Η ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ «ΔΩΡΑ». ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΙΣΩΣ ΛΙΓΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ… Προτάσεις από το "Εκτός των Τειχών"

 

Το βιβλιοπωλείο ΕΚΤΟΣ των ΤΕΙΧΩΝ ξορκίζει και φέτος τις γιορτές τα «κακά τελώνια» με καλά βιβλία! Εκτός λοιπόν από τις εκδόσεις μας και τη σταθερή γκάμα από πολιτικά-ιστορικά- κοινωνιολογικά βιβλία και δοκίμια, μπορείτε να βρείτε επιλεγμένα παιδικά και εφηβικά βιβλία, αλλά και λογοτεχνία για κάθε γούστο, όπως και μια σειρά από κόμιξ και περιοδικά.

Στο χώρο του καφέ μπορείτε επίσης να πιείτε τον καφέ σας ξεφυλλίζοντας βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά. Σας περιμένουμε καθημερινά 10:30 - 15:00  και 17:30 - 20:30, Γραβιάς 10-12. Καλές γιορτές!!!

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ-ΚΑΦΕ
ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ
Γραβιάς 10-12, Αθήνα, τηλ 2103303348
e-mail: ett.books@yahoo.com

 

Ακολουθούν κάποιες προτάσεις από εμάς: 

Συλλογικό: Η ΜΠΠΕ ιστορικό βήμα στην πάλη του Κομμουνιστικού Κινήματος

Μιας και τελευταία παρουσιάστηκε ενδιαφέρον και από ιστοσελίδες που πρόσκεινται στο ΚΚΕ για τη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση σας προτείνουμε πρώτο αυτό το βιβλίο. Περιλαμβάνει ολόκληρα τα κείμενα των παρεμβάσεων εκ μέρους του ΚΚΕ(μ-λ) στο διήμερο που πραγματοποίησε από κοινού με το Μ-Λ ΚΚΕ με αφορμή τα 50 χρόνια από το ξέσπασμα της ΜΠΠΕ τον Ιούνη του 2016. Εμβαθύνουν στα ζητήματα που ανέδειξε η σοσιαλιστική οικοδόμηση στη Κίνα και που αποπειράθηκε να απαντήσει η ΜΠΠΕ με την καθοδήγηση του Μάο Τσε Τουνγκ. Μέρος των κειμένων αυτών κυκλοφόρησε σε κοινή έκδοση του "Εκτός των Τειχών" με τις "Μορφωτικές Εκδόσεις". Θεωρήθηκε σημαντική η έκδοση ολόκληρων των κειμένων γιατί αποτελούν μια ουσιαστική και σημαντική τοποθέτηση για την περίοδο εκείνη -για την οποία ελάχιστα γράφονται και αυτά συνήθως ιδιαίτερα προβληματικά!- αλλά και γιατί στη σημερινή περίοδο της αντικομμουνιστικής υστερίας, η ανάλυση και η υπεράσπιση της κορυφαίας υπόθεσης του ανοίγματος του σοσιαλιστικού δρόμου και της πορείας του κομμουνιστικού κινήματος, αποτελεί καθήκον κάθε επαναστατικής - κομμουνιστικής οργάνωσης.  

Συλλογικό: «Ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός και το δίκιο των λαών»

Ένα νέο συλλογικό βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εκτός των Τειχών, με τίτλο «Ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός και το δίκιο των λαών». Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε: «Η ελληνοτουρκική διένεξη, για όποιον κατέχει στοιχειώδεις ιστορικές γνώσεις, ποτέ δεν ήταν «φιλολογικό» ζήτημα, μιας και, ενώ ακουμπά τους όρους συγκρότησης των δύο κρατών, έχει σύγχρονες βάσεις.

Ωστόσο, εδώ και ένα αρκετά μεγάλο διάστημα, ολοφάνερα πια έχει μετατραπεί σε καίριο πολιτικό ζήτημα για την εργατική τάξη και τους λαούς εκατέρωθεν του Αιγαίου. Έχει μπει στην ημερήσια διάταξη προς αντιμετώπιση για το εργατικό και λαϊκό κίνημα στην χώρα μας, έχει μετατραπεί σε πεδίο έως και οξύτατης διαμάχης μεταξύ των δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά και στο κομμουνιστικό κίνημα.

