Με αφορμή την πολλάκις αποδεδειγμένη συνήθη πρακτική των παρακολουθήσεων κ των υποκλοπών από την ΕΥΠ αλλά και από άλλες ξένες κ ντόπιες μυστικές υπηρεσίες, διατυπώνονται ορισμένες "αφελείς" προτάσεις - που περιβάλλονται μάλιστα τον τύπο του αιτήματος/διεκδίκησης υποτίθεται από μεριάς του κινήματος - από δυνάμεις κυρίως της σοσιαλδημοκρατίας αλλά και της ρεφορμιστικης αριστεράς. Αυτές εδράζονται στην αντίληψη ότι το (αστικό) κράτος είναι ουδέτερο κ πεδίο ταξικής πάλης, συνεπώς μπορεί να "λειτουργήσει" διαφορετικά ... Χρειάζονται, λέει, "κοινωνική λογοδοσία και εγγυήσεις αμεροληψίας" η δικαστική και η εκτελεστική εξουσία.
Θα μπορούσε κάποιος να προσπεράσει αυτές τις απόψεις ως οφθαλμοφανως ανεδαφικές. Ως μια ακόμα ουτοπία πολιτικών δυνάμεων που, έχοντας απομακρυνθεί από κάθε κατεύθυνση επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, προσπαθούν να τον κάνουν πιο "ανθρώπινο". Να του "επιβάλουν" κανόνες που άπτονται της ταξικής οπτικής των "από κάτω" κ περιορίζουν τα ταξικά συμφέροντα των "από πάνω". Το ζήτημα είναι ότι αυτές οι απόψεις κάνουν ζημιά στις συνειδήσεις.
Και να σου προτάσεις για το πώς πρέπει σήμερα να λειτουργήσει το κράτος, η αστυνομία, η εισαγγελία, μέχρι και η ΕΥΠ! Αν θα εγκρίνουν ένας ή περισσότεροι εκπρόσωποι της αστικής δικαιοσύνης τις υποκλοπές, αν θα έχει δικαίωμα ο υφιστάμενος την παρακολούθηση στην ενημέρωση, αν θα υπάρχει δημοσιοποίηση των λόγων άρσης του τηλεφωνικού ή άλλου απορρήτου, αν θα δικαιολογούνται επαρκώς οι λόγοι "εθνικής ασφάλειας" που επέβαλαν την παρακολούθηση κλπ κλπ.
Για τους περισσότερους από αυτούς δεν προξενεί αυτή η τοποθέτηση ιδιαίτερη εντύπωση. Είναι γνωστή, άλλωστε, η συμμετοχή και στήριξη που παρέχουν στους θεσμούς της συνδιοίκησης και ταξικής συνεργασίας στο κράτος. Πέρα από την αποκάλυψη-καταγγελία του τρόπου λειτουργίας του κοινωνικού καθεστώτος και των μηχανισμών του, διαβλέπουν δυνατότητες που δεν υπάρχουν αντικειμενικά, που το μόνο στο οποίο οδηγούν είναι η ενσωμάτωση κι εν τέλει η υποταγή στο σύστημα.
Αν σήμερα οι αντιθέσεις ανάμεσα στους Αμερικανούς κι Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές οδήγησαν στην "αποκάλυψη" του ελληνικού watergate, όπως λέγεται, (γεγονός που καθόλου τυχαία αποσιωπάται από όλες σχεδόν τις πολιτικές δυνάμεις), τους εκατοντάδες και χιλιάδες αγωνιστές της Αριστεράς και Κομμουνιστές που υπόστηκαν και συνεχίζουν να υφίστανται υποκλοπές και παρακολουθήσεις, δεν θα τους μάθει ποτέ ο λαός μας.
Τι αστικό κράτος θα ήταν αυτό, αν έδινε λογαριασμό σ αυτούς που καταπιέζει; Τι εξαρτημένη θα ήταν μια χώρα, αν ζητούσε απ' τους δυνάστες της να της εξηγήσουν γιατί παρακολουθούν επιφανή οικονομικά και πολιτικά στελέχη, ακόμη και εν ενεργεία πρωθυπουργούς, πόσο μάλλον το λαό; Και πόσο όλα όσα ξεσκεπάζονται μπορούν να θεωρούνται εξαίρεση, ενώ αποτελούν τον κανόνα;
Είναι μέσα στη φύση και τον χαρακτήρα του κράτους του κεφαλαίου να λειτουργεί ακριβώς έτσι. Και είναι προς το ταξικό συμφέρον των εκμεταλλευομενων και καταπιεσμένων, αποκαλύπτοντας και καταγγέλλοντας τον τρόπο λειτουργίας του, όχι να το ... μεταρρυθμίσουν αλλά να το τσακίσουν!
Σ.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου