Μνήμη αποφράδας μέρας!

Μισός αιώνας και πέντε χρόνια πέρασαν από τότε. Η ... “εθνοσωτήριος επανάστασις” των συνταγματαρχών και της Central Information Agency (CIA) είχε “προστατεύσει την χώραν πριν πέσει εις τον γκρεμόν”. Την είχε διατηρήσει “εις τάξιν και ασφάλειαν”. Την είχε κρατήσει “εις τον ελεύθερον κόσμον”. Ο “ασθενής είχε υποστεί χειρουργικήν επέμβασιν και είχε μπει εις τον γύψον”.

   Η κλυδωνιζόμενη αστική δημοκρατία του κράτους της Δεξιάς έδινε τη θέση της στην αμερικανόπνευστη και αμερικανοστήριχτη χούντα. Η φασιστική δικτατορία καλούνταν να … ξεμπερδέψει με την εργατική και λαϊκή ανάταση, τότε που οι εργάτες οικοδόμοι ξήλωναν πεζοδρόμια, η παιδεία, τα δημοκρατικά δικαιώματα κι ελευθερίες και το κυπριακό ζήτημα έβγαζε μαζικά κόσμο στους δρόμους και τα αστικά αδιέξοδα δεν έβρισκαν διέξοδο στις εναλλαγές στην κυβερνητική εξουσία της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή και της Ένωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου με τα δεκανίκια τους. 

   Το ντόπιο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο υποδέχθηκε το θέλημα του υπερατλαντικού αφέντη, όπως πάντα, με ανακούφιση. Οι πολλές τσιριτζάντζουλες κόπηκαν, μια νέα περίοδος αμερικανοδουλείας ανοιγόταν. Η εξάρτηση βάθαινε, το ίδιο και φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής. Ανθρωπάρια των παρυφών της εξουσίας έσπευσαν να στέρξουν. Η συμβιβασμένη Αριστερά με τις “βαθυστόχαστες” αναλύσεις της εξηγούσε κατασχόμενη επί του πιεστηρίου “γιατί δεν θα γίνει δικτατορία”! 

   Οι εργάτες κι ο λαός έσφιγγαν τα δόντια και προετοιμάζονταν για τις δύσκολες μέρες. Η ΟΜΛΕ με το “Γράμμα από την Ελλάδα” προσπαθούσε να προσανατολίσει σωστά τη σκέψη και τη δράση των λαϊκών μαζών. Να κρατήσει τα “ταξικά γυαλιά”, να ερμηνεύσει πολιτικά τα τεκταινόμενα, να συμβάλει στην οικοδόμηση της Αντίστασης και της Διεξόδου. 

   7 χρόνια δεν ήταν και λίγα! Η περίοδος “του άρτου και των θεαμάτων” ενώθηκε με τις ανάλογες του παρελθόντος. Ο λαός μας καλούνταν να ξαναθυμηθεί, να οργανωθεί και να παλέψει. Να απαντήσει στους ντόπιους και ξένους δυνάστες του. Κι ήρθαν, με καθυστέρηση ίσως, τα Μέγαρα, η Νομική, το Πολυτεχνείο. Η εναλλαγή στην ηγεσία των δικτατόρων και η επιχείρηση “φιλελευθεροποίηση” δεν απέτρεψε το μοιραίο. Η τραγωδία της Κύπρου ξεχείλισε το ποτήρι. 

   Η αστική εξουσία υποχρεώθηκε να αλλάξει μορφή. Το περιεχόμενο παρέμεινε βαθειά εκμεταλλευτικό, εξαρτημένο και καταπιεστικό. Η χούντα έπεσε, μα αλλοίμονο, τα βάσανα του λαού δεν τέλειωσαν. Οι προστάτες της αστικής τάξης διπλασιάστηκαν με τον Συμβιβασμό του 1974. Το ίδιο και τα καθήκοντα της Αριστεράς της Επανάστασης και του Κόσμου του Αγώνα. Η ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης του Πολυτεχνείου κατά τον Νοέμβρη του 1973 δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφής: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!

             Σ.Π.