Γι’ αυτό, θεωρήσαμε αναγκαία και μια συμπυκνωμένη και ουσιαστική –θέλουμε να ελπίζουμε– παρουσίαση της ιστορικοπολιτικής διαδρομής αυτού του ανταγωνισμού, πριν αναλύσουμε τις σύγχρονες πλευρές του. Αλλά και «αναγκαστήκαμε» να εξετάσουμε πιο συγκεκριμένα ακόμα και το λεγόμενο «Δίκαιο της Θάλασσας», προσπαθώντας να το αντιμετωπίσουμε από την πλευρά του κινήματος και της αγωνιστικής κοσμοαντίληψης για τα πράγματα.».

Βασίλη Σαμαρά: Το χθες, το σήμερα και το μετά των πραγμάτων

Το νέο βιβλίο του Βασίλη Σαμαρά με τίτλο "Το χθες, το σήμερα και το μετά των πραγμάτων, στην αναγνώριση της πραγματικότητας ανιχνεύονται οι δρόμοι του μέλλοντος". 

Επιστρέφουμε λοιπόν. Στην πραγματικότητα ήμασταν πάντα εδώ. 

Όσοι τυχόν αναρωτιέστε ποιοι είμαστε και πού βρισκόμαστε δεν έχετε παρά να κοιτάξετε γύρω σας. Να μετρήσετε την πραμάτεια σας. Να κοιταχτείτε στον καθρέφτη. Βρισκόμαστε παντού. Στα ρούχα που φοράτε. Στα φαγητά που τρώτε. Στα σπίτια που κατοικείτε. Στα σκεύη που χρησιμοποιείτε. Στους δρόμους που βαδίζετε. Στα μέσα με τα οποία μεταφέρεστε. Στις συσκευές που χειρίζεστε. Όλα όσα χρησιμοποιείται και καταναλώνετε περιέχουν τις πρώτες ύλες που εμείς έχουμε αποσπάσει από τη γη. Έχουν το σχήμα χρήσης που εμείς του δώσαμε με την πληρωμένη και απλήρωτη δουλειά μας. Έχουν ποτιστεί με ποτάμια του δικού μας ιδρώτα. Και πολλές φορές με το αίμα μας...

...Είμαστε και θα είμαστε πάντα εδώ. Τίποτε δεν μπορεί να κινηθεί χωρίς εμάς και δεν υπάρχει δύναμη που να μπορεί να μας καταργήσει.

Υπάρχουμε και δεν υπάρχουν τρόποι αντικατάστασης του ρόλου και της προσφοράς μας στην αναπαραγωγή της πραγματικής ζωής.  

Είμαστε πολλοί και γινόμαστε ολοένα και περισσότεροι...

...Ερχόμαστε κατά εκατομμύρια από κάθε γωνιά πλέον αυτού του πλανήτη... 

Επιστρέφουμε λοιπόν.

Θα μας συναντάτε όλο και πιο συχνά απ' εδώ και πέρα. Ναι, είναι αλήθεια πως έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Πως έχουμε πολλά και σοβαρά -δικά μας- προβλήματα να λύσουμε...

...Έχουμε, όμως, κιόλας ξεκινήσει. Δεν έχουμε σταματήσει ούτε στιγμή να μαχόμαστε.

...Να ανοίγουμε τους δρόμους μας. Να αναζητούμε το πρόσωπό μας. Να σχηματίζουμε τις γραμμές μας. 

Είμαστε η εργατική τάξη.

Αυτή που έχει αρχίσει να σχηματίζεται σε παγκόσμια πλέον κλίμακα. Θα μας δείτε λοιπόν στους δρόμους. Να υψώνουμε τα οδοφράγματά μας. Να ανεμίζουμε τις κόκκινες σημαίες μας. Να συγκροτούμε την εργατική στρατιά της νέας εποχής...

Ναι, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα και πολλά εμπόδια να ξεπεράσουμε. Θα μας πάρει ίσως καιρό.

Είμαστε όμως εργάτες. Μαθημένοι, ξέρετε, να περιμένουμε, να υπομένουμε, να επιμένουμε. Και είμαστε αποφασισμένοι να τον βαδίσουμε αυτόν το δρόμο. 

 Γιάννη Χατζή «Οδοιπορώντας με τις σκιές του Καραγκιόζη»

Με μεγάλη χαρά οι εκδόσεις «Εκτός των Τειχών» παρουσιάζουν το βιβλίο του Γιάννη Χατζή «Οδοιπορώντας με τις σκιές του Καραγκιόζη», μια σειρά μελετών και δοκιμίων για τον… ξυπόλητο ήρωα και το λαϊκό Θέατρο Σκιών.

