Ο νεκρός δεδικαίωται;

Λένε πως με τους καλλιτέχνες μπορούμε να είμαστε επιεικείς κι ανεκτικοί. Πως “δικαιούνται” να κάνουν τα “δικά τους”, να εμφανίζουν στη στάση τους μεταπτώσεις, έως και ανατροπές. Αν και το έχω νοιώσει κάποιες φορές, δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ. Δεν είναι πρόσωπα τόσο πολύ “διαφορετικά” σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Τουλάχιστον αυτοί που επικαλούνται το λαό.

Για την μουσική του προσφορά, λίγα θα είχα να προσθέσω στα τόσα που γράφονται και ειπώνονται τούτες τις μέρες. Σπουδαίο το έργο, θα τολμούσα να πω διαχρονικό και συνοδό όλης της εξέλιξης του αγώνα του δικού μας και γενικότερα των λαών για λευτεριά από την ξένη και ντόπια “ακρίδα”, προκοπή, δημοκρατικές ελευθερίες. Για μια ζωή … αλλιώς.

Περισσότερο μου μοιάζει να απολογείται, λίγο πριν το τέλος, για όσες “παρεκτροπές” πραγμάτωσε. Να “δώσουμε άφεση των αμαρτιών” ή να κρίνουμε τον πολιτικό άνδρα καθαρά πολιτικά, με βάση την κάθε συγκυρία και τις στοχεύσεις του; Εδώ είναι που πρέπει να ειπωθούν “τα σύκα-σύκα και η σκάφη-σκάφη”, που θα ‘λεγε κι ο Ρίτσος. Εδώ τα πράγματα είναι συγκεκριμένα και δεν επιδέχονται στρογγυλέματα κι ωραιοποιήσεις.

Όχι, στις αμιγώς πολιτικές-κομματικές του επιλογές υπήρξε αυτό που θα ονόμαζα επιτομή του οπορτουνισμού. Είχε οπωσδήποτε ένα κριτήριο να “βλέπει” έγκαιρα την κατεύθυνση των “ανέμων”. Να επιδιώκει να είναι “μέσα στα πράγματα”, σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς πολιτικών καταστάσεων. Να θέλει να πρωτοστατήσει σ’ αυτό που ο ίδιος ονόμαζε “εθνική αναγέννηση”. Τουλάχιστον από την περίοδο της αμερικανοστήριχτης χούντας και μετέπειτα, αυτό μεταφράζεται σε μία και μόνο φράση: Ταξική συνεργασία!

Ήθελε να συναντηθεί μέχρι και με τον πρώην βασιλιά, νταραβερίστηκε με το ΚΚΕ (εσωτερικού), πρότεινε την “λύση Καραμανλή”, ερωτοτρόπησε με τον Ανδρέα Παπανδρέου και το σημιτικό ΠΑΣΟΚ, εκλέχτηκε βουλευτής με το ΚΚΕ και υποστηρίχτηκε από αυτό ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων. Δημιουργούσε και διέλυε πολιτικούς σχηματισμούς “σαν τα πουκάμισα”. Απεχθανόταν τους “αριστεριστές”, στήριξε την Νέα Δημοκρατία, εκλέχτηκε βουλευτής της και έγινε υπουργός της. Αργότερα τον ξαναβρίσκουμε “Μακεδονομάχο” και ομιλητή σε εθνικιστικές μαζώξεις, με ένα μεσοδιάστημα “αντιμνημονιακής” παρουσίας. Πράγματι, τέτοια “οικουμενικότητα” δεν υπήρξε και μάλλον ούτε πρόκειται να υπάρξει σε κάποια πολιτική προσωπικότητα.

Όλοι, λοιπόν, ανάλογα με το ποια πολιτική επιλογή εκφράζουν και υλοποιούν, τον αισθάνονται “δικό τους”. Και όλοι προσπαθούν να βγάλουν υπεραξία από την μουσική του ευφυΐα. Καμία παραφωνία στις μεγαλοστομίες. Οι χθεσινοί δεσμώτες του στέκουν “προσοχή”, αν και πολύ θα ήθελαν να ξεράσουν χολή για τη συμμετοχή του στην ΕΠΟΝ, την Αντίσταση, το επαναστατικό ΚΚΕ. Για την μη “αναμόρφωσή” του στα κρατητήρια της ασφάλειας, στις φυλακές, στους “εθνικούς Παρθενώνες” και στην πολιτική προσφυγιά.

Έφυγε πλήρης ημερών. Ο λαός μας θα συνεχίσει τον ανηφορικό, μα ελπιδοφόρο, δρόμο του για ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ και ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ. Σιγοτραγουδώντας σίγουρα, μεταξύ των άλλων, και τις δικές του μελοποιήσεις.

Σ.Π.