Ο κίνδυνος της φασιστικοποίησης μοιάζει σήμερα περισσότερο ορατός παρά ποτέ. Περνάει από πολλές και φαινομενικά αντίθετες κατευθύνσεις. Εκμεταλλεύεται την πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική αποσυγκρότηση του λαϊκού, εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Αξιοποιεί τη σύγχυση που επικρατεί και που αφήνει μετέωρους προοδευτικούς, δημοκρατικούς και αριστερούς ανθρώπους.
Ο χώρος των αρνητών της εκτέλεσης «ιατρικών πράξεων» (εμβολιασμός, μάσκες κ.λπ.), αν και «ηγεμονεύεται» από την ακροδεξιά, από θρησκευτικές ή παραθρησκευτικές οργανώσεις και από ακραίες νεοφιλελεύθερες απόψεις, βρίσκει ένθερμους υποστηρικτές σε ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, συλλογικοτήτων και οργανώσεων, που εντάσσουν τον εαυτό τους στην αριστερά και την «αντιεξουσία» και περιγράφουν, ο καθένας με τον τρόπο του, ένα δυστοπικό μέλλον που προσομοιάζει, πολλές φορές, σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Όργουελ, η βιοπολιτική και η βιοεξουσία έχουν την τιμητική τους σε τέτοιου είδους αναλύσεις, που θολώνουν την ουσία της ταξικής αντιπαράθεσης. Η πανδημία του κορωνοϊού φαίνεται να επιτάχυνε μια ήδη διαμορφωμένη παραμόρφωση και σύγχυση στην αριστερά απέναντι σε ζητήματα που αφορούν τη διάκριση του ατομικού με το συλλογικό, την έννοια του δικαιώματος, της ελευθερίας, της προστασίας και της ασφάλειας της κοινωνικής πλειοψηφίας, του ρόλου του κράτους και της περίφημης «προσωπικής επιλογής» που αποτελεί τη νέα θρησκεία των «αντιφρονούντων».
Ευθύνεται, φυσικά, η κυβέρνηση, που με πρόσχημα την πανδημία, την προστασία της δημόσιας υγείας και της ανθρώπινης ζωής (για τα οποία δεν πήρε ούτε ένα πραγματικό μέτρο) καταφεύγει στη φασιστικοποίηση της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής και εργαλειοποιεί κυνικά την πανδημία, νομοθετώντας αντιδραστικά τερατουργήματα και την περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Στη μέση μοιάζει να βρίσκεται ένας ολόκληρος κόσμος, που έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στην πολιτική, στην επιστήμη, ακόμη και στην ορθολογική σκέψη και στις έως τώρα «σταθερές» και ταλαντεύεται πότε από δω και πότε από κει. Η κατάσταση μοιάζει απελπιστική. Ιδέες αποσυντίθενται, πολτοποιούνται και ανασυντίθενται χωρίς αρχές από την αρχή και κάτω από το βάρος του φόβου και της στιγμής, καθορίζοντας συμπεριφορές χωρίς έρμα. Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση, θα έλεγε κανείς. Ωστόσο, το ίδιο λέει και ο αντίπαλος.
Ίσως να ισχυρίζονται κάποιοι ότι το πρόβλημα δεν είναι ιδεολογικό. Γιατί αφορά κατοχυρωμένα συνταγματικά, ατομικά (προσωπικά!) δικαιώματα και ελευθερίες και το δικαίωμα του ανθρώπου ή του πολίτη να αποφασίζει ελεύθερα για τον εαυτό του. Δηλαδή, αφορά τις αστικές «αξίες» και αρχές, που χρήζουν υπεράσπισης, γιατί κινδυνεύουν από τους… αστούς. Από την άλλη, υπάρχει ο ισχυρισμός ότι σε θέματα προστασίας της δημόσιας υγείας, που κοστίζουν εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, δεν χωράνε ιδεολογικές προσεγγίσεις, φροντίζοντας όμως ταυτόχρονα να μας φλομώνουν με ιδεολογήματα περί «ατομικής ευθύνης» κ.λπ.
Πράγματι, μπορεί το θέμα να μην είναι μόνο ιδεολογικό, δεν παύει, όμως, να παράγει απόψεις, αντιλήψεις και ιδέες. Όλοι, λοιπόν, χρησιμοποιούν κατεξοχήν ιδεολογικά επιχειρήματα. Μόνο που πρόκειται, σε όλες τις περιπτώσεις, για επιχειρήματα βγαλμένα από τη φαρέτρα του συστήματος. Στη μια περίπτωση για να υπερασπιστούν μια αόριστη, αφηρημένη και, εν τέλει, αντιδραστική ελευθερία του ατόμου, ενώ στην άλλη περίπτωση για να υπερασπιστούν την ομαλή λειτουργία του συστήματος, όπου υπάρχουν άτομα, κοινωνία και κράτος κατά το δοκούν. Θα τρίζουν, φυσικά, τα κόκκαλα της Θάτσερ, αλλά μονάχα στο «θεωρητικό-ιδεολογικό» επίπεδο. Γιατί οι καπιταλιστές-ιμπεριαλιστές και οι πολιτικοί εκπρόσωποί τους είναι, πριν από όλα, άτομα πρακτικά και οπορτουνιστικά (πότε με το κράτος, πότε με το άτομο, πότε με την αστική δημοκρατία, πότε με τον φασισμό).
Η αναφορά σε «υγειονομική» δικτατορία που επιβάλλει η παγκόσμια ελίτ ως νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων (ο ακροδεξιός και «αριστερός» αντι-νεοταξισμός), οι αντιλήψεις που ισχυρίζονται ότι τα ατομικά δικαιώματα και το κάθε «ξεχωριστό» άτομο υπερισχύει του κοινωνικού συνόλου και των συλλογικών δικαιωμάτων, οι απόψεις που αντιπαραθέτουν την ελευθερία με την ασφάλεια προκρίνοντας είτε το ένα είτε το άλλο (στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» πριν, «στον πόλεμο κατά του κορωνοϊού» τώρα), τα ιδεολογικά σχήματα που «αποϋλοποιούν» και «ανακατασκευάζουν» την πραγματικότητα, μιας και η πραγματικότητα και η αλήθεια αποτελούν… «ατομική υπόθεση και επιλογή», δεν είναι προτάγματα «αντισυστημικών και αντιφρονούντων», αλλά προτάγματα του σκληρού ιδεολογικού πυρήνα της αντίδρασης, που ρίχνει στο «μπλέντερ» της πολιτικής ένα μείγμα «συντηρητισμού-νεοφιλελευθερισμού-φασισμού» για να παράγει βάρβαρες πολιτικές που καταργούν κατακτήσεις, δικαιώματα και ελευθερίες. Οι «ανθρωπιστικές» βόμβες των ιμπεριαλιστών είναι δημιούργημα ακριβώς αυτής της «μίξης» των αντιεπιστημονικών, αντικοινωνικών, απάνθρωπων και αντιδραστικών ιδεών του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.
Η υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής και της ελευθερίας δεν νοείται σε πολιτικό, κοινωνικό και ιστορικό κενό. Να ακούμε, φυσικά, τις αμφιβολίες και τις ανησυχίες των ανθρώπων, αλλά να μην επιτρέψουμε η δικαιολογημένη ανεμπιστοσύνη στους κυβερνώντες και στους (ει)δικούς «επιστήμονές» της να μετατραπεί σε ανορθολογισμό, σε γενικευμένη ανεμπιστοσύνη στην επιστήμη και στα επιτεύγματά της, στα συλλογικά οράματα, δικαιώματα, ελευθερίες και κατακτήσεις, στα αιτήματα για υγεία, προστασία και ασφάλεια για όλους, χωρίς τα οποία δεν μπορούμε να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Διαφορετικά, καμία κοινωνική χειραφέτηση και απελευθέρωση δεν μπορεί να επιτευχθεί.
Από τη στήλη Προσεγγίσεις της Προλεταριακής Σημαίας
3 σχόλια:
Αρα λοιπον υπερ του υποχρεωτικου εμβολιασμου??
Για όποιον μας παρακολουθεί είναι ξεκάθαρη η εναντίωσή μας ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό για τον Covid19 για πολλούς και συγκεκριμένους λόγους.
Καλό θα ήταν να μη βγαίνουν αυθαίρετα συμπεράσματα ακόμη και αν η διατύπωση δεν είναι η «καλύτερη» ή αυτή που επιθυμούν ορισμένοι σε σχέση με το θέμα που θέλουν να αναδείξουν. Το παραπάνω κείμενο δεν έχει θέμα την υποχρεωτικότητας ή μη του εμβολιασμού. Αλλού θέλει να δώσει το βάρος.
Σε κάθε περίπτωση η στέρηση δικαιωμάτων, οι αναστολές, οι ποινές, οι κάθε είδους διαχωρισμοί και η εν γένει στοχοποίηση όσων δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν είναι αντιδραστικά μέτρα φασιστικοποίησης. Σε σχέση με αυτό, αλλά όχι μόνο, ας δούμε μόνο πως (δεν) αντιμετώπισε και (δεν) αντιμετωπίζει την πανδημίας, αντίθετα επιβάλει πανδημία αντιδραστικών-φασιστικών νόμων και μέτρων κ.λπ.), φαίνεται ότι η κυβέρνηση είναι ο «καλύτερος»… αντιεμβολιαστής.
Ζ
Δημοσίευση σχολίου