Για όλα τα λαϊκά στρώματα Πόλεμος σημαίνει θάνατος, πείνα, εξαθλίωση, προσφυγιά.
Για τις γυναίκες του λαού αυτές οι συνέπειες είναι δέκα φορές πολλαπλάσιες.
Διπλά και τριπλά εκτεθειμένες στον κίνδυνο του θανάτου, ξεσπιτωμένες και ευάλωτες σε κάθε είδους εκμετάλλευση, είναι τα τραγικότερα θύματα του πολέμου, με την αγωνία να προστατέψουν παιδιά και γερόντους, κυνηγημένες, μόνες, αβοήθητες και παγιδευμένες στον όλεθρο που σπέρνουν οι ιμπεριαλιστές με τις επεμβάσεις τους.
Ο καθένας καταλαβαίνει τι σημαίνει για τις γυναίκες ο πόλεμος.
Η αβάσταχτη οδύνη για τα παιδιά που χάνονται, για τους συζύγους και τους αδερφούς που σκοτώνονται…
Μάνες γεμάτες φόβο και απόγνωση για τη μέρα που θα ξημερώσει, νεαρά κορίτσια με τσακισμένα όνειρα για τη ζωή και ανήμπορες γερόντισσες που στη δύση της ζωής τους βρίσκονται αντιμέτωπες με το χειρότερο εφιάλτη…
Στον πόλεμο που άνοιξαν η επέμβαση των ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών και η εισβολή των Ρώσων στο έδαφος της Ουκρανίας, οι εικόνες των χιλιάδων μανάδων που αγκαλιά με τα παιδιά τους τρέχουν να γλιτώσουν από τις βόμβες των ιμπεριαλιστών και τη φρίκη του πολέμου, αφήνοντας πίσω άντρες, αδερφούς και γέροντες γονείς, είναι γροθιά στο στομάχι …
Εικόνες που προβάλλονται και ξαναπροβάλλονται για να αξιοποιηθούν στην πολεμική προπαγάνδα της μιας ή της άλλης πλευράς, προπαγάνδα που με ξεδιάντροπη υποκρισία παπαγαλίζουν και τα εγχώρια ΜΜΕ.
Αυτοί είναι « κανονικοί πρόσφυγες»!!, ακούσαμε τον Μηταράκη και όλους όσους κάνουν «εμπόριο» με τον πόλεμο και πολιτική με το δράμα των προσφύγων. Οι «άλλοι» ήταν ψεύτικοι, λαθραίοι και υγειονομικές βόμβες!
Λες και δεν υπήρχαν αντίστοιχες εικόνες φρίκης και αποτροπιασμού από τα δεκάδες μέτωπα που άναψαν τη φωτιά τους τα γεράκια του πολέμου. Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Συρία, Παλαιστίνη, Υεμένη, χώρες της Αφρικής … Πόσες και πόσες γυναίκες δεν θαλασσοπνίγηκαν αγκαλιά με τα βρέφη τους, δεν βρέθηκαν φυλακισμένες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στο έλεος των ΜΚΟ, δεν κάηκαν στα κοντέινερ μαζί με τα παιδιά τους, δεν έγιναν θύματα βιασμών αποτέλεσμα του εθνικιστικού μίσους, δεν βρέθηκαν παγιδευμένες σε κυκλώματα εμπόρων και αισχρών εκμεταλλευτών, δεν αντιμετώπισαν φράχτες και συρματοπλέγματα, δεν κυνηγήθηκαν από στρατιωτικά σώματα, δεν χυδαιολογήθηκαν από φασίστες και ρατσιστές υπάνθρωπους, δεν κακοποιήθηκαν από διάφορους «φιλάνθρωπους»...
Ο κατάλογος των εγκλημάτων και της κτηνωδίας του ιμπεριαλισμού δεν έχει τέλος και δεν σταματά ούτε στα σύνορα της «πολιτισμένης» ΕΕ, που θεωρεί τους λαούς εξίσου αναλώσιμους για τα δικά της ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
ΌΧΙ, αυτό δεν λέγεται «επιλεκτική ευαισθησία»! Είναι ο αδίστακτος κυνισμός όλων των εκπροσώπων του συστήματος στη χώρα μας κι όλων που κυβέρνησαν, πάντα συντασσόμενοι με τη «σωστή πλευρά της ιστορίας» όπως ορκίζονται, του «ΑΝΗΚΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΙΝ», που έδωσαν και δίνουν γη, αέρα, θάλασσες και λιμάνια στους φονιάδες των λαών, για να πετάνε, να περνάνε και να ανεφοδιάζονται οι στρατοί που κομματιάζουν χώρες και ανοίγουν νέους κύκλους οδύνης και ολέθρου. Τα χέρια τους είναι βαμμένα με το αίμα των σκοτωμένων παιδιών!
