Όχι, τα πράγματα με την πανδημία δεν πάνε καθόλου καλά!

Κύριο χαρακτηριστικό όλων των κυβερνήσεων είναι να υποστηρίζουν (ακόμα και χωρίς λογικά επιχειρήματα, αλλά πάντα με τη βοήθεια ενός σωρού μηχανισμών) ότι, όσο άσχημη κι αν είναι η κατάσταση, αυτοί έχουν κάνει «το ανθρωπίνως δυνατόν» να την αντιμετωπίσουν, και ότι για τα τραγικά αποτελέσματα φταίνε πάντα οι άλλοι· και κυρίως τα θύματα!

Η κατάσταση με την πανδημία είναι τραγική: 1.150 νεκροί τον Ιούλιο, ενώ πέρσι τον ίδιο μήνα είχαμε μόλις 87 νεκρούς. 550 νεκροί μόνο το πρώτο 15ήμερο του Αυγούστου. Και οι (ει)δικοί, αντί να δουν τι μέτρα πρέπει να πάρουν, αποδίδουν τους θανάτους στα συνοδά νοσήματα κι όχι στον κορονοϊό. Παράλληλα, αναζητούν τρόπους ώστε να «κρύβουν» γενικά νεκρούς. Τώρα θυμήθηκαν ότι άλλο είναι να πεθαίνεις με covid και άλλο από covid. Πράγματι, μόνο που στη χώρα μας οι θάνατοι και από οποιοδήποτε λόγο έχουν αυξηθεί ραγδαία. Μάλιστα, τον Απρίλιο η υπερβάλλουσα θνητότητα στην Ελλάδα ήταν η μεγαλύτερη στην Ευρώπη και σχεδόν τριπλάσια από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Και πώς άραγε να μην γινόταν αυτό; Όταν στις 35.000-40.000 κενές θέσεις εργασίας που υπήρχαν (σύμφωνα με στοιχεία της ΠΟΕΔΗΝ), προστέθηκαν περίπου 2.000 από τις συνταξιοδοτήσεις, 5.000 περίπου συνάδερφοι συνεχίζουν να είναι σε αναστολή και περίπου 2.000 νοσούν, αφού στα νοσοκομεία η διασπορά του ιού κάνει θραύση. Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε ότι αυξάνονται ανησυχητικά και οι παραιτήσεις εργαζομένων λόγω των ιδιαίτερα άσχημων συνθηκών δουλειάς. Μάλιστα, ως απάντηση(;) ο διοικητής της 2ης ΥΠΕ αναφέρει ότι το ΕΣΥ δεν είναι ξέφραγο αμπέλι να παραιτείται ο καθένας όποτε θέλει και ότι οι παραιτήσεις ισχύουν μόνο αν γίνουν δεκτές.

Ιδιαίτερα έντονα προβλήματα παρουσιάζονται σε πολλά νοσοκομεία από τις ελλείψεις αναισθησιολόγων. Πολλά χειρουργεία, ακόμα και μικρών παιδιών, αναβάλλονται, ενώ πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη δεν έγινε μεταμόσχευση ήπατος γι’ αυτόν το λόγο. Οι μετακινήσεις από νοσοκομείο σε νοσοκομείο έχουν γίνει καθεστώς, λίγες μέρες άδεια και ένα ρεπό τη βδομάδα για το υπόλοιπο καλοκαίρι για ακόμα περισσότερους συναδέρφους. Και η κατάσταση πάει απ’ το κακό στο χειρότερο…

Συγκινήθηκε κανείς αρμόδιος; Υπήρχε περίπτωση να συγκινηθεί; Όχι βέβαια. Διαφορετικά δεν θα ήταν αρμόδιος. Δουλειά των διορισμένων απ’ την κυβέρνηση ειδικών κάθε είδους δεν είναι να βρίσκουν τρόπους ν’ αντιμετωπίζουν τα προβλήματα σε όφελος του λαού. Δουλειά τους είναι να καλύπτουν όσο γίνεται «επιστημονικά» την κυβέρνηση στα μέτρα που παίρνει, για να διασφαλίζονται σε όλες τις συνθήκες τα κέρδη του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.

Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο πιο εύκολα θα βρούμε το μόνο δρόμο που οδηγεί σε λύση των δικών μας προβλημάτων. Κι αυτός ο δρόμος είναι ο οργανωμένος αγώνας εργαζομένων και λαού.

Για να γίνουν μαζικές προσλήψεις στα νοσοκομεία.

Να μονιμοποιηθούν κάθε είδους συμβασιούχοι.

Να επιστρέψουν οι συνάδερφοι που είναι σε αναστολή.

Να ξαναλειτουργήσουν τα κλειστά νοσοκομεία.

Να παρθούν τα μέτρα που πρέπει για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ!

Α.Λ. - νοσηλεύτρια