολοένα και πιο ανυπόφορη. Μια νέα καταστροφή που ήρθε να «συμπέσει» με τον αφόρητο καύσωνα που βιώνει ο λαός μας όλες αυτές τις μέρες.

Σήμερα, η νέα πολυμέτωπη φωτιά κατέστρεψε σπίτια και δασικές εκτάσεις σε Βαρυμπόμπη και Θρακομακεδόνες, γεμίζοντας ταυτόχρονα το λεκανοπέδιο με τοξικό νέφος. Πέρυσι, τέτοια εποχή, τον Αύγουστο του ’20, καιγόταν επί μέρες εργοστάσιο ανακύκλωσης πλαστικών στη Μεταμόρφωση, με τα τοξικά αέρια να φτάνουν μέχρι το Χαϊδάρι, το Περιστέρι και το Κερατσίνι. Παλαιότερα καιγόταν, για πολλοστή φορά, ο δασικός πνεύμονας της Πεντέλης. Για να μη μιλήσουμε για το Μάτι και τους δολοφονημένους ανθρώπους εκεί…

Δάση, «πνεύμονες οξυγόνου», χώροι δουλειάς, αλλά και κατοικίες, γίνονται στη στιγμή παρανάλωμα του πυρός και μαύρα σύννεφα κυριεύουν πάλι τον -όχι και τόσο γαλανό- αττικό ουρανό. Και δε μιλήσαμε ακόμα για όσα θα ακολουθήσουν: για τις πλημμύρες που θα ’ρθουν το χειμώνα, για την καταστροφή κι άλλων χώρων πρασίνου στο όνομα της ψευδεπίγραφης αλλά κερδοφόρας «ανάπτυξης», για την ακόμα μεγαλύτερη ατμοσφαιρική ρύπανση, για την παραπέρα τσιμεντοποίηση, για την παραπέρα επέκταση της πόλης, για τους νέους ανυπόφορους καύσωνες.

Πού αποδίδουν τις ευθύνες για τις πυρκαγιές, αλλά και για τον καύσωνα, οι ιθύνοντες του συστήματος; Μα, στη μόνιμη -τα τελευταία χρόνια- «καραμέλα» της «κλιματικής αλλαγής»! Με προφανή στόχο να απoενεχοποιήσουν το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης και τις κάθε είδους αντιδραστικές πολιτικές του. Αποδίδουν δηλαδή τις αιτίες για όλα αυτά τα δεινά σε μια παγκόσμια κατάσταση, δήθεν αταξική και ουδέτερη, η οποία άλλοτε παρουσιάζεται περίπου ως φυσική και νομοτελειακή στο σύγχρονο κόσμο, που δεν έχει… «υπεύθυνο» και άλλοτε -ακόμα χειρότερα- ως μια κατάσταση που προκύπτει απ’ την «αλόγιστη υπερκατανάλωση προϊόντων και φυσικών πόρων» ή και λόγω του… «υπερπληθυσμού», με υπευθύνους... όλους (!!!) και κυρίως τους λαούς, που είναι τάχα «απαίδευτοι», σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις και τα κάθε είδους επιτελεία τους. Κι ας εξυπηρετούν «μια χαρά» οι καταστροφές, οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες και οι «θεομηνίες», τους νόμους που κάθε φορά σχεδιάζουν και περνούν.

Σε κάποιες περιπτώσεις οι πυρκαγιές παρουσιάζονται και ως «αναγκαίο κακό» για την... ανανέωση της φύσης. Τι υποκρισία απ’ τους υπηρέτες ενός συστήματος που καταστρέφει καθημερινά ζωές, δικαιώματα, αλλά και τον ίδιο τον πλανήτη!!! Λες και ακόμα και γι’ αυτή τη λεγόμενη κλιματική αλλαγή, στο βαθμό που έχει συντελεστεί, δεν είναι υπεύθυνο το ίδιο το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, παγκόσμια. Αυτό ακριβώς θέλει να συγκαλύψει αυτή η υποκρισία: μια πολιτική που, στην καλύτερή της εκδοχή, εκφράζει την αδιαφορία του συστήματος και του αστικού κράτους για την υγεία και τη ζωή του λαού, για το πράσινο και για το περιβάλλον (πού πήγε, αλήθεια, η λεγόμενη αντιπυρική προστασία;), ενώ στην πιο συνήθη και κυρίαρχη εκδοχή αποτελεί συνειδητή καταστροφή στην υπηρεσία της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Όσο για τους κάθε είδους εκπροσώπους του συστήματος, που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις πυρκαγιές και για τις ανθρώπινες ζωές, έχουν και το περισσό θράσος να κάνουν συστάσεις στο λαό για την υποτιθέμενη αντιμετώπιση του καύσωνα! Τον καλούν «να μείνει στο σπίτι του» (με τον ίδιο τρόπο που η λύση που προτείνουν σ’ αυτόν που καίγεται το σπίτι του είναι «να το εγκαταλείψει» και ίσως πάρει στη συνέχεια κάποιο ψωροεπίδομα) και να πληρώνει το φουσκωμένο λογαριασμό της ΔΕΗ, αν χρησιμοποιεί κλιματιστικό. Αν φυσικά το διαθέτει και δεν ανήκει στους χιλιάδες εκείνους ανθρώπους του λαού που δε διαθέτουν κλιματιστικό, στην πόλη-καμίνι. Κι εδώ λοιπόν η κακόφημη «ατομική ευθύνη» για την αντιμετώπιση -υποτίθεται- μιας κατάστασης όπου υπεύθυνος είναι άλλος, δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα, το σύστημα της εξάρτησης, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της μέγιστης κερδοφορίας, το κράτος του, οι κυβερνήσεις του και οι πολιτικές τους. Είναι αυτό το σύστημα που παράγει συνεχώς νέα προβλήματα για τη ζωή και την επιβίωση του λαού, για να έρθει μετά «να του πετάξει το μπαλάκι» να βρει λύση. Η λύση όμως δε βρίσκεται αλλού παρά στην συνεχή εναντίωση στην πολιτική και στα σχέδια του συστήματος σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις πλευρές της ζωής, στην αντίσταση και στη διεκδίκηση της ίδιας της ζωής.

Γ.Β.