Ερευνητής και μελετητής του Θεάτρου Σκιών, αλλά και γνωστός –και ακόμη ενεργός– καραγκιοζοπαίχτης, ο Γιάννης Χατζής συγκεντρώνει, περιγράφει και αναλύει τα πολλαπλά στοιχεία που χαρακτήρισαν το ντόπιο Θέατρο Σκιών και τους χαρακτήρες του στο πέρασμα των χρόνων. Σκιαγραφεί τις… σκιές και την εξέλιξή τους, από ιστορική, κοινωνιολογική και καλλιτεχνική σκοπιά, όχι ως απομεινάρι του παρελθόντος, αλλά ως μια υπόθεση με παρόν και μέλλον. Μέσα από την οξυδερκή ματιά του, την ευρυμάθειά του, τη μεγάλη και πολύτιμη εμπειρία του που αποκτήθηκε και μέσα από το συναπάντημά του με άλλους κορυφαίους του είδους, ο Γιάννης Χατζής μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε πτυχές του καραγκιόζη που δεν γνωρίζαμε, να ξαναθυμηθούμε στιγμές που βιώσαμε ως θεατές και να τις συγκεράσουμε με αυτά που έχει να μας πει η «άλλη πλευρά του μπερντέ», αυτή που έδινε κίνηση και φωνή στους αγαπημένους χαρακτήρες, αυτή που έστηνε τις παραστάσεις, προσπαθώντας να αφουγκραστεί όχι μόνο το κοινό της εκάστοτε παράστασης, αλλά ολάκερη την εποχή και τις αντιθέσεις της, το λαό με τα προβλήματά του αλλά και τη δυναμική του.

Όπως αναφέρει και ο συγγραφέας στον πρόλογό του: «Είναι και η αγωνία, το μεράκι και συνάμα και η κατάθεση ψυχής μιας θητείας που δεν έπαψε ποτέ να νοσταλγεί τις νυχτιές του Καραγκιόζη τις ζωγραφισμένες από του καλοκαιριού τη φεγγαράδα και των νυχτολούλουδων την ανάσα. Ενός καραγκιοζοπαίκτη που το μόνο που ζήλεψε, τόσα χρόνια τώρα, ήταν η θέση του θεατή της «μάντρας», η προσμονή για το τρίτο κουδούνι. Με τα κείμενα αυτά, τις σούστες, το κοπίδι, το χρωστήρα, προσπαθώ να συνταιριάξω την πραμάτεια της ψυχής μου με μια «τρελοπαρέα» σκιών, με έναν μπαλωμένο και ξυπόλυτο φίλο, τόσο παλιό και τόσο επίκαιρο όσο τα μπαλώματα της κοινωνίας μας. Έναν φίλο από τα παλιά που –κοίτα να δεις!– όσο κι αν προσπαθούν να τον γονατίσουν, μέσα κι έξω από τον «μπερντέ», αυτός πάντοτε σηκώνεται και με αισιόδοξη ματιά βαδίζει να πιάσει τον ήλιο. Ο Καραγκιόζης, πρόσωπο συμβολικό, έχει βιώσει τα πάθια τού χτες και ζει την αγωνία τού σήμερα, απηχώντας με όλες του τις υπερβολές και τα λάθη του ακόμα τη λαϊκή διάθεση, όπως αυτή διαμορφώνεται στους διάφορους χώρους των ανθρωπομαζώξεων της δημόσιας κοινωνικής ζωής. Ο λόγος του πολλές φορές συκοφαντήθηκε. Τα δοκίμια αυτά προσπαθούν να τον αποδώσουν εκεί όπου πάντοτε ανήκε, στο λαό. Σήμερα ο Καραγκιόζης «τεντώνει πανί» στο νέο εξελισσόμενο πρόσωπο της χώρας και αυτό πρέπει να εκφράσει σαν ένα ζωντανό, λαϊκό θέατρο μάχιμης επικαιρότητας».

Τάσου Σαπουνά - Δημήτρη Μάνου: «Σοσιαλισμός και υγεία»

Η έκδοση αφορά την εξελισσόμενη πανδημία του κορονοϊού, αλλά με έναν ιδιαίτερο τρόπο. «Σοσιαλισμός και υγεία» ο τίτλος του και περιλαμβάνει δύο κείμενα, βασισμένα σε εκπομπή που μεταδόθηκε από το διαδικτυακό ραδιόφωνο «Φωνή Αντίστασης», που επιχειρούν μία πρώτη προσέγγιση στην υγειονομική περίθαλψη και τη δημόσια υγεία στις δύο μεγάλες χώρες που οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός, στη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα. Σε μια περίοδο σαν τη σημερινή, όπου ο «υπεραναπτυγμένος» καπιταλισμός αφήνει τους λαούς να πεθαίνουν κατά εκατομμύρια (σχεδόν 2.300.000 οι νεκροί μέχρι σήμερα), αποτελεί σημαντικό ζήτημα η «εκ νέου ανακάλυψη» αυτών που πάλεψαν και κατάφεραν οι απόπειρες επαναστατικού μετασχηματισμού του κόσμου. Αποτελεί ένα ζήτημα του σήμερα, που αναδεικνύει τις δυνατότητες των μαζών να αντισταθούν στην βαρβαρότητα, αλλά και να ξετυλίξουν την πορεία  επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.

Και είναι πράγματι αξιοθαύμαστη η σύγκριση όσων κατάφεραν μέσα σε τόσο λίγα χρόνια οι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας, στηριγμένοι στις δυνάμεις τους και στην πίστη για το όραμα της κοινωνίας που οικοδομούσαν, με την απροθυμία και την ανημπόρια του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Δημήτρη Μάνου: Η εθνική συγκρότηση στα Βαλκάνια και το λεγόμενο "Μακεδονικό Ζήτημα"

Με αφορμή την αναθέρμανση της συζήτησης γύρω από το λεγόμενο «μακεδονικό ζήτημα», οι εκδόσεις «Εκτός των τειχών» κυκλοφορούν το βιβλίο του Δημήτρη Μάνου με τον τίτλο «"Η εθνική συγκρότηση στα Βαλκάνια και το λεγόμενο "Μακεδονικό Ζήτημα"».

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται κείμενα του συγγραφέα που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα "Προλεταριακή Σημαία" και το περιοδικό "Εναυσμα" όταν το ζήτημα ξεκινούσε να αναδεικνύεται με τον τρόπο που συνεχίζουμε να το βιώνουμε σήμερα. Και παρ' ότι έχουν περάσει περισσότερα από είκοσι χρόνια, τα κείμενα παραμένουν εξίσου επίκαιρα και χρήσιμα.

Στη συνέχεια προδημοσιεύουμε την εισαγωγή του συγγραφέα ως μία πρόγευση (αλλά και ουσιαστική πολιτική παρέμβαση) του βιβλίου που θα έχουμε στα χέρια μας στα τέλη της εβδομάδας.

Από τότε που γράφτηκαν τα κείμενα της έκδοσης έχουν περάσει εικοσιπέντε χρόνια περίπου. Τα κείμενα δεν πρόλαβαν την πιο μεγάλη εξέλιξη στον γεωγραφικό τόπο στον οποίο σε σημαντικό βαθμό αναφέρονται: την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία και τους ευρωνατοϊκούς βομβαρδισμούς ενάντια στον σέρβικο λαό και τη χώρα του· την εσωτερική αμφισβήτηση -από τους Αλβανούς- της εθνικής συγκρότησης της FYROM και τις εμφύλιες ένοπλες συγκρούσεις που κατέληξαν στον γνωστό συμβιβασμό της Οχρίδας, με τη σφραγίδα του ιμπεριαλισμού.

Μεσολάβησε, ακόμα, η ιμπεριαλιστική επέμβαση και κατοχή του Ιράκ με ό,τι επακολούθησε (αντιπολεμικό κίνημα, ιρακινή αντίσταση, εκτροπή αυτής της αντίστασης και κατοχικό χάος), στη συνέχεια η αραβική «άνοιξη», οι λαϊκές εξεγέρσεις, αλλά και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε Λιβύη και Συρία, που συνεχίζονται αναταράσσοντας τις γεωπολιτικές ισορροπίες της περιοχής και διαλύοντας χώρες, φέρνοντας πιο κοντά το ενδεχόμενο μεγαλύτερων περιφερειακών και παγκόσμιων πολέμων.

Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που ήταν ζητούμενο εκείνη την περίοδο αφορά στη συγκρότηση του ρώσικου ιμπεριαλισμού και την επανεμφάνισή του στην περιοχή, αλλά και στην ιμπεριαλιστική αναβάθμιση της Κίνας από τον περιορισμένο ρόλο περιφερειακής δύναμης. Τα μέτωπα αντιπαράθεσης με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (Γεωργία, αλλά κυρίως Ουκρανία και Συρία) έθεσαν στο επίκεντρο τα ζητήματα των συνόρων και το τι σημαίνει να «υιοθετείται» το σύνθημα της αυτοδιάθεσης από τους ιμπεριαλιστές. Σε αυτήν την κατεύθυνση, η σύλληψη και κατάληξη του Οτσαλάν (που έφτασε από κρατούμενος του τούρκικου κράτος να γίνει συνομιλητής του, μέχρι τουλάχιστον τα γεγονότα που προκάλεσε η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία) και του κουρδικού κινήματος, αλλά και η συμμαχία του κουρδικού ένοπλου κινήματος στη Συρία με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, κατέδειξαν ένα σημαντικό ζήτημα: Σε συνθήκες όξυνσης του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και ανυπαρξίας κομμουνιστικού κινήματος που θα τοποθετούσε τα λεγόμενα «εθνικά ζητήματα» σε ένα άλλο απελευθερωτικό πλάνο και καμβά, οι κομμουνιστές πρέπει να είναι διπλά προσεκτικοί και ακριβολόγοι όταν αναφέρονται σε όρους όπως αυτοδιάθεση, ανεξαρτησία κ.λπ.

Πολύ περισσότερο όταν στο εσωτερικό η αντιλαϊκή επίθεση των συνεχόμενων μνημονίων και η αδυναμία του αριστερού λαϊκού κινήματος (ή, καλύτερα, η ανυπαρξία του) να δώσει και να εμπνεύσει μία άλλη προοπτική έχουν οδηγήσει λαϊκά στρώματα (και όχι κατ’ ανάγκη μικροαστικά) να βρίσκουν στέγη και λανθάνουσα έκφραση στις διάφορες πολιτικές εκδοχές της αστικής δυσαρέσκειας απέναντι στην πίεση του ιμπεριαλισμού που εκπροσωπείται από ποικίλα πατριωτικά και εθνικά μέτωπα, «αριστερούς» εθνικισμούς, μέχρι και ανοιχτά αντιδραστικά και φασιστικά μορφώματα.

Συνεπώς, από τη συχνή αναφορά των κειμένων στο ζήτημα της «εθνικής ανεξαρτησίας» πρέπει να κρατήσουμε την ουσία: την ανάγκη, δηλαδή, της ιστορικής πορείας του λαού και της χώρας μας ανεξάρτητα από τον ιμπεριαλισμό, με κατεύθυνση τη σοσιαλιστική οικοδόμηση· την ανάγκη να έχει η κατάκτηση της ανεξαρτησίας κοινωνική απελευθερωτική προοπτική και όχι ένα θολό, εθνικό ή πατριωτικό, πρόσημο.

Σταθερή και χωρίς τροποποίηση παραμένει η θέση γι’ αυτούς που -είτε συνειδητά είτε λανθασμένα- συγχέουν την πολιτική με την Ιστορία, τη σημερινή συνοριακή γεωγραφία με την ιστορική γεωγραφία της περιοχής. Και από αυτήν την άποψη, το λεγόμενο μακεδονικό ζήτημα -σύμφωνα με τις θέσεις που εκτίθενται εδώ- δεν υπάρχει ως τέτοιο.

Η γεωγραφική και ιστορική -στο διάβα των αιώνων- περιοχή της Μακεδονίας είναι σήμερα τριχοτομημένη και περιλαμβάνεται ανάμεσα στα σύνορα τριών χωρών των Βαλκανίων. Με μία έννοια, λοιπόν, η ιστορική εξέλιξη απάντησε στο «μακεδονικό παράδοξο» τριχοτομώντας εθνικά τον ιστορικό-γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας. Παράδοξο που εκφράζεται χαρακτηριστικά στο πρόσωπο του μακεδονομάχου Κόττα (άλλαξε τρεις φορές εθνικό στρατόπεδο), αρχικού υποστηρικτή της εξέγερσης του Ίλιντεν και εκτελεστή (κατόπιν, και καθώς διαγραφόταν η ήττα της) του βασικού της ηγέτη, πριν πέσει και ο ίδιος θύμα του μητροπολίτη Καραβαγγέλη! Αυτός ο ιστορικός τυχοδιωκτισμός (δικαιολογημένος και εξηγήσιμος για εκείνη την εποχή που διαμορφώνονταν τα σύνορα των κατοπινών εθνικών Βαλκανικών κρατών) δεν έχει καμία δικαιολογία και δεν τυγχάνει ουδεμίας... συγχώρεσης τη σημερινή εποχή.

Όποιος σήμερα θέτει ζητήματα ιδιοκτησίας επί του συνόλου του ιστορικογεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας (είτε με το καθ’ ημάς «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» είτε με τους αλυτρωτισμούς για πρόσβαση στο... Αιγαίο που δεν προέρχονται μόνο από την πρώην FYROM) δεν είναι απλά ένας ανόητος πολεμοκάπηλος, αλλά και «χρήσιμος ηλίθιος» που εξυπηρετεί τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό: τη σύγκρουση του αμερικάνικου με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό, κατά βάση, αλλά και την εμπλοκή των Ευρωπαίων σε διάφορα επίπεδα. Αυτός ο ανταγωνισμός, που χαράζει εκ νέου με το αίμα των λαών τα σύνορα των χωρών (κομμάτι του οποίου είναι και η διένεξη ή και το ακριβώς αντίθετό της, η συμφωνία για το... όνομα) και που από τα δυτικά Βαλκάνια αγκαλιάζει και εκτείνεται σε όλη την περιοχή των Βαλκανίων, είναι που πραγματικά απειλεί την εδαφική ακεραιότητα των τριών χωρών που μοιράζονται σήμερα τον ιστορικογεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας. Kαι πρώτ’ απ’ όλα την υπόσταση της πρώην FYROM, αφού επανειλημμένα από τους τρεις «εγγυητές» των συνόρων της και γείτονες (Βουλγαρία, Ελλάδα, Αλβανία) έχουν εκφραστεί ορέξεις και σχέδια κομματιάσματος του «μορφώματος». Καθώς αποτελεί το πρώτο αναλώσιμο «υλικό», αν ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός σαλπίσει το ξαναμοίρασμα των συνόρων στα Βαλκάνια με το «τελευταίο επιχείρημα των Βασιλιάδων»: τα κανόνια του πολέμου.

Καμία επίκληση -τέτοιων ή αλλιώτικων- αλυτρωτικών εθνικών αφηγημάτων στη γείτονα χώρα δεν μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμα ενός λαού (που το έχει... ασκήσει για πενήντα συναπτά χρόνια) να υπάρχει, να έχει τη γλώσσα που αυτός επέλεξε, τη γραμματεία και τις εθνικές παραδόσεις που αυτός επικαλείται. Φορτωμένες, ίσως, με παρεμβάσεις, επιλογές ακόμα και τεχνητές παρεμβολές που δεν λείπουν από την εθνική ιστοριογραφία και γραμματεία όλων των Βαλκανικών λαών (στην Ελλάδα μέχρι το 1976 η γλώσσα του λαού δεν ήταν η επίσημη γλώσσα του κράτους!). Δεν δικαιολογεί την παραμικρή ταύτιση με το εσμό των φασιστικών και σοβινιστικών φωνών, την ιδεολογική υποχώρηση σε ένα κλίμα «μη σκέψης» που απλώνεται και σε πλατύτερα λαϊκά στρώματα μέσα στην αντιδραστικό τροπή των εξελίξεων. Δεν νομιμοποιεί την έκφραση ενός σοσιαλπατριωτισμού νέας κοπής, προκειμένου να φανούν οι κομμουνιστές ως συμβατοί με το γράμμα και, κυρίως, το πνεύμα μιας δήθεν εθνικά υπεύθυνης δύναμης. Ο κίνδυνος -και αυτό πρέπει να ακουστεί όσο πιο καθαρά γίνεται!- δεν προέρχεται από τον αλυτρωτισμό (που δεν είναι μόνο σλαβομακεδόνικος, αλλά και βουλγάρικος, μην το ξεχνάμε αυτό) αλλά από τον ιμπεριαλισμό και το πώς θα επιλέξει να χρησιμοποιήσει τους χρήσιμα απαλλοτριωμένους από σκέψη και βούληση ηλίθιους για το επόμενο -βαλκανικό, περιφερειακό ή ακόμα και παγκόσμιο- νέο ματοκύλισμα.

Όσον αφορά το κείμενο για τις εθνικές συγκροτήσεις από την εφημερίδα «Προλεταριακή Σημαία», στο κομμάτι που καταπιάνεται με το παράδειγμα της ΕΣΣΔ, και με βάση συζητήσεις και εκδόσεις που έγιναν στο πλαίσιο των 100 χρόνων από την επανάσταση του ’17, επιβεβαιώνεται και πάλι το τι σήμαινε για τις συγκροτήσεις των εθνών, εθνικών μειονοτήτων και λαοτήτων αυτής της μεγάλης γεωγραφικής επικράτειας η ύπαρξη του σοσιαλιστικού-κομμουνιστικού απελευθερωτικού πλαισίου.

Βέβαια, υπάρχει χώρος και μπορεί να διεξαχθεί μία συζήτηση για ενδεχόμενες βολονταριστικές υπερβάσεις της μπολσεβίκικης ηγεσίας υπέρ της εθνικής αυτοδιάθεσης προκειμένου να αντιπαρατεθεί και να απαντήσει σε μεγαλορώσικες τάσεις που υπήρχαν από τότε. Αλλά και να απαντήσει στη «λευκή» διείσδυση και στην αδυναμία εδραίωσης της σοβιετικής εξουσίας, άρα και στον κίνδυνο εδαφικής απώλειας όπως στην Ουκρανία. Τέτοιες υπερβάσεις διορθώθηκαν σε σημαντικό βαθμό με τις αποφάσεις του 1933 που περιόρισαν τις εκτάσεις και επεκτάσεις των εθνικών δημοκρατιών, εθνικών μειονοτήτων και των αυτόνομων εθνικά περιοχών που με πλεονασματικό τρόπο είχαν καθοριστεί και αποδοθεί το 1925. Θα μπορούσε π.χ. η Ουκρανία να αποτελέσει μέρος αυτού του προβληματισμού; Μεγάλη συζήτηση…

Τέλος, σε μία εποχή που επιστρέφουν οι «μακεδονολόγοι» κάθε είδους, η επανέκδοση των κειμένων δεν πρόκειται να αναιρέσει ούτε... τελίτσα για τις θέσεις, τη συνεισφορά (ταυτόχρονα διεθνιστική και εθνική) του κομμουνιστικού κινήματος στο λεγόμενο μακεδονικό ζήτημα διαχρονικά. Ειδικά, μάλιστα, την περίοδο της τριπλής εθνικής κατοχής (γερμανικής, ιταλικής, βουλγαρικής) και τριχοτόμησης της ελληνικής Μακεδονίας.

Η μεγαλύτερη μαζική αντικατοχική διαδήλωση σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη, με αρκετά θύματα νέους και νέες της ΕΠΟΝ, ήταν εκείνη που απότρεψε την προσάρτηση του βουλγαροκρατούμενου τμήματος της ελληνικής Μακεδονίας στο βουλγάρικο μοναρχοφασιστικό καθεστώς.

Φυσικά και πρέπει αυτά τα στοιχεία να εμπλουτιστούν, να ενισχυθούν και ενδεχομένως να τροποποιηθούν -αν είναι ανάγκη- από μία συνολικότερη και συλλογικότερη μελέτη και συζήτηση (υπεράσπισης, αλλά… και κριτικής αποτίμησης) της συνεισφοράς του κομμουνιστικού κινήματος στην ιστορία της χώρας μας, η οποία πρέπει να ξεκινήσει με αφορμή τα 100 χρόνια της ιστορικής του παρουσίας.

Γρηγόρη Κωνσταντόπουλου: Η εργατική τάξη έχει ιστορική αποστολή

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Εκτός των Τειχών» το βιβλίο «Η εργατική τάξη έχει ιστορική αποστολή» του σ. Γρηγόρη Κωνσταντόπουλου. Μια σημαντική δουλειά την οποία δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει και η οποία αποτελεί παρακαταθήκη για όλους μας. Στην εισαγωγή της έκδοσης σημειώνεται:

«To βιβλίο αυτό του Γρηγόρη Κωνσταντόπουλου, τον οποίο χάσαμε πριν από ένα χρόνο, αποτελεί μία δική του προσπάθεια να προσεγγίσει το ζήτημα της εργατικής τάξης στο σύνολό της. Θεωρητικά, κοινωνικά, πολιτικά αλλά και συνδικαλιστικά. Η αγωνία του συντρόφου εστιαζόταν στο να τοποθετηθεί στο ζήτημα με τρόπο που θα βοηθούσε τους αγωνιστές του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος στη δράση τους και στο να συμβάλει στην οικοδόμηση όρων για την ανασυγκρότηση του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος σε όλα τα επίπεδα. Η πολύχρονη ταλαιπωρία του με προβλήματα της υγείας του δεν έκαμπτε τη συμμετοχή του στην πολιτική λειτουργία και δράση ούτε τον σταματούσε από τη μελέτη και τη συγγραφή. Παρ” όλα αυτά, η δουλειά του αυτή δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί με τρόπο που θα είχε καλύψει όλες τις πλευρές που ο ίδιος είχε επιλέξει να ασχοληθεί. Και είναι αλήθεια από τα γραφόμενά του ότι δεν ήταν και λίγες. Δεκάδες τα κείμενα –άλλα αυτοτελή και άλλα σε συνέχειες, άλλα ολοκληρωμένα και άλλα ανολοκλήρωτα– που έπρεπε να συγκεντρωθούν, να μελετηθούν, να μπουν σε μία σειρά, με δική μας ευθύνη, έτσι ώστε, από τη μία πλευρά, να παρουσιαστεί το μεγαλύτερο μέρος της προσπάθειάς του, ενώ, από την άλλη, να έχει τη συνεκτικότητα που απαιτεί μία τέτοια έκδοση.»

Πώς προσδιορίζεται η εργατική τάξη; Ποιος ο ρόλος της στη σοσιαλιστική οικοδόμηση; Ποια είναι η σημασία της συγκρότησης της εργατικής τάξης «σαν τάξης για τον εαυτό της»; Ποια είναι η κατάσταση της εργατικής τάξης της χώρας μας; Είναι ορισμένα από τα βασικά ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται το βιβλίο, με το οποίο ο Γρηγόρης θέλησε να υπηρετήσει το στόχο στον οποίο αφιέρωσε όλη του τη ζωή: την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και το άνοιγμα της προοπτικής του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Τάσος Σαπουνάς: Επιχειρηματικό Πανεπιστήμιο” - Πραγματικότητα ή είδωλο;

Θέμα του, η αρκετά διαδεδομένη, αλλά πέρα για πέρα στρεβλή, άποψη περί μετατροπής του πανεπιστημίου σε επιχείρηση. Άποψη που κυκλοφορεί εδώ και αρκετά χρόνια και προωθείται με ιδιαίτερη σπουδή από τις πολιτικές δυνάμεις του ρεφορμισμού και του νεο-ρεφορμισμού.

Ο Τάσος Σαπουνάς με το βιβλίο του «“Επιχειρηματικό Πανεπιστήμιο” - Πραγματικότητα ή είδωλο;» αντιπαρατίθεται με αυτήν την αντίληψη και αποδεικνύει ότι τόσο στην ουσία της όσο και στις πηγές της, η αντίληψη αυτή δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αναγνωρίζει στον καπιταλισμό ανύπαρκτες δυνατότητες, δυσχεραίνοντας την πάλη ενάντιά του.

Όπως γράφει χαρακτηριστικά και ο συγγραφέας στον πρόλογό του «θα έλεγα πως το “Επιχειρηματικό Πανεπιστήμιο” είναι το εκπαιδευτικό alter ego του μύθου της παγκοσμιοποίησης. Και, όπως και αυτός ο μύθος της παγκοσμιοποίησης, έτσι και η θεωρία του “Επιχειρηματικού Πανεπιστημίου”, όσο αναντίστοιχος και αν είναι με την πραγματικότητα, άλλο τόσο έχει τη δυνατότητα να μπλοκάρει συνειδήσεις και την κίνηση κόσμου και να επηρεάζει χιλιάδες αγωνιστές, των οποίων διαστρεβλώνει τον προσανατολισμό και τη δράση στο κίνημα, οδηγώντας τους σε εχθρική ή αμήχανη στάση απέναντι στα κινήματα».

Ή, όπως εύστοχα επισημαίνει ο Δημήτρης Μάνος που επίσης προλογίζει το βιβλίο, «η αντιπαράθεση με το “Επιχειρηματικό Πανεπιστήμιο” δεν είναι μία αντιπαράθεση λέξεων, όρων, πιο “δόκιμων” –ίσως– εκφράσεων. Είναι μία αντιπαράθεση ιδεολογικής και πολιτικής ουσίας. Ενός μαρξισμού που, επειδή ακριβώς αναγνωρίζει τη δυσκολία αλλαγής της πραγματικότητας και όχι της απλής –τάχα μου– ερμηνείας της, διαλέγει τον πιο δύσκολο δρόμο. Αυτόν που οδηγεί πιο στέρεα όμως στην ουσία, στην ενδέκατη θέση των θέσεων για τον Φόιερμπαχ, ότι τον κόσμο τον ερμηνεύουμε για να τον αλλάξουμε».

Αυτά που επιλέξαμε κάπως αυθαίρετα και προσπαθώντας να ακουμπήσουμε στην επικαιρότητα όπως και άλλα πολλά λοιπόν μπορείτε να τα βρείτε στο βιβλιοπωλείο και καλές γιορτές!