ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΕ ΣΩΜΑΤΕΙΑ | Κόντρα στην «παράταση» των αδιεξόδων να διεκδικήσουμε μαζικά τα δικαιώματά μας

Το τελευταίο διάστημα πραγματοποιήθηκαν και συνεχίζουν να πραγματοποιούνται εκλογές σε μια σειρά σωματεία, εν όψει και της λήξης της παράτασης της θητείας των διοικητικών συμβουλίων τους, την 31/12/2021. Είναι δεδομένο πως, όπως σε κάθε συλλογική διαδικασία έτσι και σ’ αυτή των εκλογών, αποτυπώνεται η φάση και η κατάσταση στην οποία βρίσκεται το εργατικό κίνημα σήμερα. Και η κατάσταση αυτή χαρακτηρίζεται από την αποσυγκρότηση, την αποπολιτικοποίηση, την έλλειψη διεξόδου και την απομαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών, αφήνοντας με τη σειρά τους το δικό τους αποτύπωμα και στην εκλογική διαδικασία του εκάστοτε σωματείου.

Ο δε τρόπος με τον οποίο αποφασίζει η κάθε δύναμη να απαντήσει στην παραπάνω διαμορφωμένη κατάσταση και στον υπάρχοντα αρνητικό συσχετισμό, αλλά και το πώς επιλέγει να κινηθεί, αναδεικνύει αφενός το πώς βλέπει τον εαυτό της μέσα στο κίνημα και στη διαδικασία διαμόρφωσης όρων για τη συγκρότησή του αλλά και το τι κίνημα θέλει τελικά να οικοδομήσει.

Πατώντας λοιπόν πάνω στην υπάρχουσα κατάσταση απομαζικοποίησης των σωματείων, είναι γνωστή η αντιμετώπιση μιας σειράς δυνάμεων, που νιώθοντας ότι λίγο πολύ δεν έχουν να δώσουν λογαριασμό και σε κανέναν, δρουν και κινούνται σαν το σωματείο να αποτελεί ιδιοκτησία τους. Αυτό αποδείχτηκε μεταξύ άλλων και από τις πρόσφατες εξελίξεις στις εκλογές του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής (ΣΕΤΗΠ) και στην Ένωση Λογιστών Ελεγκτών Περιφέρειας Αττικής (ΕΛΕΠΑ), όπου για μια ακόμα φορά τα καταστατικά κι οι διαδικασίες των σωματείων ξεχαρβαλώθηκαν με πρόσχημα την όσο το δυνατό μεγαλύτερη συμμετοχή των εργαζομένων.

Ενδεικτικά αναφέρουμε: εκλογές που παρατείνονται και κρατούν τρεις βδομάδες (!) ξηλώνοντας αποφάσεις που έχουν παρθεί αρχικά από εκλογοαπολογιστικές συνελεύσεις, περιφερόμενες κάλπες σε χώρους δουλειάς δήθεν για τη διευκόλυνση των εργαζομένων που δεν μπορούν τάχα να ψηφίσουν στην έδρα του σωματείου, διοικητικά συμβούλια που συνεχίζουν να υφίστανται ακόμα και μετά την εκλογοαπολογιστική συνέλευση και την ανάδειξη της εφορευτικής επιτροπής (ενώ κανονικά διαλύονται μέχρι την ανάδειξη του νέου οργάνου), μητρώα μελών που δεν κλείνουν ποτέ αλλά παραμένουν ανοιχτά για εγγραφές ακόμα και κατά την διάρκεια των εκλογών, εγγραφές μελών κατά τον τρόπο που βολεύει την κάθε δύναμη που έχει το συσχετισμό.

Οι παραπάνω πρακτικές στην πραγματικότητα αναδεικνύουν τον τρόπο με τον οποίο οι δυνάμεις που κατέχουν το συσχετισμό των αντίστοιχων ΔΣ (κυρίως το ΠΑΜΕ) αντιλαμβάνονται τα σωματεία και το κίνημα. Όσο κι αν ντύνονται με το μανδύα της αναγκαιότητας ενίσχυσης των σωματείων, οι πρακτικές τους υπονομεύουν αυτή την κατεύθυνση και αναπαράγουν την ίδια προβληματική κατάσταση.

Μπορεί στ’ αλήθεια η αποστοίχιση από τα σωματεία και τις συλλογικές διαδικασίες να απαντηθεί με τέτοιου είδους τερτίπια; Η άρνηση ενός εργαζόμενου να γραφτεί και να δει τον εαυτό του ως ενεργό μέλος ενός σωματείου μπορεί να απαντηθεί με μια κάλπη έξω από τον χώρο δουλειάς του; Το χαμηλό ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές μιας σειράς σωματείων σχετίζεται με το γεγονός ότι δεν κράτησαν τρεις βδομάδες και δεν πρόλαβαν οι εργαζόμενοι να ψηφίσουν; Η απάντηση είναι φυσικά και όχι. Και οι δυνάμεις που υιοθετούν τις παραπάνω πρακτικές το γνωρίζουν εξίσου. Το σημαντικότερό όλων όμως για αυτές είναι αυτή η εκλογική καταγραφή, κι ας μη μετουσιωθεί σε κίνηση των εργαζομένων κόντρα στην εργοδοσία και το κεφάλαιο. Αντίθετα, θα αξιοποιηθεί ώστε από την επόμενη κιόλας μέρα να διατυμπανίζουν για τα δεκάδες σωματεία που πήραν, μέσω συνεδριάσεων ΔΣ που δεν ανακοινώθηκαν ποτέ, αποφάσεις στήριξης κινητοποιήσεων και κομματικών συγκεντρώσεων, για τις οποίες τα μέλη τους δεν έμαθαν ποτέ. Σωματεία δηλαδή σφραγίδες που λειτουργούν δια αντιπροσώπων, μακριά και έξω από τους εργαζόμενους.

Η συνεχώς εντεινόμενη επίθεση του συστήματος όμως δεν αφήνει περιθώρια. Η αναγκαιότητα να μπουν οι εργαζόμενοι στα σωματεία τους και να τα μετατρέψουν σε πραγματικά όργανα πάλης έχει τεθεί πιο επιτακτικά από ποτέ. Και αυτή η αναγκαιότητα πρέπει να γίνει πραγματικότητα για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να διεκδικήσουν με νικηφόρους όρους τα δικαιώματά τους.