ΣΤΟΥΣ ΠΟΣΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ... ΘΑ ΜΑΣ ΑΦΗΣΟΥΝ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΗΣ ΑΤΥΧΙΑΣ ΜΑΣ;

Ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα δεν κρατούν πλέον οι (ει)δικοί της επιτροπής καθώς και οι υπουργοί της κυβέρνησης, που, πέρα απ' το εμβόλιο (το οποίο με την πολιτική τους έκαναν πολύ κόσμο να το θεωρεί «ύποπτο»), δεν έχουν διάθεση να πάρουν ούτε μισό άλλο μέτρο. Παρ' όλο που αυτό στοιχίζει χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, τόσο από την πανδημία όσο και από την άλλη νοσηρότητα.

Τι κι αν το ένα αρνητικό ρεκόρ ξεπερνάει το άλλο;

Τι κι αν οι νεκροί και οι διασωληνωμένοι αυξάνονται καθημερινά με γοργούς ρυθμούς;

Τι κι αν έχουμε τριπλάσιους θανάτους ακόμα και νέων ανθρώπων από το μέσο όρο της Ευρώπης;

Τίποτα δε συγκινεί τους «άριστους» που συνεχίζουν την ίδια πολιτική. Από τον πρώην υπουργό Υγείας που έκλεινε νοσοκομεία, Γεωργιάδη, που παραδέχεται κυνικά ότι «κάναμε ό,τι μπορούσαμε και στο εξής όποιος θέλει να εμβολιαστεί ας το κάνει, διαφορετικά αυτός θα φταίει αν πεθάνει», την «ευαίσθητη» πρώην μάχιμη γιατρό που απλά ανακοινώνει ότι «επειδή δεν έχουμε κρεβάτια ΜΕΘ για όλους θα πρέπει να διαλέξουμε αν θα δίνουμε περισσότερες πιθανότητες να ζήσουν σε covid ή non covid ασθενείς», ως τον Σκέρτσο, πρώην στέλεχος του ΣΕΒ, που αναρωτιέται τι θα κάνουμε μετά τον κορονοϊό τα κρεβάτια ΜΕΘ αν τα ανοίξουμε, λες και δεν ξέρει ότι με βάση τα στάνταρ αυτού του συστήματος, για τον πληθυσμό της χώρας χρειάζονται 3.600 κρεβάτια εντατικής. Μας λένε λοιπόν ξεκάθαρα να μην περιμένουμε ούτε γιατρούς ούτε νοσηλευτές ούτε νοσοκομεία ούτε λεωφορεία ούτε συρμούς μετρό ούτε τίποτα από ό,τι χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί η πανδημία.

Απεναντίας, ακόμα και σχολικές τάξεις που είχαν 24 και 26 μαθητές συγχωνεύνται σε 28αρες για να κρύψει το υπουργείο όσο μπορεί τα 6.000 κενά σε εκπαιδευτικούς, κάνοντας την εκπαίδευση ακόμα πιο δύσκολη για τα παιδιά του λαού.

Τα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων γεμίζουν ασφυκτικά και οι ουρές για ένα πιάτο φαΐ από τη λέσχη είναι εκατοντάδες μέτρα, ακόμα και με κρύο ή βροχή.

Τα ΜΜΜ γίνονται πιο αραιά και οι επιβάτες ο ένας πάνω στον άλλο, όπως τον «παλιό καλό καιρό».

Οι υγειονομικοί παραμένουν σε αναστολή, παρ' όλο που το υπουργείο Υγείας παραδέχεται πως δεν υπάρχουν εξειδικευμένοι γιατροί, νοσηλευτές, εργαστηριακοί κ.ά. να καλύψουν τις ανάγκες.

ΓΙΑΤΙ; Αναρωτιέται κάθε καλόπιστος πολίτης αυτής της χώρας κι όχι μόνο... Τόσο λίγο αξίζουν τόσες ανθρώπινες ζωές;

Δυστυχώς ναι. Στο σύστημα που ζούμε, πάνω απ' όλα είναι το κέρδος συγκεκριμένης τάξης της κοινωνίας... Του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτό υπηρετούν οι κυβερνήσεις, πότε πιο καλυμμένα, πότε πιο ξεκάθαρα.

Τις ζωές μας πρέπει να τις υπερασπιστούμε εμείς!

Ή θα αναγκάσουμε λοιπόν, με οργανωμένους αγώνες, την κυβέρνηση να πάρει τα μέτρα που πρέπει ενάντια στην πανδημία ή θα μετράμε καθημερινά όλο και περισσότερους άδικους θανάτους δικών μας ανθρώπων. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο καλύτερα για μας θα είναι.

Α.Λ. - νοσηλεύτρια