Η Ρωσία παρά την σταδιακή περικύκλωσή της τα τελευταία 30 χρόνια από τις ΗΠΑ- ΝΑΤΟ ποτέ δεν έπαψε ν’ αποτελεί τη μόνη δύναμη που μπορεί να καταστρέψει ολοσχερώς τις ΗΠΑ. Αυτά υποστηρίζαμε σαν ΚΚΕ(μ-λ) και τότε που διάφοροι φωστήρες της γεωπολιτικής ανάλυσης τη θεωρούσαν ξοφλημένη και κατ’ αυτή την έννοια θεωρούσαν πλανητάρχες τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές.
Με την ίδια αντίληψη αντιμετωπίζοντας τα ζητήματα σήμερα βλέπουμε ενισχυμένη τη Ρωσία σε σχέση π.χ. με τα χρόνια του Γιέλτσιν, ενισχυμένη ιδιαίτερα και την Κίνα και άλλες δυνάμεις. Θεωρούμε όμως ανοησία αυτά που ακούστηκαν πριν λίγους μήνες περί παρακμής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ήταν και παραμένει ο πιο επικίνδυνος εχθρός των λαών βάση της ιστορίας του και ηγεμονεύουσα ιμπεριαλιστική δύναμη παγκόσμια με διαφορά σ’ όλα τα στοιχεία της ιμπεριαλιστικής ισχύος με οποιαδήποτε δεύτερη.
Αναμφισβήτητα οι ΗΠΑ ηγούνται οικονομικά, γεωπολιτικά και στρατιωτικά σε παγκόσμια κλίμακα. Δε θα τα αναλύσουμε όλα αυτά στο σύντομο αυτό σημείωμα παρότι κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο, μιας και τα φαινόμενα συχνά απατούν. Η σύγκρουση που είναι σ’ εξέλιξη ανάμεσα σε ΗΠΑ- ΡΩΣΙΑ ήδη αποκαλύπτει πως Κίνα, Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, Ιαπωνία κ.λπ. κατέχουν δεύτερους ρόλους. Ας ελπίσουμε να παραταθεί για άλλη μια φορά η θερμή αναμέτρηση, που μ’ ένα τρόπο ήδη άνοιξε το 2014 με τον τυχοδιωκτισμό των ΗΠΑ ν’ ανατρέψουν το ρωσόφιλο καθεστώς στην Ουκρανία με τη γνωστή προβοκάτσια της Νούλαντ στη Μεϊντάν του Κιέβου. Ξεκάθαρα ο ρώσικος ιμπεριαλισμός του Πούτιν αρνείται πλέον οι πύραυλοί του να απέχουν περισσότερο χρόνο από τις δυτικές μητροπόλεις απ’ ότι απέχουν οι πύραυλοι των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ από τη Μόσχα και το πάλαι ποτέ Λένινγκραντ. Μα και οι ΗΠΑ δύσκολο να κάνουν πίσω.
Που μπορεί επομένως να βασιστεί η ελπίδα να αποφύγουν οι λαοί τα χειρότερα μιας γενικευμένης σύγκρουσης; Και αν τα χειρότερα αναβληθούν, πως θα πάψει κάποτε η τραγική ακολουθία καταστροφής χωρών μέσα από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ή πολέμους δια αντιπροσώπων; Και για να βάλουμε άλλο ένα ερώτημα, πόσο αλήθεια αφορούν τη χώρα μας οι πολεμικοί κίνδυνοι;
Ως προς το τελευταίο ξεκάθαρα οι πολεμικοί κίνδυνοι πυκνώνουν με τα δις για όπλα (Rafal, F16, F35, φρεγάτες, κορβέτες, κ.λπ.). Ο υπουργός άμυνας Παναγιωτόπουλος με ωμό μιλιταρισμό και καμάρι (τρομάρα του) ενημερώνει το λαό πως η χώρα μας θα συμμετάσχει με μάχιμους στο Σαχέλ της Αφρικής. Πολύ πιο επικίνδυνοι είναι οι νέοι ρόλοι της βάσης της Σούδας και της Αλεξανδρούπολης στην κλιμακούμενη σύγκρουση ΗΠΑ- ΡΩΣΙΑΣ. Το αεροπλανοφόρο Τρούμαν που ελλιμενίστηκε στη Σούδα την Πρωτοχρονιά θα έπρεπε να γυρίσει στη βάση του. Όμως η Σούδα του δίνει τη δυνατότητα να παραμένει στην περιοχή στο πλαίσιο της κατ’ αντιπαράταξη συσσώρευσης σιδερικών με τη Ρωσία στην περιοχή της Ουκρανίας. Για την Αλεξανδρούπολη και τη σοφία που απαιτεί να δείξει η ελληνική πολιτική ηγεσία μίλησε προχθές ο Λαβρόφ που για άλλη μια φορά εκδήλωσε τη σαφή ενόχληση για το ρόλο της χώρας μας.
Η χώρα μας γίνεται ξανά προκεχωρημένο φυλάκιο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Μπλέκεται έτσι άμεσα στην πιο επικίνδυνη σύγκρουση ΗΠΑ- ΡΩΣΙΑΣ. Σύγκρουση που θα επιδράσει στα Βαλκάνια, που πάλι μυρίζει μπαρούτι, στη Συρία που η φωτιά του πολέμου δε σβήνει, πιθανότατα και στη Λιβύη. Τέλος κανένας δε ξέρει πότε η ιμπεριαλιστική σύγκρουση σε συνδυασμό με τον αστικό τυχοδιωκτισμό που καλά κρατεί και εδώ και στην Τουρκία μπορεί να θερμάνει, με οδυνηρές συνέπειες για τους λαούς, τα νερά του Αιγαίου και της Μεσογείου.
Πως λοιπόν ο λαός μας και οι λαοί μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν τους φανερούς πολεμικούς κινδύνους που τους απειλούν; Σίγουρα ο εθνικισμός όπως και η αποδοχή του πλαισίου της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που ενισχύει η ντόπια πλουτοκρατία για να διεκδικήσει ρόλο στην περιοχή για το στενό ταξικό της συμφέρον κάθε άλλο παρά ωφελεί την εργατική τάξη και το λαό και το δικαίωμά τους να ζουν ειρηνικά στον τόπο τους. Πως όμως η εργατική τάξη και οι λαοί σ’ όλο τον κόσμο θα αποκτήσουν υπόσταση σε κάθε χώρα για να συμβάλλουν αποτελεσματικά στην οικοδόμηση του μετώπου πάλης των λαών ενάντια στον πόλεμο; Πως η πάλη τους θα φτάσει στο επίπεδο συγκρότησης που απαιτείται για να μπει φραγμός στα σχέδια των ιμπεριαλιστών φονιάδων των λαών, αλλά και των αστικών τυχοδιωκτισμών στις εξαρτημένες χώρες σαν τη χώρα μας, την Αλβανία, τη Σερβία, την Τουρκία κ.λπ.
Ξεκάθαρα η πραγματικότητα της διάλυσης παγκόσμια του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος (που πάλι δε θα αναλύσουμε εδώ) έχει οδηγήσει σε διάλυση των μετώπων πάλης των λαών και οι λαοί είναι έρμαια των πολέμων, της εκμετάλλευσης, της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας, της προσφυγιάς και γενικά της καπιταλιστικής – ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Αυτή είναι η κανονικότητα του συστήματος απέναντι στους λαούς στις μέρες μας. Όμως στο πλαίσιο αυτής της κανονικότητας από την Ινδία μέχρι τη Γαλλία, από τη Βουλγαρία μέχρι το Βέλγιο και από τη Χιλή μέχρι τις ΗΠΑ ξεσπάνε εργατικοί αγώνες και παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, λόγω της διάλυσης που αναφέραμε, συχνά είναι νικηφόροι αποκρούοντας πλευρές ή έστω καθυστερώντας προσωρινά την επίθεση του κεφαλαίου.
Η ενεργειακή μετάβαση που πατρονάρεται από κεφάλαιο και ιμπεριαλιστές και αλληλοτροφοδοτείται με τις συγκρούσεις τους, εν τέλει φορτώνει τα βάρη στις πλάτες των λαών και σε λίγο θα μας φορτώσει και τα «πράσινα» πυρηνικά εργοστάσια. Αν μια νέα μετάλλαξη δε βαθύνει άσχημα την ήδη υπάρχουσα οικονομική απορύθμιση του συστήματος, τότε η επιστροφή στην κανονικότητα της καπιταλιστικής ανάκαμψης πέρα από όρους ταξικής ωμότητας στη διαχείριση της πανδημίας θα επιδεινώσει τον πληθωρισμό. Έτσι η ακρίβεια θα κλιμακωθεί και η τάχα γενναία αύξηση του Μητσοτάκη π.χ. στους μισθούς θα αποδειχτεί κοροϊδία, όπως ήδη αποδείχτηκαν οι επιδοτήσεις στο ηλεκτρικό. Έτσι έστω και αν οι εργαζόμενοι επιβιώσουν αυτό το βαρύ χειμώνα της ανέχειας και του θανατικού, οι πραγματικές αυξήσεις θα έρθουν μόνο εφόσον υπάρξουν μαζικοί αγώνες- απεργίες και μέσα απ’ αυτούς ανατροπή του αντιδραστικού πλαισίου που έχει επιβάλλει το σύστημα (νόμος Χατζηδάκη κ.λπ.). Τέτοιοι αγώνες ήδη έχουν δειλά – δειλά ξεκινήσει και στη χώρα μας. Η e-food, η Cosco, οι ναυτεργάτες και τα πετρέλαια Καβάλας αποτελούν ελπιδοφόρα σκιρτήματα της εργατικής τάξης της χώρας μας παρότι προσκρούουν όπως και διεθνώς σε αρνητικούς συσχετισμούς.
Ναι οι λαοί πληρώνουν και θα πληρώσουν πολλά ακόμη σαν τίμημα για τη διάλυση της υπόστασής τους. Για τη διάλυση του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που όποιοι θέλουν να συμβάλλουν στην ανατροπή της πρέπει πρώτα να την αναγνωρίσουν.
Μ’ αυτή την πραγματικότητα και τους αρνητικούς συσχετισμούς που γεννά αναμετριούνται οι λαοί στις υπαρκτές αντιστάσεις που εκδηλώνουν. Μέσα από το πύκνωμα αυτών των αντιστάσεων η ποσότητα θα διαμορφώσει όρους για να παραχθεί η νέα ποιότητα για την εκ νέου συγκρότηση του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος που απαιτεί η εποχή μας. Όσο κυριαρχούν οι δυνάμεις του συστήματος και δε νιώθουν απειλή πολλά θα είναι τα βάσανα των λαών και ακόμη μεγαλύτεροι οι κίνδυνοι για τα χειρότερα.
Μακρύς και δύσκολος ο δρόμος της εργατικής τάξης και των λαών. Όμως για το δίκιο, την ειρήνη και την ανθρωπιά άλλος δρόμος δεν υπάρχει… Αυτοί που θέλουν να υπηρετήσουν αυτό το δρόμο των λαών ας έχουν επίγνωση των όρων, αλλά ας μη διστάσουν. Η ταξική πάλη είναι εδώ μ’ αυτούς τους δυσμενείς σήμερα όρους. Είναι όμως εδώ. Και θα συνεχίσει γιατί η εργατική τάξη και οι λαοί επιμένουν να θέλουν να ζήσουν!!!
Νεκτάριος Κοκολαντωνάκης, μέλος του ΚΚΕ(μ-λ) και της Πρωτοβουλίας Αντίστασης
Χανιά 18-1-2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου