Με επιτυχία και σημαντική μαζικότητα πραγματοποιήθηκε η αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική εκδήλωση-συζήτηση στα πλαίσια του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, την Παρασκευή1/7. Η εκδήλωση με τίτλο “Πόλεμος στην Ουκρανία, αναταραχή στο Αιγαίο. Θα μείνουμε θεατές;”, επικεντρώθηκε στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, στον πόλεμο στην Ουκρανία και τη ρωσική επέμβαση, αλλά και την οξυμένη ελληνοτουρκική αντιπαράθεση.
Η εκδήλωση συνδιοργανώθηκε από τις οργανώσεις ΚΚΕ(μ-λ), ΟΚΔΕ, ΝΑΡ και ΔΕΑ με τους αντίστοιχους ομιλητές Τάσο Σαπουνά, Ηρακλή Χριστοφορίδη, Παναγιώτη Ξοπλίδη και Παναγιώτη Λίλλη και με συντονίστρια την Γιάννα Γαϊτάνη. (Η εκπρόσωπος της Αναμέτρησης που συμμετείχε στην συνδιοργάνωση δεν μπόρεσε την τελευταία στιγμή να παραβρεθεί και να κάνει τοποθέτηση). Οι παραπάνω οργανώσεις πρωτοστάτησαν το τελευταίο διάστημα στην ανάπτυξη των αντιπολεμικών-αντιιμπεριαλιστικών κινητοποίησεων στη Θεσσαλονίκη, όπως εκείνη που έλαβε χώρα ενάντια στην σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη. Υπήρξε, επίσης, παρέμβαση με βίντεο από Ισπανίδα συναγωνίστρια.
Η εκδήλωση τράβηξε το ενδιαφέρον πολλών επισκεπτών του Φεστιβάλ και ήτανε ίσως η πιο μαζική στα πλαίσια του, μέχρι στιγμής. Πέρα από όμως από την επιτυχία της, ήτανε μια συζήτηση με πολλά χρήσιμα στοιχεία για τους αγωνιστές, που έβαλε σε σωστές βάσεις πολλές πλευρές του ζητήματος, και βοήθησε στον πολιτικό εξοπλισμό στο κρίσιμο και κομβικό ζήτημα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Ένα ζήτημα δομικό για την ανάπτυξη αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες, για την αντιμετώπιση των πολεμικών κινδύνων που απειλούν τον ίδιο μας το λαό και τους γειτονικούς λαούς, αλλά και την απειλή μιας παγκόσμιας ανάφλεξης-γενίκευσης του πολέμου. Όλες οι εισηγήσεις εμπεριείχαν χρήσιμα στοιχεία και αποτυπώθηκαν σημεία σύγκλισης.
Ταυτόχρονα, αναπτύχθηκε μια θεωρούμε χρήσιμη αντιπαράθεση γραμμών και απόψεων, για μια σειρά ζητήματα όπως η εκτίμηση για τις αντιθέσεις στον κόσμο και τον ρόλο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, η τοποθέτηση πάνω στο Ουκρανικό και τι προτεραιότητες βάζει για το κίνημα, οι αιτίες οπισθοχώρησης του αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, και η ανίχνευση των όρων επίλυσης αυτού του προβλήματος. Η ανοιχτή αντιπαράθεση απόψεων μέσα σε συναγωνιστικά πλαίσια βοηθά τους αγωνιστές να βγάζουν χρήσιμα συμπεράσματα για τη δράση τους.
Στη συνέχεια παραθέτουμε τις γραπτές σημειώσεις του εκπροσώπου του ΚΚΕ(μ-λ), Τάσου Σαπουνά, που αποτέλεσαν την βάση για την προφορική του τοποθέτηση.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Α. Ο ΑΔΙΚΟΣ, ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
1. Τι ανέδειξε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία;
Έχουν συμπληρωθεί ήδη τέσσερις μήνες από το ξεκίνημα του πολέμου στην Ουκρανία.
· Υπογράμμιση πρώτη: Σ’ αυτούς τους τέσσερις μήνες ο ουκρανικός λαός πληρώνει με αίμα, καταστροφή και προσφυγιά το γεγονός ότι βρίσκεται ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας και τα ιμπεριαλιστικά- πολεμικά βήματα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην περιοχή, και έχοντας μια ηγεσία ενεργούμενο των αμερικανοΝΑΤΟϊκών.Πρόκειται λοιπόν για έναν άδικο, αντιδραστικό πόλεμο που οι λαοί έχουν κάθε λόγο να τον αντιπαλέψουν.
· Υπογράμμιση δεύτερη: Ο πόλεμος αυτός αποτελεί μια κορυφαία εκδήλωση, των αδιεξόδων και της γενικευμένης κρίσης του καπιταλιστικού- ιμπεριαλιστικού κόσμου.
Εξηγούμαι: Τόσο η γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη και η επιβολή όρων δουλείας, όσο και η λεηλασία και το κομμάτιασμα χωρών από την διαπάλη των ιμπεριαλιστών, τα τελευταία 30 χρόνια, δεν έδωσαν διέξοδο στην κρίση και μια νέα διάταξη μεταξύ των ιμπεριαλιστών που θα ηγηθούν στο νέο κύκλο. Αντίθετα λειτούργησαν ως καύσιμα που φούντωσαν την κρίση και τους ανταγωνισμούς για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, και έφεραν τον πλανήτη πιο κοντά στους μεγαλύτερους εφιάλτες
· Υπογράμμιση τρίτη: Ο πόλεμος αυτός πάτησε πάνω στα δεδομένα που διαμορφώθηκαν μέσα σε μια 30χρονη πορεία των διεθνών εξελίξεων πάνω στο τρίπτυχο κρίση- επίθεση- ανταγωνισμοί:
Τα δεδομένα είναι:
- Οι εκκρεμότητες που άφησαν οι καταρρεύσεις των χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού το 89-91, με πιο σημαντική το γεγονός ότι οι ΗΠΑ να είναι νικήτριες μεν αλλά σε Ψυχρό Πόλεμο και με τους περιορισμούς αλλά και τις προκλήσεις που έθετε αυτό.
- Οι περιπλοκές που προστέθηκαν στην πορεία με πιο χαρακτηριστικές:
- Την παγκόσμια κρίση του 2008 και την μεγάλη αναστάτωση που αυτή έφερε στο σύστημα.
- Την άνοδο αντιπάλων και ανταγωνιστών: Η Ρωσία μετά την δεκαετία του Γιέλτσιν, έμπαινε σε τροχιά ανασυγκρότησης της ισχύος της στο εσωτερικό της και στον κοντινό της περίγυρο. Η Κίνα αναδύονταν σε ιμπεριαλιστική δύναμη στην Ασία και διεκδικούσε την αναβάθμισή της σε δύναμη παγκόσμιας εμβέλειας. Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και κυρίως Γερμανία και Γαλλία δυστροπούσαν κάτω από τον αμερικανικό αετό και αναζητούσαν ρόλο και θέση στις παγκόσμιες υποθέσεις.
Έτσι ήρθε στο προσκήνιο ο πραγματικός κόσμος των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών έναντι των μύθων του παγκόσμιου χωριού που τότε κυριαρχούσαν για πολλά χρόνια και στην αριστερά. Ήρθαν στο προσκήνιο οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης που ήταν πολύ διαφορετικοί από την επίσης προβαλλόμενη τότε παντοκρατορία των ΗΠΑ (paxamericana).
Η πανδημική κρίση εντάχθηκε κι αυτή σ΄ αυτό το γενικό πλαίσιο (κρίση- επίθεση- ανταγωνισμοί), και πολλαπλασίασε τα φρακαρίσματα και τις αντιθέσεις του συστήματος, έσπρωξε προς την ένταση.
Φυσικά οι ΗΠΑ όχι μόνο δεν σήκωσαν τα χέρια μπροστά στην σχετική τους αποδυνάμωση έναντι αντιπάλων, ανταγωνιστών και συμμάχων αλλά βάλθηκαν να κάνουν τα πάντα για να την ανατρέψουν επιμένοντας στην διεκδίκηση της παγκόσμιας κυριαρχίας/ηγεμονίας.
2. Γιατί όμως η Ουκρανία; Πως φτάσαμε εδώ;
«Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτική με άλλα μέσα». Αυτή η ρήση του Κλαούζεβιτς που συχνά χρησιμοποιούσε ο Λένιν, οφείλει να είναι οδηγός στη σκέψη μας για να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα, στο τι προηγήθηκε αλλά και τι εξελίσσεται.
· Υπογράμμιση τέταρτη: ο πόλεμος στη Ουκρανία αναδεικνύει από τη μια πως το επίκεντρο του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού παραμένει η Ευρασία και από την άλλη πως η αντίθεση ΗΠΑ- Ρωσίας εξακολουθεί να κατέχει δεσπόζουσα θέση σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό.
Για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ο στόχος της παγκόσμιας κυριαρχίας περνούσε και περνάει μέσα από την περίσφυξη- περικύκλωση της Ρωσίας, ώστε να εξουδετερωθεί η μόνη δύναμη που μπορεί να την πλήξει στο έδαφός της. Η στρατηγική της περικύκλωσης με την σειρά της είχε σαν χαρακτηριστική αιχμή την επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή, που όπως γράφαμε σε κεντρικό άρθρο στην «Προλεταριακή Σημαία» στις 6/4/1996, «φέρνει πιο κοντά τον πόλεμο».
Σ΄ αυτή την στρατηγική η Ουκρανία αποτελούσε και αποτελεί μια χώρα – κλειδί, διότι παίζει σπουδαίο ρόλο στην διαμόρφωση των συσχετισμών δύναμης στην Ευρώπη και κατ’ επέκταση στον κόσμο.
Εάν η Ρωσία, μαζί με την Λευκορωσία και το Καζαχστάν είχε δίπλα της και μαζί της και την Ουκρανία, θα μπορούσε υπό κάποιες ακόμα προϋποθέσεις, να υψωθεί ξανά στο επίπεδο της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης.
Αντίστροφα το κέρδισμα της Ουκρανίας από τις ΗΠΑ, όχι μόνο έβαζε σημαντικό φραγμό σε μια τέτοια εξέλιξη, αλλά μετέτρεπε την Ουκρανία σε χώρα εφαλτήριο της αμερικανικής περικύκλωσης
Το ουκρανικό γεωπολιτικό εκκρεμές και ο ανταγωνισμός Δύσης-Ρωσίας για το κέρδισμα της Ουκρανίας,των τελευταίων τριάντα χρόνων, είναι αδιάψευστος μάρτυρας των παραπάνω ισχυρισμών μας. Σημειώνουμε ενδεικτικά κάποιους σταθμούς:
- την φιλοδυτική πορτοκαλί «επανάσταση» που ανατρέπει τον νεοεκλεγμένο φιλορώσο Γιανούκοβιτς το 2004,
- την προσπάθεια του Μπους να βάλει στο ΝΑΤΟ Ουκρανία και Γεωργία το 2008, που αποτυχαίνει λόγω αντιρρήσεων Γερμανίας και Γαλλίας ενώ απάντηση δίνει και η Μόσχα με τον πόλεμο στην Γεωργία.
- Και φυσικά το φιλοδυτικό πραξικόπημα του Μεϊντάν το 2014, με την χρησιμοποίηση από τις ΗΠΑ και την ΕΕ φασιστικών/νεοναζιστικών ομάδων, που ανατρέπει ξανά τον Γιανούκοβιτς, που είχε επανεκλεγεί και επιχειρούσε φιλορωσική στροφή. Πραξικόπημα που με την σειρά του οδηγεί στην αυτονόμηση των ρωσόφωνων περιοχών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ καθώς και στην προσάρτηση της Κριμαίας στην Ρωσική Ομοσπονδία.
Στη συνέχεια είχαμε το «πάγωμα» της κρίσης με τις συμφωνίες του Μινσκ και το σχήμα της Νορμανδίας, που όμως υπονομευμένο απ’ έξω (ΗΠΑ) και από μέσα, απέτυχε να προωθήσει τις αποφάσεις του. Αυτό που έμεινε ήταν οι χιλιάδες θάνατοι ρωσόφωνων πολιτών εξαιτίας των καθημερινών βομβαρδισμών από το καθεστώς τους Κιέβου.
Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός μετά και την επέμβαση στην Συρία τον Σεπτέμβρη του 2015,που σπάει με επιτυχία τις γραμμές της περικύκλωσης, αλλά και με τις υποθήκες που βάζει στη Λιβύη, αισθάνεται πιο έτοιμος για να κινηθεί αποφασιστικά στην διεκδίκηση επιρροής και κυριαρχίας στον πρώην σοβιετικό χώρο.