Τι σημαίνουν για τις γυναίκες του λαού μας όλα αυτά; Τις αφορούν και πόσο;
Πόσο τις αφορά ένας πόλεμος που απειλεί να επεκταθεί; Με συνθήκες καπιταλιστικής βαρβαρότητας, κοινωνικού αναχρονισμού, φασιστικοποίησης και ακόμα πιο στυγνής εκμετάλλευσης σε όλα τα πεδία της ζωής τους;
Πόσο τις αφορά να μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε έναν κόσμο που η αποκτήνωση, ο σκοταδισμός και η αποχαύνωση επιβάλλεται ως «κανονικότητα»; Πόσο τις αφορά το εθνικιστικό και σωβινιστικό δηλητήριο που ποτίζεται η νεολαία για να πάει στη σφαγή με προθυμία, αν χρειαστεί;
Αλλά και πόσο τις αφορά να έχουν ψωμί και δουλειά; Πόσο τις αφορά ο λογαριασμός του ρεύματος που δεν έχουν να πληρώσουν, το πετρέλαιο που δεν έχουν να ζεσταθούν; Η ακρίβεια που τσακίζει το ήδη φτωχό εισόδημά τους; Η επιδείνωση όλων των όρων της ζωής τους;
Να γιατί οι γυναίκες οφείλουμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή του αντιπολεμικού κινήματος, στην πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τους ανταγωνισμούς τους ,για τη συναδέλφωση όλων των λαών, για να πάψει η χώρα μας να είναι ορμητήριο, για να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου.
Γιατί είναι υπόθεση της λαϊκής πάλης και σ΄αυτό το πρώτιστο καθήκον των λαών οι γυναίκες ποτέ δεν έλειψαν, το «μισό του ουρανού» ήταν εκεί! Γιατί αυτό το πρώτιστο και σπουδαίο καθήκον, για να υπηρετηθεί έχει ανάγκη «το αλάτι της γης»!
Ρ.Γ.
Για τις γυναίκες του λαού αυτές οι συνέπειες είναι δέκα φορές πολλαπλάσιες.
Διπλά και τριπλά εκτεθειμένες στον κίνδυνο του θανάτου, ξεσπιτωμένες και ευάλωτες σε κάθε είδους εκμετάλλευση, είναι τα τραγικότερα θύματα του πολέμου, με την αγωνία να προστατέψουν παιδιά και γερόντους, κυνηγημένες, μόνες, αβοήθητες και παγιδευμένες στον όλεθρο που σπέρνουν οι ιμπεριαλιστές με τις επεμβάσεις τους.
Ο καθένας καταλαβαίνει τι σημαίνει για τις γυναίκες ο πόλεμος.
Η αβάσταχτη οδύνη για τα παιδιά που χάνονται, για τους συζύγους και τους αδερφούς που σκοτώνονται…
Μάνες γεμάτες φόβο και απόγνωση για τη μέρα που θα ξημερώσει, νεαρά κορίτσια με τσακισμένα όνειρα για τη ζωή και ανήμπορες γερόντισσες που στη δύση της ζωής τους βρίσκονται αντιμέτωπες με το χειρότερο εφιάλτη…
Στον πόλεμο που άνοιξαν η επέμβαση των ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών και η εισβολή των Ρώσων στο έδαφος της Ουκρανίας, οι εικόνες των χιλιάδων μανάδων που αγκαλιά με τα παιδιά τους τρέχουν να γλιτώσουν από τις βόμβες των ιμπεριαλιστών και τη φρίκη του πολέμου, αφήνοντας πίσω άντρες, αδερφούς και γέροντες γονείς, είναι γροθιά στο στομάχι …
Εικόνες που προβάλλονται και ξαναπροβάλλονται για να αξιοποιηθούν στην πολεμική προπαγάνδα της μιας ή της άλλης πλευράς, προπαγάνδα που με ξεδιάντροπη υποκρισία παπαγαλίζουν και τα εγχώρια ΜΜΕ.
