Σπίτια σωροί χαλάσματα.
Άστεγη μένει η φτώχεια.
Η πέτρα κάνει υπομονή και οι λαοί δακρύζουν.
Των πεθαμένων η σιωπή σύνορα δεν γνωρίζει
και ο καημός των ζωντανών μιλά με χίλιες γλώσσες.
Ένα φιλί δίνει πνοή κι ένα άγγιγμα κουράγιο,
έτσι κρατιούνται στη ζωή της γης οι κολασμένοι.
Όταν θρηνούν οι άνθρωποι, να σκίζεται η καρδιά μας,
να σμίγει ο πόνος την οργή και ποταμός να γίνουν.
να πνίξει εκείνους που σκορπούν τ’ άδικο και το μίσος.
Κοινή η μοίρα των λαών, με βάσανα δεμένη.
Αυτή πρέπει ν’ αλλάξει,
για να χαμογελάσουνε των ταπεινών τα χείλη.
Κοινός σκοπός μπαίνει μπροστά κι όλοι έχουν ένα ζάλο.
Ο θάνατος δεν καταλεί την ομορφιά του κόσμου.
Β.Δ.
1 σχόλιο:
Καταπληκτικό!!! οι λέξεις είναι λίγες να περιγράψουν αυτό που γίνεται
Δημοσίευση σχολίου