Ποια είναι η πολιτική ευθύνη και ποιους αφορά

Το κράτος αφημένο στη τύχη του πάραξε και παράγει ιδιώτες με μόνη έγνοια την μεγιστοποίηση του κέρδους αδιαφορώντας για τις ζωές των ανθρώπων.

Το αφήγημα δεκαετιών περί κακού δημοσίου και καλού ιδιωτικού τομέα συνθλίβεται στα Τέμπη

Οποιαδήποτε οδηγία της ΕΕ υιοθετείται κατά το δοκούν για να εξυπηρετήσει το λιγότερο κόστος είτε αφορά τον ελληνικό κρατικό καπιταλισμό είτε τις ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Η εγκληματική πολιτική δεκαετιών έφερε:

- Ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου για το οποίο όλοι εμείς έχουμε παράξει

- Ελαχιστοποίηση του προσωπικού

- Συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή με μπλοκάκι σε θέσεις ευθύνης και ασφάλειας

- Διαχωρισμός των μεγάλων κρατικών εταιριών κοινής ωφέλειας, όπου στο κράτος παραμένει το κόστος συντήρησης των δικτύων και ο ιδιώτης επωφελείται τη χρήση του για να λαμβάνει το μέγιστο κέρδος.

Που στη περίπτωση των σιδηροδρόμων αποδεικνύεται πως δεν υπήρξε καμία συντήρηση ούτε εκσυγχρονισμός των συστημάτων εδώ και δεκαετίες, παρά τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που ξοδεύτηκαν γι' αυτό, επίσης σε κράτος και ιδιώτες.

Αυτή την πολιτική στήριζαν και στηρίζουν όλοι οι μηχανισμοί

- κυβερνήσεις

- μιντιακά κατεστημένα

- δικαστική εξουσία

Κάθε απεργία συκοφαντείται, ενισχύοντας τον κοινωνικό αυτοματισμό, μη προβάλλοντας κανένα από τα αιτήματα των απεργών από το σύνολο σχεδόν των μέσων ενημέρωσης ακόμα και όταν αφορά την ασφάλεια μας

Τουναντίον εμφανίζονται ως εμπόδιο στην ανάπτυξη και στο επιτελικό κράτος, που τελικά καταφεύγει στην καταστολή όταν δυσκολεύεται.

Τα δικαστήρια βγάζουν απριόρι παράνομες και καταχρηστικές όλες τις απεργίες

Έτσι γίνεται ευκολότερο το έργο των κυβερνήσεων να περνούν την πολιτική τους ανεμπόδιστα χωρίς κανένα έλεγχο,

- κάνοντας επίθεση στους εργαζόμενους, στα συνδικαλιστικά τους όργανα

- και ταυτόχρονα ρίχνοντας στο λαό την ατομική ευθύνη

Η μετάθεση ευθυνών από τη μεριά ολόκληρου αυτού του συστήματος δυσχεραίνει το να είναι εύκολα ορατή η αντιλαϊκή και εγκληματική πολιτική που εφαρμόζεται με τις τραγικές συνέπειες για την πλειοψηφία που κατοικούμε σε αυτή τη χώρα, σε ζωές, οικονομία, παιδεία, υγεία, πολιτισμό ή τουλάχιστον να εμφανίζεται ως μονόδρομος.

Αν κάτι έχει αλλάξει είναι η συνειδητοποίηση πως αυτός ο μονόδρομος γεννά αδιέξοδα που φτάνουν ως τη ρίζα ενός συστήματος κατά πόσο αυτό το σύστημα παρέχει ασφάλεια για να μπορεί ένας λαός να υπάρχει, να ζει και να αναπτύσσεται.

Η σχέση εμπιστοσύνης διαρρηγνύεται στα Τέμπη, διαπερνά όλα τα κοινωνικά στρώματα και είναι αναπόφευκτο πως ο λαός θα αναζητήσει λύσεις να καλύψει αυτή την θεμελιώδη ανάγκη του, ανοίγοντας μια περίοδο αμφισβήτησης συμπαρασύροντας όλα τα πολιτικά κόμματα

Κωστής Κοτούλας

Πίνακας:

Γέφυρα (1939)

Joseph Stella Brooklyn