Αυτοί είναι « κανονικοί πρόσφυγες»!!, ακούσαμε τον Μηταράκη και όλους όσους κάνουν «εμπόριο» με τον πόλεμο και πολιτική με το δράμα των προσφύγων. Οι «άλλοι» ήταν ψεύτικοι, λαθραίοι και υγειονομικές βόμβες!
Λες και δεν υπήρχαν αντίστοιχες εικόνες φρίκης και αποτροπιασμού από τα δεκάδες μέτωπα που άναψαν τη φωτιά τους τα γεράκια του πολέμου. Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Συρία, Παλαιστίνη, Υεμένη, χώρες της Αφρικής … Πόσες και πόσες γυναίκες δεν θαλασσοπνίγηκαν αγκαλιά με τα βρέφη τους, δεν βρέθηκαν φυλακισμένες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στο έλεος των ΜΚΟ, δεν κάηκαν στα κοντέινερ μαζί με τα παιδιά τους, δεν έγιναν θύματα βιασμών αποτέλεσμα του εθνικιστικού μίσους, δεν βρέθηκαν παγιδευμένες σε κυκλώματα εμπόρων και αισχρών εκμεταλλευτών, δεν αντιμετώπισαν φράχτες και συρματοπλέγματα, δεν κυνηγήθηκαν από στρατιωτικά σώματα, δεν χυδαιολογήθηκαν από φασίστες και ρατσιστές υπάνθρωπους, δεν κακοποιήθηκαν από διάφορους «φιλάνθρωπους»...
Ο κατάλογος των εγκλημάτων και της κτηνωδίας του ιμπεριαλισμού δεν έχει τέλος και δεν σταματά ούτε στα σύνορα της «πολιτισμένης» ΕΕ, που θεωρεί τους λαούς εξίσου αναλώσιμους για τα δικά της ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
ΌΧΙ, αυτό δεν λέγεται «επιλεκτική ευαισθησία»! Είναι ο αδίστακτος κυνισμός όλων των εκπροσώπων του συστήματος στη χώρα μας κι όλων που κυβέρνησαν, πάντα συντασσόμενοι με τη «σωστή πλευρά της ιστορίας» όπως ορκίζονται, του «ΑΝΗΚΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΙΝ», που έδωσαν και δίνουν γη, αέρα, θάλασσες και λιμάνια στους φονιάδες των λαών, για να πετάνε, να περνάνε και να ανεφοδιάζονται οι στρατοί που κομματιάζουν χώρες και ανοίγουν νέους κύκλους οδύνης και ολέθρου. Τα χέρια τους είναι βαμμένα με το αίμα των σκοτωμένων παιδιών!
Τι σημαίνουν για τις γυναίκες του λαού μας όλα αυτά; Τις αφορούν και πόσο;
Πόσο τις αφορά ένας πόλεμος που απειλεί να επεκταθεί; Με συνθήκες καπιταλιστικής βαρβαρότητας, κοινωνικού αναχρονισμού, φασιστικοποίησης και ακόμα πιο στυγνής εκμετάλλευσης σε όλα τα πεδία της ζωής τους;
Πόσο τις αφορά να μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε έναν κόσμο που η αποκτήνωση, ο σκοταδισμός και η αποχαύνωση επιβάλλεται ως «κανονικότητα»; Πόσο τις αφορά το εθνικιστικό και σωβινιστικό δηλητήριο που ποτίζεται η νεολαία για να πάει στη σφαγή με προθυμία, αν χρειαστεί;
Αλλά και πόσο τις αφορά να έχουν ψωμί και δουλειά; Πόσο τις αφορά ο λογαριασμός του ρεύματος που δεν έχουν να πληρώσουν, το πετρέλαιο που δεν έχουν να ζεσταθούν; Η ακρίβεια που τσακίζει το ήδη φτωχό εισόδημά τους; Η επιδείνωση όλων των όρων της ζωής τους;
Να γιατί οι γυναίκες οφείλουμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή του αντιπολεμικού κινήματος, στην πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τους ανταγωνισμούς τους ,για τη συναδέλφωση όλων των λαών, για να πάψει η χώρα μας να είναι ορμητήριο, για να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου.
Γιατί είναι υπόθεση της λαϊκής πάλης και σ΄αυτό το πρώτιστο καθήκον των λαών οι γυναίκες ποτέ δεν έλειψαν, το «μισό του ουρανού» ήταν εκεί! Γιατί αυτό το πρώτιστο και σπουδαίο καθήκον, για να υπηρετηθεί έχει ανάγκη «το αλάτι της γης»!
Ρ.Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου