ΠΑΕΙ Ο ΠΑΛΙΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ

 

Στίχους και πάλι, φίλοι μου, γυρεύετε να γράψω,

μα είναι τέτοιος ο καιρός, που μου ’ρχεται να κλάψω.

Θα καταστρώσω κάμποσους, τιμώντας τη φιλία,

να φύγει η ανασφάλεια και η μελαγχολία.

Θα γράψω απολογισμό, αν είναι ορισμός σας,

για τα καλά και τα στραβά θα πω στ’ αρχοντικό σας.

Ως συνηθίζω, κάλεσα για βοηθό τη Μούσα,

μα έχει rapid θετικό και δήλωσε απούσα.

Έτσι χωρίς βοήθεια, ποιος ξέρει τι θα βγει;

Αρχίζω και τα κάλαντα πιάνω από την αρχή.

 

Καλήν εσπέρα άρχοντες; Ιδού η απορία!

Έρχεται ο Αϊ Βασίλειος από την Καισαρεία;

Θα φύγει ο χρόνος ο παλιός, το είκοσι δύο θα ’ρθει;

Για όλα τ’ αυτονόητα κρατώ μικρό καλάθι.

Ήξεις αφίξεις σίγουρα και πιθανό καθόλου,

όλα θα πάνε κατ’ ευχή ή κατά του διαβόλου.

Η πανδημία όλους μας μας έχει καταβάλει,

μας έχει έρθει ο ουρανός σφοντύλι στο κεφάλι.

Ο «όμικρον» απλώνεται, τρέξετε να σωθείτε,

κι αρσενικοί και θηλυκοί στα σπίτια σας κρυφτείτε,

τούτος ο κορονοϊός σαν να μας βομβαρδίζει,

κρούσματα εδώ, κρούσματα εκεί, όλη η Γη μουγκρίζει,

και πάνω που σκεφτόμουνα «φτηνά την έχω βγάλει»

ξυστά ξυστά μου πέρασε και μένα απ’ το κεφάλι,

και την αλήθεια θα σας πω απ’ την ψυχή βγαλμένη

από τον φόβο στέκομαι ψημένη μαραμένη,

κανείς σωτήρας δεν περνά, κανείς δεν θα με σώσει,

πως θα σωθώ μονάχη μου, το έχω εμπεδώσει.

Μα ενώ το ξέρω, καρτερώ έξωθεν απαντήσεις,

λύση χωρίς να κουραστώ κι επιστροφή προ κρίσης.

Δεν ξέρω αν νοιώθετε κι εσείς πως είναι ματαιότητα

ο αγώνας. «Δεν θα σώσουμε εμείς την ανθρωπότητα».

Αυτό δεν λέμε όλοι μας και με πολλή σαφήνεια;

Είμαστε κατεργάρηδες, ας έχουμε ειλικρίνεια.

 

Άλλο δεν σας ταρακουνώ απ’ τις βαθιές σας σκέψεις,

σκέφτομαι την κυβέρνηση και τις απαγορεύσεις.

Παίρνω ανάποδες στροφές και πάω πολύ πίσω,

και τα βαριά τα πρόστιμα λέω να σας θυμίσω

και τα χαρτιά που φτιάχναμε όλοι στον εαυτό μας,

που μας επιτηρούσανε όλους για το καλό μας!

Και τώρα αν θα βάλουμε το δάχτυλο στη μύτη,

θα πούνε πως μολύνουμε ολόκληρο πλανήτη.

Δεν ημπορείς να φταρνιστείς, να ψάξεις μες στην τσέπη

χωρίς κανένας να σε δει, χωρίς να σ’ επιβλέπει.

Θα ερωτηθείς πού ήσουνα και πυρετό αν έχεις,

αν έχεις εμβολιαστεί, πού τρέχεις πού δεν τρέχεις.

Εγώ κοιτώ τον γείτονα κι ο γείτονας εμένα

και τον πλησίον του καθείς προσέχει ολοένα.

Ρωτάει ένας αφελής: ποιος είναι ο πλησίον;

Μα αυτός που στριμωχνόμαστε στη στάση Πατησίων.

«Εκείνος είναι ο εχθρός απού θα σε μολύνει,

να του κηρύξεις πόλεμο κι άσε την ειρήνη»!

Να βάλουμε ένα στοίχημα πως αν σκεφτούμε έτσι,

θα βγάλουμε τα μάτια μας σαν κότες στο κοτέτσι.

Σηκώσετε το χέρι σας με δάχτυλα ανοιχτά,

να δείχνουν στην κυβέρνηση που τρώει και γλεντά.

Ας το ξεκαθαρίσουμε, όσο και να μουτζώνουμε

δεν βγαίνει  τίποτα με αυτό, πράμα δεν κατορθώνουμε.

Τι θα γενεί ο καθένας μας και όλη η ανθρωπότητα;

Κανείς δεν αποκρίνεται… το παν αβεβαιότητα!

Μισώ το μέλλον που θα ’ρθει και το παρόν που ζούμε,

ό,τι συμβεί χωρίς εμάς να το απαρνηθούμε.

Τώρα που αλλάζει η χρονιά, ας πιάσουμε τεφτέρι,

να δούμε ποιος μας έφερε όπου μας έχει φέρει.

Να μη μας φτάνει ο μισθός να βγάλουμε τον μήνα,

να αυξάνονται τα κρούσματα παντού και στην Αθήνα,

να μην μπορείς να γιατρευτείς άμα δεν έχεις χρήμα,

άδικα «φεύγουν» οι άνθρωποι κι είναι μεγάλο κρίμα.

Να δούμε πώς την πάθαμε κι όλοι μας κυνηγούνε,

δεν μας υπολογίσουνε ούτε μας σε ρωτούνε.

Μας κυνηγούν λογαριασμοί, μας κυνηγά κι ο νόμος,

μας κυνηγά ο έφορος μα και ο αστυνόμος.

Και δεξιά κι αριστερά μας στήνουνε παγίδες,

είναι ο καιρός να σπάσουμε όλες τις αλυσίδες,

να μη δεχόμαστε κλωτσιές χωρίς καμία λέξη,

να στρέφουμε τα οπίσθια και όποιος μας στις βρέξει.

 

Το είκοσι δύο έρχεται με σπαραγμούς και πόνους…

μα αυτός ο χρόνος που 'ρχεται αξίζει χίλιους χρόνους.

Ε! δε με μέλλει τίποτα, ας γίνει ό,τι γίνει,

αν φύγει η τάξη της ζωής και χάος απομείνει,

ό,τι ’ναι φούσκα ας εκραγεί, δεν πρόκειται να σκάσω,

εγώ δεν έχω τίποτα πολύτιμο να χάσω.

Θα χάσουν όσοι έχουνε, που πάντα απολαμβάνουν,

και θα κερδίσουν πράγματα αυτοί που πάντα χάνουν.

Ανατροπές δεν φέρνουνε οι στίχοι κι οι ευχές,

με υψωμένες τις γροθιές έρχονται οι αλλαγές

Β.Δ.