Έτσι οι επιτυχίες του ρώσικου ιμπεριαλισμού, του στρατηγικού αντιπάλου των ΗΠΑ, , σε μια φάση που ταυτόχρονα η Κίνα αναδύονταν ωςο στρατηγικός ανταγωνιστής τους, σήμαναν συναγερμό στα επιτελεία στην Ουάσιγκτον.
Η αμερικανορωσική αντιπαράθεση βγαίνει ορμητικά στο προσκήνιο.
Για να φτάσουμε στην εκλογή της διοίκησης Μπάιντεν που συνοδεύτηκε από σκλήρυνση έναντι της Ρωσίας και το «ξεπάγωμα» της ουκρανικής κρίσης.
Ο Ζελένσκι ευθυγραμμίζεται με την Ουάσιγκτον, που σημειωτέο, είχε εκλεγεί με σημαία τη την συνεννόηση με την Ρωσία! Έτσι:
- Το καθεστώς του Κιέβου ζητά ταχεία ένταξη στο ΝΑΤΟ τον Απρίλη του 2021.
- Τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου, μετά και την ολοκλήρωση του ρωσογερμανικού αγωγού NordStream 2, επαναλαμβάνει την αίτησή ταχείας ένταξης, ενώ και οι ΗΠΑ επιταχύνουν τις κινήσεις τους σε Ευρώπη –Ουκρανία.
- Από το φθινόπωρο και μετά έχουμε έναν κλιμακούμενο εξοπλισμό του Κιέβου από τις ΗΠΑ.
- Λίγο πριν την εισβολή, ο Ζελένσκι ανοίγει τη συζήτηση για εγκατάσταση πυρηνικών στην επικράτεια της Ουκρανίας.
Επιπρόσθετα τα προηγούμενα οχτώ χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα στον εκσυγχρονισμό, την εκπαίδευση του ουκρανικού στρατού και την βαριά οχύρωση της γραμμής εκεχειρίας από τις ΗΠΑ.
Από την άλλη η Ρωσία παρά τις επιφυλάξεις της ηγεσίας της, για τα ζητήματα που θα ανοιχτούν, παίρνει τελικά την απόφαση της εισβολής, μια απόφαση υψηλού ρίσκου και στρατηγικής σημασίας, γιατί εκτίμησε ότι μόνο έτσι θα απαντούσε την εξελισσόμενη πια ντε φάκτο ΝΑΤΟποίηση της Ουκρανίας.
· Υπογράμμιση πέμπτη: ο πόλεμος στην Ουκρανία, συνιστά μια ποιοτική τομή στον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Αποτελεί την μεγαλύτερη και πιο σημαντική πολεμική κρίση στην ευρωπαϊκή ήπειρο από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.Αυτός ο πόλεμος θα έχει, ήδη έχει, καταλυτικές και με μεγάλο βάθος συνέπειες στο σύνολο των σχέσεων/αντιθέσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών.
Φέρνει για πρώτη φορά στην ημερήσια διάταξη τις εκατέρωθεν απειλές πυρηνικού ολέθρου.
Απειλεί ανοιχτά τη ζωή της εργαζόμενης ανθρωπότητας, φέρνοντας πιο κοντά τον κίνδυνο ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού μακελειού.
Προκαλεί φρενίτιδα εξοπλισμών. Σπρώχνει «εδώ και τώρα» σε μια άνευ προηγουμένου στρατιωτικοποίηση των χωρών, με σκοπό την υποταγή σε μια τέτοια μαύρη προοπτική της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των λαών.
Βάζει σε μεγάλη δοκιμασία αλλά και σε «πειρασμούς» όχι μόνο τις λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας αλλά τους πάντες έως και τις εξαρτημένες άρχουσες τάξεις όπως αυτή της χώρας μας.
3. Που βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα;
Μπήκαμε στον 5ο μήνα του πολέμου. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα δεν επιτρέπουν θριαμβολογίες από καμία πλευρά (ΗΠΑ- Ρωσία) ενώ ειδικά για την «Ευρώπη» τα δεδομένα είναι αποκαρδιωτικά.
Οι ΗΠΑ κινούμενες με την γραμμή της έντασης και της παράτασης του πολέμου, προώθησαν μέσω του ΝΑΤΟ χιλιάδες τόνους από κάθε είδους οπλικά συστήματα στο καθεστώς του Κιέβου, ενώ δίνουν σε πραγματικό χρόνο πληροφορίες στον ουκρανικό στρατό μετατρέποντας τον σε αμερικανικό άβαταρ.
Σ΄ αυτό το μεσοδιάστημα μπορούμε να πούμε ότι εκτός από τον προφανή στόχο περίσφυξης της Ρωσίας (κάποιες μερίδες του αμερικανικού κατεστημένου ερωτοτροπούν και με περισσότερα), οι ΗΠΑ προώθησαν κάποιους από τους στόχους που εξαρχής είχαν:
- Την υπονόμευση της στρατηγικής ενεργειακής συνεργασίας Ρωσίας- Γερμανίας με το πάγωμα του NordStream 2 και όχι μόνο.
- Την«νεκρανάσταση» του ΝΑΤΟ, και την στοίχιση των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών.
- Το μεγάλο κύμα οικονομικών κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας και το σύρσιμο των ευρωπαίων.
- Την απόδοση ρόλου στην Βρετανία και την αξιοποίηση τον αγγλοσαξονικού άξονα για την πίεση τόσο στην Ρωσία όσο και στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές.
- Την δημιουργία ισχυρότερων δεσμών με την «Νέα Ευρώπη», δηλαδή την αμερικανική Ευρώπη της Πολωνίας, των Βαλτικών κοκ.
- Συνολικά την προώθηση της γραμμής του «ελεύθερου κόσμου» ενάντια στους «αυταρχικούς ηγέτες» ώστε να μπει στο κάδρο και η Κίνα, αν και δεν κατάφεραν να «συνετίσουν» την Κίνα και να την κρατήσουν μακριά από τη Ρωσία όπως επιδίωκαν.
Όμως οι επιτυχίες τους αυτές είναι ημιτελείς και κινδυνεύουν να περιοριστούν ή και να αναιρεθούν.
Έτσι πρώτον, οι ΗΠΑ ήδη διαπιστώνουν πως η στοίχιση των Ευρωπαίων όχι μόνο δεν είναι ολική, αλλά τελεί υπό αμφισβήτηση που διαρκώς μεγαλώνει, απειλώντας έτσι ανοιχτά πια την συνοχή της Δύσης έναντι της Ρωσίας.
Επιπλέον έχουν βαθύνει για τις ίδιες τις ΗΠΑ τα διλλήματα που είχαν πριν ακόμη το ξεκίνημα του πολέμου για το μέχρι που θα κλιμακώσουν την σύγκρουση με τη Μόσχα, αλλά και με ποιο τρόπο να βάλουν απέναντι τους και την Κίνα ώστε να μην την οδηγήσουν προς την Ρωσία. Ενώ σε συνάρτηση με αυτά καλά κρατεί και ο διχασμός στο εσωτερικό τους για το πως θα αντιμετωπίσουν την σχετική τους αποδυνάμωση!
Το ιταλικό σχέδιο ειρήνευσης, οι πιέσεις Γαλλίας – Γερμανίας- Ιταλίας προς τον Ζελένσκι για να ανοίξει ο δρόμος για ειρηνευτικές συνομιλίες, οι δηλώσεις Κίσινγκερ, κεντρικά άρθρα αμερικανικών εφημερίδων, δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων, επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.
Δεύτερο, οι εξελίξεις μπορεί να έδωσαν «το φιλί της ζωής» στο «εγκεφαλικά νεκρό» ΝΑΤΟ, ωστόσο οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι με τη πρώτη ευκαιρία τα «ισχαιμικά επεισόδια» δεν είναι διόλου απίθανο να συνεχιστούν! Το βέτο και οι ενστάσεις της Τουρκίας στην προοπτική ένταξης της Φιλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ,ανεξάρτητα αν αναιρέθηκε υπό όρους την τελευταία στιγμή, είναι ένα μόνο δείγμα των προβλημάτων/αναταράξεων που θα συνεχίσουν να ταλανίζουν την δολοφονική αυτή συμμαχία!
«Τέλος» διαψεύστηκαν όσοι από τις δυτικές χώρες και κυρίως τις ΗΠΑ, εκτιμούσαν ότι το μπαράζ των κυρώσεων και ο κλιμακούμενος εξοπλισμός του Κιέβου, θα αποδιοργάνωνε την Ρωσία ώστε να μπλοκαριστεί η κίνησή της στα πεδία των μαχών.
Στην αναστάτωση και στον διχασμό της Δύσης, οπωσδήποτε συμβάλλουν σημαντικά οι εξελίξεις υπέρ της Ρωσίας τόσο στο πεδίο των μαχών όσο και οι κινήσεις της Ρωσίας στο ευρύτερο πολιτικο- οικονομικό πεδίο.
Φυσικά διαψεύστηκαν οι προσδοκίες της Ρωσίας ώστε με έναν «πόλεμο αστραπή», με ασφυκτική πίεση της πρωτεύουσας και των μεγάλων ουκρανικών πόλεων, θα δημιουργούσε όρους για μια άμεση κατάρρευση της πολιτικής ηγεσίας του Κιέβου και αποδοχή των ρωσικών απαιτήσεων «ασφαλείας».
Ωστόσο μετά την αναγκαστική εφαρμογή του plan b, της επικέντρωσης δηλαδή των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Ανατολική Ουκρανία, η Ρωσία, καταγράφει μια αργή αλλά σταθερή προέλαση, ενώ υπάρχουν σημάδια περικύκλωσης των ουκρανικών δυνάμεων και μερικής κατάρρευσης του ουκρανικού μετώπου.
Η έως τώρα εξέλιξη έχει ντε φάκτο απωθήσει σημαντικά όχι μόνο την προοπτική ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ αλλά και οποιασδήποτε άλλης περιοχής που κάποτε άνηκε στην Σοβιετική Ένωση.
Επιπρόσθετα, η Ρωσία κλιμάκωσε την πίεση με το όπλο του φυσικού αερίου, με στόχο την ενίσχυση των αντιθέσεων ΗΠΑ- ΕΕ, και ενώ ήδη τα κύματα των δυτικών κυρώσεων γυρνάνε μπούμεραγκ χτυπώντας τις ευρωπαϊκές ακτές.
Έτσι στην σαφή στρατηγική υποβάθμιση και τα αδιέξοδα των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών προστέθηκε για τις κυβερνήσεις τους ο κίνδυνος κοινωνικών εκρήξεων, που μειώνουν κι άλλο το εύρος των επιλογών τους.
Αν τα εδαφικά κέρδη διαμορφώνουν για την Ρωσία σημαντικά διαπραγματευτικά ατού για την «επόμενη μέρα», δεν είναι σίγουρο ωστόσοότι αντισταθμίζουν τις «απώλειες» που υφίσταται η Ρωσία. Που της κοστίζει σημαντικά η κίνηση της Φιλανδίας και της Σουηδίας προς το ΝΑΤΟ και συνολικά η πίεση που δέχεται στα δυτικά σύνορά της. Ενώ μεσοπρόθεσμα, σίγουρα θα βιώσει τις συνέπειες και από τις δυτικές οικονομικές κυρώσεις.
Επιπλέον μπορεί η Ρωσία να μην είναι απομονωμένη με τον τρόπο που το θέτουν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, μιας και κατάφερε να κρατήσει την τακτική της συμμαχία με την Κίνα αλλά και τις σχέσεις της με τεράστιες χώρες όπως η Ινδία, αλλά πραγματικά της κοστίζει το ρήγμα στις ευρωρωσικές και ειδικότερα στις γερμανορωσικές σχέσεις. Της κοστίζει περισσότερο γεωπολιτικά αν και δεν είναι αμελητέα και η οικονομική πλευρά.
Οι Γερμανοί και Γάλλοι ιμπεριαλιστές και μαζί τους η ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι ολοφάνερο ότι βρίσκονται στην πιο δυσχερή θέση. Είναι -μέχρι στιγμής- οι χαμένοι της υπόθεσης.
Στην πιο δεινή θέση βρίσκεται ο γερμανικός ιμπεριαλισμός. Η «σχιζοφρένεια» τμημάτων του πολιτικού κατεστημένου της Γερμανίας να ρίχνουν στο «πυρ το εξώτερο» την OSTPOLITIC, την «ανατολική πολιτική», αυτή δηλαδή που της έδωσε την δυνατότητα να αναδειχθεί η ηγεμονική οικονομική και πολιτική δύναμη στην ΕΕ, δεν είναι παρά αντανάκλαση του στρατηγικού αδιεξόδου που βιώνει ο γερμανικός ιμπεριαλισμός.
Μια κάθετη αντίθεσή του στην αντιρωσική αμερικανική στρατηγική εν μέσω ρωσικής εισβολής θα καθιστούσε την Γερμανία το «μαύρο πρόβατο» στη Δύση και με σημαντικές συνέπειες σε όλα τα επίπεδα των σχέσεων που έχει διαμορφώσει έως τώρα (με τις ΗΠΑ και μέσα στην ΕΕ). Από την άλλη μία άνευ όρων και για μεγάλο διάστημα συνέχιση της στοίχισης πίσω από τις ΗΠΑ, υποθηκεύει κάθε φιλοδοξία για μια πορεία χειραφέτησης της από τον «αμερικανό φίλο». Η έγκριση βέβαια, με μεγάλη πλειοψηφία, του πακέτου – μαμούθ των 100 δις ευρώ για τον στρατιωτικό επανεξοπλισμό της, εάν δεν ξεχαστεί στην πορεία, μπορεί να σηματοδοτήσει μια τέτοια προσπάθεια χειραφέτησης η οποία έχει ως απαράγραπτη προϋπόθεση την αντιμετώπιση των στρατιωτικών και στρατηγικών της αδυναμιών και την αντιστοίχισή τους με την οικονομική της δύναμη.
Αλλά και η Γαλλία αισθάνεται κι αυτή ολόενα και πιο άβολα από την αναβάθμιση της αμερικάνικης παρέμβασης στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Η Γερμανία αλλά και η Γαλλία καλούνται να δουν πως οι ίδιες αλλά και συνολικά η ΕΕ θα κινηθεί ανάμεσα στις συμπληγάδες που διαμορφώνει η όξυνση του ανταγωνισμού ΗΠΑ-Ρωσίας, πως θα αντιμετωπίσουν την διαρκή υποβάθμισή της ΕΕ στις παγκόσμιες υποθέσεις, την αύξηση των αντιθέσεων και των διχασμών στο εσωτερικό της.
Ενδεικτικά όσον αφορά την τελευταία επισήμανση αρκεί να αναλογιστούμε τις νέες ρηγματώσεις που έχουν δημιουργηθεί στο ταλαιπωρημένο σώμα της ΕΕ αλλά και τις σφήνες που έχουν μπει στις φιλοδοξίες ειδικά της Γερμανίας για έλεγχο και επιρροή στην Κεντρική Ευρώπη από το ολοένα και πιο φιλοατλαντικό «παιχνίδι» της Πολωνίας και των Βαλτικών από τη μια και τη φιλορωσική στάση της Ουγγαρίας από την άλλη που σημειωτέο επέβαλε στην ΕΕ την μόνιμη εξαίρεσή της από το εμπάργκο στο ρώσικο πετρέλαιο!
Η Βρετανία, διεκδικεί κάποιο δικό της χώρο και ρόλο στις εξελίξεις («παγκόσμια Βρετανία»), εκμεταλλευόμενη τις εγγενείς αντιφάσεις της ΕΕ και πριμοδοτώντας τον αγγλοσαξονικό άξονα αποδεχόμενη μ’ έναν τρόπο ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από την σκιά των ΗΠΑ.
Οι πρόσφατες φήμες που κυκλοφόρησαν μέσω της γνωστής ιταλικής εφημερίδας Corierre del la Sera πως ο Τζόνσον προωθεί ένα σχέδιο Ευρωπαϊκής Κοινοπολιτείας, υπό την ηγεσία του Λονδίνου και η οποία θα περιλαμβάνει την (παλιά της γνώριμη) Πολωνία, τις τρεις Βαλτικές χώρες (Λετονία, Εσθονία, Λιθουανία), φυσικά την Ουκρανία, ενώ σε δεύτερο χρόνο θα προσκληθεί και η Τουρκία, είναι χαρακτηριστικές εκφράσεις των φιλοδοξιών της Βρετανίας. Αν συνυπολογίσουμε ότι οι ΗΠΑ εκφράστηκαν θετικά στην προοπτική αυτή καταλαβαίνουμε γιατί ένα τέτοιο σχέδιο είναι επίσης χαρακτηριστική έκφραση της μεγάλης ρευστότητας των εξελίξεων και κυρίως του γεγονότος ότι το ζήτημα των στρατηγικών συμμαχιών κάθε άλλο παρά έχει λυθεί!
Όσον αφορά την Κίνα, ενώ οι ΗΠΑ θα ήθελαν να αποτρέψουν την στοίχιση της δίπλα στην Ρωσία, από την άλλη προβαίνουν σε κινήσεις (AUKUS, Ταϊβάν) που την στοχοποιούν και αναγκάζουν τον περιβόητο Κίσινγκερ να επισημαίνει ότι δεν είναι σοφό να έχεις δύο δυνάμεις σαν την Ρωσία και την Κίνα με τον ίδιο τρόπο απέναντι σου. Εν τέλει η στάση της Κίνας σ΄ αυτή την φάση είναι μια ευμενής προς την Ρωσία ισορροπιστική στάση. Από τη μια δεν θέλει να εκτεθεί στις δυτικές κυρώσεις που εκτιμά πως θα βλάψουν την πολιτική της ήπιας ισχύος. Από την άλλη στηρίζει με διάφορους τρόπους την Ρωσία διότι γνωρίζει πως μετά τη Ρωσία έρχεται η σειρά της ενώ στέλνει όταν το εκτιμά καιτα ανάλογα μηνύματα προς την Ουάσιγκτον (14ωρη κοινή πτήση στρατηγικών βομβαρδιστικών Ρωσίας και Κίνας την ώρα που συνεδρίαζε στο Τόκιο η QUAD υπό τον Μπάϊντεν).
4. Οι πολύ πρόσφατες εξελίξεις και μια απόπειρα εκτίμησης
Η πολύ πρόσφατη σύνοδος του ΝΑΤΟ με τον χαρακτηρισμό της Ρωσίας ως «της πιο άμεσης και πιο επικίνδυνης απειλής» και της Κίνας ως «συστημικής πρόκλησης», τις αποφάσεις για την επιθετική ατζέντα «ΝΑΤΟ 2030», τον υπερεξοπλισμό της Ουκρανίας και της Ανατολικής Ευρώπης, η έναρξη της διαδικασίας ένταξης της Σουηδίας και της Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ, ανέδειξε αυτό που ξέραμε από τα πριν. Ότι αυτή η σύνοδος θα αποτελούσε ένα ακόμη βήμα ενίσχυσης της φιλοπόλεμης στρατηγικής περικύκλωσης της Ρωσίας, ένα ακόμη βήμα κλιμάκωσης της εμπλοκής των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στον πόλεμο.
Μαζί με αυτό, ο made in USA τυχοδιωκτισμός της Λιθουανίας, αν κάτι πιστοποίησε είναι πως παρά το γεγονός ή ίσως ακριβώς επειδή πληθαίνουν οι φωνές από την Ευρώπη αλλά και από το εσωτερικό των ΗΠΑ για κάποιο συμβιβασμό με την Ρωσία, η κυρίαρχη γραμμή, η γραμμή της έντασης, η γραμμή της με κάθε τρόπο φθορά της Ρωσίας μέσα από μια παρατεταμένη σύγκρουση και με την Ουκρανία σε ρόλο Ιφιγένειας, έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου για να επιβληθεί! Διότι τα διακυβεύματα είναι πολλά και μεγάλα!
Γι’ αυτό ακόμα και αν κάποια στιγμή προωθηθεί κάποιος συμβιβασμός, όχι μόνο θα είναι εύθραυστος αλλά θα αποτελεί συνάμα και έναρξη ενός νέου ακόμα πιο αιματηρού κύκλου αντιπαράθεσης, είτε στην Ουκρανία είτε κάπου αλλού!
Απέναντι λοιπόν σ΄ αυτόν τον άδικο και αντιδραστικό πόλεμο, δεν κρατάμε ίσες αποστάσεις. Είμαστε με τους λαούς! Δεν υπάρχει κακός και καλός ιμπεριαλιστής. Όποια και να είναι η έκβαση του πολέμου αυτού, για τους λαούς η «επόμενη μέρα» θα είναι χειρότερη.
Ή για να το πούμε διαφορετικά: όσο καλύτερες μέρες έφερε η κατοχή του Ιράκ και του Αφγανιστάν, όσο καλύτερες μέρες έφερε το σπάσιμο της περικύκλωσης στην Συρία άλλο τόσο καλύτερες μέρες θα έρθουν αν νικήσει είτε ο ένας που συμμετέχει στη σύγκρουση με αντιπρόσωπο το καθεστώς του Κιέβου (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ) είτε ο άλλος που συμμετέχει απ’ ευθείας.
Και αν έχουμε κάτι σπουδαίο στο οποίο μπορούμε και πρέπει να συμβάλλουμε όλοι μας, είναι η οικοδόμηση Μετώπου των Λαών Ενάντια στον Πόλεμο και το Ιμπεριαλισμό. Με πρωταγωνιστή το σύνθημα «ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ»!
Β. Η ΧΩΡΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ
5. Η χώρα σε περιδίνιση
Τα κύματα που σήκωσε ο πόλεμος στην Ουκρανία φέρνουν ήδη μεγάλες αναστατώσεις στην ευρύτερη περιοχή μέρος της οποίας είναι και η χώρα μας. Στα Βαλκάνια μυρίζει από παντού αποσταθεροποίηση, το Αιγαίο φουρτουνιάζει!
Πριν ακόμα τον πόλεμο στην Ουκρανία, η κυβέρνηση της ΝΔ και όλα τα αστικά κόμματα και οι δυνάμεις του συστήματος, η άρχουσα τάξη της χώρας, βρισκόταν αντιμέτωπη με ένα μείγμα αδιεξόδων που συσσωρεύεται σε όλα τα βασικά ζητήματα και απειλεί με εκρήξεις.
Στα αδιέξοδα αυτά,οικονομικο- κοινωνικά και γεωπολιτικά, η κυβέρνηση της ΝΔ φιλοδόξησε νέες διαχειρίσεις και απαντήσεις, ώστε:
- Να αποκατασταθούν κάποιες αναγκαίες για τη μεγαλοαστική τάξη πολιτικοκοινωνικές ισορροπίες και
- Να ικανοποιηθούν «πόθοι» για ρόλους στην περιοχή έναντι της ανταγωνίστριας αστικής τάξης της Τουρκίας.
Όλες οι φιλοδοξίες της τελούν υπό αίρεση, υπό αμφισβήτηση!
Επιπλέον σε όλα αυτά και «πάνω» από όλα αυτά και με τον χειρότερο για τον λαό τρόπο, προστέθηκε και επικάθεται το ζήτημα της πολεμικής κρίσης στην Ουκρανία, που πολλαπλασιάζει και απελευθερώνει τους κινδύνους που ενυπήρχαν από τα πριν.
Διότι όλες οι κυβερνήσεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) και ιδίως αυτές των τελευταίων ετών, έχουν μετατρέψει τη χώρα σε ένα απέραντο ορμητήριο των αμερικανοΝΑΤΟικών φονιάδων. Ενώ η αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού στο καθεστώς του Κιέβου, προπαντός η μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε κομβικό σημείο για τη μεταφορά στρατευμάτων και οπλικών συστημάτων στα σύνορα με τη Ρωσία, μπλέκει τη χώρα όλο και πιο βαθιά στην πολεμική σύγκρουση, καθιστά τη χώρα στόχο και πεδίο ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης.
6. Η ελληνοτουρκική διένεξη και οι κίνδυνοι που αναδύονται.
Βασικό ζήτημα σε όλα αυτά ήταν -και οξύνεται παραπέρα στη βάση της πολεμικής κρίσης- ο αντιδραστικός ανταγωνισμός με την Τουρκία. Και είναι αντιδραστικός και από τις δύο πλευρές, γιατί η μία εποφθαλμιά τον χώρο κυριαρχίας της άλλης και όταν της δίνεται η ευκαιρία τον διεκδικεί. Γιατί αυτός ο ανταγωνισμός επικαθορίζεται από τους ιμπεριαλιστές και κυρίως τις ΗΠΑ, που τον χρησιμοποιούν για να εμπεδώνουν παραπέρα την επικυριαρχία τους στις δύο χώρες.
Το πασιφανές γεγονός ότι η Τουρκία έχει μεγαλύτερες δυνατότητες από την Ελλάδα, δεν αλλάζει την εκτίμηση αυτή (ότι δηλαδή αυτός είναι ένας αντιδραστικός ανταγωνισμός) και άρα πως ένας πόλεμος μεταξύ των δυο χωρών θα είναι άδικος και γι’ αυτό πρέπει να αποτραπεί! Σ’ αυτή τη βάση όσο λάθος κάνουν αυτές οι δυνάμεις που δεν βλέπουν τις αντιθέσεις κυριαρχίας μεταξύ των δύο αστικών τάξεων, άλλο τόσο κάνουν όσες δυνάμεις παραβλέπουν ή διαγράφουν την εξάρτηση των δύο αστικών τάξεων από τον ιμπεριαλισμό αλλά και τον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, που επιδρούν καθοριστικά στη συνολική πορεία αυτού του ανταγωνισμού.
Έτσι λοιπόν, στις συνθήκες του πολέμου στην Ουκρανία και των απαιτήσεων που αυτός βάζει για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό,οι αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας θεωρούν πως έχουν την «ευκαιρία» τους να προωθήσουν τα αιτήματά τους για τους ρόλους τους και την «αναβάθμισή» τους στην περιοχή.
Η Τουρκία «πουλάει» τη γεωστρατηγική της αξία ως χώρα της Μαύρης Θάλασσας και ως φραγμός στη Ρωσία. Με το ρόλο του «άτακτου παιδιού», με εντάσεις και αναστατώσεις, απαιτεί να είναι αυτή η προτιμητέα από τις ΗΠΑ στη ΝΑ Μεσόγειο, θέλει να κατοχυρώσει ρόλο στην Κύπρο αλλά και στα Βαλκάνια.
Η ελληνική πλευρά υπερασπίζεται το σχήμα «3+1» (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ με τις ΗΠΑ από πάνω), διεκδικεί την «αναβάθμισή» της στα Βαλκάνια μέσω και της Αλεξανδρούπολης, και συνολικά με το ρόλο του «καλού παιδιού» επιδιώκει να έχει αυτή την εύνοια και την προτίμηση των ΗΠΑ.
Μέσα σε αυτό τον αντιδραστικό ανταγωνισμό, προβάλλει ξανά το ζήτημα της «μοιρασιάς» του Αιγαίου από τη μια με τον μεγαλοϊδεατισμό της «γαλάζιας πατρίδας» και από την άλλη με τους μαξιμαλισμούς της «ελληνικής λίμνης».
Είναι ένα ζήτημα που αποτελεί εργαλείο όξυνσης των εθνικισμών και των αντιδραστικών πολιτικών και στις δύο χώρες και αιτία αναπαραγωγής των ατελείωτων εξοπλισμών που πληρώνουν οι δύο λαοί. Ένα ζήτημα που χρησιμοποιείται για την αναβάθμιση της αμερικανοΝΑΤΟϊκής επικυριαρχίας και στις δύο χώρες.
Ένα ζήτημα που οι μόνοι που δεν πρόκειται και δεν θέλουν να το λύσουν σύμφωνα με τα συμφέροντα των δύο λαών, είναι οι αστικές τάξεις και οι ιμπεριαλιστές πάτρωνές τους.
Βλέπουμε ήδη η κυβέρνηση της ΝΔ και το σύστημα συνολικά να χρησιμοποιούν την ένταση του αντιδραστικού ανταγωνισμού ως «όπλο» απέναντι στο λαό:
- Για να δικαιολογήσει την πλήρη πρόσδεση στις ΗΠΑ -ΝΑΤΟ, να δικαιολογήσει την κούρσα των εξοπλισμών.
- Για να απαιτήσει στη βάση των «εθνικών κινδύνων», την υποταγή του λαού και της νεολαίας στην άγρια καπιταλιστική επίθεση.
- Για να παρουσιάζει τους πρόσφυγες ως «εισβολείς» ώστε να υπηρετεί την αντιπροσφυγική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να τροφοδοτεί τον εθνικισμό και τις διαιρέσεις στους από κάτω.
Μια πολιτική που επιταχύνει συνολικά την δεξιόστροφη πορεία του πολιτικού σκηνικού. Από τον ΣΥΡΙΖΑ που πρωτοστάτησε όταν ήταν κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ στην πολιτική των τάχα «κυριαρχικών δικαιωμάτων» που τετραπλασιάζαν την Ελλάδα και μαξιμάλιζαν ασυστόλως ενώ ταυτόχρονα αναβάθμιζαν την παρουσία των ΗΠΑ στη χώρα, μέχρι τον ακροδεξιοΒελόπουλο και τις φασιστικές και εθνικιστικές φωνές που αυτή η πολιτική τροφοδοτεί διαρκώς.
Μια πολιτική που ήδη παράγει αναταράξεις, με μερίδες της άρχουσας τάξης να αμφισβητούν την «μονοδιάστατη» πολιτική, ζητώντας άλλη «δοσολογία» στις εξαρτήσεις της χώρας, αφήνοντας φυσικά στο απυρόβλητο την ίδια την ιμπεριαλιστική εξάρτησης της χώρας, αλλά και απαιτώντας πιο «σθεναρή» πολιτική έναντι της Τουρκίας.
Και είναι πραγματικά θλιβερό, αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνο και για τους δύο λαούς, ότι η ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αναζητούν «απαντήσεις» στο ζήτημα αυτό (δηλαδή της «μοιρασιάς» του Αιγαίου) και συνολικά στον αντιδραστικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, στον ίδιο καμβά δηλαδή σε μια «άλλη πολιτική» της αστικής τάξης, μάλλον πιο «σθεναρή», πιο «πατριωτική» έναντι της «επιθετικότητας της Τουρκίας»! Με την ηγεσία του ΚΚΕ να καταγγέλλει την αποστολή όπλων στην Ουκρανία γιατί λέει αδυνατίζουν την άμυνα της χώρας από τον τούρκικο επεκτατισμό!
Εν κατακλείδι, το αλυσοδέσιμο της χώρας και του λαού στα αμερικανικά σχέδια, αλλά και συνολικά η απαίτηση των ΗΠΑ για «ηρεμία» στην νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, δεν δείχνει να καταλαγιάζει τον αντιδραστικό ανταγωνισμό των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας, που και πάλι βρίσκεται σε φάση όξυνσης και δημιουργίας μεγάλων κινδύνων για τους λαούς της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου.
7. Κίνημα: προβληματικές και αναγκαιότητες
Οι κρίσιμες εξελίξεις στην Ουκρανία που φέρνουν πιο κοντά ακόμα και το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου και ο ρόλος της χώρας μας στη βάση της διπλής ιμπεριαλιστικής της εξάρτησης από ΗΠΑ- ΕΕ, βάζουν στην πρώτη γραμμή των καθηκόντων μας την προώθηση στο κίνημα της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης.
Τα συνθήματα «ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΡΩΣΙΑ ΕΞΩ ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ», «ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΤΗΝ ΓΗ ΞΑΝΑΜΟΙΡΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΧΑΡΑΖΟΥΝ», «ΑΠΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ», πρέπει να μας οδηγούν.
Οι ως τώρα απόλυτα αναγκαίες κινητοποιήσεις ήταν κάτω των απαιτήσεων.Δεν είναι τυχαίο. Είναι αποτέλεσμα της συνολικής υποχώρησης του κινήματος και των απόψεων που κυριάρχησαν για πολλά χρόνια στην αριστερά.
Απόψεις που δεν έβλεπαν- κάποιες ακόμη δεν βλέπουν- λόγο ύπαρξης αντιπολεμικού και αντιϊμπεριαλιστικού κινήματος μιας και έχουμε παγκοσμιοποίηση και εξάλειψη ή άμβλυνση αντιθέσεων. Απόψεις που δεν έβλεπαν- δεν βλέπουν τον ρόλο που παίζει η ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας ως οργανικού παράγοντα εμπέδωσης της αστικής κυριαρχίας πάνω στους εργαζόμενους και τη νεολαία, αλλά και ως παράγοντα μεγάλων κινδύνων για το λαό.Απόψεις που ονόμαζαν την αντιιμπεριαλιστική πάλη εθνικισμό, απόψεις και δυνάμεις που χρησιμοποιούσαν έναν κάλπικο αντιϊμπεριαλισμό για να ρίξουν γέφυρες προς μερίδες της άρχουσας τάξης της χώρας.
Αλλά και σήμερα στην βάση της αποδιοργάνωσης, της υποχώρησης του κινήματος και της επακόλουθης σύγχυσης, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Στην Ευρώπη βγήκε ξανά στη φόρα αυτό το έκτρωμα της ευρωπαϊκής φιλονατοϊκής αριστεράς, παιδί της «αριστεράς» των βομβαρδισμών του 1999, με πρωτοστάτες του Γερμανούς Πράσινους και όχι μόνο. Ενώ στη χώρα μας συναντάμε απόψεις που επιχειρηματολογούν γιατί πρέπει να είμαστε με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό, που επιχειρηματολογούν δηλαδή γιατί οι λαοί έχουν ανάγκη από προστάτες.Απόψεις που οδηγούν στην περιθωριοποίηση/παράλυση του κινήματος και στον παροπλισμό αγωνιστών.
Σε κάθε περίπτωση η αντιπολεμική- αντιϊμπεριαλιστική πάλη είναι πριν από όλα επιτακτικά αναγκαία ως η μόνη πραγματική δυνατότητα του λαού μας και των λαών της περιοχής, της Ευρώπης και όλου του κόσμου για να αντισταθούν απέναντι στους κινδύνους μακελέματος που τους απειλούν.
Η πάλη αυτή είναι προφανές ότι στη χώρα μας στρέφεται ενάντια στην πολιτική που την μετατρέπει σε προγεφύρωμα-ορμητήριο των αμερικανοΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστών, ενάντια στην οποιαδήποτε εμπλοκή και υπηρεσία που παρέχει η χώρα μας στις επιδιώξεις της Δύσης στην πολεμική κρίση στην Ουκρανία.
Είναι η πάλη που παίρνει ανοιχτά τη θέση των λαών στο ζήτημα του αντιδραστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, αλλά και στο ζήτημα των εντάσεων και διχασμών που πυρακτώνονται ξανά από τους ιμπεριαλιστές και τους υποτακτικούς τους, στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ταυτόχρονα όχι μόνο δεν πρέπει να πέσει σιγή ασυρμάτου αλλά αντίθετα πρέπει να πυκνώσει η προώθηση πρωτοβουλιών και κινητοποιήσεων με αιχμή την πάλη ενάντια στην πολιτική της ακρίβειας που απειλεί τους στοιχειώδεις όρους διαβίωσης των εργατικών-λαϊκών μαζών. Να προωθηθεί με κάθε τρόπο η πάλη ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση και σε όλες τις εκφράσεις της (απεργοκτόνος νόμος Χατζηδάκη, εργασιακός μεσαίωνας που επελαύνει, πανεπιστημιακή αστυνομία και διώξιμο της νεολαίας από τις σπουδές, η πολιτική της φασιστικοποίησης κοκ) και να συνδεθεί με την αντιπολεμική- αντιϊμπεριαλιστική πάλη.
Εν τέλει και για να γυρίσουμε εκεί που ξεκινήσαμε, στον πόλεμο δηλαδή στην Ουκρανία και στα νέα δεινά που παράγει σε μαζική κλίμακα, να υπογραμμίσουμε κάτι τελευταίο αλλά μεγάλης σπουδαιότητας:
Δεν αξίζουν ένα τέτοιο κόσμο οι λαοί. Οι εργάτες, οι νέοι άνθρωποι, οι λαοί, δικαιούνται έναν άλλο κόσμο, σοσιαλιστικό! Και αν σίγουρα έχουμε πολλές απαντήσεις να δώσουμε για να φτάσουμε εκεί, σε δύο πράγματα είμαστε σίγουροι:
Το πρώτο, πως ένας τέτοιος κόσμος δεν έρχεται σαν «κεραυνός εν αιθρία», αλλά όπως έχει δείξει η ιστορία των ανθρώπων, προετοιμάζεται και καταχτιέται σε μια ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΡΕΙΑ, μέσα από και μέσα στις φωτιές και τα χαλάσματα που αφήνει στο διάβα του ο κόσμος της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, μέσα στην εργασιακή κόλαση που δημιουργεί ο κόσμος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Το δεύτερο, πως όσο και αν το σύστημα και τα κατοικίδιά του λοιδωρούν αυτήν την προοπτική (χρησιμοποιώντας το γεγονός πως όχι μόνο φαντάζει αλλά και είναι μακρινή από την άποψη του «πολιτικού χρόνου» που πρέπει να διανυθεί), όσο και αν προσπαθούν να εμποτίσουν λαούς και νεολαία με το αίσθημα της ανημπόριας αλλά και της ματαιότητας για μια τέτοια προσπάθεια (χρησιμοποιώντας το δεδομένο της ήττας του επαναστατικού κινήματος και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες), για την ανατροπή ενός κόσμου που σαπίζει και απειλεί την ζωή της εργαζόμενης ανθρωπότητας, άλλος δρόμος δεν υπάρχει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου