ΚΑΝΕΝΑ ΔΑΚΡΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Οι αυτοκράτορες και οι βασιλιάδες, οι φεουδάρχες και οι αστοί, η αφρόκρεμα του θρησκευτικού και πολιτικού προσωπικού της κυρίαρχης κάθε φοράς τάξης πεθαίνουν κι αυτοί. Μα όπως ζουν αλλιώς έτσι πεθαίνουν και αλλιώς. Καλοζωισμένοι και ροδομάγουλοι σαν τη βασίλισσα Ελισάβετ που μας άφησε χρόνους στα ενενήντα έξι της. Όταν πεθάνει κάποιος από αυτούς, κηρύσσεται εθνικό πένθος. Και νεκρούς θέλουν να τους προσκυνούμε!

Τα παλάτια και οι τάφοι τους επιδεικνύουν τα πλούτη τους και διατυμπανίζουν την κυριαρχία τους. Όσο πιο λαμπρά κι επιβλητικά τόσο πιο μεγάλη η φτώχεια του κοσμάκη. Τρώνε και διασκεδάζουν μέσα στα χρυσά και το μετάξι απομυζώντας τους δουλευτές, που παράγουν όλο τον πλούτο του κόσμου. Αλίμονο τους, αν καταλάβει η φτωχολογιά πόση δύναμη κρατά στα χέρια της!

Καμιά ανάσα ελευθερίας στον λαό, ούτε λεπτό ακυβέρνητος. Ένα πρόσωπο πέθανε, η εξουσία μας είναι αθάνατη. Αυτά τα μηνύματα συμπυκνώνει το σύνθημα με το οποίο καταλήγει, ως είθισται, η ανακοίνωση του θανάτου της Ελισάβετ: «Η βασίλισσα πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς»!

«Ο θεός σώζει τον βασιλιά», είπε ξεκινώντας το διάγγελμά του ο νέος βασιλιάς, Κάρολος ο Γ΄ και έκλεισε τον λόγο του με την επίκλησή του. Τον θεό τον έφτιαξαν και τον χρησιμοποιούν οι άρχοντες. Η εξουσία σκορπά το άδικο και τον θάνατο, η θρησκεία την δικαιολογεί κι ευλογεί τα όπλα της. Με τον φόβο που γεννά η κρατική βία και με τον φόβο του θεού, κρατούν τους λαούς στο περιθώριο.

Αμφίβολο να έκλαψε ποτέ κανένας γαλαζοαίματος για βασιλιά που πέθανε. Η ιστορία της βασιλείας είναι γεμάτη με ίντριγκες και δολοφονίες. Πατέρας σκότωνε τον γιο, γιος τον πατέρα, αδελφή τον αδελφό για να καθίσουν στον θρόνο. Οι βυζαντινισμοί χαρακτηρίζουν κάθε εξουσία. Αδίστακτοι φονιάδες κυβερνούσαν και κυβερνούν τους λαούς. Αν μιλούσαν οι σκοτωμένοι, θα ακούγαμε τη φωνή των Καραολή και Δημητρίου, του Άρη και του Μπελογιάννη, θα μαθαίναμε τα ονόματα χιλιάδων αγωνιστών που εκτελέστηκαν γιατί αντιστάθηκαν στη θέλησή τους. Το παράπονο και η οργή, το «γιατί» και το «ανάθεμα», κρέμονται απ’ τα χείλη των λαών όταν μετρούν τους νεκρούς τους. Αν ενωθούνε οι λαοί, θα γίνει ο σιωπή φωνή και η οργή διαδήλωση. Θα φύγουν όλα τα «γιατί» για ν’ ακουστεί το σύνθημα «κάτω οι τύραννοι»!

Οι βασιλιάδες και οι αστοί δεν φοβούνται τον φυσικό θάνατο. Δεν τους εξολοθρεύει. Πεθαίνουν όταν ηττηθούν, όταν χάσουν την εξουσία τους. Γι’ αυτό φοβούνται τους λαϊκούς αγώνες. Γι’ αυτό δεν ξεχνούν την Οκτωβριανή Επανάσταση, που θέλουν να ξεχάσουμε. Γι’ αυτό πάντα θα κυνηγούν τους κομμουνιστές.

Κανένα δάκρυ για τους εχθρούς του λαού. Όταν δεν θα μπορούν να εκμεταλλευτούν και να κλέψουν τον κόπο των πολλών, όταν δεν θα σκορπούν το άδικο και τον θάνατο, θα είναι οι ζωντανές αποδείξεις πως ο αφέντης πέθανε.

Τη ζωή και τον θάνατο να βλέπουμε μέσα από ταξικά γυαλιά.

Β.Δ.